กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ – บทที่ 784

กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 784
ไป๋หลี่สยงจับตัวชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลหลินนับร้อยคน และไม่ได้กลับไปยังตระกูลไป๋หลี่

แต่กลับไปที่ภูเขาหมาป่าหิมะ

เขาพาชาวบ้านทุกคนไปยังส่วนลึกของภูเขาหมาป่าหิมะ

แต่ตนเองกลับอยู่ยอดเขาอีกลูกหนึ่งด้านนอกและจ้องมองทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้น

กู้ชูหน่วนมองขึ้นไป

เพียงแค่ครั้งเดียวก็สามารถมองออกได้แล้วว่า ภูเขาหมาป่าหิมะถูกสร้างค่ายกลเอาไว้ นอกจากค่ายกลจะเปิดออก มิเช่นนั้นพวกเขาจะไม่สามารถออกไปได้อย่างแน่นอน

บนยอดเขา ไป๋หลี่สยงผู้หยิ่งยโสเมื่อครู่ บัดนี้กลายเป็นเหมือนขันทีตัวน้อยราวกับขาสุนัข อยู่ข้างกายสุภาพบุรุษผู้ศูงศักดิ์ในชุดผ้าทองามวิจิตร ทั้งยิ้มและโค้งคำนับต่อเขาอย่างต่อเนื่อง

ไป๋หลี่หมิงคุณชายในชุดผ้าทอสีหน้าหยิ่งยโสและไม่มีใครอยู่ในสายตา

ข้างกายไป๋หลี่หมิงยังมีวัยกลางคนอายุราวสี่สิบ คนวัยกลางคนคนนี้แววตาชัดเจน เห็นได้ชัดว่าฝีมือของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ทว่าเขาเพียงยืนอยู่ข้างกายไป๋หลี่หมิง ซึ่งชัดเจนว่าเขานั้นเป็นองครักษ์ผู้ซื่อสัตย์คนหนึ่ง

นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีชายหนุ่มที่สวมหน้ากากผีอยู่คนหนึ่ง

ชายหนุ่มคนนี้มีปานอยู่บนขาทั้งสองข้าง และกำลังเล่นขลุ่ยหยกขาวราวหิมะในมืออยู่บนรถเข็น

เพราะว่าสวมหน้ากากผีไว้ จึงทำให้ผู้คนรอบๆ มิอาจรู้ว่าโฉมหน้าเขาเป็นอย่างไร แต่ทว่าเขาเพียงแค่นั่งอยู่บนรถเข็น กลับมีความรู้สึกสูงส่งขัดขืนไม่ได้ และความสูงส่งนี้มีมาตั้งแต่กำเนิด ทำให้ผู้คนไม่อาจละสายตาไปได้

ไป๋หลี่สยงยิ้มอย่างมีความสุข และกล่าวอย่างเอาใจว่า “คุณชาย หมาป่าหิมะโปรดปรานเนื้อ โดยเฉพาะเนื้อมนุษย์สดใหม่ ครั้งนี้เราปล่อยคนนับร้อยเป็นเหยื่อล่อ จักต้องเรียกหมาป่าหิมะออกมาได้อย่างแน่นอนขอรับ รอให้หมาป่าหิมะออกมา ด้วยความสามารถของคุณชายแล้ว ต้องปราบหมาป่าหิมะได้แน่ ในที่ใกล้จะถึงนี้ คุณชายต้องได้รับรางวัลและทำให้โลกสะพรึงอย่างแน่นอนขอรับ”

ไป๋หลี่หมิงชอบใจ และกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “หากเรื่องนี้ทำสำเร็จ ข้าจะตบรางวัลหนักๆ ให้เจ้าแน่นอน”

“ขอบพระทัยคุณชายขอรับ คุณชายจักต้องปราบหมาป่าหิมะได้อย่างแน่นอน”

หมาป่าหิมะยังไม่ออกมา ไป๋หลี่หมิงก็รู้สึกว่าตนปราบมันได้สำเร็จไปแล้ว

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยที่อยู่ข้างกายเยี่ยจิ่งหานอดมิได้ที่จะหัวเราะเยาะและดูถูก

มาถึงก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีการของพวกเขา

และใช้คนนับร้อยมาเป็นเหยื่อล่อ เพื่อดึงดูดหมาป่าหิมะออกมา วิธีการนี้ช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน

แม้นจะปราบหมาป่าหิมะได้ ทว่าหมาป่าหิมะก็เป็นเพียงอสุรกายระดับหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าโอ้อวดนัก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของพระชายาในปีนั้น เป็นถึงระดับห้าเชียวนะ

มิรู้เช่นกันว่าเพราะเหตุใดนายท่านถึงได้ตกลงเป็นแขกผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่ได้ จากที่พวกเขาสอดส่องดูมา ตระกูลไป๋หลี่ที่กว้างใหญ่นี้ ไม่มีของดีอะไรเลย

