จ้าวซื่อพูดจบก็ถอนหายใจ บ้านอยู่ติดภูเขาก็ไม่ดีตรงที่มีงูและสัตว์พิษมากเกินไป เผลอไม่ระวังตัวหน่อยก็อาจโดนกัดจนบาดเจ็บสาหัส
ลู่เจียวทำหน้าหม่นหมอง ก่อนหน้านี้นางช่วยสวี่ตัวจินถอนพิษไปแล้ว น่าจะไม่ถึงขั้นเป็นอัมพาต แค่อาจมีโรคแทรกซ้อนตามมาภายหลัง
ที่จริงถ้าได้ใช้ยาที่นางแนะนำ ก็จะไม่เกิดโรคแทรกซ้อนใดตามมาด้วยซ้ำ แต่น่าเสียดายที่คนในตระกูลสวี่ไม่เชื่อนาง นางเองก็ไม่อยากจะเสนอหน้ารักษา
ลู่เจียวและจ้าวซื่อพูดคุยกันสองสามประโยคก็แยกย้าย นางยกหมี่เย็นและกับข้าวอย่างอื่นเข้าไปในเรือนตะวันออก ทั้งครอบครัวเริ่มกินมื้อค่ำกันอย่างมีความสุข
แฝดสี่กินที่โต๊ะเล็ก ส่วนลู่เจียวก็ป้อนเซี่ยอวิ๋นจิ่นกินก่อน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเคี้ยวอาหารพลางหรี่ตามองลู่เจียว “สูตรยาแก้พิษงูของเจ้าได้ผลจริงหรือ”
ลู่เจียวเลิกคิ้วพูดเสียงเรียบ “แล้วแต่เจ้าจะคิด”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นนางอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงมองอีกครั้งสองครั้งก็ถามต่อ “เจ้ามีเรื่องอะไรในใจหรือ”
ลู่เจียวหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ใต้แสงเทียนสลัว ใบหน้าหล่อเหลาย้อมด้วยแสงสีทอง ทำให้ผิวพรรณเปล่งปลั่งดั่งหยกเย็น
แววตาลุ่มลึกคู่นั้นกลับดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย นี่เขากำลังเป็นห่วงตนอยู่หรือ
ลู่เจียวจ้องหน้าเขาอย่างข้องใจ เซี่ยอวิ๋นจิ่นดึงสายตากลับไม่มองนางอีก
ลู่เจียวนึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป จึงถอนหายใจยาว “ก็แค่หงุดหงิด ข้าอุตส่าห์หวังดีกับคนอื่น แต่เขากลับไม่เห็นค่า”
ทันใดที่นางพูด เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้ว่านางพูดถึงตระกูลสวี่
ก่อนหน้านี้ลู่เจียวลงจากเขา ก็รีบพุ่งเข้าห้องมาหากระดาษและพู่กันเพื่อเขียนสูตรยา ปรากฏว่าตระกูลสวี่ไม่เชื่อใจนาง ส่งสวี่ตัวจินไปรักษาในเมือง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเลิกคิ้ว “เพราะก่อนหน้านี้เจ้าไม่แสดงความสามารถด้านนี้ออกมา ทุกคนถึงได้ไม่เชื่อเจ้า รอเวลาผ่านไปนานๆ ทุกคนต้องเชื่อเจ้าแน่นอน”
พูดจบ จู่ๆ เขาก็เงยหน้าถามลู่เจียว “สูตรยาที่เจ้าเขียนเห็นผลจริงหรือ เส้นผมและฟันไม่ร่วง หลังก็ไม่ค่อมและไม่เป็นอัมพาตจริงหรือ”
ลู่เจียวพยักหน้าด้วยความมั่นใจ “ที่จริงแค่ใช้ยาแก้พิษตามลักษณะของงู ก็จะไม่ทำให้เหลือพิษอีก หมอส่วนมากจ่ายยาแก้พิษได้ไม่ดีเพราะไม่รู้จักลักษณะงู อย่างเช่นงูสามเหลี่ยม เป็นงูชนิดพิษลม จะทำให้เส้นประสาทไม่ทำงาน แค่เพิ่มปริมาณแมงป่องและตะขาบในตัวยาให้มากกว่าปกติก็พอ แต่คนมากมายไม่กล้าใช้แมงป่องและตะขาบ ถึงได้ทำให้พิษตกค้างในร่างกาย”
