หน้าประตูหินสุดท้ายของเขตหวงห้าม
ทั้งหุบเขาตันหุยและเผ่าหยกพยายามทำลายมาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่สามารถทำลายได้
หุบเขาตันหุนกระตือรืนร้นที่จะทำลายประตู จึงได้ใช้วิธีดั้งเดิมที่สุดในการทำลาย โดนสั่งให้คนทุบตีประตูด้วยเสาเหล็กขนาดใหญ่อย่างต่อเนื่อง
แต่เสาเหล็กนั้นทั้งใหญ่และหนัก ต้องใช้จำนวนลูกศิษย์สิบถึงร้อยคนช่วยกันแบกถึงจะทุบประตูได้
ทุกครั้งที่ทุบตี บริเวณเขตหวงห้ามก็จะสั่นคลอนทุกครั้ง
พลังการทุบตีอันแข็งแกร่ง ทุบจนเขตหวงห้ามแทบจะล้มทลาย
กู้ชูหน่วนกล่าวด้วยความกริ้วโกรธเล็กน้อย “เจ้ามันช่างประมาทเลินเล่อเสียจริง หากล้มทลายขึ้นมา ผู้คนทั้งเขตหวงห้ามก็ต้องตายไปพร้อมกัน”
“หากเจ้ากลัวก็รีบไสหัวไปซะ ไม่มีใครขอให้เจ้าอยู่”
“เซี่ยวอวี๋เซวียน กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา คนที่สังหารหมู่จวนแม่ทัพคือไอ้คนเลวทรามซือคง คนที่เจ้าต้องล้างแค้นคือเขา เพื่อฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ทั้งเผ่าเพลิงฟ้า เจ้ากลับไม่สนใจชีวิตของบรรดาลูกศิษย์ที่เจ้านำมาด้วยเลย เช่นนี้เจ้าจะแตกต่างจากไอ้คนเลวทรามซือคงนั้นอย่างไรกัน?”
เมื่อได้ยินดังนี้ ดวงตาของน่าหลานหลิงลั่วก็ฉายแววความแค้นอย่างรุนแรงขึ้นมา เขาเดินเข้าไปใกล้กู้ชูหน่วน และพูดเสียงดังฟังชัดว่า “นอกจากซือคงที่แค้นมาเนิ่นนาน และลั่วอิ่งแล้ว ไม่มีผู้ใดที่สังหารหมู่จวนแม่ทัพเลยอย่างนั้นหรือ เผ่าเพลิงฟ้ามิได้เข้าร่วมเลยแม้แต่น้อยงั้นหรือ? เจ้าช่วยลั่วอิ่ง มิได้หมายความว่าเจ้าช่วยเหลือศัตรูงั้นหรือ?”
คำพูดเหล่านี้ที่พูดออกจากปากเขา เท่ากับว่าเขายอมรับแล้วว่าตนคือ เซี่ยวอวี๋เซวียน
ขณะที่คำพูดของเขาดังขึ้น สีหน้าของกู้ชูหน่วนก็แย่ลงตามๆ กัน
โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย เจ้าช่วยลั่วอิ่ง มิได้หมายความว่าเจ้าช่วยเหลือศัตรูงั้นหรือ?
“เผ่าเพลิงฟ้าอาจมิได้เข้าร่วมทำลายจวนแม่ทัพก็เป็นได้ ผู้ที่สังหารหมู่จวนแม่ทัพคือกองกำลังมือสังหารที่ไอ้คนเลวทรามซือคงฝึกฝนเลี้ยงดูโดยลับมา”
“เจ้ามั่นใจได้อย่างไรกัน?”
กู้ชูหน่วนสำลัก
วันนั้นมือสังหารที่สังหารหมู่จวนแม่ทัพ เขามิได้ไม่เคยพบมาก่อน
วรยุทธ์ของคนพวกนั้น เขารู้ดียิ่งกว่านาง
และรู้ดีว่าเผ่าเพลิงฟ้านั้นมิได้เข้าร่วมด้วยเลยแม้แต่น้อย
เซี่ยวอวี๋เซวียนเพียงแค่นำความโกรธระบายกับเผ่าเพลิงฟ้าเท่านั้น เพราะไอ้คนเลวทรามนั้นเป็นคนของเผ่าเพลิงฟ้าอย่างไรล่ะ
“แม้นเผ่าเพลิงฟ้าจะเข้าร่วมด้วยจริง ทว่าเจ้าก็สังหารหมู่ชีวิตนับหมือนชีวิตของเผ่าเพลิงฟ้าแล้ว”
“ไม่พอ แม้นจะฆ่าทั้งเผ่าเพลิงฟ้า ก็ไม่พอสำหรับทั้งสามร้อยยี่สิบห้าชีวิตของจวนแม่ทัพของข้า”
“โครมคราม…”
เขตหวงห้ามสั่นคลอนทั่วทั้งธรณี เห็นได้ชัดเจนว่ามันถูกทุบตีจนถึงจุดสุดท้ายแล้ว
หากทุบตีเช่นนี้ต่อไป เขตหวงห้ามจะต้องล้มทลายเป็นแน่
“สั่งให้คนของเจ้าหยุดซะ” กู้ชูหน่วนกล่าว
“ทหาร รีบเร่งอย่างสุดความสามารถ ผู้ใดที่สามารถทุบประตูหินให้พังลงได้ ผู้นั้นจะเป็นผู้มีคุณูปการมากที่สุดของการเข้าตีเผ่าเพลิงฟ้าในครั้งนี้”
“เซี่ยวอวี๋เซวียน…เจ้าต้องบังคับข้าเช่นนี้จริงๆ หรือ?”
