กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 703
แม้ว่าเขาต้องคลาน เขาก็ไม่ยอมให้เหวินเส่าอี๋ฉวยโอกาสนี้ไปได้
เมื่อคิดได้เช่นนี้ จอมมารจึงยอมคลาน
ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆ ต่างพากันตกตะลึง
ใครเป็นคนบอกพวกเขาว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่จอมมาร?
เป็นถึงจอมมารผู้นำแห่งเผ่าปีศาจ แต่กลับเหมือนดังสุนัขไม่มีผิด คืบคลานไปข้างหน้าอย่างยากลำบาก
นี่ นี่ นี่……
หากเรื่องนี้ไม่ได้เกิดต่อหน้าพวกเขา พวกเขาไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน
ไม่แปลกใจเลยว่าที่หัวหน้าเผ่าของพวกเขาเรียกเขาว่าเจ้าหมาน้อย
แม้แต่ท่าทางการคลานในวันนี้ก็ยังเหมือนกับเจ้าหมาน้อยจริงๆ
ผู้อาวุโสหกกลืนน้ำลายและกล่าวด้วยความตกใจ “ผู้อาวุโสสูง ไม่เช่นนั้นเราก็คลานไปด้วยเช่นกัน พวกเขาจะได้ไม่ทำอะไรบ้าๆ”
ผู้อาวุโสสูงและผู้อาวุโสสองต่างพากันจ้องมองไปยังผู้อาวุโสหก
หากต้องการคลาน เขาก็คลานเองสิ
พวกเขาต่างอายุปูนนี้แล้ว อีกทั้งภายนอกยังมีลูกศิษย์ของเผ่าหยกอยู่เป็นจำนวนมาก หากต้องคลานออกไปจริง เช่นนั้นแล้วพวกเขาคงไม่เสียหน้าแย่หรือ?
จอมมารยอมเสียหน้ายอมเสียเกียรติ แต่พวกเขาไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด
จะพูดไปแล้ว เหวินเส่าอี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ การต่อสู้ความสามารถของเขาในตอนนี้ เขาจะสามารถทำอะไรหัวหน้าเผ่าได้อย่างนั้นหรือ?
ส่วนจอมมาร เขายิ่งไม่มีทางทำเรื่องอะไรที่เป็นอันตรายต่อหัวหน้าเผ่าอย่างแน่นอน
ผู้อาวุโสหกหมดหนทางและจ้องมองไปยังฮวาฉี่หลัว
“แม่นางฮวาฉี่หลัว ไม่เช่นนั้นเราสองคนคลานไปด้วยกันดีหรือไม่?”
“เอ่อ……คงไม่ดีกระมัง……คลานไปเหมือนสุนัขคงน่าอับอายขายหน้าแย่ หากถูกพูดออกไป ใครจะกล้ามาขอข้าแต่งงานอีก?”
“จอมมารมีสถานะสูงส่งเขายังกล้าคลานเลย เช่นนั้นแล้วเราจะกลัวอะไร?”
“เอ่อ……ดูเหมือนว่าจะใช่” ฮวาฉี่หลัวกัดฟัน เมื่อนึกถึงการเสียสละ “เพื่อท่านพี่หน่วนและท่านพี่ไป๋จิ่น ก็ได้ คลานก็คลาน ข้าจะคลานออกไป”
ทั้งสองทำการคลานออกไป
ทั้งสองคลานออกไปอย่างเพียรพยายาม ยิ่งคลานก็ยิ่งช่ำชอง
ผู้อาวุโสของเผ่าหยกคนอื่นๆ ทั้งฟื้นคืนพลังความสามารถและจ้องมองพวกเขาอย่างตกตะลึง
“เร็วเข้า ไล่ตามจอมมารให้ทัน” ผู้อาวุโสหกตะโกนไม่หยุด
ฮวาฉี่หลัวพยายามอย่างสุดความสามารถและกัดฟันคลานออกไปจนแทบจะเหนื่อยตาย
นางบ่นพึมพำ “เหตุใดท่านไม่คลานต่อไปล่ะ?”
“เอ่อ……ข้าคิดไปแล้ว ข้าเป็นถึงผู้อาวุโสหกของเผ่าหยก หากต้องคลานเป็นหมาออกไปเช่นนี้ ดูเหมือนจะค่อนข้างแย่เล็กน้อย ไม่เช่นนั้นเจ้าคลานออกไปก่อน ประเดี๋ยวข้าจะตามออกไป”
ฮวาฉี่หลัวโมโหอย่างมากและอดไม่ได้ที่จะโยนมีดบินฉี่หลัวออกไป
“ท่านหลอกข้าอย่างนั้นหรือ?”
“ข้าจะกล้าหลอกเจ้าได้อย่างไร ก็ข้า……ข้าก็ไม่อยากเสียหน้านี่…….”
“ท่านไม่ยอมขายหน้า แต่ข้ายอมอย่างนั้นหรือ?”
