หลังจากมองไปรอบ ๆ เหล่านักเรียนของสำนักศึกษาวังหลวงก็กระจัดกระจายกันไปตามยอดเขาต่าง ๆ
ไม่ไกลออกไปจากพวกเขา ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานดังขึ้น “โอ้สวรรค์ หลี่เหิงเจอใบไม้อมตะไร้ขอบเขต ทำไมถึงโชคดีเช่นนี้ เพิ่งจะเข้าไปในภูเขาสวินหลงก็เจอสมบัติที่ดีขนาดนี้แล้ว ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก”
“เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ใบไม้อมตะไร้ขอบเขตเป็นสุดยอดยาสำหรับการกลั่นยา ว่ากันว่าเพียงแค่มีใบไม้อมตะไร้ขอบเขต ก็จะสามารถกลั่นยาวิเศษได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าใครจะขอก็ขอไม่ได้ มากแค่ไหนเขาก็ทำได้ ไม่เข้าใจ มันทำเงินได้มากจริง ๆ ”
“ไป ๆ ๆ เรารีบไปหากันเถอะ ลองดูว่ายังมีสมบัติอะไรอีกหรือไม่”
อวี๋ฮุยพูดอย่างอิจฉา “หลี่เหิงโชคดีอะไรเช่นนี้ มาถึงก็เจอสมบัติที่ดีขนาดนี้”
หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยต้องการไปยังสถานที่ที่หลี่เหิงเจอสมบัติเมื่อครู่ และค้นหาดูอย่างละเอียดอีกครั้ง กู้ชูหน่วนคว้ามือของพวกเขา แล้วดึงพวกเขาลงมาจากเนินเขาเพื่อหาที่ซ่อน
หลังจากที่ซ่อนตัวแล้ว ก็มีฝ่ามือมากระแทกที่หลังของหลี่เหิง
“อัก……”
เขากระอักเลือดออกมาและมองไปที่มือสังหารด้วยความไม่อยากเชื่อ
“เจ้า……เจ้าจะทำอะไร？”
ตงฟังเจ๋อและมู่หรงเฉินร่วงเคียงบ่าเคียงไหล่ พวกเขาทั้งสองมองไปที่หลี่เหิง ราวกับว่ากำลังดูคนตาย
“คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด เจ้าคิดว่าพวกเราจะทำอะไร”
ความหมายของประโยคนี้ชัดเจน พวกเขาทั้งสองต้องการฆ่าคนเพื่อปล้นของมีค่า
หลี่เหิงกวาดไปรอบ ๆ ไม่มีใครอยู่บนภูเขาใกล้ ๆ เลย นอกจากพวกเขาทั้งสามคน พวกนักเรียนที่อยู่กับเขาเมื่อครู่ ล้วนแต่รีบเร่งไปหาสมบัติ
ในใจของเขารู้สึกหมดหวัง “อาจารย์บอกว่า ห้ามฆ่าคนเพื่อแย่งชิงสมบัติ”
“อาจารย์เคยบอก แต่อาจารย์อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ หากเจ้ามีความสามารถ เจ้าก็ให้อาจารย์มาช่วยเจ้าตอนนี้เลย”
ตงฟังเจ๋อยิ้มอย่างชั่วร้าย และไม่ให้โอกาสหลี่เหิงได้ขอความช่วยเหลือ และซัดฝ่ามือไปที่หัวของเขา จากนั้นก็ปัดมืออย่างรังเกียจ และนำใบไม้อมตะไร้ขอบเขตไป
“น่าเสียดาย มีใบไม้อมตะไร้ขอบเขตเพียงใบเดียวเท่านั้น อาวุธที่ยึดมาได้ครั้งนี้เป็นของข้า และชิ้นต่อไปจะเป็นของเจ้า”
มู่หรงเฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย “ตกลง ไม่เพียงแต่เราจะแช่งชิงสมบัติ แต่เราจะฆ่ากู้ชูหน่วนด้วย”
“แน่นอน ข้าอยากจะฆ่าหญิงผู้นั้นมานานแล้ว หากนางไม่ใช่พระชายาหาน ข้าคงไม่ปล่อยให้นางมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้”
“ไม่ว่าอย่างไร ฆ่านางแล้วต้องไม่ทิ้งหลักฐาน จะได้ไม่สาวมาถึงตัวเอง”
ตงฟังเจ๋อและมู่หรงเฉินพูดไปหัวเราะไป จากนั้นก็เดินจากไป
หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยปิดปากแน่นและใจเต้นแรง
สีหน้าของเซี่ยวอวี่เซวียนเศร้าหมอง และจ้องมองไปที่ด้านหลังของทั้งสองคน
“พี่ใหญ่ พวกเขาต้องการจะฆ่าท่าน”
“เห็นแล้ว” เป็นไปอย่างที่คิดไว้ มีอะไรน่าประหลาดใจ
“พี่ใหญ่ พวกเขาฆ่าหลี่เหิง หลี่เหิงเป็นบุตรชายของขุนนางระดับชั้นที่หนึ่ง พวกเขากล้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้ได้อย่างไร”
“อาจารย์บอกว่าที่นี่มีสัตว์ร้ายมากมาย ใครจะไปรู้ว่าหลี่เหิงตายได้อย่างไร ดูสิ อีแร้งมาแล้ว หลี่เหิงไม่เหลือแม้แต่ซากศพ”
บนท้องฟ้ามีอีแร้งหลายตัวบินมากัดกินศพของหลี่เหิง กลิ่นของเลือดที่ตลบอบอวลไปทั่ว ยิ่งดึงดูดให้สัตว์ร้ายมามากขึ้น แต่ละตัวที่มากัดกินศพของหลี่เหิง มีสัตว์ร้ายจำนวนไม่น้อยที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
กู้ชูหน่วนพูดเบา ๆ “รีบไปกันเถอะ”
“แม่สาวอัปลักษณ์ ข้าคิดว่าที่นี่มันอันตรายเกินไป ตงฟังเจ๋อและมู่หรงเฉินต้องการจะฆ่าเจ้า เจ้าสั่นระฆังแล้วออกไปจากที่นี่ก่อนจะดีกว่า”
“ไม่”
ล้อเล่นอะไร
ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้เข้าร่วมการชุมนุมล่าขุมทรัพย์มังกร นางจะจากไปง่าย ๆ ได้อย่างไร
ยังไม่รู้เลยว่าใครจะชนะ
ทันใดนั้น ระฆังวิญญาณสะบั้นในอ้อมแขนของนางก็ขยับ และเปล่งแสงออกมาอย่างน่าประหลาด
