ตอนที่ 65 ต้องขนาดนี้เลยหรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองลู่เจียวด้วยสายตาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าไม่เคยโกหก”
ลู่เจียวมองเขาอย่างจริงจัง “ก็ใช่น่ะสิ ข้าไม่เคยโกหกใครจริงๆ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าเบาๆ เหมือนเชื่อลู่เจียวจริงๆ ทว่าผ่านไปสักพัก เขาก็เงยหน้ามองลู่เจียว แล้วพูดอย่างเชื่องช้า
“ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าเจ้าเหมือนเปลี่ยนไปคนละคน ไม่เหมือนเจ้าคนเดิม หรือว่า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นจับจ้องนางไว้ด้วยความสงสัย ลู่เจียวร้อนตัวขึ้นมาทันที หรือว่านางจะหลุดเรื่องอะไรออกไป ไม่มีทางกระมัง เจ้าหมอนี่โกหกกระมัง
นางมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยท่าทางเป็นปกติ ถามเขาอย่างความไม่เข้าใจ “เจ้าพูดอะไรอยู่”
แม้นางจะพยายามทำตัวปกติ ทว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นยังคงมองออกว่านางดูร้อนตัว
เขายิ้มพอใจทันที เหอะ กล้าโกหกข้า โกหกข้า ข้าจะทำให้เจ้าอยู่ไม่เป็นสุขแบบนี้เอง
ลู่เจียวไม่อยากพูดถึงประเด็นนี้ จะได้ไม่ต้องหลุดความจริงออกมา ดังนั้นจึงรีบพูดว่า
“ไหนๆ ของก็ส่งมาแล้ว มีแต่ของใช้จำเป็นทั้งนั้น อย่างไรในบ้านก็ขาดของพวกนี้อยู่แล้ว ข้าให้พวกเขาตั้งเตียงไว้ที่ห้องนอนเจ้าหนึ่งเตียง ส่วนอีกเตียงก็ไปตั้งที่เรือนตะวันตก”
ลู่เจียวพูดจบก็เดินไปข้างเตียง คิดว่าจะอุ้มเซี่ยอวิ๋นจิ่นไปนอนที่เรือนตะวันตกก่อน หลังจากตั้งเตียงในห้องนอนเขาเสร็จแล้วค่อยอุ้มเขากลับไป
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตีหน้าตาย แต่นางก็ชินแล้ว
ก่อนหน้านี้ลู่เจียวอุ้มเขา เขายังไม่ค่อยชิน แต่ตอนนี้เหมือนเขาจะยอมจำนนแล้ว
ไม่เพียงแต่ยอมจำนน ตอนที่ลู่เจียวอุ้มเขา เขายังยื่นแขนทั้งสองข้างกอดคอของลู่เจียวไว้
ทีนี้กลับกลายเป็นนางที่เกร็งเหมือนท่อนไม้ รีบอุ้มเซี่ยอวิ๋นจิ่นไปที่เรือนตะวันตก
เซี่ยอวิ๋นรู้สึกได้ว่านางเกร็งแขนจึงสาแก่ใจมาก จากนั้นก็ถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม แขนเจ้าเหมือนจะเกร็งนะ”
ลู่เจียวอยากจะปล่อยเขาตกลงไปให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย จะได้สมน้ำหน้าเขากลับ
ทว่าพอนึกได้ว่าเขายังเป็นผู้ป่วยอาการสาหัส นางจึงอดกลั้นความโมโห อุ้มเขาไปไว้ที่เตียงเรือนตะวันตก
แต่เพราะนางยังรู้สึกขุ่นเคืองใจเลยไม่ได้อ่อนโยนเหมือนที่ผ่านมา โยนเซี่ยอวิ๋นจิ่นลงบนเตียงอย่างแรง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นโดนลู่เจียวโยนลงเตียง ก็เจ็บหน้าอกจนหน้าซีดเซียว
