ลู่เจียวสีหน้าเย็นชาขึ้นโดยไม่รู้ตัว เซี่ยอวิ๋นจิ่นเลือดออกในม้าม พยายามฝืนตัวเองลุกจากเตียง ทำให้ม้ามเลือดออกเยอะกว่าเดิม เขาถึงได้กระอักเลือดเช่นนี้
ลู่เจียวมองแฝดสี่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูลาน พวกเขาสภาพยับเยิน ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ใบหน้าซูบผอมเต็มไปด้วยแผลสด
แฝดสี่คนเห็นลู่เจียวเข้ามาก็ร้องไห้เสียงดังเพราะไม่ได้รับความเป็นธรรมทันที ร้องกันจวนจะขาดใจ
ลู่เจียวสาวเท้าก้าวใหญ่ไปตรงหน้าสี่แฝด ยกมือลูบหัวของพวกเขา จากนั้นค่อยเดินไปข้างเซี่ยอวิ๋นจิ่น อุ้มเขากลับเข้าไปในห้องนอนในเรือนทิศตะวันออก
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นนางก็โล่งใจโดยไม่มีเหตุผล ไม่นานก็รู้สึกหน้ามืดเล็กน้อย ทว่าเขาก็พยายามฝืนมองลู่เจียวแล้วพูดว่า “อย่าไปเกรงใจพวกเขา”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ดีว่าลู่เจียวมีพละกำลังมาก เขาพูดเช่นนี้ ความหมายของเขาคือให้นางเล่นงานทั้งครอบครัวแม่หม้ายหลี่โดยไม่ต้องออมมือใช่หรือไม่
ลู่เจียวเข้าใจความนัยของเขา จึงพยักหน้าด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร เจ้าพักผ่อนได้แล้ว วางใจเถอะ ข้าไม่มีทางปล่อยพวกนางลอยนวลแน่นอน”
นางเพิ่งจะพูดจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ถอนหายใจหนึ่งที จากนั้นหมดสติไปในที่สุด
ลู่เจียวมองเขาครู่เดียวก็รู้แล้วว่าคนคนนี้ฝืนตัวเองมาตลอด ตอนนี้คงฝืนเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป
หากไม่ใช่เพราะนางใช้น้ำวิเศษปรับสมดุลร่างกายของเขามาตลอด เกรงว่าเขาคงฝืนร่างกายตัวเองนานเช่นนี้ไม่ไหว
ทว่าเมื่อมีนางอยู่ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอีก
ลู่เจียวรีบหยดน้ำจากน้ำพุจิตวิญญาณเข้าไปในปากของเซี่ยอวิ๋นจิ่น ครั้งนี้นางหยดเยอะกว่าปกติ ถึงอย่างไรเขาก็สลบไปแล้ว ไม่รู้หรอกว่านางให้เขาดื่มน้ำอะไร
ถ้าป้อนน้ำวิเศษนี้โดยตรงจะมีประสิทธิภาพมากกว่า เขาจะได้หายเร็วขึ้น
ลู่เจียวเพิ่งจะให้เขาดื่มเสร็จ นอกลานบ้านก็มีเสียงตะโกนอันเอาแต่ใจของแม่หม้ายหลี่ดังขึ้น
“นังหมูตอน เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ แน่ ดูสิ ไอ้สวะสี่ตัวของพวกเจ้าตบตีต้านิวและเอ้อร์นิวของพวกเราจนบาดเจ็บขนาดนี้ พวกเจ้าต้องชดใช้ค่าเสียหายมา หากวันนี้ไม่ชดใช้ พวกเราไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ แน่”
หลี่ซื่อเพิ่งจะกล่าวจบ ลู่เจียวก็ได้ยินเสียงตวาดเล็กแหลมของเอ้อร์เป่า
“ไอ้แม่หม้ายเฒ่าเฮงซวย อย่าคิดรีดไถเงินจากพวกเรานะ พวกเราจะเก็บเงินไว้รักษาท่านพ่อ ต้านิวต่างหากที่ขโมยของพวกเรา สมควรโดนตีแล้ว สมน้ำหน้า”
