บทที่ 407
กู้ชูหน่วนพูดพร้อมกับตบบ่าเขาแรง ๆ
เยี่ยจิ่งหานรู้สึกปวดอย่างยิ่งยวด จึงต้องขดตัว
ไม่รู้ว่าเขาเอากำลังวังชามาจากไหน เกิดเสียงดังปัง จากนั้นก็กระแทกลงพื้น ก่อนจะจ้องกู้ชูหน่วนอย่างดุดัน
แม้นไร้กำลังภายใน แม้นแช่สมุนไพรจนร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ทว่าฝ่ามือเขาก็ทำให้พื้นสั่นสะท้านสักระยะหนึ่ง
กู้ชูหน่วนกลืนน้ำลายลงคอ
คนนี้ช่างมีฝีมือจริงแท้ ไม่แน่ว่าเขาอับอายจนโกรธเกรี้ยว แล้วคร่าชีวิตนางก็ได้
กู้ชูหน่วนกล่าว “พวกเจ้าสองคน ใช้ผ้าพวกนี้มัดตัวเยี่ยจิ่งหานไว้ ตั้งใจฟังนะ ต้องมัดให้แน่น อย่าให้เขาขยับมั่วซั่ว ข้าจะได้ฝังเข็มดี ๆ ”
“พระชายา มิได้พ่ะย่ะค่ะ ฐานะนายท่านสูงศักดิ์ ข้าน้อยเป็นแค่ลูกน้องต่ำต้อย ไหนเลยจะบังอาจมัดตัวนายท่าน”
“เช่นนั้นข้าก็ให้พวกเจ้าสองทางเลือก ทางที่หนึ่ง มัดตัวเยี่ยจิ่งหาน เพื่อไม่ให้เขาขยับส่งเดช ทางที่สอง รอดูฤทธิ์ยาบนกายเขาหมด แล้วตายด้วยยาพิษ พวกเจ้าเลือกเองเถอะ เขาไม่มีเวลา แต่ข้ามี หากไม่ระวังกลายเป็นแม่หม้าย ข้าก็แต่งใหม่ได้”
“เอ่อ…….”
ทหารอารักขาทั้งสองนายสบตากัน
พฤติกรรมอุกอาจเช่นนี้ พวกเขาทำไม่ลงจริง ๆ
เมื่อเห็นร่างกายเยี่ยจิ่งหานเกาะตัวเป็นน้ำแข็ง หัวหน้าทหารอารักขาจึงกล่าวด้วยความหวาดหวั่นว่า “เช่นนั้นก็ทำตามพระชายาก่อนไหม? หากสองขานายท่านหายดี ถึงแม้พระองค์ฟื้นขึ้นมาแล้วจะสังหารพวกเรา แต่ก็คุ้มค่า”
หลีลั่วรวบรวมความกล้าพลันพยักหน้า เขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน
เขาก็มั่นใจว่า หลังผ่านพ้นวันนี้ไป ถึงแม้ขาของนายท่านจะหายดี แต่ก็ไม่มีทางปล่อยพวกเขาแน่
ทหารอารักขาทั้งสองนายพยักหน้าหงึก ๆ ไม่กล้าเพ่งพิศดวงตากระหายเลือดของเยี่ยจิ่งหาย มัดเขาด้วยมือสั่นเทา
ช่างสงสารเยี่ยจิ่งหายที่เป็นถึงเทพสงครามแห่งรัฐเยี่ยเหลือเกิน ประหนึ่งนักโทษที่สูญเสียความสามารถจนต้องปล่อยให้คนอื่นเล่นงานตามใจชอบ
ตั้งแต่ที่รู้จักกู้ชูหน่วน ยามนี้ไม่รู้ว่าเยี่ยจิ่งหายต้องอับอายขายหน้าเป็นหนที่เท่าไหร่แล้ว
เขาจ้องด้วยนัยน์ตากราดเกรี้ยว ทว่าลูกน้องที่เขาเชื่อใจที่สุดกลับไม่สะทกสะท้าน เอาแต่ฟังคำสั่งสตรีผู้นี้
มัดแขนและขาของเยี่ยจิ่งหานเสร็จในท้ายที่สุด หัวใจพวกหลีลั่วเต้นตุ้มต่อม สีหน้าซีดเผือด ไร้สีเลือด
“พระชายาต้องรักษาขาของนายท่านให้ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
“วางใจเถอะ ข้ารู้จักหนักเบา”
กู้ชูหน่วนตบไหล่พวกเขา
มีอะไรให้กลัว จำเป็นต้องตัวสั่นเทิ้มไหม?
ไม่ใช่ครั้งแรกที่เยี่ยจิ่งหานข่มขู่เสียหน่อย?
มืองามประหนึ่งหยกขาวหยิบเข็มเงินออกอย่างชำนาญ
จากนั้นก็ไม่ได้ทิ่มแค่เข็มเดียว
นางฝังเข็มเป็นรูปดาวกระบวยใหญ่ จึงฝังไปทั้งหมดเจ็ดเข็มด้วยกัน
เจ็บ…….
เจ็บมาก
สิ่งที่ทำให้เขารับไม่ได้ที่สุดคือ ความอัปยศอดสู
ชั่วชีวิตของเขา ถือว่าอับอายที่สุดเป็นครั้งที่สอง
กู้ชูหน่วนฝังเข็มตำแหน่งอื่นต่อ สุดท้ายก็หยุดที่หัวเข่า ตรงจุดหย่งเฉวียนเป็นต้น
และยังช่วยเขานวดข้อต่อกระดูก เพื่อให้เลือดไหลเวียนได้ดี
สองขาของเขาเดินเหินไม่ได้หลายปีแล้ว ด้านในมีแต่เลือดคั่งและพิษที่เกาะตัวแน่น
เยี่ยจิ่งหายเอียงหน้ามอง
เหงื่อเท่าเม็ดถั่วกลิ้งลงจากตัวกู้ชูหน่วนไม่หยุด จากนั้นก็หยดใส่สองขาของเขา
เธอนวดครู่หนึ่ง ฝังเข็มครู่หนึ่ง แววตาจดจ่อมาก ท่าทีขึงขังจริงจัง ไม่ได้มีความคิดอื่นเลย
ความเดือดดาลของเยี่ยจิ่งหานจางหายบางส่วนแล้ว
หรือว่านางต้องการช่วยเขารักษาขาจริง ๆ ไม่ได้จงใจเหยียดหยามเขา
“ดีขึ้นหรือยัง? เฮ้อ ข้าคุยกับท่าน มัวแต่คิดอะไรอยู่”
กู้ชูหน่วนถาม
เยี่ยจิ่งหานดึงสติกลับมาพลันเบือนหน้าไปอีกทางอย่างเย่อหยิ่ง
หลีลั่วกล่าวเสียงเคร่งขรึมกะทันหัน “นายท่าน เมื่อครู่ทหารอารักขารายงานว่า มีคนกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้ามาทางนี้ ซึ่งแต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือกันทั้งนั้นพ่ะย่ะค่ะ”
