กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 594
“เยี่ยเฟิง ทำไมถึงเป็นเจ้า”
ทะเลสาบหัวใจที่สงบของกู้ชูหน่วนราวกับมีหินก้อนใหญ่มากระทบและเกิดเป็นคลื่นซัดปั่นป่วน
“เจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ายังมีชีวิตอยู่จริงๆ”
กู้ชูหน่วนพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นและยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าที่หล่อเหลา
จากนั้นมือสังหารชุดดำก็หันกลับมาอย่างเยือกเย็น ราวกับรังเกียจที่มีคนมาสัมผัสโดนเขา
หัวใจที่ตื่นเต้นของกู้ชูหน่วนก็แตกสลายลง มือทั้งสองข้างก็หยุดชะงักลงกลางอากาศ
“เจ้าไม่ใช่เยี่ยเฟิง เจ้าคือใคร?”
หากเป็นเยี่ยเฟิง เขาต้องมีความสุขอย่างมากที่เห็นนาง
แววตาของเยี่ยเฟิงไม่เย็นชาเช่นนี้และร่างกายก็ไม่เย็นชาเช่นนี้
ไม่ว่าจะได้รับการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรมสักเพียงใด เขาก็มีจิตใจดีและอ่อนโยน
กู้ชูหน่วนสังเกตชายชุดดำอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ชายที่อยู่ตรงหน้าหน้าตาเหมือนกับเยี่ยเฟิงมาก ราวกับถูกแกะสลักจากแม่พิมพ์เดียวกัน คิ้วที่สวยงามเหมือนกัน ดวงตาที่สดใสและท่าทางสง่างาม เมื่อยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็สามารถตกเป็นที่ดึงดูดสายตาได้ง่าย
สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ ฝีมือการต่อสู้ของเขาเมื่อเทียบกับเยี่ยเฟิงแล้ว ดีกว่าไม่ใช่แค่เพียงเล็กน้อย
และยังมีความเย็นชาของเขาที่เหมือนกับวิญญาณร้ายที่หลุดออกมาจากนรก ไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิง
ท่าทางที่ดูเย็นชาเช่นนี้ เหมือนกับเครื่องมือการสังหารมนุษย์ไม่ผิด เพียงแค่คนอื่นให้เขาทำอะไร เขาก็จะทำตาม
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของนาง ชายชุดดำยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
กู้ชูหน่วนรีบมองไปยังมือซ้ายของเขา
ฝ่ามือซ้ายของเขามีความด้านและหนา คาดว่าคงเกิดจากการฝึกซ้อมวิทยายุทธมาเป็นเวลาหลายปี
กู้ชูหน่วนอยากรู้ว่ามือซ้ายของเขามีรอยแผลอะไรบ้าง แต่นางก็ผิดหวัง
มือซ้ายของเขา นอกจากรอยแผลเป็นลึกสองสามรอยบนแขนของเขาที่ถูกหมาป่าหิมะตะครุบแล้ว ก็ไม่มีรอยแผลใดๆ อีกเลย
ไม่ใช่มือซ้ายของเยี่ยเฟิง
มือซ้ายของเยี่ยเฟิงถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้บดขยี้จนแตกละเอียด กระดูกเคลื่อนที่ และฝ่ามือก็ถูกผู้นำกองธงกล้วยไม้ใช้ดาบฟันและมีรอยแผลเป็นมาตลอด
ความหวังที่เพิ่มขึ้นของกู้ชูหน่วนค่อยๆ กลับกลายเป็นความผิดหวัง
ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร แต่เป็นเพราะว่าเขาหน้าตาเหมือนกับเยี่ยเฟิง ฉะนั้นนางจึงไม่อาจอยู่เฉยได้
กู้ชูหน่วนหยิบดาบอ่อนที่เอวออกมาและขับใช้กำลังภายใน จากนั้นฟันลงไปที่เส้นใยแมงมุมอย่างโหดเหี้ยม
“ปัง……”
เส้นใยแมงมุมไม่ได้ถูกฟันขาด
แต่กลับกลายเป็นนางที่กระเด็นออกไป
นางที่เดิมทีได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะการใช้กำลังภายในอีกครั้งจึงทำให้กระเด็นออกไป จึงทำให้บาดแผลมีเลือดไหลออกมาอีก
“บัดซบ เจ้าดูสิ่งที่เจ้าทำสิ หากเจ้าไม่ทำร้ายข้าก่อนหน้านี้ เช่นนั้นเส้นใยแมงมุมนี้ก็ถูกฟันจนขาดไปนานแล้ว”
“……”
“ช่างเถอะ พูดกับเจ้าก็เหมือนสีซอให้ควายฟัง”
“……”
กู้ชูหน่วนลุกขึ้นและเอามือข้างหนึ่งกุมท้องที่เจ็บปวด อีกมือหนึ่งก็ลูบใต้คาง
ใยแมงมุมนี้ไม่รู้ว่าชักใยขึ้นได้อย่างไร ทั้งเหนียวทั้งแข็ง
ดาบอ่อนของนางเกือบจะถูกดูดเข้าไป
และสิ่งสำคัญก็คือเส้นใยแมงมุมนี้มีความโปร่งแสง หากไม่ระมัดระวังก็จะถูกติดกับใยแมงมุม
ชายหนุ่มคนนี้นับว่าโชคดีมาก อย่างน้อยแมงมุมก็ตายไปแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาต้องถูกกินแน่ๆ
