กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 861
“อี้เฉินเฟย เขาเป็นใคร？” ทำไมชื่อนี้ถึงได้ฟังดูคุ้นหูนัก
กู้ชูหน่วนเคาะหัวและครุ่นคิดอย่างละเอียดรอบคอบ แต่ก็คิดไม่ออก และรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินชื่อนี้
“วงแหวนอวกาศมีตราประทับของนาง เป็นไปไม่ได้ที่จะยอมรับใครเป็นนายง่าย ๆ แต่ทำไมมันถึงยอมรับเจ้าเป็นนาย
ร่างกายของเหวินเส่าอี๋ค่อย ๆ เย็นยะเยือกจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วและถามอีกครั้ง “ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมมันถึงยอมรับเป็นนาย อี้เฉินเฟยเป็นใคร？”
“คนที่ตายไปแล้ว”
“คนตาย？เขาตายได้อย่างไร？”
“หากเจ้าอยากรู้ เช่นนั้นก็ไปถามเขาที่ยมโลก”
เหวินเส่าอี๋เป่ามือขวาของเขา และฉินหิมะสีขาวที่อยู่ในห้องลับก็มาอยู่ในมือของเขา
เขาหมุนตัวอย่างสง่างาม และนั่งขัดสมาธิลงบนพื้นอย่างสง่าผ่าเผย นิ้วมืออันเรียวยาวของเขาวางอยู่บนสายฉิน
“เจิ้ง……”
เสียงฉินอันไพเราะดังขึ้น จากนั้นเสียงฉินก็กลายเป็นใบมีด และโจมตีนิ้วมือที่สวมวงแหวนอวกาศของกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนกล่าวว่า “หากไม่ตัดนิ้วของข้า เจ้าก็จะไม่พอใจงั้นหรือ？เจ้าไม่เข้าใจหรือว่าบุรุษควรทะนุถนอมอ่อนโยนต่อสตรี？”
“เจิ้ง……”
ไม่มีใครเป่าขลุ่ย แต่มันดังขึ้นเอง และกลายเป็นใบมีดคมกริบ เพื่อยังยั้งเสียงฉินพิฆาตของเหวินเส่าอี๋
เสียงอันไพเราะทั้งสองปะทะกันอีกครั้ง
กระบวนท่าของเหวินเส่าอี๋ล้มเหลว เขาจึงค่อย ๆ ดีดฉินด้วยมือทั้งสองข้างและบรรเลงเพลงอันไพเราะ
บางครั้งเสียงบรรเลงเพลงก็อ่อนโยนเหมือนสะพานเล็ก ๆ ที่มีน้ำไหลริน
แต่บางครั้งก็น่าตื่นเต้นเหมือนกลองในสงครามและเสียงดังสะเทือน
เดิมทีนี่เป็นเพลงอันไพเราะ แต่กู้ชูหน่วนไม่ต้องการฟัง
เนื่องจากความนุ่มนวลหรือความหนักแน่นของเพลง ไอสังหารจึงปรากฏขึ้น และทุกกระบวนท่าก็ต้องการที่จะฆ่านาง
ห้องลับสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากการปะทะกันระหว่างฉินกับขลุ่ย และอาจพังทลายลงได้ทุกเมื่อ
นางมองขึ้นไปที่ขลุ่ย
ไม่รู้ว่าเจ้าของขลุ่ยอยู่ในระดับที่เท่าไหร่ แต่ด้วยพลังของผนึกที่เหลืออยู่ สามารถที่จะต่อสู้กับเหวินเส่าอี๋ได้
แม้ว่าจะไม่สามารถเอาชนะเหวินเส่าอี๋ได้ แต่ก็สามารถยับยั้งไม่ให้เหวินเส่าอี๋ทำลายแหวนและฆ่านางได้
เมื่อเวลาผ่านไป เหวินเส่าอี๋ก็เหงื่อแตกพลั่ก
เห็นได้ว่าเขาสูญเสียกำลังภายในไปไม่น้อย และหากยังรับมือต่อไป ต่อให้เขาจะสามารถต้านทานได้ แต่พลังลมปราณก็จะได้รับความเสียหายอย่างมาก
และขลุ่ย……
พลังของขลุ่ยไม่ได้รุนแรงเหมือนในตอนแรก
หากนานกว่านี้ เกรงว่า……ขลุ่ยจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
“ตูม……”
ฉินของเหวินเส่าอี๋ระเบิดในทันที
การต่อสู้สิ้นสุดลง
