ซานเป่าก็ขยับไปใกล้ลู่เจียว เอ่ยถามนาง “ท่านแม่ ท่านแก้พิษงูได้จริงหรือ”
ลู่เจียวพยักหน้า “ได้สิ พิษงูไม่ได้ร้ายแรงเกินไป”
เอ้อร์เป่ามองลู่เจียวด้วยความอิจฉาตาร้อน “ท่านแม่ ตอนข้าโต ข้าก็จะเก่งกาจเหมือนท่าน”
ซานเป่าและซื่อเป่าพยักหน้าเต็มแรง บรรยากาศในห้องกลับมารื่นเริงอีกครั้ง
ลู่เจียวกินบะหมี่เย็นเสร็จก็เก็บถ้วยชามไปล้างในห้องครัว ขณะที่ล้างถ้วยชามอยู่นั้น ก็นึกขึ้นมาได้ว่าในบ้านไม่มีแม้กระทั่งโต๊ะและเก้าอี้
ลู่เจียวอดถอนหายใจไม่ได้ หลังจากนางกลับจากบ้านลู่ ต้องหาวิธีทำโต๊ะและเก้าอี้ให้ได้
แม้นางจะอยู่อีกสองสามเดือน แต่อย่างน้อยตอนอยู่ก็ควรมีที่นั่งหน่อย
แฝดสี่ต้องยืนกินข้าวทุกวัน เพราะในบ้านไม่มีเก้าอี้แม้แต่ตัวเดียว
ลู่เจียวล้างจานเสร็จก็ต้มยาและยกไปป้อนเซี่ยอวิ๋นจิ่น ขณะที่ป้อนยา จู่ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องที่ลู่เจียวไปดักสัตว์ตอนบ่าย จึงถามขึ้น
“วันนี้เจ้าไปล่าสัตว์ ได้อะไรกลับมาหรือไม่”
ลู่เจียวนึกขึ้นได้ว่าในห้วงอากาศยังมีเนื้อทรายและเลือดมันอยู่
ทว่านางยังไม่ทันเอาเนื้อทรายและเลือดออกจากห้วงอากาศ เลยส่ายหัวทันที
“ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เผอิญไปเจอสวี่ตัวจินโดนงูกัด เลยช่วยเขาถอนพิษจนลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เช้าข้าค่อยไปหาใหม่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเตือนนางด้วยความเป็นห่วง “ระวังหน่อยแล้วกัน”
ลู่เจียวพยักหน้า “ได้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นดื่มเสร็จก็พูดขึ้น “รอเจ้ากลับจากบ้านแม่ ข้าจะสอนเจ้าอ่านเขียนตัวอักษร”
ลู่เจียวตะลึงงัน จะสอนอักษรนางหรือ ดีจริงๆ
แต่เหตุใดคนคนนี้ถึงดีขนาดนี้
ลู่เจียวหรี่ตามองเขาด้วยความสงสัย คิดว่าเขาคงมีจุดประสงค์บางอย่าง
ลู่เจียวยังไม่ทันพูด เอ้อร์เป่า ซานเป่าและซื่อเป่าก็วิ่งมาอย่างตื่นเต้นดีใจ
“ท่านแม่ ท่านพ่อไม่ต้องสอนหรอก พวกเราจะสอนท่านเอง”
“ท่านพ่อเคยให้พวกเราท่องคัมภีร์สามอักษรด้วย”
ซื่อเป่ากอดขาลู่เจียวไว้ไม่ปล่อย เขาตื่นเต้นดีใจจนดวงตาลูกท้อทอประกายแสง
“ท่านแม่ ข้าเป็น ข้าเป็น ข้าจะสอนท่านเอง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นทำหน้าเหนื่อยใจ มองแฝดสามคนข้างเตียง เขามีความชอบเพียงแค่นี้ ยังจะมาแย่งไปอีก สนุกมากหรือไร
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังคิดไม่ตก ต้าเป่าก็เดินออกจากห้องด้านข้าง แล้วจ้องหน้าแฝดน้องสามคน