“เช่นงูเห่าที่เป็นงูพิษไฟและพิษลม ถ้าโดนมันกัด ก็อาจโดนทั้งพิษไฟและพิษลม เวลานี้ก็ต้องคอยสังเกตว่าผู้ได้รับบาดเจ็บได้รับพิษลมหรือพิษไฟ แล้วค่อยจ่ายยาตามอาการ”
ลู่เจียวพูดถึงขั้นตอนเหล่านี้ด้วยดวงตาแน่วแน่ทอประกาย ต่อให้นางจะอ้วนจนหน้ากลม แต่ภาพลักษณ์ก็ไม่กระทบต่อความมั่นใจและความสง่างามในตัวนางเลย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นว่านางสง่างามเช่นนี้ ก็ลืมความร้ายกาจของนางเมื่อก่อนหน้านี้ทันที
ทว่าพอเขาเห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็อดคาดเดาไม่ได้ว่านางเป็นใครกันแน่
นางไม่เพียงแต่รู้จักสมุนไพร แล้วยังรู้เรื่องงูพิษ ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ยังรู้วิธีเอาก้างปลาออกจากคอ ทุกอย่างบ่งบอกชัดเจนว่าหญิงผู้นี้อาจเป็นหมอ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอยากจะเอ่ยถาม “นอกจากจะแก้พิษงูได้แล้ว เจ้ายังรักษาโรคอะไรได้อีก”
ทันทีที่ลู่เจียวได้ยินก็นิ่งงันไป ขบคิดว่าจะถือโอกาสนี้บอกว่าตนเองมีความรู้ทางด้านแพทย์ให้เขาดีหรือไม่ วันหลังก็ไม่ต้องคอยกลุ้มใจว่าจะเปิดเผยความจริงอย่างไรอีก
ลู่เจียวครุ่นคิดพลางมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น พูดอย่างจริงใจ “จริงๆ ยังรู้อย่างอื่นอยู่บ้าง แต่ไม่ถือว่ามาก”
นางพูดจบแล้วยังไม่ทันรอเซี่ยอวิ๋นจิ่นพูด ก็พูดอย่างจริงจังก่อนแล้ว “เจ้ารู้หรือไม่ ทำไมข้าถึงรู้เรื่องพวกนี้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่เอ่ยสิ่งใด แค่เลิกคิ้วกินหมี่เย็นไปด้วยความใจเย็น คิดในใจเงียบๆ เจ้าจะแต่งเรื่องอะไรมาหลอกข้า
ลู่เจียวพูดอย่างแน่วแน่ “ก่อนหน้านี้มีแม่เฒ่าลี้ภัยคนหนึ่งมาอาศัยในหมู่บ้านพวกเรา คนในหมู่บ้านไม่มีใครชอบนางเลย ข้าเห็นว่านางไม่มีอาหารกิน เลยเอาของกินไปเยี่ยมนาง จากนั้นนางเลยสอนวิชาแพทย์ข้า ความจริงแล้ว แม่เฒ่าคนนั้นคือหมอที่รักษาคนเป็น ทั้งยังเก่งกาจมากด้วย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นลู่เจียวพูดอย่างไหลลื่น เหมือนว่าเป็นเรื่องจริง
เขาอดยกมุมปากขึ้นไม่ได้ ตอนนี้ นับว่าได้รู้อีกหนึ่งความสามารถของหญิงผู้นี้ นั่นก็คือปั้นน้ำเป็นตัว หลอกได้กระทั่งตัวเองยังเชื่อสนิทใจ
ลู่เจียวไม่รู้เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดอะไรอยู่ เห็นว่าสีหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย เหมือนจะเชื่อในคำพูดของนางจริงๆ
ลู่เจียวถอนหายใจอย่างโล่งอก ท้ายที่สุดก็หาข้ออ้างที่ตนมีทักษะความรู้ด้านการแพทย์เสียที