เสียดายที่ลู่เจียวไม่มองเขาเลย หันหลังเดินออกไปทันที จากนั้นสั่งให้ลู่กุ้ยยกเตียงเก่าออกและทำความสะอาดเรือนตะวันออกให้เรียบร้อย
ลูกศิษย์ทั้งสามของช่างไม้เฉินขนเตียงใหม่เข้าไปในเรือน
นอกจากสามคนนี้จะยุ่งวุ่นวายแล้ว คนในหมู่บ้านเซี่ยก็ยุ่งตามไปด้วย พวกเขาเข้ามาช่วยลู่เจียวจัดบ้านพลางพูดคุยไปพลาง
“ภรรยาอวิ๋นจิ่น เจ้าช่างใจกว้างนัก ถึงได้ให้สูตรยาแก้พิษงูกับหมอฉีโดยไม่หวังค่าตอบแทนแบบนี้”
“เจ้าควรขอค่าตอบแทนกับหมอฉีหน่อยสิ”
“ภรรยาอวิ๋นจิ่นจิตใจดีจริงๆ”
“จริงด้วย ได้ยินว่าวันนี้ก็จ่ายยาให้เอ้อร์ตั้นเหมือนกัน ตอนนี้เอ้อร์ตั้นไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”
ลู่เจียวตอบทีละคำถาม ไม่รังเกียจพวกเขาแม้แต่น้อย
นางรู้ว่าตอนนี้คนในหมู่บ้านรู้เรื่องที่อวิ๋นจิ่นจะรักษาจนขาหายได้แล้ว ดังนั้นจึงยิ่งทำดีกับพวกเขา อย่างไรอวิ๋นจิ่นก็คือซิ่วไฉคนหนึ่ง อนาคตต้องได้ออกจากหมู่บ้านนี้ไปเป็นขุนนางชั้นสูง
ลู่เจียวก็ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ อย่างไรก็จะหย่าร้างกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นอยู่แล้ว คนหมู่บ้านเซี่ยย่อมไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับนางอีก นางคงใช้ชีวิตที่นี่อีกสามเดือนเท่านั้น
เมื่อพูดถึงเรื่องหย่าร้าง ลู่เจียวก็นึกถึงท่าทีของคนสกุลลู่ตอนที่นางกลับไป ก่อนหน้านี้นางยังว่าจะกลับไปอาศัยที่บ้านต้นตระกูล แต่ตอนนี้ก็ไม่คิดกลับไปที่หมู่บ้านซิ่งฮวาอีกแล้ว ดังนั้นหลังจากนี้นางจะต้องวางแผนว่าจะไปอยู่ที่ไหนด้วย
หลังจากตั้งเตียง ตู้ เก้าอี้และโต๊ะ ชายหนุ่มสามคนนั้นก็เดินออกมาลาชาวบ้านที่มาช่วยเหลือ ลู่เจียวเอาลูกกวาดออกมาแบ่งให้ชาวบ้านคนละสองสามเม็ดแทนคำขอบคุณ
แม้จะให้ลูกกวาดแค่สองสามเม็ด แต่ชาวบ้านกลับดีใจ ทั้งยังรู้สึกว่าลู่เจียวเป็นคนใจกว้าง ก่อนหน้านี้นางได้เงินค่าเสียหายจากแม่หม้ายหลี่ ก็แบ่งให้สองครอบครัวที่มาช่วยเหลือ
ครั้งนี้นางยังให้สูตรยากับหมอฉีโดยไม่หวังค่าตอบแทน ได้ยินว่ายาที่ให้เอ้อร์ตั้นกินก็ได้จากนาง นางไม่คิดเงินแม้แต่เหวินเดียว
แม่นางผู้นี้ไม่เหมือนที่ผ่านมาจริงๆ คนเชยชมนางไปไม่น้อย
ลู่เจียวไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ กลับเดินดูเครื่องเรือนต่างๆ อย่างดีใจ
แม้บ้านหลังนี้จะเก่า ทว่าพอมีเตียง ตู้ เก้าอี้และโต๊ะ ก็ดูสะดวกสบายขึ้นมาไม่น้อย
ก่อนหน้านี้ต่อให้มีเงินนางก็ไม่อยากซื้อเตียงและตู้เพราะเกรงจะมีคนในหมู่บ้านนินทา
ฉีเหล่ยซื้อให้นาง ถือว่าช่วยนางแก้ปัญหาใหญ่อย่างหนึ่งเลยทีเดียว
ภายในเรือน แฝดสี่ปีนขึ้นมาบนเก้าอี้ด้วยความดีใจ ใบหน้าเรียวเล็กหัวเราะจนแดง ดวงตาโค้งยิ้มตลอดเวลา
“นี่คือโต๊ะของบ้านเรา”
“นี่คือเก้าอี้ของบ้านเรา”