“พวกเจ้าแค่เคยเรียนคัมภีร์สามอักษร ก็คิดจะสอนคนอื่นแล้วหรือ ไม่กลัวขายหน้าหรือ ข้าคิดว่าให้ท่านพ่อสอนดีกว่า เสร็จแล้วค่อยสอนร้อยแซ่พันธุ์มังกร จากนั้นก็สอนบทอาขยาน”
ต้าเป่าเพิ่งจะกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงก็พูดขึ้น “อืม พวกเจ้าแน่ใจนะว่าสอนพวกนี้ได้ด้วย”
เอ้อร์เป่า ซานเป่าและซื่อเป่าเงียบไป “ก็ได้ ให้ท่านพ่อสอนก็ได้”
พวกเขาเคยเรียนแค่คัมภีร์สามอักษรอย่างเดียว
ลู่เจียวมองแฝดสามหมดอาลัย ก็พูดอย่างขบขัน “พวกเรามาเรียนอักษรใหม่กับท่านพ่อเถอะ”
นัยน์ตาแฝดสามคนทอประกายแสงอีกครั้ง ครั้งนี้ต้าเป่าเป็นฝ่ายทำตาลุกวาว หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้ ที่ผ่านมาเขาต้องไปเรียนหนังสือในเมือง ไม่มีเวลาสอนบุตร ตอนนี้อยู่บ้านพักฟื้นตัวพอดี ก็ควรสอนอะไรพวกเขาหน่อย แม้ตอนนี้เขายังขยับตัวไม่ได้ แต่ก็ยังขยับปากได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตอบตกลง “ได้ ตกลงตามนี้”
ลู่เจียวรู้สึกดีใจที่ได้เรียนอักษรจีนแบบดั้งเดิม วันข้างนางจะได้เขียนจ่ายยาให้คนอื่น
“เช่นนั้นรอให้ข้ากลับมาก่อน แล้วหาเวลาว่างมาเรียนจำตัวอักษรด้วยกัน”
“ได้”
พ่อแม่ลูกทั้งหกคนตกลงกันตามนี้ ลู่เจียวพาสี่แฝดออกไปอาบน้ำ
หลังจากเลี้ยงดูสี่แฝดเป็นอย่างดีมาหลายวัน แม้พวกเขายังคงมีร่างซูบผอม ทว่าใบหน้าไม่ซีดเหลืองเหมือนทีแรก นับวันแววตายิ่งมีชีวิตชีวา ลู่เจียวเห็นแล้วชื่นใจนัก
ทว่าหลังอาบน้ำเสร็จ นางก็สังเกตเห็นว่าแฝดสี่ไม่มีกางเกงใส่อีกแล้ว แฝดสี่มีเสื้อผ้าหน้าร้อนแค่สองชุดเท่านั้น ไม่สิ มีเพียงเสื้อหนึ่งตัวและเสื้อกั๊กชั้นนอกเท่านั้น
ฉะนั้นนางต้องรีบตัดเสื้อผ้าให้แฝดสี่แล้ว
ลู่เจียวครุ่นคิดก็เอาเสื้อกั๊กให้พวกเขาใส่ไปก่อน จากนั้นก็พาพวกเขาไปนอนที่เรือนตะวันออก
นางจะซักผ้าที่พวกเขาเปลี่ยนเมื่อครู่นี้ ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ไม่มีใส่อีก
ตอนลู่เจียวซักผ้า เซี่ยเอ้อร์จู้ก็มาดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นทำธุระส่วนตัว
พอนางซักผ้าเสร็จ เซี่ยเอ้อร์จู้ก็ทำธุระทุกอย่างเสร็จแล้ว
ลู่เจียวเอาหัวหมูต้มพะโล้มาหนึ่งถ้วย เอาลูกกวาดหนึ่งกำมือเข้าไปในเรือนตะวันออก ยื่นให้เซี่ยเอ้อร์จู้
“พี่รอง เอาของพวกนี้กลับไปให้พี่สะใภ้รองและยัยหนูสองคนกิน”
เซี่ยเอ้อร์จู้กลับไม่ยอมรับไว้ โบกมือไม่หยุด “ไม่ต้องๆ ครั้งที่แล้วพวกนางก็ได้กินกันแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็เอ่ยขึ้น “พี่รองเอากลับไปเถอะ”
