แม่หม้ายหลี่คือสตรีบ้านนอกโง่เขลาเบาปัญญา ต้องฟังไม่รู้ความอยู่แล้ว ได้ยินคำพูดของลู่เจียวก็โก่งคอตะโกนขึ้น
“แค่เด็กเล่นกันเท่านั้น ขโมยของอะไรเล่า แฝดสี่คนของพวกเจ้ารังแกหลานข้าเช่นนี้ ก็สมควรชดใช้ค่าเสียหายอยู่แล้ว”
แม่หม้ายหลี่เถียงกลับ บุตรชายของนาง เสิ่นเสี่ยวซานก็ผุดลุกขึ้นตะโกน “จ่ายเงินมา แฝดสี่เป็นเด็กชาย บุตรีของพวกเราเป็นเด็กหญิง พวกเขาต้องมีแรงเยอะกว่าอยู่แล้ว รีบจ่ายมาเดี๋ยวนี้”
นอกเรือนมีคนไม่น้อยดูถูกเหยียดหยามเสิ่นเสี่ยวซาน
เสิ่นเสี่ยวซานคือบุตรชายของแม่หม้ายหลี่ ตั้งแต่เด็กจนโตก็ดีแต่เอ้อระเหยลอยชาย ลักเล็กขโมยน้อยในหมู่บ้านไปวันๆ ทุกคนต่างเกลียดชังเขา
ลู่เจียวมองแม่หม้ายหลี่ด้วยรอยยิ้มเย็นชา ค่อยๆ ปรายตาไปยังเสิ่นเสี่ยวซาน ยกมุมปากขึ้นสูงกว่าเดิม
“ตั้งแต่โบร่ำโบราณ บุตรประพฤติไม่ดีคือความผิดของพ่อแม่ เสิ่นต้านิวและเสิ่นเอ้อร์นิวขี้ขโมยตั้งแต่เด็ก ผู้เป็นพ่อก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ บุตรีเจ้ารังแกบุตรชายข้า แล้วยังมีหน้ามาเรียกร้องค่าเสียหายอีกหรือ มา เอาเงินมาจ่ายให้ข้าเร็ว”
ลู่เจียวพูดจบก็ยื่นมือคว้าอกเสื้อเสิ่นเสี่ยวซาน
นางถีบข้อเข่าของเขาหนึ่งที เขาทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น จากนั้นนางก็กดร่างของเขาไว้ ลงมือสั่งสอนเขา
คนในลานบ้านต่างก็นิ่งงันไป แม่หม้ายหลี่สะดุ้งเฮือก หวีดร้องเสียงแหลมพลางเข้าไปจะกระชากผมของลู่เจียว ทว่ายังไม่ทันจับได้ ฝ่ามือของลู่เจียวก็ฟาดนางอย่างแรง จนตัวนางกระเด็นลงไปกองบนพื้น
ลู่เจียวยกมือตบตีเสิ่นเสี่ยวซานต่อ “บุตรีของเจ้ายังเด็ก ข้าเลยไม่อยากสั่งสอน ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่สั่งสอนคนเป็นพ่ออย่างเจ้า หึๆ กล้าตีลูกๆ ของข้า ยังหน้าด้านมาขอค่าเสียหายอีก มา มาสิ จะเอาเงินใช่ไหม ตีเจ้าให้พิการก่อนค่อยมาคุยเรื่องค่าเสียหายก็แล้วกัน”
ลู่เจียวพูดพลางทุบตี กำหมัดชกไปยังจุดที่เสิ่นเสี่ยวซานจะรู้สึกเจ็บปวดที่สุด
นางคือแพทย์ทหาร ย่อมรู้ว่าชกตรงไหนเจ็บท่สุดและจะไม่ทิ้งร่องรอยไว้
เสิ่นเสี่ยวซานเจ็บจนร้องไห้ “นังหมูตอนสมควรตาย ปล่อยข้า เจ้ามันคนถ่อย โอ๊ย เจ็บ รีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”
แม่หม้ายหลี่ที่ทีแรกสบถหยาบและพุ่งทะยานไป แต่พอเห็นลู่เจียวกระทำทารุณขึ้นก็นึกกลัว
นางหันไปมองเสิ่นซิ่วแล้วผลักนางด้วยความโมโห “เจ้าเป็นคนตายหรือ รีบไปรั้งนางไว้สิ เจ้าอยากให้พี่เจ้าโดนชกตายหรือ”