“ตอนที่ข้าฆ่าลั่วอิ่ง เจ้ากลับช่วยเขา ตอนที่ข้าทำลายเผ่าเพลิงฟ้า เจ้าก็คอยช่วยเหลือพวกเขา วันนี้ข้าจะฆ่าเหวินเฉิงเทียนและเหวินเส่าอี้ เจ้าก็ยังคงช่วยพวกเขา กู้ชูหน่วน เจ้าอยากช่วยพวกเขาย่อมได้ แต่ต้องข้ามศพข้าเซี่ยวอวี๋เซวียนและลูกศิษย์ของข้าไปเสียก่อน”
“ระหว่างเรา จำต้องเป็นเช่นนี้เลยหรือ?”
“ตอนที่เจ้าเลือกลั่วอิ่งในตอนนั้น ระหว่างเราก็ได้ตัดขาดจากกันโดยสิ้นเชิงแล้ว”
“เสี่ยวเซวียนเซวียน…”
“หุบปาก เจ้าไม่คู่ควรที่จะเรียกข้าเช่นนั้น”
“โครมคราม…”
เขตหวงห้ามสั่นคลอน ผู้คนแทบจะยืนไม่อยู่ ก้อนหินในเขตหวงห้ามก็ตกลงไปอย่างกระหน่ำ บางคนที่หลบไม่ทันก็ถูกทับจนตายในตอนนั้นทันที
“หัวหน้าเผ่า ไม่ก็หยุดเขา ไม่ก็ถอยกลับเสีย ที่นี่มันอันตรายนัก มิอาจอยู่ต่อไปได้แล้วขอรับ”
ในห้องหินห้องสุดท้าย
เหวินเส่าอี้และคนอื่นๆ ต่างเป็นกังวล รวมทั้งเหล่าผู้อาวุโสที่ถอยเข้ามาก็ด้วย
แต่ละคนต่างเป็นกังวลจนเดินวนไปมาคล้ายกับมดบนหม้อร้อนอย่างไรอย่างนั้น
นี่เป็นแนวป้องกันสุดท้ายแล้ว
เพียงแค่ประตูหินบานนั้นถูกทำลาย พวกเขาก็มิอาจหนีออกไปได้แล้ว
ทว่าหากหุบเขาตันหุยทบตีเช่นนี้ต่อไป
แม้นประตูหินจะมิสามารถเปิดออกได้ แต่ทั้งเขตหวงห้ามก็จะล้มทลายไปทั้งเขตอยู่ดี
ไม่ว่าอย่างไร…
พวกเขาก็ต้องตาย
เหตุใดหัวหน้าเผ่าและผู้อาวุโสสูงสุดจึงยังต่อกระดูกสะบักไม่เสร็จอีก?