นึกย้อนไปเมื่อสามปีก่อนหลังจากที่พระชายาตายไป ถึงแม้นายท่านจะปลดคำสาปโลหิตออกไปได้แล้ว แต่กลับถูกพลังตอบโต้ของตนทำร้ายจนสาหัส ทำให้ขาทั้งสองข้างทุพพลภาพอีกครั้ง บวกกับอาการบาดเจ็บสาหัสมาหลายปี ทำให้เขาเกือบจะเสียชีวิต

สามปีมานี้ นายท่านก็มิได้รักษาตัวดีๆ แต่กลับนำกาขังวิญญาณ เดินทางไปทั่วทุกแห่งหน เพื่อตามหาหนทางที่จะช่วยให้พระชายาฟื้นคืนชีพได้

สามปีแล้ว เป็นเวลาสามปีเต็มที่พวกเขาไม่ได้เห็นนายท่านยิ้มเลย

ครั้งนี้ พวกเขาได้ยินมาว่าของเหลววิญญาณไท่ยีของรัฐปิงสามารพเลี้ยงพลังวิญญาณได้ ทั้งยังสามารถปลุกวิญญาณให้ฟื้นคืนชีพได้ด้วย

นายท่านจึงยอมแลกด้วยทุกอย่างโดยไม่สนใจ เดินทางข้ามทวีปจากรัฐเยี่ยมาที่รัฐปิง

รัฐเยี่ยและรัฐปิงเป็นสองแผ่นดินที่แตกต่างกัน

รัฐปิงกว้างใหญ่เพียงนี้ มิรู้ว่าของเหลววิญญาณไท่ยีจะอยู่ที่ใดกัน

พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งของเหลววิญญาณไท่ยีนี้มีอยู่บนโลกใบนี้จริงหรือไม่

บนภูเขาหมาป่าหิมะ

เหล่าชาวบ้านของหมู่บ้านตระกูลหลินต่างก็หวาดกลัวจนมิสบายใจ ต่างก็รวมกลุ่มกันและกล่าวอย่างใจร้อนว่า “พวกเขาพาเรามาที่นี่ทำไมกัน? หรือว่าจะฆ่าพวกเราที่นี่อย่างนั้นหรือ”

“หากจะฆ่าจริงๆ ก็คงฆ่าตั้งแต่อยู่ที่หมู่บ้านตระกูลหลินแล้ว จะลำบากพาพวกเรามาที่นี่ทำไมกัน”

“หรือว่าอยากจะให้เราเก็บเกี่ยวสมุนไพรที่ภูเขาแห่งนี้งั้นหรือ?”

“ภูเขาแห่งนี้ดูมืดมนน่าขนลุกนัก คงไม่มีสัตว์ร้ายหรอกกระมัง?”

“เป็นสัตว์ร้ายก็คงดี เกรงว่าจะมีอสุรกายน่ะสิท่า”

เมื่อได้ยินคำว่อสุรกาย บางคนที่ขี้กลัวต่างก็ร่ำไห้ออกมา

กู้ชูหน่วนจ้องมองรอบๆ จากนั้นก็มีเสียงอันเย็นยะเยือกค่อยๆ ดังแว่วออกมา

“กลิ่นอายที่นี่แปลกนัก อย่างน้อยต้องมีอสุรกายระดับหนึ่งสองสามตัว และมีสัตว์ร้ายที่น้อยกว่าระดับหนึ่งอีกมากแน่นอน”

“อะไรนะ…มีอสุรกายจริงหรือ? แล้วจะทำเช่นไรดี? พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาๆ เท่านั้น จะสู้อสุรกายไหวได้อย่างไร ตระกูลไป๋หลินโหดร้ายเกินไปหน่อยกระมัง ถึงได้นำชาวบ้านทั้งหมู่บ้านไปเป็นอาหารให้กับอสุรกาย”

“ฟังข้านะ ให้ปกป้องชาวบ้าน โดยให้คนชรา เด็กเล็กและสตรียืนตรงกลาง ส่วนชายหนุ่มไปหาท่อนไม้อาวุธต่างๆ มาปกป้องชาวบ้าน”

เมื่อสิ้นเสียงกู้ชูหน่วน ก็มีเสียงหอนของหมาป่าดังออกมาจากไม่ไกล

หลังจากเสียงหอนของหมาป่าดังออกมาครั้งหนึ่ง ก็มีหมาป่าหิมะตัวอื่นๆ ส่งเสียงหอนของหมาป่าพร้อมกันอีกครั้ง

“ซี๊ด…”

บนภูเขาหมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะพุ่งออกมาทีละตัวๆ

ทุกตัวสูงราวกับมนุษย์ ดวงตาของพวกมันสดใส และน่ากลัวกำลังจ้องมองชาวบ้านอยู่เขม็. ราวกับว่าชาวบ้านเป็นเหยื่อของมันอย่างไรอย่างนั้น

