กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 722
ฉินหิมะเป็นสิ่งที่แม่เขาทิ้งไว้ให้ก่อนที่จะสิ้นลมหายใจ เขาถนอมรักษามันเยี่ยงทรัพย์สมบัติล้ำค่า แม้จะใช้ทั้งหมดของชีวิต ก็ไม่มีทางที่จะให้ฉินหิมะเสียหาย
นอกเสียจาก….เกิดเรื่องกับเขา
พอมองรอยแหว่งของฉินหิมะ ชัดเจนว่ามันได้ถูกยอดฝีมือระดับหกทำลาย
“ตอนนี้เขาเป็นเพียงระดับหนึ่งที่กระจอกจิ๊บจ๊อย พวกเจ้าเผ่าหยกเป็นผู้ที่มีพละกำลังวรยุทธ์ระดับหกจัดการรับมือกับระดับหนึ่งคนหนึ่ง ก็ไร้ยางอายเกินไปเสียแล้วนี่”
“เผ่าหยกหน้าไร้ยางอาย?เช่นนั้นเผ่าเพลิงฟ้าของพวกเจ้ามียางอายงั้นหรือ?ข้าก็เป็นเพียงระดับสี่ที่จิ๊บจ๊อยเท่านั้นเอง แต่ทว่าเจ้าเป็นผู้หนึ่งที่มีวรยุทธ์ยอดฝีมือชั้นสูงสุดระดับหกกลับอยู่ มักตามสังหารข้าล่ำไป”
“ผู้ใดให้เจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยกเล่า ผู้ใดให้มือของเจ้ากอบกุมไข่มุกมังกรอยู่ล่ะ”
“เช่นนั้นเหวินเส่าอี๋ยังคงเป็นนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า และก็เป็นหัวหน้าเผ่าเพลิงฟ้าในอนาคต ตามที่เจ้ากล่าวมา เมื่อพวกเราจัดการกับเขา ไร้ยางอายที่ไหนกัน?”
“เถียงข้างๆคูๆ ความจริงแล้วเส่าอี๋อยู่ที่แห่งใด รีบเอาเขาออกมา”
“อยากจะพาเหวินเส่าอี๋ไปก็ได้นะ เห็นแก่อายุอานามของเจ้าแถมยังลำบากยากเข็ญอย่างนี้ เพียงแค่พวกเจ้ายอมออกไปจากเผ่าหยกนี้ ข้าก็จะคืนเหวินเส่าอี๋แก่เจ้า”
“เป็นไปไม่ได้”
“เช่นนั้นระหว่างพวกเรายังมีสิ่งใดที่จะต้องเจรจาหรือ?”
“แน่นอนว่ามี ฐานะของเจ้ามีเกียรติมากกว่าเขา เพียงแค่จัดการเจ้าได้ ข้าก็ไม่เชื่อหรอกนะว่าพวกแก่กระโหลกกะลาเหล่านั้นจะไม่มอบเส่าอี๋กับไข่มุกมังกรให้ข้า”
กู้ชูหน่วนหัวเราะถากถาง มองผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยด้วยแววตาเศร้าสร้อย
ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยขมวดคิ้ว
นี่คือสายตาแบบไหน?
ดูถูกถากถาง?
หัวเราะเยาะเย้ย?
กู้ชูหน่วนผายมือออกทั้งสองข้าง กล่าวขึ้นว่า“ข้าไม่รู้จริงๆนะว่าเจ้าอายุปูนนี้แล้ว ทำไมสายตาถึงได้แย่อย่างนี้ เจ้าดูสภาพข้าสิ มีจุดไหนกันที่เหมือนหัวหน้าเผ่า?”
อั้นเฮยไม่ได้พูด เพียงแค่พิจารณานางอย่างเงียบเชียบ
และราวกับรอว่านางจะกล่าวอะไร
“หากข้าเป็นหัวหน้าเผ่า ผู้อาวุโสเหล่านั้นจะยอมให้ข้าออกมารับมือกับเจ้าที่เป็นยอดฝีมือชั้นสูงสุดระดับหกหรือ?หากข้าเป็นหัวหน้าเผ่า จะต้องมาเป็นเหยื่อล่อให้เจ้าติดกับดัก ให้เหล่ายอดฝีมือตามสังหาร แล้วยังแย่งชิงไข่มุกมังกรอย่างตรากตรำอยู่ด้านนอกหรือ?”
“หากข้าเป็นหัวหน้าเผ่า เผ่าหยกจะให้ข้ากับเยี่ยจิ่งหานแต่งงานกันหรือ?เผ่าหยกมีความสัมพันธ์อะไรกันกับเยี่ยจิ่งหาน คิดว่าผู้อาวุโสนั้นรู้ดีกว่าข้านะ”
“เจ้าจะบอกว่าเจ้าคือเงาหรือ?”