ทันทีที่เหวินเส่าอี๋เงยหน้าขึ้น ร่องรอยของความไม่อยากเชื่อก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“ในวงแหวนอวกาศมีความหลงใหลของเจ้า เจ้าใส่ความหลงใหลของเจ้าลงไปในขลุ่ยจริง ๆ”
เหวินเส่าอี๋ค่อย ๆ ลุกขึ้น
ความหลงใหลนั้นเกือบจะมีพลังชีวิตของนาง
ต่อให้นางตายไป ความหลงใหลของนางก็จะคงอยู่
ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส หากต้องการจะกำจัดความหลงใหลของนาง เกรงว่าจะเป็นเรื่องยาก
เหวินเส่าอี๋ล้มเลิกความคิดที่จะทำลายวงแหวนอวกาศ
และมุ่งเป้าไปที่ร่างของกู้ชูหน่วนแทน
กู้ชูหน่วนหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง และมีลางสังหรณ์ไม่ดี
ที่แท้เขาก็จะพานางไปที่ถ้ำงู
ถ้ำงูนั้นเต็มไปด้วยงูพิษหลากหลายชนิด โดยแต่ละตัวแลบลิ้นออกมา ดูแล้วก็น่าหวาดกลัว
“หากเจ้ายอมถอดแหวนออกมาแต่โดยดี บางทีข้าอาจจะปล่อยไว้ชีวิตเจ้า มิเช่นนั้น……เหอะ……พวกมันหิวโหยมานานแล้ว”
“ไม่คิดเลยว่าผู้ที่หน้าตาดีเช่นเจ้า จะชั่วร้ายมากขนาดนี้”
“หนึ่ง”
“ไม่ต้องนับหรอก ต่อให้ต้องตายข้าก็ไม่มีทางถอดแหวนออกมา เจ้าทำอะไรก็ทำ”
“เจ้าพูดเองนะ”
“ไม่มีคุณธรรม ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น หากไม่ใช่ข้า เจ้าคงตายไปนานแล้ว”
“เจ้าฉีกเสื้อผ้าของข้าหลายครั้ง แล้ววางข้ากับเยี่ยจิ่งหานไว้ด้วยกัน……ต่อให้เจ้าจะช่วยข้าหลายพันครั้ง มันก็ไม่สามารถชดเชยได้”
เหวินเส่าอี๋รอกู้ชูหน่วนอยู่สักพัก รอให้นางร้องขอความเมตตา แต่ครั้งนี้ไม่เพียงแต่กู้ชูหน่วนจะไม่ขอความเมตตา แต่ยังไม่คิดจะหนีไปจากที่นี่ นางหลับตาและรอให้เขาลงมือฆ่านาง
เหวินเส่าอี๋กล่าวอย่างเย็นชาว่า “เป็นเจ้าที่รนหาที่ตายเอง”
“ฟิ้ว……”
ลมพัดผ่านมา กู้ชูหน่วนถูกลมหนาวพัดเข้าไปในถ้ำงู และหล่นลงบนพื้นเสียงดัง
“ฟ่อ ๆ ๆ ……”
งูพิษมากมายหลายชนิดมุ่งเป้ามาที่กู้ชูหน่วนในทันที งูพิษเลื้อยเข้ามาล้อมรอบกู้ชูหน่วนและชูคอขึ้นสูง
เมื่อถูกงูพิษจำนวนมากจ้องมอง กู้ชูหน่วนก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปหลายก้าว
แต่มีงูพิษอยู่ทุกทิศทุกทาง และนางก็ไม่มีทางหนีพ้น จึงทำได้เพียงมองดูงูพิษและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้อย่างสุดชีวิต
หากถูกงูกัด การตายเช่นนี้เทียบได้กับการตายอย่างช้า ๆ
นางไม่อยากตายเช่นนี้
เมื่อเห็นว่างูพิษเข้ามาใกล้นางมากขึ้นเรื่อย ๆ กู้ชูหน่วนก็ลูบคลำร่างกายของตัวเอง
ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง นางหว่านผงกำมะถันจำนวนหนึ่งไปที่ฝูงงู
ฝูงงูที่เลื้อยเข้ามาหานางถอยกลับไป และไม่กล้าเข้ามาใกล้นางอีก
เหวินเส่าอี๋หยิบฉินหิมะสีขาวออกมาและดีดเบา ๆ พวกงูพิษที่ไม่กล้าเข้าใกล้กู้ชูหน่วน กลับแห่กันไปที่กู้ชูหน่วน ราวกับว่าได้รับการกระตุ้นบางอย่าง