เซี่ยเอ้อร์จู้ยังอยากพูดอะไรต่อ ลู่เจียวก็ยัดของเข้าไปในมือของเขา “เอาเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว พี่รองรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
เซี่ยเอ้อร์จู้มองเซี่ยอวิ๋นจิ่น แล้วมองลู่เจียว เห็นว่านางให้ด้วยความจริงใจ เขาเลยยอมรับไว้
“เช่นนั้น ขะ ข้ารับไว้แล้วกัน”
น้องสะใภ้สามทำอาหารอร่อยจริงๆ รสชาติโอชะมาก ครั้งที่แล้วลูกสาวทั้งสองกินหมด ก็ยังบ่นว่าอยากกินอีก
ลู่เจียวผายมือ “อืม เอากลับไปกินเถอะ ใช่แล้ว ทำไมถึงไม่พายัยหนูใหญ่และยัยหนูรองมาเล่นหน่อยล่ะ”
เซี่ยเอ้อร์จู้ถอนหายใจ “ในบ้านเลี้ยงหมูและไก่ไว้ พวกนางต้องคอยให้อาหาร คงมาไม่ได้หรอก”
พอพูดเช่นนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้สึกหนักใจและรู้สึกผิดต่อลูกสาวทั้งสอง
เซี่ยหลาน น้องสาวของพวกเขาไม่ทำอะไรเลย แม้แต่เสื้อผ้าของนางยังทิ้งให้ลูกสาวคนโตของเขาซัก
เซี่ยเอ้อร์จู้คิดแล้วก็ท้อใจ กลับไม่รู้ว่าจะคัดค้านพ่อแม่อย่างไร
ลู่เจียวเห็นเซี่ยเอ้อร์จู้ถูกกดขี่จนหน้าแก่ชราลงไปไม่น้อยจึงทนดูไม่ได้ นางเลิกคิ้วขึ้นคิดวิธีช่วยเขา
เซี่ยเอ้อร์จู้เห็นว่าผ่านไปพอสมควร จึงรีบยกถ้วยหัวหมูและลูกกวาดจากไปอย่างระแวดระวัง
ลู่เจียวกำชับเขา “พี่รอง กลับดีๆ อย่าให้ใครเห็นเข้าล่ะ”
เกิดใครมาเห็นเข้าก็คงเป็นเรื่องใหญ่อีก
ลู่เจียวคิดแล้วก็เงยหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นหม่นหมอง ทั้งร่างแผ่ซ่านความเย็นชา ลู่เจียวเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ก็รู้ว่าเขากำลังคิดถึงพ่อแม่ไร้หัวใจ
ทว่าต่อให้พ่อแม่จะไม่มีหัวใจ เกิดเป็นบุตรหลานก็ไม่มีสิทธิ์ต่อว่า
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยายามเก็บกลั้นความแค้นเคืองไว้ หลังจากสงบจิตใจได้แล้วก็พูดด้วยอย่างใจเย็น “อันที่จริงข้าเคยแนะนำให้พี่รองไปค้าขายเล็กๆ ในเมือง ข้าเคยคิดจะให้เงินไปลงทุน ให้เขาพาพี่สะใภ้รองและลูกสาวไปอยู่ในเมือง”
“แต่พี่รองซื่อตรงเกินไป ไม่เหมาะกับงานค้าขาย พี่สะใภ้รองก็เป็นเช่นนี้ พวกเขาเหมาะกับทำไร่ทำนาเท่านั้น”
ลู่เจียวได้ยินเช่นนี้ก็เสนอความเห็น “ไหนๆ พวกเขาก็เหมาะกับทำไร่ทำนา วันหลังก็ซื้อที่นาให้พวกเขาดูแล แบบนี้จะได้ให้เขามีอะไรทำ แล้วยังช่วยให้เขาหลุดพ้นจากเงื้อมมือพ่อแม่”
ลู่เจียวเสนอความเห็นนี้ กลับเป็นการชี้ทางที่ดี เซี่ยอวิ๋นจิ่นเลิกคิ้วครุ่นคิดอย่างตั้งใจ
ลู่เจียวไม่สนใจเขาอีก หันหลังเดินไปเอาเสื่อในเรือนตะวันตก
ใครจะไปรู้ว่านางเพิ่งวางเสื่อลง ก็มีเสียงออดอ้อนดังมาจากเตียงนอน
“ท่านแม่ ข้าก็อยากกินลูกกวาด”
