ลู่เจียวไม่รู้ว่าในใจของเซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดอะไรอยู่ นางรีบล้างจานให้เสร็จ ไม่ลืมที่จะทำแมลงปอไม้ไผ่ให้กับหลานชายสองคนของเซี่ยฟู่กุ้ย
พอทำแมลงปอไม้ไผ่เสร็จ ภรรยาของเซี่ยหู่ หลินซุนเยี่ยนก็มาตามนางให้เข้าเมืองไปพร้อมกัน
ลู่เจียวหยิบแมลงปอไม้ไผ่ และคว้าตะกร้าที่อยู่ตรงมุมห้องครัว เข้าเมืองวันนี้คงซื้อของไม่น้อยแน่นอน ต้องสะพายตะกร้าสานไปด้วย
ก่อนจะจากไป นางแวะไปเรือนตะวันออกอีกครั้ง “เซี่ยอวิ๋นจิ่น ข้าเข้าเมืองก่อน ดูแลเด็กๆ ให้ดีล่ะ อย่าให้พวกเขาวิ่งเล่นไปเรื่อย”
เพราะก่อนหน้านี้แฝดสี่คนไม่ได้กินของมีประโยชน์ ออกไปก็มักจะโดนเด็กคนอื่นรังแก ลู่เจียวเลยกำชับเซี่ยอวิ๋นจิ่นเช่นนี้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า ลู่เจียวหันไปมองแฝดสี่คนพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม
“อยู่เฝ้าบ้านดีๆ ล่ะ ในห้องครัวมีไก่ป่าหนึ่งตัวและไข่ไก่หลายฟอง พวกเจ้าเฝ้าไว้ให้ดี แม่จะซื้อลูกกวาดและขนมกลับมาฝาก”
ลู่เจียวพูดจบ เด็กๆ ก็กะพริบตากลมโตดั่งดอกท้อแล้วถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ “จริงหรือ”
ลู่เจียวอดเดินไปขยี้ผมของเจ้าแฝดสี่ไม่ได้ “จริงสิ”
นางพูดจบก็แบกตะกร้าสานเดินออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นและแฝดสี่คนที่อยู่ด้านข้างต่างมองนางเดินจากไป
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นท่าทางของแฝดสี่คนที่ดูเป็นห่วงเป็นใยลู่เจียว ก็อดขมวดคิ้วครุ่นคิดไม่ได้ แม่นางผู้นั้นไม่ใช่ว่าจะไปแล้วไม่กลับมาอีกกระมัง
พวกเขาไม่ได้หย่าร้างกัน แล้วนางจะไม่กลับมาได้อย่างไร
ยิ่งไปกว่านั้น นางบอกว่าจะหาหมอมารักษาขาให้ตน แม้เขาไม่ค่อยอยากเชื่อ แต่ถ้านางกล้าหนี เขาต้องไม่ให้อภัยนางแน่นอน
นัยน์ตาของเซี่ยอวิ๋นจิ่นทอประกายหม่นหมอง พร้อมเอ่ยปลอบแฝดสี่ “ไม่ต้องห่วง นางบอกว่าจะเอาลูกกวาดและขนมกลับมาให้พวกเจ้า ต้องกลับมาแน่นอน พวกเจ้าอย่ากังวลใจไปเลย”
“เป็นเช่นนั้นแน่ นางให้พวกเจ้าเฝ้าไก่และไข่ในห้องครัวไว้ดีๆ พวกเจ้าอย่าลืมล่ะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่อยากจะหาเรื่องให้แฝดสี่คนทำ จะได้ไม่ต้องไปนึกถึงแม่นางคนนั้น
แฝดสี่คนพลันพยักหน้า “อืม พวกเราจะเฝ้าไก่และไข่อย่างดีแน่นอน”
พูดจบก็วิ่งออกไปดูห้องครัว
ลู่เจียวไปบ้านผู้ใหญ่บ้านพร้อมกับหลินชุนเยี่ยนและเซี่ยหู่
ทั้งสามเพิ่งจะถึงบ้านเซี่ยฟู่กุ้ย หลานชายสองคนของเขาก็วิ่งออกมา
“ย่าสาม ทำแมลงปอไม้ไผ่เสร็จหรือยัง”
“ย่าสาม ท่านเอามาด้วยหรือไม่”
ลู่เจียวได้ยินเสียงเรียกว่าย่าสามก็เกร็งไปทั้งหน้า จึงรีบเอาของเล่นยื่นไปให้เจ้าตัวแสบสองคน
“เอ้า เอาไปเล่นเถอะ”
ต้าโถวและเหมาเหมาร้องอย่างดีอกดีใจ รับแมลงปอไม้ไผ่แล้ววิ่งจากไป
จางซื่อเดินออกจากลานบ้านแล้วพูดอย่างเหลืออด “บ่นมาทั้งวันแล้ว ตอนเที่ยงก็ไม่ยอมนอน เอาแต่รอเจ้า”
