กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 804
มีป้ายคำสั่งที่พ่อบ้านให้มากู้ชูหน่วนก็ผ่านตลอดทางโดยไร้การขวางกั้น
ด้านซ้ายคือหอเจินเป่า ด้านขวาคือชุ่ยอวี้เซวียน
กู้ชูหน่วนสัมผัสคางและในที่สุดก็เลือกที่จะไปยกเค้ายังชุ่ยอวี้เซวียนก่อน
ด้วยป้ายคำสั่งกู้ชูหน่วนเข้าสู่ชุ่ยอวี้เซวียนได้แล้ว
ชุ่ยอวี้เซวียนมีทั้งหมดสามชั้น
เมื่อเปิดประตูชั้นที่หนึ่งเข้าไปเต็มไปด้วยไข่มุกราตรีหินโมราและหยกมากมายหลากหลายชนิด รวมทั้งเครื่องประดับทองคำอันล้ำค่าและอื่นๆนานาชนิด
ชั้นสองเต็มไปด้วยอักษรและภาพเขียนอันเลื่องชื่อซึ่งจัดเรียงเอาไว้เต็มไปทั่วทั้งชั้น
“สมเป็นห้องเก็บของขนาดเล็กของตระกูลไป๋หลี่จริงๆ หากว่ามีวงแหวนอวกาศก็คงจะดี ไม่ได้สิ ข้าต้องรีบสร้างวงแหวนอวกาศวงหนึ่งออกมาโดยเร็ว”
กู้ชูหน่วนค้นหารอบใหญ่รอบหนึ่งในกองสมบัติล้ำค่า ที่นี่มีแหวนมากมายแต่ว่าไม่มีวงแหวนอวกาศ
ชั้นที่สามนางก็ค้นหาแล้ว ที่นี่นอกเสียจากวิชายุทธบางอย่างก็ไม่มีสิ่งใดเลย
วิชายุทธก็เป็นเพียงผิวเผินทั้งสิ้นซึ่งเหมาะสำหรับสาวกใหม่ที่พึ่งเข้าสำนักใช้ฝึกฝน กู้ชูหน่วนไม่ได้รู้สึกสนใจเลยแม้แต่น้อย
กู้ชูหน่วนหยิบเจ้าเสือน้อยในอ้อมแขนขึ้นมาแล้วปลุกให้มันลุกขึ้น
“มีวิธีที่จะขนสมบัติทั้งหมดของที่นี่ออกไปหรือไม่?”
“เสียงคำรามโฮกโฮก……”
เจ้าเสือน้อยเห็นสมบัติมากมายเช่นนี้ก็ตื่นเต้นมากกว่านางเสียอีกโดยที่กรงเล็บอันน้อยได้กอดทองคำแท่งเป็นหีบๆเอาไว้แน่น
มันล้วงไปล้วงมาโดยที่ไม่รู้ว่าล้วงกระสอบใหญ่อันหนึ่งออกมาจากที่ใด
กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“เจ้านี่มันช่างโลภมากนักในตัวยังมีกระสอบใบใหญ่ซ่อนอยู่ด้วย แต่ว่าที่นี่คือตระกูลไป๋หลี่แบกสมบัติกระสอบใหญ่ใบหนึ่งออกไปเกรงว่าจะออกไปไม่ได้ง่ายๆ”
“โฮก โฮก……”
“เจ้าบอกให้เอาของรักใส่กระสอบก่อนแล้วหลอกล่อคนที่ประตูออกไปจากนั้นก็ทำเช่นดังเดิมซ่อนของรักเอาไว้ ผ่านไปแล้วค่อยไปเอาทีหลัง”
“โฮก โฮก……”
เจ้าเสือน้อยพยักหน้าอย่างแรง
กู้ชูหน่วนสัมผัสคางพร้อมพิจารณาคำพูดของมัน
แม้ว่าจะซ่อนเอาไว้ก็เกรงว่าจะขนออกไปไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ
นางส่ายศีรษะ
วิธีนี้ไม่เท่าไหร่
เจ้าเสือน้อยใช้กรงเล็บเปรียบเทียบไปมาแม้กระทั่งหยิบเครื่องประดับหยกพวงใหญ่หลายพวงออกมาห้อยไว้บนตัวของมันเองอย่างตื่นเต้น ขณะเดียวกันก็คาบเอาไว้ในปากของมันเองกองโตพร้อมใช้กรงเล็บอันน้อยขี้ไปยังที่ไกลๆ
กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างลังเลว่า “เจ้าบอกว่าเจ้าสามารถค่อยๆขนไปทีละเล็กทีละน้อย?”