“วันหลังพวกเราจะได้นั่งกินข้าวแล้ว”
“ท่านพ่อจะได้เขียนหนังสือบนโต๊ะแล้ว”
ลู่เจียวมองพวกเขาที่ตื่นเต้นดีใจก็ดีใจตาม จึงพูดยิ้มๆ “เอาละ วันนี้พวกเราจะได้นั่งกินข้าวดีๆ แล้ว”
แฝดสี่ได้ยินนางพูดก็ตาลุกวาว ทว่าไม่นานต้าเป่าก็ไถลลงจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไปที่เรือนตะวันออก “ข้าจะไปกินข้าวเป็นเพื่อนท่านพ่อ”
แฝดสามคนที่เหลือได้ยินคำพูดของเขา ก็ไถลลงจากเก้าอี้ วิ่งไปที่เรือนตะวันออกด้วยเช่นกัน
“พวกเราก็จะไปกินข้าวเป็นเพื่อนท่านพ่อ”
เอ้อร์เป่ายังพูดเสียงดัง “พวกเรานั่งกินที่โต๊ะ ท่านพ่อต้องนอนกินบนเตียงคนเดียว น่าสงสารเหลือเกิน”
ภายในเรือนตะวันออก เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินคำพูดของสี่แฝดก็ปลอบว่า “พวกเจ้าออกไปกินเถอะ พ่อไม่เป็นไร”
ต้าเป่าปฏิเสธเสียงดัง “ไม่ได้ ข้าจะกินเป็นเพื่อนท่านพ่อ”
สามแฝดที่เหลือพยักหน้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นเลิกคิ้ว มองสี่แฝดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“พวกเจ้าลืมท่านยายและท่านน้าไปแล้วหรือ พวกเขาเป็นแขกเชียวนะ เหตุใดถึงไม่มีใครไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาเลย พ่อนอนบนเตียงเลยไปดูแลพวกเขาไม่ได้ พวกเจ้าก็ต้องทำหน้าที่ดูแลพวกเขาสิ”
เถียนซื่อที่อยู่นอกเรือนได้ยินคำพูดนี้ก็อยากเข้ามาบอกว่าไม่ต้องต้อนรับดูแลพวกเขาหรอก
ลู่เจียวกลับรั้งนางไว้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังสั่งสอนแฝดสี่ อย่าไปรบกวนเวลาเขา
เอ้อร์เป่า ซานเป่าและซื่อเป่าหันไปมองต้าเป่า ต้าเป่าแสดงสีหน้าลำบากใจมาก เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองสีหน้าของบุตรชาย ก็พูดอย่างอ่อนโยน
“ขาของพ่อไม่นานก็หายแล้ว ดังนั้นพวกเจ้าต้องต้อนรับดูแลท่านยายและท่านน้าแทนพ่อให้ดี รอให้พ่อหาย พ่อจะไปดูแลท่านยายและท่านน้าด้วยกันกับพวกเจ้า”
ต้าเป่าจึงเห็นด้วย พยักหน้าด้วยความเคารพ “ได้ พวกเราไปอยู่เป็นเพื่อนท่านยายและท่านน้าเถอะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นชม “เด็กดีจริงๆ”
แฝดสี่แย้มยิ้ม ลู่เจียวที่อยู่ตรงประตูกล่าวว่า “เอาเถอะ รีบออกไปกินข้าวกันเถอะ”
แฝดสี่เดินออกไปด้านนอกพลางหันกลับมาอาลัยอาวรณ์
ลู่เจียวยกยิ้มมุมปาก ทนดูไม่ได้ “กินข้าวแค่มื้อเดียว ต้องทำถึงขั้นนี้เชียวหรือ เอาน่ะ กินเสร็จค่อยมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อเจ้า”
นางพูดจบก็เดินออกไปยกอาหารจากครัว จากนั้นก็ตักข้าวใส่ถ้วย กล่าวตามตรง สองสามวันนี้ กินข้าวทีไรก็ใช้ถ้วยและตะเกียบในบ้านหมดทุกชิ้นตลอด แม้แต่ถ้วยที่แตกยังต้องเอามาใช้ เพราะถ้วยชามไม่พอใช้จริงๆ
