กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ – บทที่ 367

ปลายนิ้วของกู้ชูหน่วนยังคงพลิกไปดูชิ้นส่วนของตำรากลั่นยาอายุวัฒนะอยู่ตลอด อ่านไปอ่านมาก็เพลิน จนไม่รู้ว่ากลับมาถึงจวนหานอ๋องตั้งแต่เมื่อไหร่

“เยี่ยจิ่งหานล่ะ？” กู้ชูหน่วนเงยหน้าขึ้นและถามในทันที

ชิงเฟิงเบะปาก การต่อสู้ดุเดือดมากเช่นนั้น พระชายาของบ้านเขาไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่？

“นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้ามาชิงแผนที่ไข่มุกสีคราม นายท่านต่อสู้กับเขาอย่างดุเดือด ตอนนี้ยังอยู่ในป่าไผ่ นายท่านให้ผู้น้อยพาพระชายากลับมาที่จวนก่อนขอรับ”

“งั้นหรือ ตั้งสามพันล้านตำลึง จะมาช่วงชิงไปได้อย่างไร ต้องรักษาแผนที่ไข่มุกสีครามไว้ให้ดี บางทีนี่อาจจะเป็นทรัพย์สมบัติทั้งหมดของจวนหานอ๋อง” นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าได้รับบาดเจ็บไม่ใช่หรือ？เยี่ยจิ่งหานน่าจะสามารถจัดการได้

เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนพูดอย่างจริงจัง คิ้วสีดำของชิงเฟิงก็ขมวดจนเป็นก้อน

นางควรจะเป็นกังวล หรือว่าไม่น่าจะเป็นนายท่าน？

“ข้าจะกลับไปศึกษาตำรากลั่นยาอายุวัฒนะที่ห้อง สั่งคนรับใช้ว่าหากไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามใครเข้าไปรบกวนโดยเด็ดขาด”

“ขอรับ”

ในห้อง กู้ชูหน่วนหยิบปากกาขึ้นมา และเขียนใบสั่งยาลงบนกระดาษหลายแผ่นอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็ยื่นให้ชิวเอ๋อร์ “เจ้าไปที่ร้านขายยา แล้วจัดยาตามใบสั่งยาที่ข้าให้ไป”

ชิวเอ๋อร์กวาดสายตามองและถามด้วยความสงสัย “คุณหนู นี่เป็นชื่อยาหรือเจ้าคะ？ทำไมถึงไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย？”

“ชื่อไหนไม่เคยได้ยิน？”

“ตัวอย่างเช่น ซานหลิง ซูเหอเซียง จางหน่าว เป็นต้น บ่าวไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยเจ้าค่ะ”

“สมุนไพรทั้งสามชนิดนี้มีอยู่ทั่วไป และไม่ใช่สมุนไพรล้ำค่าอะไร”

“อาจจะเป็นบ่าวโง่เขลาไม่มีความรู้ บ่าวจะไปซื้อยาที่ร้านขายยาเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

“ก่อนที่เจ้าจะไปซื้อยา ให้คนนำเตากลั่นยามาให้ข้าก่อน”

“คุณหนู ท่านคงไม่ได้คิดจะกลั่นยาใช่หรือไม่？”

“เป็นไปได้หรือไม่？”

ชิวเอ๋อร์ปิดปากและกล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณหนู มีเพียงนักเล่นแร่แปรธาตุเท่านั้นที่สามารถกลั่นยาได้ คนธรรมดาทั่วไปจะกลั่นยาได้อย่างไรเจ้าคะ ส่วนผสมของยาล้วนสูญหายไป และยากที่จะกลั่นยาเม็ดขึ้นมาได้”

“เจ้าไปทำตามที่ข้าบอกก็พอ”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากที่ชิงเอ๋อร์ออกไป กู้ชูหน่วนก็พลิกตำรากลั่นยาอายุวัฒนะอีกครั้ง

ตามบันทึกในตำรากลั่นยาอายุวัฒนะ การกลั่นยานั้นไม่ใช่เรื่องยาก

และวิธีการส่วนใหญ่ในการกลั่นยา นางก็เคยเรียนมาก่อน

แม้ว่าการกลั่นยาและการทำยาจะแตกต่างระหว่างเพียงแค่คำเดียว แต่ความหมายไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

นางไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมผู้คนในโลกนี้ถึงได้แย่งชิงยาอายุวัฒนะ

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ชิวเอ๋อร์ก็กลับมา นางทำหน้าตาบูดบึ้ง “คุณหนู ท่านไปเอาใบสั่งยานี้มาจากไหน？ข้าวิ่งไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว นอกจากสมุนไพรสองสามชนิดแล้ว บรรดาเจ้าของร้านยาสมุนไพรต่างก็บอกว่าพวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“ไม่เคยได้ยินมาก่อน จะเป็นไปได้อย่างไร？”

กู้ชูหน่วนอ่านใบสั่งยาอย่างละเอียดอีกรอบ เป็นใบสั่งยาที่นางเขียนจริง ๆ

เป็นไปได้อย่างไรที่ร้านขายยาจะไม่เคยได้ยิน？

คงไม่ใช่เพราะเยี่ยจิ่งหานไปทำให้ใครขุ่นเคือง จนร้านขายยาไม่กล้าขายยาให้กับข้านะ？

นี่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เยี่ยจิ่งหานเป็นเทพแห่งสงคราม กุมท้องฟ้าด้วยมือข้างเดียว สั่งเมฆฝนได้เพียงพลิกฝ่ามือ คนธรรมดาทั่วไปจะกล้าล่วงเกินเยี่ยจิ่งหานได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนพับใบสั่งยาลงครึ่งหนึ่ง นางผลักประตู แล้วเดินออกไป “ช่างเถอะ ข้าจะไปที่ร้านขายยาด้วยตนเอง”

“พระชายา นายท่านสั่งว่าหากไม่มีคำสั่งจากเขา ท่านห้ามออกไปจากจวนหานอ๋องอย่างเด็ดขาด” ชิงเฟิงขวางนางไว้

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ “ทำไม เจ้าจะกักบริเวณข้าหรือ？”

“ข้าน้อยไม่กล้าขอรับ ข้างนอกวุ่นวายมาก นายท่านกังวลว่าหากพระชายาออกไปข้างนอกเพียงลำพัง แล้วจะเป็นอันตราย”

“พวกเจ้าล้วนแต่ไม่เป็นโล้เป็นพาย”

“อะ……อะไร……”

“หากพวกเจ้าไม่ใช่คนที่ไม่เป็นโล้เป็นพาย หรือว่าแม้แต่ปกป้องข้าก็ทำไม่ได้งั้นหรือ？ส่งคนไปมากหน่อยก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ”

“พระชายา ทรงอย่าทำให้ผู้น้อยลำบากใจเลยขอรับ ผู้น้อยเพียงแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนยืนกรานที่จะออกไปข้างนอก ชิงเฟิงก็พูดด้วยความหวาดกลัว “พระชายา ท่านต้องการจัดยาตามใบสั่งยาใช่หรือไม่？เช่นนั้นท่านก็นำใบสั่งยามาให้ผู้น้อย แล้วผู้น้อยจะให้คนไปจัดหายามาให้ขอรับ”