“ใช่แน่นอน อันนี้คือของขวัญที่พวกเขามอบให้นายท่านกับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
“ดังนั้นของขวัญพวกนี้เป็นของข้าครึ่งหนึ่ง”
“หา……”
ทหารอารักขามึนงง ไม่เข้าสิ่งที่พระชายาสื่อ
กู้ชูหน่วนขยับนิ้วมือ พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เอาอย่างนี้นะ เจ้าไปบอกคนที่ดูแลของขวัญ ให้คนมอบของขวัญบันทึกว่าชิ้นไหนให้ท่านอ๋อง ชิ้นไหนให้ข้า พวกเจ้าเลือกที่รักมักที่ชังไม่ได้นะ หาไม่แล้วข้าจะโกรธเอา”
หา……”
ทหารอารักขาตกตะลึงตาค้าง
เมื่อครั้นบรรพกาล เวลามอบของขวัญในพิธีสมรส ล้วนมอบรวมกัน แล้วนี่…..นี่มันเกิน……
ทหารอารักขาถามหยั่งเชิง “พระชายา เช่นนี้คงไม่เหมาะกระมัง คนอื่นอาจคิดว่าพระองค์ฉวยโอกาสยึดมาเป็นของตนนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่เหมาะตรงไหน? ข้าเห็นว่าเหมาะสมมาก ดูสารรูปคนพวกนี้สิเหมือนกาคาบพริกไม่มีผิด ใส่เครื่องเงินเครื่องทองซะจนดูไม่ได้เลย พวกเขาต้องได้มาโดยมิชอบแน่ คงชิงหรือโกงจากปวงชนที่ปาดเหงื่อทำงานมา ไปบอกคนดูแลว่า ให้ตะโกนบอกของขวัญที่พวกเขามอบให้ จากนั้นก็เขียนประกาศรายการของขวัญด้วย”
“หา……”
“หาเอะไรกัน ยังไม่รีบไปทำตามคำสั่งอีก”
“พระชายา คง……คงไม่ดีกระมัง”
เช่นนี้เท่ากับเป็นการรีดทรัพย์อย่างโจ่งแจ้ง บีบให้พวกเขาเพิ่มของขวัญกันอย่างเปิดเผยเลยนะ
หากลือออกไป ชื่อเสียงคงด่างพร้อยน่าดู
“ข้าว่าดีก็ดี หากเจ้าไม่ไป ข้าจะไปบอกคนดูแลเอง”
นางต้องแต่งงานอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หากไม่กอบโกยหาผลประโยชน์เข้าตัวบ้าง คงผิดต่อตัวเองยิ่ง อย่างไรเสียคนพวกนั้นล้วนเป็นขุนนาง หรือไม่ก็ตระกูลสูงศักดิ์ ย่อมมีเงินทองมากมายอยู่แล้ว นางอยากให้พวกเขามอบขวัญเพิ่มแทบใจจะขาด
“พระชายาอย่าพิโรธนะพ่ะย่ะค่ะ ให้ข้าน้อยกราบทูลนายท่านก่อนได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วนรีบชักสีหน้า กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ทำไม ข้าในฐานะพระชายาเอกของหานอ๋อง อำนาจเล็กๆแค่นี้ก็ไม่มีหรือ?”
“ข้าน้อยมิกล้า”
“เจ้าชื่ออะไร?”
“หลีลั่วพ่ะย่ะค่ะ”
“หลีลั่ว? พึ่งได้เลื่อนขั้นเป็นทหารอารักขาหรือ?”
หลีลั่วปาดเหงื่อ เขาอยากบอกพระชายาว่า เขาเป็นหัวหน้าอารักขาของนายท่าน เพราะนายท่านไม่วางใจพระชายา ดังนั้นจึงให้เขาปกป้องพระชายาอย่างใกล้ชิด
“ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เจ้าเป็นเด็กใหม่ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ แค่เจ้าปฏิบัติหน้าที่ดีๆ ข้าก็จะไม่ฟ้องท่านอ๋อง รีบไปเถอะ” กู้ชูหน่วนแย้มยิ้ม พลางกระพริบตาปริบๆ พยักพเยิดให้เขารีบไป
หลีลั่วไม่เต็มใจอย่างสุดแสน
ทว่าเมื่อเป็นคำสั่งของพระชายา เขาย่อมต้องทำตาม จึงได้แต่อธิบายกับผู้ดูแลอย่างหน้าด้าน
คนดูแลตกใจจนพู่กันขนหมาป่าร่วงจากมือ มองหลีด้วยใบหน้าตะลึงตะลาน โดยคิดว่าตัวเองฟังผิดไป
ไม่รู้ว่าหลีลั่วพูดอันใดกับเขา คนดูแลสั่งการลูกน้องทำตามด้วยเสียงสั่นระริก
กู้ชูหน่วนยิ้มระรื่น มองแววตาตกใจของแขกเหรื่ออย่างชอบใจ
และเห็นแขกจำนวนไม่น้อยย้อนกลับไปเพิ่มของขวัญใหม่อีกหน
“พระชายาจัดการเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หลีลั่วทำหน้าขมขื่น
ตั้งแต่เล็กยังโต เป็นครั้งแรกที่เขาทำเรื่องขายหน้า
พรุ่งนี้ผ่านไป ไม่รู้ว่าคนในเมืองจะวิจารณ์นายท่านเช่นไร ยิ่งไม่รู้ว่านายท่านทราบเรื่องนี้แล้วจะลงทัณฑ์เขาสถานหนักหรือไม่
กู้ชูหน่วนตบไหล่เขาพร้อมกับส่งยิ้มให้ “ทำได้ดีมาก ทุ่มเททำต่อไป หากวันใดทำได้ดี ข้าจะย้ายให้เจ้ามาทำงานข้างกาย”
หลีลั่วตกใจจนก้มหน้าลงจนคางชิดอก ตอบเสียงเคร่งขรึม “ขอบพระทัยในคำชื่นชมของพระชายาพ่ะย่ะค่ะ แต่ข้าน้อยพอใจในหน้าที่ปัจจุบันมาก ไม่กล้าปีนป่ายขึ้นไปสูงอีกพ่ะย่ะค่ะ”
กู้ชูหน่วนลูบคาง
ลูกน้องของเยี่ยจิ่งหาน คล้ายกับ……กลัวนางกันหมดเลย