“เดิมแล้วข้าก็คือเงา หากข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก ก็ไม่ต้องทนทุกข์ระทมอยู่ในจวนอัครเสนาบดีอย่างนั้นมาหลายปีหรอก”
“……”
หากผู้อื่นพูดเช่นนี้ ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยอาจจะเชื่อ แต่คำพูดเหล่านี้เป็นกู้ชูหน่วนกล่าวพูด เขาไม่เชื่อแม้แต่ประโยคเดียว
“เจ้าพูดยืดยาวอยู่ที่นี่ อยากจะยืดเยื้อเวลาสินะ?ครั้งนี้ผู้อาวุโสชั้นสูงสุดระดับหกของเผ่าเพลิงฟ้ามาห้าคน เผ่าหยกไม่มีทางที่จะต้านทานได้ ต่อให้เจ้าจะดึงเวลาอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ไอ๋หยา ถูกเจ้าดูออกแล้ว สุดท้ายขิงก็ยังคงเผ็ดร้อน”
“เจ้าเด็กน้อย ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นหัวหน้าเผ่าหรือเป็นเงา ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม หากเจ้าไม่ส่งมอบเหวินเส่าอี๋กับไข่มุกมังกรออกมา ปีหน้าของวันนี้จะเป็นวันหวนรำลึกเซ่นไหว้ของเจ้า”
“หนึ่ง…..”
“สอง….”
“อย่าๆๆๆๆ ข้าไม่รู้จริงๆว่าไข่มุกมังกรอยู่ที่ไหน แต่เหวินเส่าอี๋อยู่ไหนข้ารู้ ข้าพาเจ้าไปหาเขาก็สิ้นเรื่องแล้ว”
ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยไม่พอใจกับคำพูดนี้มาก รังสีอำมหิตเลยแตกฉานแผ่ซ่าน
กู้ชูหน่วนยกมือขึ้นยอมจำนน กล่าวว่า“อย่าโมโหอย่างนี้สิ แม้ข้าจะไม่รู้ว่าไข่มุกมังกรอยู่ที่ไหน แต่ไม่ว่าอย่างไรข้าก็อยู่ที่เผ่าหยกมาหลายปี ข้าสามารถพาเจ้าไปพบผู้อาวุโสสูงสุดได้ ผู้อาวุโสสูงสุดจะต้องรู้แน่นอนว่าไข่มุกมังกรอยู่ที่ไหน”
“เจ้าจ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ เหวินเส่าอี๋ถูกขังอยู่ที่ห้วงเหวลึกไร้ที่สิ้นสุด วรยุทธ์สูญสิ้น กระดูกสะบักก็ถูกตัดละ ห้วงเหวลึกไร้ที่สิ้นสุดนั้นเหมือนกับนรกอเวจี อันตรายอย่างมาก หากเจ้าไม่ไป เกรงว่าชีวิตอันน้อยๆของเขาก็จบเห่แล้ว”
“เจ้าตัดกระดูกสะบักเขาหรือ?”
เสียงแอกดังขึ้น
ผู้อาวุโสสูงสุดเฮยอันบีบที่คอของกู้ชูหน่วน รังสีอำมหิตเปล่งประกายมากขึ้น
หากเขาไม่พยายามอดกลั้น เกรงว่าจะอดสังหารกู้ชูหน่วนไม่ได้ไปนานแล้ว
ส่วนกู้ชูหน่วนไม่ได้ตอบโต้กลับ แถมยังปล่อยให้เขาบีบ
ความเป็นจริงแม้นางอยากตอบโต้ ตอนที่เขาโมโหก็ไม่อาจที่จะตอบโต้ได้
กู้ชูหน่วนหน้าดำหน้าแดง นางกัดฟันกรอด พยายามกล่าวออกมาว่า“สังหารข้าแล้ว เหวินเส่าอี๋ก็ไม่รอดหรอก”
“ปัง……”
ผู้อาวุโสอั้นเฮยโยนกู้ชูหน่วนออกไป
“รีบพาข้าไปที่เหวลึกไร้ที่สิ้นสุด”
กู้ชูหน่วนนวดคลึงมือที่ถูกสะบัดออก กับคอที่แดงเถือก และยิ้มอย่างมีเลศนัยออกมาในตอนที่ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยมองไม่เห็น
“ได้ มากับข้าสิ”
“ทางที่ดีเจ้าอย่ามาหยอกล้อหลอกลวง อารมณ์ของข้าไม่ดี”
ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยรู้ หญิงผู้นี้ไม่มีทางที่จะพาเขาไปหาเหวินเส่าอี๋ที่ถูกขังอยู่เหวไร้ที่สิ้นสุดอย่างไม่คิดอะไรหรอก
ขณะเดียวกันที่ช่วยเหวินเส่าอี๋ เขาก็ต้องตกอยู่ในอันตราย
แต่เขามาสนใจใส่ใจอะไรมากไม่ได้
เขาต้องการไข่มุกมังกร และต้องการช่วยเหวินเส่าอี๋ด้วย