หมู่บ้านซิ่งฮวาที่นางเคยอาศัยมีแม่เฒ่าลี้ภัยคนหนึ่งจริงๆ ร่างเดิมชอบไปเที่ยวหาแม่เฒ่าดังกล่าวอยู่จริง
ประเด็นคือคนทั้งหมู่บ้านซิ่งฮวาต่างก็ทำแต่งาน แม้แต่เด็กยังต้องช่วยขนอาหารสุกร เพราะร่างเดิมป่วยแต่เด็กเลยไม่มีเพื่อนเล่น ไม่มีอะไรทำ จึงไปเที่ยวหาแม่เฒ่าคนนั้น
แน่นอนว่านางคงไม่ต้องเล่าทุกรายละเอียด อย่างไรแม่เฒ่าคนนั้นก็ล่วงลับไปเมื่อสี่ห้าปีก่อนแล้ว
ลู่เจียวคิดแล้วอารมณ์ก็พลอยดีไปด้วย จึงมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสีหน้าเบิกบาน “ที่จริงข้าแค่รู้งูๆ ปลาๆ เท่านั้น ไม่ได้เก่งกาจนักหนา”
ลู่เจียวเพิ่งพูดจบ จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น “แม่เฒ่าคนนั้นรู้วิชาการแพทย์ ก็น่าจะรู้อักษรด้วยสิ เหตุใดถึงไม่สอนเจ้าด้วย ถ้าไม่รู้อักษรแล้วจะสอนวิชาการแพทย์ได้อย่างไร”
ลู่เจียวนิ่งงัน สมองกำลังแล่นว่าจะแต่งเรื่องอย่างไรต่อ
“ที่จริงข้าก็รู้อักษร แต่รู้ไม่มากเท่านั้น แต่ก่อนข้ามัวแต่เล่น ไม่ได้ตั้งใจเรียน เลยรู้จักไม่มาก”
เพื่อพิสูจน์ว่าตนเองรู้อักษรจริง ลุกขึ้นไปหาตำราเล่มหนึ่งตรงข้างห้อง แล้วพยายามตามหาอักษรที่ตนรู้จัก
“นี่คือฮั่น ซู ฮว่า ปัง เป่ย ปี่ ปี้ ฉาง เชอ ฉง ติง เตี้ยน”
ลู่เจียวอ่านตัวอักษรพวกนี้ออกมาทันที แล้วเงยหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น
“เห็นหรือไม่ ข้ารู้จริง”
ภายใต้แสงไฟอ่อนโยน ใบหน้ากลมมนเฉิดฉายอย่างละมุนละไม
เมื่อเซี่ยอวิ๋นจิ่นจุดประกายความคิดนี้ ก็ลอบต่อว่าตัวเอง วิญญาณที่อยู่ในร่างคนคนนี้คือใคร มาจากไหนยังไม่รู้เลย กลับมองว่าอีกฝ่ายละมุนละไม สมองของเจ้าเลอะเลือนแล้วใช่หรือไม่
ทว่าพอได้มองหญิงคนนี้เล่นลูกไม้แพรวพราวอย่างเงียบงันเช่นนี้ กลับรู้สึกค่อนข้างเพลิดเพลิน
ใบหน้าเย็นยะเยือกของเซี่ยอวิ๋นจิ่น จู่ๆ ก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น ดวงตาและคิ้วงดงามราวกับภาพวาด
ลู่เจียวถึงกับตะลึง รีบดึงสายตากลับ เจ้าหมอนี่ไม่ยอมให้ใครปั่นหัวง่ายๆ เงียบไว้จะดีกว่า
แฝดสี่กินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจนหมด ซื่อเป่าวิ่งมาประจบประแจงนางทันที
“ท่านแม่ทำอาหารอร่อยที่สุดในใต้หล้านี้แล้ว”
ลู่เจียวถึงกับหัวเราะขบขัน “เจ้าเพิ่งได้กินฝีมือของสองสามคน ก็ชมว่าอาหารของข้าอร่อยที่สุดในใต้หล้าแล้วหรือ”
ซื่อเป่าเงยหน้ามองลู่เจียวด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน นัยน์ตาทอประกายแสง “ต่อให้ข้าจะได้กินอาหารที่คนมากมายทำในอนาคต อาหารฝีมือท่านแม่ก็ยังคงอร่อยที่สุด”
เขาพูดจบก็สะกิดต้าเป่า เอ้อร์เป่าและซานเป่า “พวกเจ้าว่าใช่หรือไม่”