กู้ชูหน่วนพยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถช่วยชายหนุ่มออกมาได้
น่าเสียดายที่มาอย่างรีบร้อนและการเคลื่อนไหวก็รวดเร็วเหลือเกิน ทำให้ฝูกวงไม่ได้ตามมาด้วย ไม่เช่นนั้นฝูกวงอาจจะมีวิธีช่วยชีวิตเขาออกมาก็ได้
ทันใดนั้น กู้ชูหน่วนนึกอะไรขึ้นได้และริมฝีปากสีแดงระรื่นก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
นางหยิบตะบันไฟออกมาจากวงแหวนอวกาศและจุดไฟ จากนั้นวางไปที่ใยแมงมุมเพื่อให้มันถูกเผา
ใยแมงมุมที่คงกระพัน แข็งและเหนียว ดาบและกระบี่ไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อสัมผัสกับไฟ มันก็ลุกขึ้นเป็นไฟ ดูท่าจะกลัวไฟเอามาก
“ปัง……”
ใยแมงมุมถูกเผาไหม้จนหมด ชายหนุ่มชุดดำได้รับบาดเจ็บสาหัส สองขาของเขาคุกเข่าลงและส่งเสียงหอบเหนื่อย
“เลือดของเจ้าไหลออกมามากเกินไป หากไม่ทำการห้ามเลือดต้องตายแน่ๆ ข้ายังพอมียาห้ามเลือดอยู่บ้าง ข้าจะจัดการบาดแผลให้เจ้าก่อนนะ”
สายตาอาฆาตฉายแววในดวงตาของชายหนุ่มชุดดำ และเขามองดูกู้ชูหน่วนอย่างเย็นชา
กู้ชูหน่วนสั่นเกร็งเล็กน้อย
“เจ้าคงไม่คิดจะฆ่าข้าอีกใช่หรือไม่ นี่ อย่าลืมสิ หากไม่ใช่เป็นเพราะข้า เจ้าจะสามารถรอดชีวิตออกมาจากใยแมงมุมอย่างนั้นหรือ?”
ชายหนุ่มชุดดำยื่นมือออกมาเป็นกรงเล็บ เขาอยากจะบีบขยี้คอของกู้ชูหน่วนให้แตกละเอียด
น่าเสียดายที่เขาบาดเจ็บสาหัสเกินไป เมื่อขยับก็เกิดดึงแผลทันที และล้มลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
ชายหนุ่มชุดดำพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่มีแรงจะลุกขึ้นได้ แต่เลือดบนร่างกายของเขาเหมือนเขื่อนกั้นน้ำแตกไหลออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง
เมื่อกู้ชูหน่วนเห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
นางประคองเขาลุกขึ้นนั่งลงและหยิบยารักษาบาดแผลออกจากวงแหวนอวกาศเรื่อยๆ
“ใยแมงมุมนั้นมีพิษ แมงมุมยิ่งมีพิษมาก ร่างกายของเจ้าถูกแมงมุมเจาะเลือดหลายรู และพิษก็กระจายไปทั่วเส้นเลือดในร่างกายของเจ้า”
“พลังใจของเจ้าแข็งแกร่งมากที่สามารถอดทนมาจึงตอนนี้ได้ นับว่าเหลือเชื่ออย่างมาก แต่เกรงว่าตอนนี้ร่างกายของเจ้าคงจะอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรงแล้วสินะ”
“ในเมื่อไม่มีเรี่ยวแรง เช่นนั้นก็นั่งดีๆ บาดแผลสาหัสเช่นนี้ หากไม่ทำการรักษาหรือจัดการ ต่อให้ไม่มีพิษร้าย เช่นนั้นก็คงต้องเลือดไหลหมดตัวและเจ็บปวดทุกข์ทรมานจนตาย”
กู้ชูหน่วนฉีกแขนเสื้อบนไหล่ของเขาและช่วยเขาให้น้ำสะอาดทำความสะอาดรอบหนึ่ง จากนั้นโรยยาห้ามเลือดและผงถอนพิษลงไป นางทำอย่างเบามือ เพราะเกรงว่าจะทำให้เขาเจ็บแผล
ร่างกายของชายหนุ่มชุดดำแข็งทื่อ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษได้กัดกร่อนอย่างร้ายกาจ หรือเป็นเพราะปฏิกิริยาของกู้ชูหน่วนที่ช่วยเขาทำแผลอย่างอ่อนโยนและเบามือเหลือเกิน
ใต้คิ้วคู่นั้น คือภาพที่กู้ชูหน่วนกำลังก้มหน้าและจดจ่อตั้งใจอยู่กับการทำแผลให้กับเขา ชายหนุ่มชุดดำเห็นขนตายาว สายตาที่เป็นประกายคู่นั้นเห็นถึงความเป็นห่วงที่ออกมาจากใจ
ความรู้สึกเช่นนี้ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน
ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าเขาจะบาดเจ็บสาหัสมากเพียงใด ก็มีเพียงตัวเองที่คอยทำแผล
หากเขาไม่ทำการรักษาด้วยตัวเอง เช่นนั้นก็เพียงรอการตาย
แม้ว่า……
บางครั้งที่เขาแทบจะหมดลมหายใจ ก็จะมีคนมาช่วยเขาจัดการบ้าง แต่ก็เป็นเพียงการจัดการอย่างเรียบง่ายและหยาบกระด้าง เจ็บปวดบาดเจ็บมาอย่างไร ไม่เคยมีใครสนใจความรู้สึกของเขาเลย
ไม่เคยมีใครปฏิบัติต่อเขาอย่างอ่อนโยนมากเช่นนี้มาก่อนเลย……
“บาดแผลที่มือจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว บาดแผลที่ร่างกายของเจ้าสาหัสกว่า ข้าจำเป็นต้องฉีดเสื้อผ้าของเจ้าออก เจ้าคงไม่คิดว่าข้าลวนลามเจ้าหรอกใช่หรือไม่?”