ลู่เจียวพูดยิ้มๆ “เด็กก็เป็นเช่นนี้”
ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน บุตรคนโตของเซี่ยฟู่กุ้ย เซี่ยเถี่ยหนิวก็จูงควายมา พวกเขาพากันไปขึ้นเกวียนควาย
บุตรีคนเล็กของเซี่ยฟู่กุ้ย เซี่ยเสี่ยวเจวียนยังถือไข่ขึ้นมาหนึ่งตะกร้าไปขายในเมือง ถือโอกาสซื้อเกลือกลับมาด้วย
ทุกคนสนทนากันบนเกวียนควาย เซี่ยเถี่ยหนิวที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับสีหน้าสที่ไม่ค่อยดีนัก เขาหันไปมองด้านหลังด้วยความหงุดหงิด
“สองคนนั้นจะมาหรือไม่ ถ้าไม่มาพวกเราก็จะไม่รอแล้ว”
เขาเพิ่งจะพูดจบก็ได้ยินเสียงหอบหายใจดังขึ้น ขณะเดียวกันก็มีคนร้องเรียก “รอก่อน รอก่อน”
สองคนที่พูดถึงจูงมือกันวิ่งมา เป็นเสิ่นซิ่วและเซี่ยหลาน
ทั้งสองมาถึงก็เห็นลู่เจียว หน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที
เซี่ยเถี่ยหนิวพูดอย่างไม่พอใจ “ยังไม่รีบขึ้นมาอีก เสียเวลามามากแล้ว”
เสิ่นซิ่วและเซี่ยหลานรีบปีนขึ้นเกวียน ทั้งสองอยู่ห่างจากลู่เจียวมาก ทำเหมือนไม่อยากเข้าใกล้นาง
ลู่เจียวกลอกตา ไม่นึกอยากไปสนใจพวกนาง
เกวียนวัวเคลื่อนไปข้างหน้า เซี่ยหลานมองลู่เจียว นึกถึงตอนที่นางตีตน ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห สิ่งที่ทำให้นางโมโหกว่าเดิม ก็คือลู่เจียวไม่ยอมให้เนื้อหมูป่ากับพวกนาง
เดิมทีนางกับมารดานางคิดว่า ต่อให้นางจะใจดำอย่างไรก็ควรให้มาสักหน่อย สุดท้ายกลับไม่ให้ แล้ววันนี้ยังเอาไปไปนินทากับคนในหมู่บ้านอีก
เซี่ยหลานยิ่งคิดยิ่งโกรธ จ้องหน้าลู่เจียวด้วยความอาฆาตมาดร้าย ทว่าเมื่อนึกถึงตอนที่ลู่เจียวตีนาง ก็ไม่กล้ามากความอะไรอีก
ส่วนเสิ่นซิ่วที่อยู่ข้างกายนาง พอเห็นลู่เจียว แววตาก็หม่นหมอง นางพยายามคิดวิธีไล่แม่นางคนนี้ออกจากหมู่บ้าน ไม่เช่นนั้นนางคงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้พี่สาม นางได้แต่หวังว่าสักวันพวกเขาจะหย่าร้างกัน
เสิ่นซิ่วลอบวางแผนในใจ ลู่เจียวไม่ได้สนใจพวกนาง แค่คิดว่าประเดี๋ยวจะซื้ออะไรในเมืองดี
เกวียนวัวเดินทางไปในเมืองอย่างเร่งรีบ ระหว่างทางยังแวะรับชาวบ้านอีกสองคน
หมู่บ้านเซี่ยห่างจากตัวเมืองเจ็ดลี้ กว่าจะถึงน่าจะประมาณครึ่งชั่วยาม
เมื่อเซี่ยเถี่ยหนิวจอดเกวียนเรียบร้อยก็พูดกับทุกคนว่า “พวกเจ้าอย่ากลับมามืดเกินไปล่ะ เสร็จธุระแล้วรีบกลับมารอที่นี่”
พวกเขาขานรับแล้วลงจากเกวียน ลู่เจียวแบกตะกร้าสานจะเอาเห็ดหลินจือไปขายก่อน แล้วค่อยเอาเงินไปซื้อยาให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยหลานและเสิ่นซิ่วเดินตามหลังมา ปรายตามองลู่เจียวทีหนึ่ง ทั้งสองเดินห่างออกไปไกลยังไม่หยุดตำหนิ
“นังหมูตอนเพิ่งจะขายเนื้อหมูเสร็จ ก็รีบมาใช้เงินในเมืองแล้ว สงสารพี่สามของข้าเหลือเกิน ได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นกลับไม่มีใครสนใจ”