“โฮก โฮก……”
“นี่เป็นความคิดที่ดีเช่นไรเจ้ามันเสือโลภมากก็มีศักยภาพการเป็นขโมย เนียนเพียงพอ ซ่อนตัวได้เพียงพอ”
ใบหน้าเล็กของเจ้าเสือน้อยทรุดลง
“ชมเจ้านะ ชักสีหน้าหน้าอันใดกัน”
“โฮก โฮก……”
“เอาเถอะ งั้นเจ้าก็ขนเถอะ อย่าลืมหาที่ลับๆซ่อนเอาไว้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถึงเวลานั้นถูกผู้อื่นนำไปทำเป็นชุดออกเรือน”
“โฮก โฮก……”
เจ้าเสือน้อยกางกรงเล็บออก ยามค่ำคืนมันเป็นเสมือนเสือดาวนักล่า รวดเร็วราวกับฟ้าแลบซึ่งสัมผัสไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ไม่นานนักมันก็วนกลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็คว้ากำมือหนึ่งแล้วห้อยเอาไว้ที่คอพร้อมด้วยในปากก็คาบกองโตไว้ด้วย แม้แต่กรงเล็บก็ไม่ยอมละเว้นโดยที่กำทองคำแท่งเอาไว้หลายอแท่งด้วย
มุมปากกู้ชูหน่วนกระตุก
“สิ่งของมากมายเกินไปเจ้าเลือกยกเค้าเพียงแค่ของมีค่าก็พอ พวกเรามีเวลาจำกัด”
ปากของเจ้าเสือน้อยตอบสนองแต่การเคลื่อนไหวในมือนั้นไม่เลอะเลือนเลยแม้แต่น้อย
มันไม่สนหรอกว่าจะมีค่าหรือไม่มี คาบเอาไปให้หมด
หากไม่ใช่ว่ากู้ชูหน่วนขวางเอาไว้ แม้แต่ชั้นวางสมบัติล้ำค่ามันก็คงจะยกเค้าไปหมดเลย
กู้ชูหน่วนเขกหัวเสือโดยไม่เกรงใจ “เจ้าน่าเชื่อถือหน่อยได้ไหม ชั้นวางของใหญ่เช่นนี้เจ้าจะแบกออกไปได้หรือ?”
“โฮก โฮก…..”
“ข้ารู้ว่าเจ้าสามารถกลายร่างใหญ่ออกไปได้ แต่หากว่าเจ้ากลายร่างโหญ่แล้วพวกเราทั้งคู่ต้องฝากคำอธิบายเอาไว้ที่นี่”
“โฮก โฮก……”
เจ้าเสือน้อยวิ่งต่อเนื่องเป็นรอบๆตามกันไปโดยที่ไม่กลัวเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด
กู้ชูหน่วนรอเป็นเวลาพักหนึ่งเจ้าเสือน้อยก็ยังคงเคลื่อนย้ายอยู่
สมบัติล้ำค่ามากมายเกินไปนางจึงคร้านทนรอและกลัวว่าหากมีคนเข้ามาจะถูกจับได้
นางจึงไปทางหอเจินเป่าเลย
นางมีความรู้สึกหนึ่งว่าสิ่งของในหอเจินเป่ามีค่ามากกว่าชุ่ยอวี้เซวียนหลายร้อยเท่า
ราชางูเหลือมหยกเก้าเศียรหรือ?