“เจ้าอายุยังน้อย ขายหน้าเล็กน้อยคงไม่เป็นไรกระมัง ข้าอายุปูนนี้แล้ว หาก……เช่นนั้นก็เป็นเรื่องลำบากใจเกินไป”
“ท่านจะคลานไม่คลาน หากไม่คลาน รอให้พลังของข้าฟื้นกลับมา เช่นนั้นแล้วรอว่าข้าจะจัดการหนวดเคราของท่านอย่างไร”
ผู้อาวุโสหกส่ายหน้าอย่างแรง
เขายิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจ
ผู้อาวุโสจำนวนมากต่างไม่ยอมคลาน มีเขาคลานเพียงคนเดียว แม้ว่าโดยปกติแล้วเขาจะเป็นคนกล้าไม่อายใคร แต่ก็ไม่สมควรทำตัวเองให้เสื่อมเสียชื่อเสียงเช่นนี้
ผู้อาวุโสหกคิดไม่ถึงเลยว่า ฮวาฉี่หลัวกลับไปปฏิเสธและจูงมือของเขาพากันคลานออกไป
“เฮ้ๆ เจ้าทำอะไรน่ะ เจ้ามีพลังเยอะมากเช่นนี้ เหตุใดเจ้าถึงไม่รีบไปเขตหวงห้าม เจ้ามาจูงข้าทำไมกัน?”
ฮวาฉี่หลัวจะมีเรี่ยวแรงพละกำลังที่ไหนกัน นางได้ใช้เรี่ยวแรงไปหมดแล้ว
เพียงแค่รู้สึกสงสารท่านพี่หน่วนและท่านพี่ไป๋จิ่นและคนอื่นๆ จากนั้นจึงปะทุพละกำลังออกมาและฝืนลากผู้อาวุโสไป
นางพูดออกไปกล่าวไม่พอใจ “ข้าไม่ใช่คนของเผ่าหยกเสียหน่อย ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขตหวงห้ามอยู่ที่ใด หากข้าไม่สามารถเข้าไปยังเขตหวงห้ามได้จะทำเช่นไร?”
กู้ชูหน่วนยังไปไม่ถึงเขตหวงห้าม แต่เสียงของนางก็ดังไปถึงแล้ว
“เปิดประตู ข้าจะเข้าไป เร็วเข้า”
เสียงของนางรีบร้อนมาก เมื่อลูกศิษย์ที่เฝ้าเขตหวงห้ามอยู่เห็นเข้าก็รีบทำการเปิดประตูใหญ่และต้อนรับหัวหน้าเผ่าเข้าไป
เหวินเส่าอี๋เป็นเพราะเป็นเหมือนมือและเท้าของกู้ชูหน่วน ทั้งสองเพิ่มความเร็วและวิ่งเข้าไปราวกับสายลม
ลูกศิษย์ที่ยืนเฝ้าเขตหวงห้ามไม่รู้จักเหวินเส่าอี๋และคิดว่าเขาเป็นเพื่อนของหัวหน้าเผ่า จึงไม่ได้ทำการขัดขวางอะไรและปล่อยเข้าไปทันที
หลังจากที่พวกเขาเข้าไปได้ไม่นาน จอมมารก็คลานมาถึงปากทางเข้าเขตหวงห้าม
“เปิดประตู ข้าจะเข้าไป เร็วเข้า” จอมมารเลียนแบบน้ำเสียงของกู้ชูหน่วน
ลูกศิษย์ที่ยืนเฝ้าประตูต่างจ้องหน้าซึ่งกันและกันและต่างพากันสงสัย
“เจ้าคือใคร รู้หรือไม่ว่าที่ไหนคือที่ใด?”
“ข้าคือจอมมารเป็นหัวหน้าเผ่าปีศาจและเป็นสามีในอนาคตของพี่หญิง ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าที่นี่คือเขตหวงห้าม”
“เจ้าคือจอมมาร? อย่าโกหกไปเลย เจ้าไม่ดูสารรูปตัวเองเสียหน่อยเลยหรือ คิดว่าตัวเองมีดวงตาที่เหมือนกันจอมมาร เจ้าก็คือจอมมารอย่างนั้นหรือ”
“ใช่ จะว่าไปแล้ว หัวหน้าเผ่าของเรามีสามีที่ไหนกัน หากมีจริงนั่นก็คงเป็นเยี่ยจิ่งหานแห่งหานอ๋อง จะเป็นเจ้าได้อย่างไร”
คำพูดนี้ทำให้จอมมารรู้สึกโกรธมากอย่างไม่ต้องสงสัย
เขากล่าวอย่างเฉียบขาดว่า “นางและเยี่ยจิ่งหานไม่ใช่สามีภรรยากัน”
หากไม่ใช่เป็นเพราะพละกำลังยังไม่ฟื้นคืนกลับมา เพียงคำพูดนี้พวกเขาทั้งสองคนต้องจบชีวิตลงอย่างแน่นอน
แม้ว่ารัศมีแรงกดดันจะพุ่งสูงขึ้นจนทำให้ลูกศิษย์ที่เฝ้าประตูต่างพากันสั่นเทา
คนคนนี้คือใคร เหตุใดถึงมีรัศมีความแข็งแกร่งที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้และเหตุใดพวกเขาถึงไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลยในเผ่า?
