ลู่เจียวโยนหมูป่าลงบนพื้น แฝดสี่ที่อยู่ในเรือนตะวันออกได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็รีบวิ่งออกไปทันที พอเห็นหมูป่าที่อยู่บนพื้นก็สะดุ้งตกใจและเกาะอยู่ตรงประตูไม่กล้าเดินหน้าต่อ
นอกรั้วบ้านตระกูลเซี่ยมีชาวบ้านไม่น้อยที่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ก็รีบวิ่งมารอดูเรื่องสนุก
“โอ้สวรรค์ หมูป่าตัวใหญ่มาก”
“ภรรยาอวิ๋นจิ่นเป็นคนล่ามาเองหรือ เก่งกาจจริงๆ”
“ได้ยินว่าหมูตัวนี้ติดกับดักที่นางวางไว้หรือ”
“กับดักอะไรยอดเยี่ยมจริงๆ”
“คนในหมู่บ้านไม่เคยล่าหมูป่าที่ตัวใหญ่ขนาดนี้ได้มาก่อน”
“เจ้าจะสนใจไปไย อย่างไรนี่ก็ถือเป็นสัตว์ที่นางล่ามาได้”
ทุกคนต่างพูดไปทั้งทางดีและร้าย หนึ่งในนั้นก็ตะโกนถามลู่เจียวด้วยเสียงสูง “ภรรยาอวิ๋นจิ่น จะชำแหละหมูป่าตัวนี้หรือไม่”
พอมีคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น คนอื่นก็พูดตาม จ้าวซื่อก็ยังคล้อยตามไปด้วย
หากลู่เจียวชำแหละหมูป่าตัวนี้ พวกเขาจะได้ชิมเนื้อหน่อย เพราะไม่ได้กินเนื้อมานานแล้ว
แม้หมู่บ้านเซี่ยจะติดภูเขา ทว่าเพราะคนในหมู่บ้านไร้การศึกษา มีของป่ามากมายที่ไม่รู้จัก ฉะนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าไปแตะต้อง
คนในหมู่บ้านหวังพึ่งพาอาหารที่ได้จากการทำนาอย่างเดียว ทว่าเพราะหมู่บ้านเซี่ยติดกับภูเขา ภูมิอากาศค่อนข้างเปียกชื้น ไม่ค่อยมีแดด ทำให้ผลเก็บเกี่ยวของผืนนาไม่ค่อยดีนัก
เพราะเป็นเช่นนี้ หมู่บ้านตระกูลเซี่ยจึงอัตคัดมากขนาดกินข้าวไม่อิ่ม แม้แต่ข้าวยังไม่อิ่มท้อง ก็ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงกินเนื้อ
ลู่เจียวกวาดสายตามองชาวบ้านนอกรั้วปราดหนึ่ง คนส่วนน้อยนิสัยไม่ดี ทว่าส่วนใหญ่ก็ยังรู้จักกาลเทศะ แม้บางคนจะเคยทะเลาะกับร่างเดิมมาก่อน แต่ก็ยังถือว่าปฏิบัติกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นและแฝดสี่คนเป็นอย่างดี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเกิดในหมู่บ้านเซี่ย ต่อให้วันข้างหน้าจะออกจากหมู่บ้านนี้ อย่างไรหมู่บ้านเซี่ยก็ยังคงเป็นบ้านเกิดของเขา
คนสมัยนี้ให้ความสำคัญกับตระกูลอย่างมาก ถ้าไม่ให้ความสำคัญกับตระกูล วันข้างหน้าต่อให้ได้เป็นขุนนางในราชสำนัก ก็จะถูกฝ่ายตรวจการกล่าวโทษอยู่ดี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นจะสอบเข้ารับราชการ จะกลายเป็นผู้มีความสามารถฝ่ายบุ๋นที่สอบได้คะแนนสูงสุด อนาคตได้เป็นถึงโส่วฝู่ ฉะนั้นจึงต้องให้ความสำคัญกับหมู่บ้านเซี่ยของเขามากหน่อย ยิ่งไปกว่านั้น แฝดสี่คนนี้ยังต้องออกไปเผชิญกับสังคมข้างนอก ชื่อเสียงก็ย่อมเป็นสิ่งสำคัญ
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วมองคนที่อยู่นอกรั้วด้วยรอยยิ้ม กล่าวเสียงร่าเริง
“ไหนๆ ทุกคนก็อยากกินเนื้อ เช่นนั้นข้าจะให้คนชำแหละหมูป่าตัวนี้”
