“หัวหน้าเผ่า ฝ่ายตรงข้ามมีมากเกินไป พวกเรามีจำนวนน้อยกว่า หัวหน้าเผ่าและนายน้อยออกไปจากตำหนักสวรรค์ก่อน”
เหวินเฉิงเทียนธาตุไฟเข้าแทรกจนเข้าสู่ห้วงมาร ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไป แล้วเอามือข้างหนึ่งกุมหัวไว้
สถานการณ์ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และคนของกู้ชูหน่วนก็บุกเข้าไปฆ่า
เหวินเส่าอี๋ไม่สนใจว่าร่างกายของเขาจะร้อนมากแค่ไหน และแบกเหวินเฉิงเทียนวิ่งออกไปจากตำหนักสวรรค์
คนของเผ่าเพลิงฟ้าพยายามที่จะฝ่าวงล้อม และในขณะเดียวกันก็รักษาความปลอดภัยให้พวกเขา
ร้อน……
ร้อนมากเกินไป
เหวินเส่าอี๋เหมือนกำลังแบกเผือกร้อนไว้บนหลัง แผ่นหลังของเขาถูกลวกจนพุพอง และเหงื่อบนใบหน้าไหลย้อยลงมา
แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยมือได้ แม้ว่าลูกน้องของเขาจะเกลี้ยกล่อม แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย
ญาติสนิทของเขาล้วนแต่ตายหมด เขาเหลือท่านพ่อเพียงคนเดียว ต่อให้ต้องตาย เขาก็จะไม่ยอมปล่อย
“นายน้อย ให้ข้าน้อยแบกเถอะ ร่างกายของหัวหน้าเผ่าร้อนมากเกินไป”
“นายน้อย ตรงนี่มีรถเข็น เร็วเข้า วางหัวหน้าเผ่าลงบนรถเข็น”
“ไปที่เขตหวงห้าม”
เหวินเส่าอี๋กล่าวอย่างเย็นชา
เขตหวงห้ามของเผ่าเพลิงฟ้า เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่ในเผ่าเพลิงฟ้า
ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าไปได้
“เขตหวงห้าม？มีเพียงหัวหน้าเผ่าเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในเขตหวงห้ามได้ พวกเรา……”
“เข้าไปในเขตหวงห้ามก่อน หากเกิดอะไรขึ้นข้าจะแบกรับไว้เอง พี่น้องทั้งหลายจะถอยก็ได้ จะยอมให้พวกเขาจับได้ หรือจะหนีเข้าไปในเขตหวงห้ามด้วยกัน”
“ขอรับ……”
“นายน้อย ไม่ได้นะขอรับ ไม่สามารถเข้าไปในเขตหวงห้ามได้ตามอำเภอใจ หาก……หาก……”
เหวินเส่าอี๋ตะโกนด้วยความโกรธ “เผ่าเพลิงฟ้าใกล้จะสูญสิ้นแล้ว ยังต้องปฏิบัติตามกฎอะไรอีก นอกจากเขตหวงห้ามแล้ว ท่านคิดว่าในเผ่าเพลิงฟ้ายังมีที่ไหนที่สามารถรักษาปกป้องพวกเราได้อีก？”
เหล่าผู้อาวุโสต่างพูดไม่ออก
นอกจากเขตหวงห้ามแล้วก็มีเพียงตำหนักสวรรค์
แต่ในเวลานี้ตำหนักสวรรค์ถูกทำลายจนเกือบหมดแล้ว และไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ ส่วนค่ายกลสังหารก็ไม่สามารถต้านทานได้นานนัก
เผ่าเพลิงฟ้านองเลือดและเต็มไปด้วยซากศพ
ผู้คนถูกเข่นฆ่าทีละคนมาตลอดทาง
มีคนตายเป็นจำนวนมากจนเหวินเส่าอี๋ไร้ความรู้สึก
กล่าวอีกนัยหนึ่งได้ว่า ความคิดของเขากำลังอยู่ระหว่างการปรับเปลี่ยน
คนในเผ่าแต่ละคนที่ต้องสละชีวิต ล้วนตราตรึงอยู่ในใจของเขา
และจดจำบัญชีแค้นนี้ไว้
ไม่รู้ว่าเข่นฆ่ากันมานานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดพวกเขาก็เข้าไปในเขตหวงห้าม
เผ่าเพลิงฟ้าเป็นเผ่าขนาดใหญ่ที่มีมรดกเก่าแก่นับพันปี
มีผู้คนในหลายแสนคน
และในเวลานี้มีคนเข้ามาในเขตหวงห้ามไม่ถึงสองพันคน