เสิ่นซิ่วก็ไม่กล้าก้าวออกไป ลู่เจียวในเวลานี้ดูน่าหวาดผวานัก ใบหน้านางซีดเหลือง ท่าทางที่ลู่เจียวกำหมัดชกคนดูราวกับอสูรร้าย เมื่อครู่ใช้แค่ฝ่ามือเดียว ถึงกับทำให้มารดานางกระเด็นไปไกล หากนางเข้าไปใกล้ต้องโดนตบกระเด็นไปอีกคนแน่ๆ
เสิ่นซิ่วได้แต่ยืนตะโกนอยู่ด้านข้าง “ลู่เจียว เจ้าปล่อยพี่ชายของข้าเดี๋ยวนี้ ทำร้ายร่างกายคนอื่นมีโทษร้ายแรงนะ”
ลู่เจียวไม่สนใจนางแม้แต่น้อย ชกต่อยเสิ่นเสี่ยวซานต่อไป เขาเจ็บเจียนตายแล้ว ร้องโอดโอยไม่หยุด ท้ายที่สุดก็ยอมขอร้องอ้อนวอนด้วยความทรมาน
“นังหมูตอน หยุดตีได้แล้ว ข้าไม่เอาเงินแล้ว ไม่เอาเงินก็ได้ รีบปล่อยข้าเถอะ”
ผู้ใหญ่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยเร่งรีบมาถึงนอกประตูลานบ้านแล้ว เขากลัวว่าจะมีคนตาย พอเข้ามาก็รีบพูด “ภรรยาอวิ๋นจิ่น หยุดเดี๋ยวนี้”
ลู่เจียวเห็นแก่หน้าผู้ใหญ่บ้าน นางจึงหยุดมือ แล้วกระชากเสิ่นเสี่ยวซานขึ้นราวกับสุนัขที่ตายบนพื้น
เสิ่นเสี่ยวซานปวดระบมไปทั้งตัว ใบหน้าซีดเซียว น้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด สภาพยับเยินไม่เหลือชิ้นดี
ครั้นเห็นว่าผู้ใหญ่บ้านมาแล้ว เขาก็อ้าปากใคร่อยากต่อว่าลู่เจียว คาดไม่ถึงว่านางจะเอามือล้วงกระเป๋า ควักมีดสั้นออกมาหนึ่งลืม จี้ไปที่คอของเขา
“จ่ายเงินมาเดี๋ยวนี้”
ใครบ้างที่รีดไถเงินไม่เป็น มาสิ ไถเงินด้วยกันทั้งคู่ ดูสิว่าใครจะไถเงินใครได้ก่อน
ทุกคนในลานบ้านมองอย่างมึนงง ไม่กล้าขยับไปไหน ในใจลึกๆ ของทุกคนมีเพียงความคิดเดียวกัน ภรรยาของอวิ๋นจิ่นช่างน่ากลัวเหลือเกิน
เสิ่นเสี่ยวซานเห็นมีดในมือของลู่เจียวก็ร้องไห้ทันที ขณะที่ร้องก็อ้อนวอน “ภรรยาอวิ๋นจิ่น เจ้ารีบวางมีดลงก่อนเถอะ ข้าไม่เอาเงินแล้ว ไม่เอาเงินแล้ว”
ผู้ใหญ่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ยถามลู่เจียว “ภรรยาอวิ๋นจิ่น นี่มันหมายความอย่างไร”
ลู่เจียวเงยหน้ามองเซี่ยฟู่กุ้ย “วันนี้เด็กสามคนนั้นมาขโมยของในบ้านข้า แล้วยังมีหน้ามาทำร้ายบุตรของข้า มิหนำซ้ำยังมาโวยวายเรียกร้องค่าเสียหายอย่างหน้าด้านๆ อวิ๋นจิ่นทนนิ่งเฉยไม่ได้ ฝืนลุกลงจากเตียงจนตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่าเดิม เงินที่ใช้รักษาไปก่อนหน้านี้ล้วนเปล่าประโยชน์”
“จนตอนนี้เขาก็ยังไม่ฟื้นเลย ไม่รู้ว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง ข้าไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ คนในสกุลเสิ่นต้องชดใช้ค่าเสียหาย ถ้าไม่ชดใช้ก็ไปที่ว่าการอำเภอกับข้า ข้าจะให้ใต้เท้าตัดสินเรื่องนี้เอง”