เอ้อร์เป่าตวาดจบ เสียงร้องไห้โวยวายของซานเป่าก็ดังขึ้น “สวรรค์ให้พวกเราใช้ชีวิตดีหน่อยไม่ได้หรือ ชีวิตอาภัพเหลือเกินแล้ว สวรรค์มารับพวกเราไปอยู่ด้วยเถอะ”
ลู่เจียวที่อยู่ในเรือนแม้จะโกรธเคือง ทว่าพอได้ยินเสียงตวาดของเอ้อร์เป่าและซานเป่า ขมับก็กระตุกไม่เป็นจังหวะทันที
นางรู้สึกคุ้นเคยกับคำพูดของสองพี่น้อง หลังจากครุ่นคิดดูอย่างละเอียด ก็นึกถึงตอนที่เจ้าของร่างเดิมกรีดร้องโวยวาย สองตัวแสบนี่เลียนแบบได้เหมือนต้นฉบับจริงๆ
ลู่เจียวสาวเท้าก้าวใหญ่ออกไปนอกเรือน
แม่หม้ายหลี่กำลังวิ่งเข้าไปสั่งสอนเด็กชายทั้งสอง ขณะเดียวกันก็ก่นด่าอย่างไม่เกรงใจ
“ไอ้เด็กเปรต กล้าด่าข้าหรือ วันนี้ข้าจะตีพวกเจ้าให้ตายไปเลย พ่อพวกเจ้าพิการ อีกไม่นานแม่พวกเจ้าก็คงทิ้งพวกเจ้าไป พวกเจ้ายังกล้าตวาดใส่ข้าอีกหรือ หน็อยแน่ คอยดูว่าข้าจะตีพวกเจ้าให้ตายอย่างไร”
แม่หม้ายเฒ่าพูดจบก็วิ่งเข้าไปหมายจะตีเด็กชายทั้งสอง ทว่ากลับถูกชาวบ้านยื้อไว้ ทั้งครอบครัวสกุลเซี่ยช่วยกันปกป้องแฝดสี่ ไม่ให้แม่หม้ายหลี่สั่งสอนตามอำเภอใจ
เซี่ยเสี่ยวเป่าชี้หน้าแม่หม้ายหลี่แล้วตวาดอย่างโกรธเคืองกว่าเดิม “เจ้าต้องการรีดไถเงินชัดๆ ต้านิวเอ้อร์นิวของพวกเจ้ามาขโมยของคนอื่น ยังอ้างเหตุผลอะไรอีก อีกอย่าง ต้านิวและเอ้อร์นิวเป็นฝ่ายรังแกแฝดสี่ก่อน แล้วยังตามหวังโก่วเซิ่งที่มีอายุสิบขวบแล้วมารังแกเด็กสี่คนเช่นนี้ เจ้าไม่ขายหน้า แต่ข้าขายหน้าแทนเจ้า”
แม่หม้ายหลี่ได้ยินคำพูดของเซี่ยเสี่ยวเป่าก็ผุดลุกขึ้นอย่างมีน้ำโห “พูดอะไรเหลวไหล ใครเห็นว่าโก่วเซิ่งของพวกเราไปรังแกคน มีใครเห็นบ้าง ข้าเห็นแค่ต้านิวและเอ้อร์นิวโดนรังแกอย่างน่าสงสาร ฉะนั้นพวกเขาต้องชดใช้ค่าเสียหายมา”
ลู่เจียวเดินเข้าไปพอดี นางมองแม่หม้ายหลี่ด้วยรอยยิ้มเย็นชา “เจ้าอยากให้พวกเราชดใช้หรือ”
แม่หม้ายหลี่ยังไม่ทันพูดโต้ตอบ เสิ่นซิ่วก็รีบเข้าไปดึงนางไว้ “ท่านแม่ กลับไปเถอะ เลิกก่อเรื่องได้แล้ว”
แม่หม้ายหลี่ปัดมือเสิ่นซิ่วออกพร้อมสบถใส่นาง “ไสหัวไปให้พ้น”
นางพูดจบ ก็กระชากเสิ่นต้านิวและเสิ่นเอ้อร์นิวที่อยู่ด้านหลังออกมา
แฝดสี่ที่ว่าได้รับบาดเจ็บตรงใบหน้าอย่างสาหัสแล้ว เสิ่นต้านิวและเสิ่นเอ้อร์นิวกลับดูร้ายแรงกว่ามาก ไม่เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บตามตัว ยังมีใบหน้านองเลือด ฟันร่วง และจมูกแตก ไม่ต้องพูดถึงสภาพว่าย่ำแย่เพียงใด แม้แต่จะยืนยังทรงตัวไม่อยู่ แม่หม้ายหลี่ต้องคอยประคองไว้ตลอดเวลา
ลู่เจียวมองออกทันที ที่เด็กทั้งสองตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ไม่มีทางเป็นฝีมือของแฝดสี่แน่นอน แฝดสี่คนได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ เรี่ยวแรงน้อยนิด แล้วจะรังแกเด็กสองคนนี้จนได้รับบาดเจ็บหนักเช่นนี้ได้อย่างไร