มองผ่านๆ หมาป่าหิมะเหล่านี้ดูเหมือนจะมีอย่างน้อยหนึ่งร้อยกว่าตัว

ชาวบ้านต่างก็ตะลึงงัน ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ ไม่ฟังสิ่งที่กู้ชูหน่วนพูดเลย

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเฉียบขาดว่า “มัวชักช้ารีรออะไรกัน ตอนนี้พญาหมาป่ายังไม่ออกมา ก็รีบไปหาอาวุธและปกป้องคนชรากับเด็กๆ ซะ”

หลินซือหย่วนกลืนน้ำลายและดึงสติกลับมาได้คนแรก จากนั้นก็พาชาวบ้านไปตามหาท่อนไม้และอาวุธต่างๆ

กู้ชูหน่วนจับที่นิ้วกลางของตนเองอย่างคุ้นเคย อยากจะหยิบอาวุธลับออกมาจากแหวนเก็บสะสม ทว่ากลับว่างเปล่า

นิ้วกลางของนางโล่ง ไม่ได้สวมอะไรไว้ทั้งนั้น ยิ่งไม่มีแหวนเก็บสะสมอะไรนั่น

กู้ชูหน่วนจับที่เอวของตนอีกครั้ง รู้สึกว่าบริเวณเอวของตนจะมีดาบอ่อนอยู่

ทว่าบริเวณเอวของนางนอกจากเข็มขัดแล้ว ก็ไม่มีอาวุธใดๆ อีกเลย

การเคลื่อนไหวนี้ ทำให้เยี่ยจิ่งหานที่นั่งอยู่บนยอดเขาสูงตกใจขึ้นมาทันที

การเคลื่อไหวนี้…เหตุใดจึงคล้ายกับอาหน่วนนัก?

เขาสำรวจกู้ชูหน่วนต่อไป

สตรีนางนี้อายุราวๆ กับก็ชูหน่วน ดวงตาก็คล้างคลึงกัน แม้แต่ตอนประสบอันตรายก็ยังไม่ตืนตระหนกและมีสติเหมือนกันอีก

ทว่าใบหน้านี้…

มิใช่ภรรยาของเขา…

เยี่ยจิ่งหานหัวเราะเยาะ

เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

วิญญาณของอาหน่วนยังอยู่ในกาขังวิญญาณ ร่างศพก็ยังอยู่ที่เผ่าหยก นางจะเป็นอาหน่วนได้อย่างไรกัน

เสียงดีใจของไป๋หลี่สยงดังอยู๋ข้างหู “คุณชาย พญาหมาป่าออกมาแล้วขอรับ”

“ข้าเห็นแล้ว นี่เป็นพญาหมาป่าระดับหนึ่งสินะ”

“ขอรับ ลุงเหิ่งบอกแล้วว่ามิใช่ระดับหนึ่งธรรมดา แต่เป็นระดับหนึ่งขั้นสูงสุด”

“เร็วเข้า กำจัดพญาหมาป่าซธ ข้าจะนำมันมาเป็นสัตว์เลี้ยงและสะพรึงทั่วหล้าในการชุมนุมควบคุมสัตว์ร้าย”

“คุณชายอย่าใจร้อนไปขอรับ พญาหมาป่าไม่รอดแน่ รอให้พญาหมาป่ากินชาวบ้านพวกนี้จนหมด อาจจะเพิ่มเป็นระดับสองก็เป็นได้ ถึงเพลานั้น…ฮ่าๆ…”

“ดีๆๆ…ฮ่าๆๆ…ไป๋หลี่สยง ครั้งนี้เจ้าทำได้ดีมาก คราวหน้าเราก็ทำเช่นนี้อีก ทว่าคราวหน้าเจ้าต้องจับตัวคนชั้นต่ำมามากเสียหน่อย เพียงแค่ไม่กี่ร้อยคนนั้นไม่พอกินสำหรับสัตว์เลี้ยงของข้าหรอก”

“ขอรับ…”

หมาป่าหิมะมากมาย พวกมันใช้วิธีล้อมรอบล้อมชาวบ้านเอาไว้

และไม่ได้โจมตี เพราะว่ายังไม่มีคำสั่งให้โจมตีจากพญาหมาป่า

ทว่าเมื่อใดที่ออกคำสั่งให้โจมตีแล้วนั้น หมาป่าหิมะพวกนี้ต้องโจมตีทันทีแน่นอน

กู้ชูหน่วนรู้ดี ลำพังแค่ชาวบ้านพวกนี้ไม่มีทางสู้หมาป่าหิมะนับร้อยตัวได้หรอก

มีเพียง…

ทำลายค่ายกล เพื่อหลอกล่อให้หมาป่าหิมะไปยังไอ้คนชั่วพวกนั้น