กู้ชูหน่วนนำทาง พร้อมกับกล่าวว่า“อย่าคิดว่าข้าโสมมใจแคบขนาดนั้น ที่พาเจ้าไปเหวไร้ที่สิ้นสุด เพียงเพราะเหวินเส่าอี๋มีบุญคุณกับข้า ข้าอดไม่ได้ที่จะเห็นเขาตายก็แค่นั้น”
กู้ชูหน่วนพาเดินอ้อมไปอ้อมมาจนเขาเวียนหัวแล้ว
ตอนที่อารมณ์ของผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยจะปะทุขึ้น กู้ชูหน่วนก็ได้พาเขามาถึงหน้าประตูทางเข้าเหวไร้ที่สิ้นสุดเสียที
กู้ชูหน่วนชี้ไปทางระดับต่ำสุด จากนั้นกล่าวว่า“นั่น เหวินเส่าอี๋อยู่ด้านในชั้นสุดท้าย เจ้าลงไปเองแล้วพาเขาขึ้นมาก็จบ”
“ทำไมข้าต้องเชื่อเจ้า”
“ชีวิตน้อยๆของข้าอยู่ในกำมือเจ้า เจ้ามีอะไรที่ยังไม่เชื่ออีก”
“เจ้าลงไปเอาเหวินเส่าอี๋ขึ้นมา ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”
กู้ชูหน่วนหัวเราะขึ้น กล่าวว่า“เจ้าไม่กลัวว่าด้านในจะมีทางหนีทะลุผ่าน แล้วข้าจะหนีหรือ”
“เจ้าหนีไม่ได้หรอก”
พูดแล้ว อั้นเฮยจึงจับเชยคางนางขึ้น พยายามยัดยาลงไปหนึ่งเม็ด
“หากเจ้าเชื่อฟังก็ไม่เป็นไร หากเจ้ากล้ามีแผนการกลอุบาย ข้ารับรองว่ายาเม็ดนี้จะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น ตายไปเลยเสียดีกว่า ยิ่งกว่าคำสาปโลหิตเสียอีก”
“แคกๆๆ…..”
กู้ชูหน่วนไอ จนแทบจะอาเจียนออกมา
นางกรอกตาขาวมองบนอยู่ในใจ
ฝูฮู่หวัน?
มันมีพิษจริง
เพียงแต่เขาอย่าป้อนยาที่หมดอายุได้หรือไม่?
ฝูฮู่หวันที่หมดอายุแล้วไม่มีสรรพคุณอะไร หากว่ามี เช่นนั้นกินแล้วก็แค่ทำให้ท้องเสียเท่านั้นเอง
ไม่รู้จริงๆว่ายาฝูฮู่หวันเขาวางไว้กี่ปีแล้ว
กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความหงุดหงิดว่า“สิ่งที่เจ้าควรกังวลนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะหลบหนีหรือไม่ แต่เป็นวรยุทธ์ที่ค่อนข้างต่ำของข้าจะทำให้ตายอยู่ที่นี่หรือไม่”
“อายุน้อยๆ พละกำลังวรยุทธ์ระดับสี่ คาดว่าใต้พื้นพิภพนี้ก็มีไม่กี่คนที่เทียบเจ้าได้ เจ้าไม่ได้แย่”
“ข้าคิดว่าเจ้ากำลังชื่นชมข้าได้หรือไม่?”
“ยังไม่ลงไปอีก”
ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยร้อนใจอย่างมาก
แต่ก็ไม่กล้าที่จะลงไป
เมื่อก่อนเขาถูกกู้ชูหน่วนจัดการครั้งหนึ่ง หากไม่ใช่ว่าเขาโชคดี เกรงว่าต้องตายที่หนองน้ำนานแล้ว
หญิงผู้นี้ฉลาดแกมโกง อันตรายไว้ใจไม่ได้
“ได้ ลงไปก็ได้ หากข้าตายแล้ว เจ้าไม่เพียงจะไม่รู้ว่าเหวินเส่าอี๋อยู่ที่ไหน และก็อย่าคิดจะรู้ว่าไข่มุกมังกรอยู่ที่ไหน เพราะนอกจากข้า คนของเผ่าหยกต่อให้ตายก็ไม่บอกตำแหน่งไข่มุกมังกรแก่เจ้า”
ประโยคนี้กระทบกระเทือนต่อผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยอย่างไม่ต้องสงสัย
เผ่าหยกยอมตายดีกว่ายอมศิโรราบ ยากที่จะควบคุมได้อย่างแท้จริง
เขายังอยากจะกล่าวพูด แต่กู้ชูหน่วนก็ได้กระโดดลงไปแล้ว
ใต้เหว บรรยากาศอึมครึมวังเวงน่ากลัวไม่หยุดที่จะแผ่ซ่านขึ้นมาข้างบน ผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮยว้าวุ่นอุตลุดอย่างมาก สรุปแล้วเขาต้องลงไปหรือไม่
คิดไปคิดมา อั้นเฮยเลยตัดสินใจกระโดดลงไป