ฉะนั้นมีความเป็นไปได้ที่พวกนางจะโดนคนในตระกูลเสิ่นทำร้ายร่างกาย จากนั้นก็มาว่าร้ายแฝดสี่เพื่อรีดไถเงินคนอื่น
แม่หม้ายหลี่ชี้เสิ่นต้านิวและเสิ่นเอ้อร์นิวแล้วหันไปมองลู่เจียว “ดูสิ เด็กสองคนนี้บาดเจ็บหนักเพียงนี้ หน้าบวม ตาบวม ฟันร่วงเช่นนี้ พวกเจ้าจะไม่ให้เงินไปรักษาพวกนางได้อย่างไร”
ลู่เจียวมองยัยหนูสองคนนี้แวบหนึ่ง นึกถึงว่าพวกนางรังแกแฝดสี่ สุดท้ายเลยโดนคนในตระกูลเสิ่นสั่งสอนก็สมน้ำหน้าแล้ว
นางไม่สนใจแม่หม้ายหลี่ หันไปมองแฝดสี่ “เกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าเล่ามาเดี๋ยวนี้”
ต้าเป่าได้ยินลู่เจียวพูดเช่นนี้ ก็ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว
“วันนี้ท่านแม่ให้พวกเราเฝ้าบ้าน พวกเราเฝ้าห้องครัวอยู่ดีๆ เสิ่นต้านิวก็แอบเข้ามาในห้องครัวจากด้านหลัง หยิบไก่และไข่ของพวกเราแล้วคิดจะหนีไป พวกเราไม่ยอมให้นางหนี สุดท้ายนางเลยไปตามหวังโก่วเซิ่งและเสิ่นเอ้อร์นิวเข้ามาด้วย”
“จากนั้นพวกเขาสามคนก็รุมตีพวกเรา พวกเราสู้ไม่ไหว เลยร้องตะโกนเสียงดัง พวกเขาตกใจจนวิ่งหนี ตอนเย็นย่าของนางเลยมาเรียกร้องค่าเสียหายจากพวกเราแบบนี้”
แม้ต้าเป่ายังเด็ก ทว่ากลับเรียบเรียงคำพูดได้ดีมาก เขาพูดออกไปเช่นนี้ ทุกคนที่มุงดูก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทันที
หลายคนเดาออกว่าแม่หม้ายหลี่วางแผนจะทำอะไร นี่เห็นว่าภรรยาอวิ๋นจิ่นขายหมูป่าแล้วได้เงินมา เลยอยากจะรีดไถเงินคนอื่น ถึงกับลงทุนทำร้ายร่างกายเสิ่นต้านิวและเสิ่นเอ้อร์นิวอย่างสาหัส แฝดสี่คนไม่มีทางรังแกพวกนางจนบาดเจ็บถึงขั้นนี้ได้
แม่หม้ายหลี่ก็เป็นคนหน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน นางจงใจรีดไถเงินของครอบครัวอวิ๋นจิ่น โดยไม่สนใจว่าหลานสาวจะบาดเจ็บสาหัสแค่ไหน
ทุกคนต่างก็มองลู่เจียวด้วยความกังวลใจ
ลู่เจียวนึกถึงวันที่ร่างเดิมตาย เพราะสงสัยว่าแฝดสี่แอบกินไข่ของนาง ดูเหมือนว่าเสิ่นนิวคงจะเป็นคนขโมยไข่พวกนั้นไป พอขโมยได้หนหนึ่งก็ย่อมมีหนที่สอง
ลู่เจียวยิ้มเย็นชาพลางเหลือบมองแม่หม้ายหลี่ พูดเสียงเรียบ “แม่หม้ายหลี่ ตอนนี้เจ้ายืนอยู่ที่ไหน”
แม่หม้ายหลี่ตอบกลับด้วยความกังขา “บ้านเจ้าอย่างไรล่ะ”
ลู่เจียวยิ้มเย้ยหยัน “ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เด็กบ้านข้าถูกเด็กบ้านเจ้ารังแกหรอก ลำพังแค่เรื่องที่เด็กสามคนจากบ้านเจ้าเป็นโจรลักขโมยของบ้านคนอื่นก็สมควรโดนตีแล้ว ไม่ใช่แค่ตีจนอาการสาหัส แต่ควรตีให้ตายไปเลย”
“เจ้าไปถามนายอำเภอดูสิ ตีโจรลักขโมยผิดหรือไม่ อีกอย่างเด็กแฝดสี่คนตัวเล็กขนาดนี้จะไปตีใครให้บาดเจ็บขนาดนั้นได้”
ลู่เจียวชำเลืองมองแม่หม้ายหลี่อย่างคับแค้นใจ “พวกเจ้ามาเป็นโจรลักขโมย แล้วยังคิดจะรีดไถเงินอย่างไร้ยางอายอีกหรือ ฮึ ฝันไปเถอะ”