นางไม่เชื่อหรอกว่านางคนตัวโตผู้หนึ่งจะไม่สามารถซ่อนตัวจากงูตัวหนึ่งได้
ถุย นางเป็นคนตัวโตผู้หนึ่งสู้งูตัวเล็กตัวหนึ่งก็ยังไม่ได้
หอเจินเป่าได้รับการเฝ้าดูแลอย่างเข้มงวด
ห้าก้าวสิบก้าวอันตรายนัก ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าไปได้เลย
กู้ชูหน่วนมีจ้าเสือน้อยคอยช่วยเหลือจึงสามารถลอบเข้าไปได้สำเร็จ
เช่นไรหลังจากเข้าไปแล้วจู่ๆร่างกายของกู้ชูหน่วนก็สั่นสะเทือนโดยที่คนทั้งคนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
ค่ายกลสังหาร
ที่นี่กลับมีค่ายกลสังหารอันดุดันเช่นนี้
หากไม่ใช่เนื่องจากนางเฉลียวฉลาดและละเอียดรอบคอบแล้วยังชำนาญเรื่องค่ายกล เกรงว่าคงจะถูกค่ายกลสังหารสังหารไปตั้งนานแล้ว
หอเจินเป่าเสมือนพระตำหนักชั้นใต้ดินแห่งหนึ่ง
ทางเดินยาวของที่นี่ปูด้วยหินอ่อนต้าหลี่ ด้านในฝังด้วยไข่มุกราตรี ทั้งสองข้างยังมีถ้วยไฟเป็นแก้วเล็กๆทำให้ทั่วทั้งทางเดินสว่างไสวราวกับเวลากลางวัน
มีทางแยกมากมายในช่องทางเดินซึ่งแต่ละเส้นลึกยาวไม่เห็นปลายทาง สำหรับผู้ที่มาที่นี่เป็นครั้งแรกแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเดินไปยังที่ใด
กู้ชูหน่วนกลับไม่ได้เป็นกังวลว่าจะเลือกเส้นทางใด สิ่งที่นางกังวลคือประเดี๋ยวเจ้าเสือน้อยเข้ามาหากว่าบุกค่ายกลสังหารเข้าหรือว่าหานางไม่พบจะทำเช่นไร?
นางต้องการจะเรียกให้เจ้าเสือน้อยเข้ามา อย่าเพิ่งแบกสมบัติของชุ่ยอวี้เซวียนก่อนเลย แต่ว่าหากออกไปในตอนนี้ต้องการเข้ามาเกรงว่าจะยากลำบาก กู้ชูหน่วนทำได้เพียงกัดฟันเดินหน้าต่อไป หวังเพียงว่าเจ้าเสือน้อยอย่าได้เข้ามาเองโดยไม่ได้รับอนุญาต
หลังจากที่กู้ชูหน่วนบุกเส้นทางกลไกหลายกลไกอย่างต่อเนื่องแล้วก็มาถึงพื้นที่ส่วนกลาง
ที่นี่เหมือนราวกับที่นางได้คาดการณ์เอาไว้ สมบัติล้ำค่ามากกว่าของชุ่ยอวี้เซวียนมากมายนักอย่างแท้จริง
โดยเฉพาะยาสมุนไพร ที่นี่มียาสมุนไพรส่วนใหญ่อยู่โดยเฉพาะหญ้าน้ำค้างแข็งสีม่วง ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ค้นหารวบรวมขูดเลือดขูดเนื้อผู้คนไว้มากมายเพียงใด
นอกจากยาสมุนไพรแล้วห้องลับด้านข้างยังมีเตาหลอมยาอีกหลายเตา รวมทั้งเคล็ดวิชาของการกลั่นยาต่างๆด้วย
กู้ชูหน่วนเปิดตำราเคล็ดวิชาเล่มหนึ่งออกจากนั้นก็โยนทิ้งไปอย่างรังเกียจ
“ข้าจำผิดหรือ? หรือบางทีความลับในการกลั่นยาเหล่านี้อาจหยาบกระด้างเกินไป ตามการกลั่นยาข้างต้นนี้เป็นตัวยาได้ยากลำบากก็ช่างเถอะทว่าคุณภาพสิ่งของก็ไม่น่าจะดีไปถึงไหนหรอก”
กู้ชูหน่วนหัวเราะแหะๆ
ด้วยความทรงจำในสมองได้ใช้ตัวยาและเตาหลอมยาที่นี่กลั่นยาอายุวัฒนะอยู่ที่นี่อย่างเปิดเผย
นางแบกสมุนไพรเยอะแยะเช่นนั้นไปไม่ได้ แล้วเป็นไปได้หรือว่าแบกยาอายุวัฒนะเป็นกองใหญ่ไปไม่ไหว?