อีกทั้ง……แต่ละคนก็ได้รับบาดเจ็บ และยังไม่ได้รับการรักษา
หลายคนถึงกับแขนขาดขาขาด
เหวินเส่าอี๋วางเหวินเฉิงเทียนไว้ในห้องลับในเขตหวงห้าม เขากล่าวอย่างเป็นกังวลว่า “เร็วเข้า มาดูว่าหัวหน้าเผ่าเป็นอย่างไรบ้าง？”
“นายน้อย ลมปราณของหัวหน้าเผ่าย้อนกลับ ธาตุไฟเข้าแทรกจนเข้าสู่ห้วงมาร เลือดลมอุดกั้น อีกทั้งถูกไฟน้ำแข็งมัวเมา เกรงว่า……เกรงว่า……”
“ไฟน้ำแข็งมัวเมา？”
“ใช่ ไฟน้ำแข็งมัวเมา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าหยก ไร้สีไร้กลิ่น และมีพิษร้ายแรง แม้ว่าจะเป็นยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับเจ็ดแต่หากถูกไฟน้ำแข็งมัวเมา ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความตายได้”
เหวินเส่าอี๋เดินโซเซเล็กน้อย
เขาเป็นนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า
และรู้เรื่องเกี่ยวกับไฟน้ำแข็งมัวเมาเพียงเล็กน้อย
ผู้ที่ถูกไฟน้ำแข็งมัวเมา ร่างกายภายในจะพลุ่งพล่านราวกับหินหนืด ร้อนจัดจนต้องร้องขอความตาย
ในระยะสุดท้ายความร้อนค่อย ๆ ลดลง และถูกแทนที่ด้วยความหนาวเหน็บ จนทำให้สั่นสะท้านและอวัยวะภายในเริ่มแข็งตัว จนกระทั่งตาย
“ท่านเป็นหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดของเผ่าเพลิงฟ้า ท่านสามารถช่วยเขาได้ใช่หรือไม่？”
เหวินเส่าอี๋คว้าคอเสื้อของเขาไว้ในทันที ราวกับว่าเขาเป็นที่พึ่งสุดท้าย
“ไม่……ไม่มีประโยชน์ ฉวยโอกาสตอนที่หัวหน้าเผ่ายังมีสติ นายน้อยมีอะไรจะพูด ก็รีบพูดกับหัวหน้าเผ่าเถิด หากเขาไม่มีสติแล้ว เกรงว่า……เกรงว่าเขาจะบ้าคลั่ง และไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น”
“พวกเจ้าถอยออกไปก่อนให้พวกเราจัดการเอง” ผู้อาวุโสผมขาวและเคราขาวหลายคนของเผ่าเพลิงฟ้า รวมทั้งผู้อาวุโสสูงสุดต่างพากันเอ่ยปาก
เหวินเส่าอี๋คุกเข่าลง “ท่านผู้อาวุโสทุกท่าน ข้าขอร้องพวกท่าน ช่วยรักษาท่านพ่อของข้าด้วย ข้าขอร้อง”
“นายน้อย ท่านทำอะไร รีบลุกขึ้นเถิด ท่านจะทำให้พวกเราอายุสั้นหรืออย่างไร”
เหวินเส่าอี๋ยิ้มอย่างขมขื่น “ยังไม่รู้ว่าข้าเป็นนายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้าหรือไม่ แต่ในใจของเส่าอี๋ หัวหน้าเผ่าเป็นท่านพ่อของเส่าอี๋เสมอ”
“นอกเสียจากว่าหัวหน้าเผ่าจะพูดออกมาจากปากของเขาเองว่าท่านไม่ใช่บุตรชายแท้ ๆ ของเขา และไม่ใช่นายน้อยของเผ่าเพลิงฟ้า มิเช่นนั้นท่านก็ยังเป็นนายน้อยของพวกเราเสมอ”
นัยน์ตาของเหวินเส่าอี๋แดงก่ำ และความรู้สึกสงบก็เกิดขึ้นในใจของเขา
“ได้โปรด” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ
เหล่าผู้อาวุโสหลายคนต่างพากันพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ไม่ต้องกังวล พวกเราจะพยายามอย่างสุดความสามารถ”
เหวินเส่าอี๋ถอยออกไป เขากำมืออย่างประหม่าอยู่นอกห้องหิน และมองไปที่ประตูที่ของห้องลับเป็นครั้งคราว
สาวกหลายคนยังคงรายงานสถานการณ์ภายนอกอย่างต่อเนื่อง