“ข้ามิสนแล้ว ข้าจะไปสกัดพวกมันเอาไว้”
“เจ้าจะสกัดอย่างไร? พวกมันเก่งกาจนัก หากออกไปก็ต้องตาย”
“แต่หากไม่ออกไปก็ต้องตายอยู่ดีมิใช่หรือ ออกไปยังสามารถชะลอเวลาให้กับพวกหัวหน้าเผ่าสักเล็กน้อย”
“โครมคราม…”
เขตหวงห้ามสั่นคลอนอีกครั้ง และมีหินตกลงไปไม่น้อย หากเหล่าผู้อาวุโสระเบิดประตูหินอันใหญ่นี้ออก เกรงว่าเหวินเส่าอี้และคนอื่นๆ จะถูกหินขนาดใหญ่ระเบิดออกไปเสียก่อน
“กำแพงหินที่สามทางซ้าย มีเส้นทางลับเส้นหนึ่ง สามารถ…สามารถหนีออกจากเขตหวงห้ามได้ พวกเจ้า…พวกเจ้าคุ้มครองและพาหัวหน้าเผ่าคนใหม่ออกไป ต้องคุ้มครองให้เขาปลอดภัย มีเพียงแค่เขามีชีวิตอยู่ เผ่าเพลิงฟ้าจึงจะมีความหวัง”
เหวินเฉิงเทียนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง เพียงแค่ประโยคสั้นๆ แต่ดูเหมือนจะใช้พลังของเขาไปจนหมดแล้ว
ผู้อาวุโสสูงสองสามคนดีใจ จึงรีบไปเคาะกำแพงหินที่สาม เสียงแกรกดังขึ้น กำแพงหินหมุนทิศ เผยเส้นทางอุโมงค์ลึกออกมาเส้นหนึ่ง
“หัวหน้าเผ่าอาวุโส ที่นี่มีเส้นทางลับจริงๆ พวกเรามีหวังแล้ว”
เหวินเส่าอี้รู้สึกได้เพียงร่างกายพลุ่งพล่านไปด้วยพลัง กระดูกสะบักที่ถูกดึงออกไปก็ฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว
กำลังภายในที่สูญเสียไปก็ค่อยๆ กลับคืนมา
ระดับหนึ่ง
ระดับสอง
ระดับสาม
ระดับสี่,,,
พุ่งสูงขึ้นสู่ระดับห้าในทันที
คนที่ถูกลดระดับลงจากระดับหกลงมาระดับหนึ่ง ตามมาด้วยสูญเสียวรยุทธ์ทั้งหมด
มาวันนี้จากคนไร้ประโยชน์พุ่งสู่ระดับห้าขั้นสูงสุดอย่างรวดเร็ว ราวกับรถไฟเหาะอย่างไรอย่างนั้น
“กรรร…”
เหวินเฉิงเทียนและผู้อาวุโสสูงสุดสองสามคนคำรามออกมากเสียงดัง และรวบรวมพลัง
ขณะที่รวบรวมพลังนั้น พวกเขาก็ผลักตัวเหวินเส่าอี้และเหล่าผู้อาวุโสสูงเข้าไปยังส่วนลึกของเส้นทางลับ
“โครมคราม…”
หลังจากที่พวกเขาถูกผลักออกไปนั้น ประตูหินก็ปิดลงในทันที
แม้นวรยุทธ์และกระดูกสะบักของเหวินเส่าอี้จะฟื้นฟูแล้ว
ทว่าครึ่งหนึ่งของร่างกายเขาก็ยังคงชา แม้นจะคาดเดาได้ว่าเหล่าผู้อาวุโสสูงสุดรู้อยู่แก่ใจว่าจะต้องตาย แต่ก็ไม่มีแรงที่จะหักห้ามพวกเขาได้ในทันที จึงทำได้เพียงกำจัดความเหน็บชานี้อย่างสุดความสามารถ
หลังจากที่ประตูหินปิดลง พวกเขาต่างก็รีบไปหาจุดควบคุม ต้องการให้หัวหน้าเผ่าและเหล่าผู้อาวุโสสูงสุดเข้ามายังเส้นทางลับของเขคหวงห้ามนี้ด้วย
แต่ทว่ามิรู้ว่าประตูของเส้นทางลับนี้ทำจากวัสดุอะไร มิสามารถเปิดออกได้เลย
แม้แต่จุดควบคุมก็หามิพบ
“เส่าอี้ เจ้าจำไว้ เจ้าต้องมีชีวิตต่อไป ต้องไม่สูญเสียความเป็นคน เมื่อเส้นทางลับนี้ปิดลงจะมิสามารถเปิดออกมาได้อีก เจ้าจงรีบหนีไปซะ”
ในขณะเดียวกัน คนของเซี่ยวอวี๋เซวียนก็พังประตูหินเข้ามาสำเร็จ
เมื่อเห็นเหวินเฉิงเทียนและผู้อาวุโสสูงสุดแห่งเผ่าเพลิงฟ้า ต่างก็ชัดดาบขึ้นมาพร้อมเพรียงกัน
ผู้อาวุโสสูงบางคนของเผ่าหยกก็ชักดาบขึ้นมาตาม และฟันไปยังพวกเขาอย่างไร้ความปราณี
ในสายตาพวกเขาแล้ว คนพวกนี้ถึงจะเป็นศัตรูที่สำคัญที่สุดในเผ่าเพลิงฟ้า พวกมันสมควรตาย
“ท่านพ่อ…”
เหวินเส่าอี้พยายามแยกประตูออกอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่เป็นผล
ทว่าประตูหินกลับเกิดรูเล็กๆ ออกมารูหนึ่ง
ผ่านทางรูเล็กๆ นี้แล้ว เขาเห็นเหล่าผู้อาวุโสสูงสุดถูกฟันด้วยดาบทั้งเป็น เพราะสูญเสียวรยุทธ์
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ พวกเขายังช่วยกันสกัดประตูหินบานนั้นอยู่เลย