กู้ชูหน่วนรออยู่นาน แต่ชายหนุ่มชุดดำก็ไม่ตอบอะไร
นางยิ้มให้กับตัวเอง “เหตุใดข้าถึงลืมไปแล้วว่าเจ้าเป็นคนใบ้ เลือดและผิวหนังของเจ้าติดแน่นกับเสื้อผ้าแล้ว ตอนที่ถอดเสื้อออกอาจจะเจ็บเล็กน้อย เจ้าอดทนเอาไว้นะ”
กู้ชูหน่วนพูดจบก็หยิบมีดเล่มเล็กออกมาและค่อยๆ ปาดเสื้อผ้าของเขา
เป็นอย่างที่คิดไว้ เลือดและผิวหนังของเขาเกาะแน่นกับเสื้อผ้า และบาดแผลบางบริเวณก็เริ่มมีหนอง ซึ่งน่าหวาดกลัวและร้ายแรงกว่าที่นางคิดเอาไว้
ไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะระมัดระวังมากเพียงใด ก็มีหลายครั้งที่ฉีกไปโดนผิวหนังของเขา
“เจ็บมากใช่หรือไม่”
นางเงยหน้าขึ้น และสิ่งที่เข้ามาในดวงตาของนางคือการแสดงออกที่เย็นชาของชายหนุ่มชุดดำ
คนปกติหากได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ คงร้องออกมาตั้งนานแล้ว
แต่เขา……แม้แต่คิ้วก็ไม่ขยับเลยสักนิด ราวกับผิวหนังที่ถูกฉีกขาดนั้นไม่ใช่ของเขายังไงยังงั้น
มุมปากของกูู้ชูหน่วนขยับเล็กน้อย และนางไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี
ผู้ชายคนนี้ เขาคงจะได้รับบาดเจ็บบ่อยครั้ง ฉะนั้น……คงคุ้นเคยแล้วกระมัง……
ราวกับชายหนุ่มชุดดำจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนต้องการจะทำอะไร เขาฝืนอดทนและยื่นมือออกมาฉีดเสื้อผ้าของเขาขาดลง
ได้ยินเพียง “แกร่ก” ชุดสีดำก็ถูกฉีกออกและมีเลือดและชิ้นเนื้อของเขาหลุดออกไปด้วย เผยให้เห็นร่างกายส่วนบนที่มีรอยบาดแผลจำนวนมากที่เป็นปริศนาต่อหน้ากู้ชูหน่วน
ในหัวของกู้ชูหน่วนเกิดเสียงดังและเกิดจะเป็นลมหมดสติไป
ร่างกายนี้มีรอยบาดแผลมากกว่าเยี่ยเฟิงค่อนข้างมาก
ตั้งแต่คอลงมาล้วนมีบาดแผลจำนวนนับไม่ถ้วน
มีทั้งรอยแส้ ดาบ กระบี่ ง้าวและอื่นๆ อีกมากมาย ขนาดใหญ่และขนาดเล็กเต็มไปหมด
มีหลายแห่งที่บาดเจ็บจนกระดูกโผล่ออกมา
สามารถเห็นได้ว่า ผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเผชิญกับการต่อสู้ฆ่าฟันมาอย่างโชกโชนนับไม่ถ้วน
บาดแผลใหม่เข้าไปเติมในบาดแผลเก่าของเขา รอยแผลที่ถูกหมาป่าหิมะตะครุบและกัดจนเป็นแผล รวมไปถึงรอยกัดของแมงมุมและอื่นๆ แต่ละบาดแผลล้วนลึกจนแทบเห็นไปถึงกระดูก
และแม้แต่กระดูกของเขาก็หักไปหลายเส้น