งูพิษทุกตัวต่างแยกเขี้ยว และไม่ว่ากู้ชูหน่วนจะโรยผงกำมะถันมากแค่ไหนก็ไม่เป็นผล
งูพวกนี้ดูเหมือนจะเชื่อฟังเสียงฉิน
กู้ชูหน่วนเตรียมพร้อมที่จะให้เลือดสาดอยู่ในถ้ำงู
แต่มีสถานการณ์ที่ประหลาดเกิดขึ้น
งูพิษพวกนี้หยุดลงเมื่ออยู่ห่างจากนางยี่สิบเซนติเมตร แต่ละตัวจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างงุนงง ดวงตาของงูดูสับสนและหยุดโจมตี พวกมันเพียงแค่ส่งเสียงขู่ฟ่อ ๆ
กู้ชูหน่วนงุนงง
เหวินเส่าอี๋ก็งุนงงเช่นกัน
เขาดีดฉินหิมะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
พวกงูพิษยังคงไม่ขยับเขยื้อน จากนั้นก็หันกลับไปกัดเหวินเส่าอี๋อย่างบ้าคลั่ง
นัยน์ตาของเหวินเส่าอี๋เย็นชา และเสียงบรรเลงนั้นก็กลายเป็นเสียงสังหารที่ดังกึกก้อง
ด้วยเสียงฉินของเขา งูพิษที่กัดพวกนั้นก็ถูกสายฉินฟาดจนขาดและร่วงลงบนพื้น
ในชั่วพริบตาเดียว งูพิษทั้งหมดก็ถูกฉินของเหวินเส่าอี๋ฆ่าตาย
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วมากจนกู้ชูหน่วนรับมือไม่ทัน
นางคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ งูพิษพวกนั้นถึงไม่ได้โจมตีนาง
บนพื้นดินเต็มไปด้วยเลือดและซากงู อีกทั้งยังมีกลิ่นที่ทำให้คลื่นไส้อาเจียน
ลมที่ผิดปกติพัดผ่าน ผมบนหน้าผากของเหวินเส่าอี๋พลิ้วไหว รูม่านตาของเขาหดลง และเปล่งเสียงออกมาจากระหว่างฟัน
“ราชางูเหลือมหยกเก้าเศียรยอมรับเจ้าเป็นนายจริง ๆ”
นอกจากเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แล้ว วงแหวนอวกาศที่อี้เฉินเฟยมอบให้กู้ชูหน่วนก็ยอมรับนางว่าเป็นนาย……
เป็นของหญิงผู้นั้นทั้งหมด……
ทำไมถึงยอมรับนางเป็นนาย？
“ใช่” กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเฉยเมยและเย็นชา “เจ้ายังต้องการจะโรยอะไรใส่งูพิษอีกก็รีบโรยเถอะ”
“ขวานผานกู่อยู่ที่ไหน？”
“ขวานผานกู่อะไร ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่รู้”
“ฉ่า……”
กู้ชูหน่วนสัมผัสได้ถึงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายของนาง และไม่นานทุกอย่างก็ลอยไปที่มือของเหวินเส่าอี๋ด้วยตัวเอง
มีเงิน มีผงพิษ และ……กาขังวิญญาณ
อย่างไรก็ตาม กาขังวิญญาณก็ว่างเปล่าและไม่มีอะไรเลย
เหวินเส่าอี๋จ้องไปที่กาขังวิญญาณอยู่นาน ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“เจ้าเอากาขังวิญญาณมาจากไหน？”
“เจ้าคิดว่าทำไมเยี่ยจิ่งหานถึงตามฆ่าข้า？” กู้ชูหน่วนถามกลับ
เขากับเยี่ยจิ่งหานเป็นศัตรูกัน
ในตอนนี้เขามองไปที่กาขังวิญญาณด้วยความแปลกใจ
ระหว่างพวกเขาจะต้องมีความเกี่ยวข้องกันอย่างแน่นอน
เป็นอย่างที่คิดไว้
ทันใดนั้นเหวินเส่าอี๋ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง
เพียงแต่เขาไม่เข้าใจว่านางทำลายกาขังวิญญาณ แต่ทำไมเยี่ยจิ่งหานถึงปล่อยนางไป？
ไม่ใช่ว่าใส่วิญญาณของนางไว้ในกาขังวิญญาณหรือ？