“นายน้อย ด่านสำคัญในเผ่าเพลิงฟ้าของเราถูกทำลายทั้งหมดแล้ว ยกเว้นด้านนอกเขตหวงห้าม ส่วนสถานที่ทั้งหมดถูกล้วนแต่ถูกยึดครอง รวมถึงตำหนักสวรรค์ก็ถูกทำลายด้วย”
“นายน้อย สาวกของเขตหวงห้ามยังไม่ทันได้กลับเข้ามาก็ถูกพวกเขาจับตัวไป”
“นายน้อย คราวนี้เป็นหุบเขาตันหุยและเผ่าหยกร่วมมือกันระดมกำลังคนทั้งหมดของพวกเขา และวางยาพิษในเผ่าเพลิงฟ้าของพวกเราไว้มากมาย ประกอบรองหัวหน้าซือคงร่วมมือกับทั้งภายในและภายนอก จึงทำให้เผ่าเพลิงฟ้าของเราพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว”
“นายน้อย ผู้อาวุโสฉี ผู้อาวุโสสือ ผู้อาวุโสมั่ว และผู้อาวุโสคนอื่น ๆ อีกกว่ายี่สิบคนที่ต้องตายในสนามรบ”
มีข่าวร้ายมาอย่างไม่ขาดสาย
เหวินเส่าอี๋ไม่เคยหนักใจขนาดนี้มาก่อน
“ซือคงคนทรยศผู้นั้น เขาควรจะถูกสับเป็นหมื่นชิ้น แล้วทุบกระดูกให้เป็นเถ้าถ่าน” ผู้อาวุโสหวงที่อยู่ข้าง ๆ เหวินเส่าอี๋กล่าวด้วยความโกรธแค้น
“ใช่ หากข้าจับเขาได้ ข้าจะหั่นศพของเขาออกเป็นพัน ๆ ชิ้น”
เหวินเส่าอี๋ถามว่า “กองทัพหงส์อยู่ที่ไหน เสียหายอย่างไรบ้าง?”
“ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะกองทัพหงส์ปกป้องอย่างสุดกำลัง เกรงว่าพวกเราคงจะไม่สามารถหนีรอดมาได้ แต่กองทัพหงส์ …… ประสบกับความเสียหายอย่างหนัก”
“นายน้อย ครั้งนี้เผ่าเพลิงฟ้าของเราสูญเสียมากเกินไป ไม่ใช่แค่สำนักใหญ่ แต่สำนักใหญ่อื่น ๆ ก็ถูกเผ่าหยกโจมตีพร้อมกัน หลายสำนักถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง และไม่มีใครเหลือรอดแม้แต่คนเดียว”
บรรยากาศเย็นยะเยือก มีบางคนกุมมือและถอนหายใจยาว
มีบางคนก้มหน้าร้องไห้
มีบางคนด่าทอด้วยความโกรธเคือง
มีบางคนพิงกำแพงอย่างอ่อนแรง
จนกระทั่งมีสาวกคนหนึ่งเข้ามารายงานอย่างรีบร้อน
“รายงาน… นายน้อย เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ”
วันนี้เผ่าเพลิงฟ้ามีเรื่องดีอะไรบ้าง?
แต่ละเรื่องล้วนเลวร้าย และคงไม่มีเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้แล้ว
ผู้คนต่างสับสนมึนงง
อย่างมากที่สุดก็คงเป็นเผ่าเพลิงฟ้าพ่ายแพ้อย่างราบคาบ
“ว่ามาเถอะ เรื่องอะไร”
“สาวกของพวกเราที่ถูกจับเป็นเชลย ทั้งหมด……ทั้งหมด……ทั้งหมดถูก……ถูกฆ่ารวมแล้วกว่าหนึ่งหมื่นชีวิต”
ฮ้า……
เหวินเส่าอี๋โซเซจนเกือบจะล้มลง
และผู้อาวุโสหลายคนก็ตกใจเป็นอย่างมาก
“เจ้าว่าอะไรนะ กว่าหมื่นชีวิตถูกฆ่า? ใครเป็นคนฆ่าพวกเขา?”
“เผ่าหยกและหุบเขาตันหุย พวกเขารวบรวมสาวกทั้งหมดของเราไว้ด้วยกัน ราดน้ำมันและจุดไฟเผา พวกเขาทั้งหมด……พวกเขาทั้งหมดถูกเผาทั้งเป็น ช่างเป็นวิธีการก็โหดเหี้ยมยิ่งนัก”
ผู้อาวุโสหวงโกรธมากและต้องการจะออกไปจากเขตหวงห้ามอย่างหุนหันพลันแล่น “ไอ้พวกปีศาจโหดเหี้ยม ข้าจะไปสู้กับพวกเขา”
“ผู้อาวุโสหวง ใจเย็น ๆ พวกเขามีคนจำนวนมาก หากท่านบุ่มบ่ามออกไปตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไร จะเป็นการเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่า ๆ” ผู้อาวุโสหลายคนต่างพากันห้าม