นางพูดจบก็หันไปมองจ้าวซื่อที่อยู่ด้านข้าง “พี่สะใภ้ ข้าจำได้ว่าหูจื่อชำแหละหมูเป็นใช่หรือไม่ ให้เขาช่วยข้าชำแหละหน่อยเถอะ”
จ้าวซื่อพยักหน้าด้วยความดีใจ “ได้ ได้”
นางเงยหน้าขึ้นสั่งสะใภ้ที่อยู่นอกรั้วทันที “ชุนเยี่ยน ไปตามหูจื่อมาช่วยภรรยาอวิ๋นจิ่นชำแหละหมูที”
ภรรยาของหูจื่อนามว่าหลินชุนเยี่ยน ตั้งแต่ออกเรือนก็ยังไม่มีบุตร จึงไม่มีหน้ามีตาในตระกูลแม่สามี ปกติก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของแม่สามีอยู่แล้ว ได้ยินคำพูดของจ้าวซื่อก็รีบตอบทันควัน “เจ้าค่ะท่านแม่”
ลู่เจียวกวาดสายตามองชาวบ้านนอกรั้ว “ประเดี๋ยวฆ่าหมูเสร็จ บ้านใครอยากได้ก็สั่งมา เพราะทุกคนเป็นญาติกัน ข้าเก็บไม่เยอะ ขอแค่สิบห้าเหวินต่อจินก็พอ”
เนื้อหมูธรรมดาตามท้องตลาดก็มีราคาอย่างน้อยยี่สิบเหวินแล้ว ถ้าเป็นหมูป่าที่หาซื้อได้ยากกว่า บางครั้งราคายังสูงกว่านี้
นึกไม่ถึงว่าภรรยาอวิ๋นจิ่นจะลดราคาให้ตั้งห้าเหวินเช่นนี้ แต่ละคนเลยยิ้มแย้มแจ่มใส
“ได้ เดี๋ยวข้าจะมาชั่งไปสักหนึ่งจิน”
“บ้านข้าก็เอาหนึ่งจิน”
ทุกคนกลับไปด้วยความชื่นอกชื่นใจ แน่นอนว่าบางคนก็ไม่พอใจเช่นกัน
แม่หม้ายหลี่ไม่พอใจอย่างมาก จึงพูดอย่างโกรธเคือง “ภรรยาอวิ๋นจิ่น นี่ก็เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน เจ้าล่าหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้มาได้ เหตุใดยังมาเก็บเงินคนอื่นอีก”
แม่หม้ายหลี่เพิ่งจะพูดจบ ก็มีคนพูดสมทบด้วยเสียงแผ่วเบา “จริงด้วย เป็นคนหมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แล้วจะเก็บเงินคนอื่นได้อย่างไร”
ลู่เจียวเงยหน้ามองแม่หม้ายหลี่ที่อยู่นอกรั้ว คนผู้นี้ก็คือมารดาของเสิ่นซิ่วที่คอยตามจับเซี่ยอวิ๋นจิ่นให้ลูกสาวเสมอมา ปกตินางไม่เพียงแต่ปากจัด ยังชอบลักเล็กขโมยน้อย เป็นแม่เฒ่าที่นิสัยแย่มาก
ได้ยินว่าบุรุษในหมู่บ้านมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนาง นางเลยหวังพึ่งบุญคุณเล็กๆ น้อยๆ ที่มีต่อคนพวกนั้น
ลู่เจียวมองแม่หม้ายหลี่พร้อมแสยะยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นสามีของข้าได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่เคยเห็นใครในหมู่บ้านเอาเงินมาให้พวกเรารักษาเลยนี่ ในบ้านของข้ามีผู้ป่วยต้องใช้เงินรักษา แถมยังมีเด็กอีกสี่คนที่ต้องเลี้ยงดู เหตุใดถึงไม่เห็นเจ้ามาช่วยเหลือเลย”
ลู่เจียวพูดจบ ชาวบ้านแซ่เซี่ยไม่น้อยด่าทอแม่หม้ายหลี่ว่าต่ำทรามจริงๆ
“หน้าไม่อายจริงๆ ละโมบโลภมากในของของคนอื่น”
“คิดแต่จะกินเนื้อของคนอื่น เหตุใดถึงไม่เห็นว่าคนอื่นก็ลำบากเช่นกัน หน้าไม่อายสักนิด”
ลู่เจียวได้ยินคำพูดของผู้คนแซ่เซี่ยก็สบายใจขึ้น จึงพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