เป็นเวลาครึ่งวันกู้ชูหน่วนก็กลั่นยาอยู่เช่นนี้
ยาอายุวัฒนะมีทั้งดีและไม่ดี คุณภาพของเหล่านั้นค่อนข้างแย่กู้ชูหน่วนรู้สึกรังเกียจมากมายนัก แต่ว่านางก็ไม่ต้องการให้ตระกูลไป๋หลี่ได้เปรียบจึงได้หาขวดบางอย่างบรรจุให้เต็ม
ในนั้นยาจื่อหยางเยอะที่สุดเนื่องจากที่นี่มีหญ้าจื่อหยางมากที่สุด
“น่าแปลก เป็นที่แน่ชัดว่ากลั่นยาง่ายดายแล้วเหตุใดผู้คนทั้งหมดถึงได้บอกว่าการกลั่นยาทำได้ยากเย็น โดยเฉพาะยาระดับสูงที่ไม่สามารถกลั่นได้?” นางบ่นพึมพำกับตนเอง
เวลาในการกลั่นยานานเกินไป ซึ่งในระยะเวลาอันสั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะกลั่นยาทั้งหมดให้เสร็จสิ้นได้ กูชูหน่วนด้านหนึ่งกลั่นยาด้านหนึ่งเดินไปด้านในต่อเรื่อยๆ
ด้านในนอกเสียจากสมบัติล้ำค่าแล้วยังมีเคล็ดวิชายุทธอีกมากมายด้วย
กู้ชูหน่วนต้องการทั้งสิ้นแต่น่าเสียดายที่ที่นี่นั้นไม่สามารถหาวงแหวนอวกาศที่สามารถบรรจุได้
แล้วก็เดินเข้าไปไม่น้อย
ทันใดนั้นลมหายใจก็หม่นหมองขึ้นมากมากนัก
กู้ชูหน่วนเห็นว่าห้องลับทั้งห้องเต็มไปด้วยขวดทั่วทุกที่
ขวดเหล่านี้มีขนาดแตกต่างกัน แม้ว่านางจะไม่มีประสบการณ์มากนักแต่ก็พอรู้ว่านี่เป็นขวดที่บรรจุอสุรกาย
บนขวดแต่ละขวดสลักอักษรรูนคิดว่าน่าจะเป็นปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายใช้วิชาต้องห้ามในการนำอสุรกายใส่ลงไป แล้วใช้อักษรรูนกดพวกมันเอาไว้ รอให้ความดุร้ายป่าเถื่อนของพวกมันหมดเรี่ยวแรงแล้วค่อยจัดการพวกมันโดยตกลงกับพวกมันกระมัง
ขวดมากมายนับพันขวดซึ่งจำนวนมหาศาลเช่นนี้น่าจะเป็นอสุรกายทั้งหมดของตระกูลไป๋หลี่สินะ
ด้านหน้ายังมีประตูลับอยู่ กู้ชูหน่วนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ยังก้าวเท้าเข้าไป
นางเอามือไปแตะถูกอีกกำแพงอีกด้านหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ว่ากดถูกกลไกหรือเปล่าเดิมทีประตูหินที่ราบเรียบไร้รอยแยกก็ได้ปรากฏประตูลับเส้นทางหนึ่งขึ้น
ในประตูหินว่างเปล่าและมืดสนิท ยื่นมือออกแทบจะไม่เห็นนิ้วมือทั้งห้า ที่นี่ไม่มีสิ่งใดเลยมีเพียงเศษกระดูกบางส่วนเท่านั้น
กระดูกเป็นกระดูกหมู เนื้อน่าจะถูกกินไปหมดแล้วเหลือแต่ซากของกระดูกแล้ว