หนึ่งในคนเฝ้าเวรยามน้ำเสียงสั่นเทา “พวกข้ารู้อย่างแน่นอน เยี่ยจิ่งหานและเผ่าหยกของพวกเราเป็นศัตรูกันมาก่อน เขาไม่มีทางคู่ควรกับหัวหน้าเผ่าของพวกเราอย่างแน่นอน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความโกรธโมโหของจอมมารก็ลดลงอย่างมากและพลังอาฆาตก็มลายหายไป
หลังจากนั้นคำพูดของพวกเขาก็ทำให้เขาต้องโมโหขึ้นอีกครั้ง
“เยี่ยจิ่งหานไม่คู่ควรกับหัวหน้าเผ่าของเรา เจ้าก็ไม่คู่ควรเช่นกัน ไม่ดูตัวเองเอาเสียเลยว่าเป็นคนเช่นไร เหมือนกับขอทานยังจะกล้าพูดว่าตัวเองคือจอมมารและยังกล้าบอกว่าเป็นว่าที่สามีของหัวหน้าเผ่า”
ขอทาน?
เขาไปเป็นขอทานตั้งแต่เมื่อไร?
จอมมารก้มหน้ามองดูตัวเองและเขาสับสนจนแทบเสียสติ
เขาเป็นคนรักความสะอาดมาโดยตลอด เสื้อผ้าและเส้นผมอันดกดำของเขาแทบไม่มีร่องรอยสกปรกเปรอะเปื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้……
เพราะต้องคลาน ชุดลวดลายหงส์ปักอันระดับสูงของเขาจึงทั้งสกปรกและยับย่น และยังมีบางแห่งมีรอยฉีกขาดจนแทบดูไม่ออกถึงสภาพของเนื้อผ้าเดิม
และยังมีมือและเท้าของเขาที่เต็มไปด้วยดินโคลน
บอกว่าเขาเป็นขอทานจึงเป็นการให้เกียรติเขาอย่างมาก
จอมมารกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ “ข้าชอบที่จะสัมผัสชีวิตในแบบที่ต่างออกไป พวกเจ้ามีปัญหาหรือ?”
“มาจากไหนก็ไสหัวไปที่นั่น ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าพวกข้าไล่ทุบตีเจ้าโดยพลการ”
ผู้ที่เฝ้าประตูตะโกนด่าออกไป คนคนนี้เห็นได้ชัดว่ามาก่อกวน
เผ่าหยกเพิ่งจะปะทุออกฤทธิ์อาการคำสาปโลหิตไปไม่นาน เขาที่แข็งแกร่งกลับไม่ไปช่วยเหลือและยังมาที่นี่เพื่อหาเรื่อง แน่นอนว่าเขาเป็นขยะของเผ่าหยกอย่างแน่นอน
เมื่อเห็นว่าไล่ไม่ไป คนเฝ้าเวรยามจึงหยิบอาวุธขึ้นมาและต้องการหามเขาออกไป
ในขณะที่กระบองจะไปถึงที่ตัวของเขา พละกำลังภายในของจอมมารที่หมดสิ้นไปก็ฟื้นกลับคืนมาบ้างเล็กน้อย
เขากระโดดขึ้นจากพื้น ร่างกายของเขาราวกับดูตกใจและหายวับไปในชั่วพริบตา จากนั้นจึงแอบเข้าไปในเขตต้องห้าม
ลูกศิษย์ที่เฝ้าเวรยามกวาดสายตาไปที่พื้นทั้งซ้ายและขวาก็หาจอมมารไม่เจอ จากนั้นพากันงุนงง “ไปไหนล่ะ? เหตุใดถึงหายไปแล้ว?”
“อาจเป็นเพราะ……ตกใจเราจนวิ่งหนีไปแล้ว ช่างเถอะ ไม่ต้องไปสนใจเขา ตั้งใจเฝ้าประตูให้ดี ครั้งหน้าหากยังกล้ามาอีก ข้าจะทุบขาของเขาเลยคอยดู”
“อ๋า……เจ้าดูสิ ดูเหมือนว่าเขาจะมาอีกครั้ง?”
“อยู่ไหนหรือ……นี่……เหมือนจะมีสองคนหรือ?”
“ใช่สองคน เพียงแค่เหตุใดถึงมีผู้หญิงหนึ่งคน ผู้ชายหนึ่งคน คนหนึ่งเด็กคนหนึ่งชรา? เป็นขอทานเมื่อสักครู่นี้หรือ?”