“อันที่จริงถ้าเอาหมูป่าตัวนี้ไปขายที่โรงน้ำชา อย่างน้อยก็ขายได้มากกว่าสามตำลึงเงินอยู่แล้ว ข้าชำแหละหมูป่าตัวนี้ขายให้พวกเจ้า ก็ได้มาเพียงครึ่งราคาเท่านั้น ก็เพราะไม่ลืมรากเหง้าของตัวเอง ข้ารู้ว่าทุกคนต่างมีชีวิตที่ไม่สุขสบาย พอข้าได้หมูป่ามาก็ไม่ลืมว่าพวกเราคือครอบครัวเดียวกัน ฉะนั้นถ้าใครที่อยากได้ก็มาชั่งไป จ่ายสิบห้าเหวินต่อหนึ่งจินก็พอแล้ว”
ลู่เจียวพูดจบก็ไม่สนใจคนนอกรั้ว เวลานี้สายมากแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นและแฝดสี่ยังไม่ได้กินมื้อเช้าเลย
จ้าวซื่อเดินตามนางเข้าไปในห้องครัวแล้ววางไข่ไก่ลง “เจ้าอย่าไปสนใจแม่เฒ่าหน้าด้านคนนั้นเลย ชาตินี้เหมือนไม่เคยเจอของดีมาก่อน อย่าว่าแต่เนื้อเลย แม้แต่ดอกหญ้าข้างทาง นางยังคิดจะเด็ดกลับบ้านเลย”
ลู่เจียวพยักหน้า “อืม ข้าไม่สนใจนางแล้ว คนประเภทนี้ยิ่งสนใจไปก็ยิ่งปวดหัว”
ทั้งสองพูดคุยกันสองสามประโยค จ้าวซื่อก็จากไป ลู่เจียวที่อยู่ด้านหลังต้มน้ำร้อนหนึ่งหม้อ เพื่อยกไปให้เซี่ยหู่ชำแหละหมู จากนั้นต้มโจ๊กข้าวโพดครึ่งหม้อ ต้มไข่ที่จ้าวซื่อให้มาไปหกฟองจากสิบสองฟอง จะได้กินคนละฟอง
รอจนนางทำมื้อเช้าเสร็จ เซี่ยหู่ก็มาชำแหละหมูให้นาง มีเด็กๆ มามุงตรงกลางลานบ้านอยู่ไม่น้อย แฝดสี่วิ่งออกจากเรือนมาวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่น
ลู่เจียวไม่สนใจ ชงน้ำหวานส่งเข้าไปในเรือนตะวันออก เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้รับบาดเจ็บ ต้องดื่มน้ำให้มาก แน่นอนว่านางไม่ลืมแอบเติมน้ำจากน้ำพุจิตวิญญาณเข้าไปด้วย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอ่อนเพลียมาก หากไม่บำรุงร่างกายดีๆ ตอนจะผ่าตัดคงกลายเป็นปัญหาใหญ่ ฉะนั้นต้องปรับร่างกายให้ดีก่อน ถึงจะผ่าตัดได้อย่างราบรื่น
ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินเสียงครึกครื้นราวกับกำลังฉลองตรุษจีนจากด้านนอกก็รู้แล้วว่าลู่เจียวล่าหมูป่ากลับมาได้หนึ่งตัว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นนึกถึงไก่ป่าสองตัวและกระต่ายป่าหนึ่งตัว แล้วยังมีเห็ดหลินจืออีกสองดอกที่นางได้มาเมื่อวาน วันนี้ออกไปก็ได้หมูป่ากลับมาอีกหนึ่งตัว
ภูเขาข้างหมู่บ้านเซี่ยมีของดีมากมายขนาดนี้เลยหรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอดหรี่ตาลงไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าลู่เจียวแปลกพิลึก
ลู่เจียวที่อยู่นอกประตูยกน้ำหวานเข้ามา “หิวหรือไม่ ดื่มน้ำหน่อยเถอะ อาหารเช้าเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะยกเข้ามาป้อนเจ้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ส่งเสียง รอจนลู่เจียวป้อนน้ำเสร็จ จู่ๆ เขาก็เงยหน้าจ้องลู่เจียว “เจ้าล่าหมูป่ามาได้อย่างไร”
ลู่เจียวถูกจับจ้องจนรู้สึกใจไม่ดี จึงตอบกลับตามธรรมชาติ “แค่วางกับดักไว้ หมูป่าตัวนั้นเข้ามาติดกับดักเลยโดนไม้ไผ่แทงตาย ข้าถึงได้มันกลับมา”
“เมื่อวานได้ไก่ป่า กระต่ายป่าและเห็ดหลินจือ วันนี้ได้หมูป่าอีกตัว เหตุใดข้าถึงไม่รู้ว่าเจ้ามีความสามารถขนาดนี้มาก่อน”