แม่หม้ายหลี่ได้ยินคำว่าที่ว่าการอำเภอก็สะดุ้งตกใจ นางแค่อยากรีดไถเงินเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะบานปลายถึงขั้นนี้ “เจ้าทำร้ายร่างกายบุตรชายข้าเช่นนี้ แล้วยังจะให้พวกเราชดใช้อีกหรือ พวกเราไม่ให้หรอก”
ลู่เจียวมองมีดในมือ พลันแสยะยิ้มเย็นชา “ไม่ชดใช้ก็ไปที่ว่าการอำเภอ เจ้าบอกว่าบุตรชายสี่คนของพวกเราตบตีต้านิวเอ้อร์นิวมิใช่หรือ คนในที่ว่าการตรวจสอบได้อยู่แล้วว่าบุตรของข้าไม่ได้ตีบุตรีของพวกเจ้า”
แม่หม้ายหลี่หน้าซีด มองหลานสาวสองคนแล้วมองแฝดสี่คนสลับกันไปมา เวลานี้นางเพิ่งจะได้สติ ตระหนักได้ว่าเรื่องนี้ไม่เป็นไปตามที่นางคาดการณ์ไว้
ทว่าจะให้ควักเงินนางก็ไม่ยอม นางจึงทรุดตัวลงบนพื้น แล้วพูดอย่างไม่สนใจใคร “เจ้าชกตีบุตรชายข้า แล้วยังให้พวกเราชดใช้ พวกเราไม่มีเงินชดใช้ สวรรค์ไม่อยากให้ข้ามีชีวิตต่อหรือไร ได้ เช่นนั้นข้าจะตายไปให้สิ้นเรื่องเอง”
ลู่เจียวไม่สนใจแม่หม้ายหลี่สักนิด วันนี้นางจะเชือดไก่ให้ลิงดู ให้คนในหมู่บ้านเซี่ยรู้ว่าใครที่คิดจะรังแกนาง นางจะไม่ปล่อยให้ลอยนวล
ลู่เจียวแสยะยิ้ม “ไม่มีเงินก็ไปที่ว่าการอำเภอ เจ้าไม่ได้บอกว่าข้าชกตีบุตรชายเจ้าหรอกหรือ เช่นนั้นก็ให้ใต้เท้าพิสูจน์ดูว่าบาดเจ็บหรือไม่”
แม่หม้ายหลี่ได้ยินก็ผุดลุกขึ้นจากพื้น วิ่งไปข้างกายเสิ่นเสี่ยวซาน
เสิ่นเสี่ยวซานร้องไห้ฟูมฟาย “ท่านแม่ ข้าเจ็บ เจ็บไปทั้งตัว โดนนางชกตีจนระบมไปหมดแล้ว”
แม่หม้ายหลี่เปิดเสื้อของบุตรชาย แต่กลับก็ไม่เห็นร่องรอยใดๆ
นางตรวจสอบอีกรอบอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง หาไม่เจอจริงๆ ด้วย
ลู่เจียวเหยียดยิ้ม “ข้าเป็นแค่สตรีอ่อนแอคนหนึ่ง ทนเห็นสามีกระอักเลือดเพราะบุตรโดนรังแกไม่ได้ เลยชกตีเขาเพื่อระบายความคับแค้นใจเท่านั้น จะชกตีเขาจนเลือดตกยางออกได้อย่างไร”
แม่หม้ายหลี่นิ่งอึ้ง ชาวบ้านที่ล้อมรอบก็ตะลึงงัน
เสิ่นเสี่ยวซานกลับร้องตะโกนอย่างทุกข์ทรมาน
ผู้ใหญ่บ้านหรี่ตามองลู่เจียว นางเปลี่ยนไปไม่เหมือนคนเดิม นางเก่งมาก นอกจากนี้เขายังเดาแผนการของนางออก
นางไม่ได้คิดจะให้เรื่องบานปลายไปถึงที่ว่าการอำเภอ แค่อยากเชือดไก่ให้ลิงดูเท่านั้น ต่อไปคนในหมู่บ้านจะได้ไม่มีใครรังแกครอบครัวนางอีก
เซี่ยฟู่กุ้ยคิดแล้วก็อดเชยชมในใจไม่ได้ แม่นางผู้นี้เจ้าเล่ห์เหลือเกิน วันข้างหน้าไม่ต้องกลัวว่าถึงแม้อวิ๋นจิ่นจะพิการแล้วทั้งครอบครัวจะตกอับอีกต่อไป
เซี่ยฟู่กุ้ยหันไปมองแม่หม้ายหลี่ “พวกเจ้าชดใช้ค่าเสียหายให้บ้านอวิ๋นจิ่นไปเถอะ”
แม่หม้ายหลี่จะยอมรับได้อย่างไร นางตะคอกเสียงแหลม “ไม่จ่าย พวกเราไม่มีเงิน นางนั่นแหละที่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้บุตรชายข้า บ้านพวกเราไม่มีเงิน”
