ตอนที่ 70 ซาบซึ้งใจ
ลู่เจียวมองเฉินหลิ่วและเซี่ยหลานเพียงปราดเดียว ก็ไม่อยากเหลียวมองพวกนางมากอีก นางหันไปหาพี่สะใภ้รองร่างผอมตัวดำแต่ดูซื่อตรง
“วันหลังพี่สะใภ้รองมาเรียนกับข้าเถอะ”
พูดจบ นางก็หันไปคุยกับผู้ใหญ่บ้านและจู๋จ่าง “ทุกบ้านส่งตัวแทนมาเรียนบ้านละคนก็พอ คนมากไปจะวุ่นวาย”
“ได้ๆ”
ผู้ใหญ่บ้านและหัวหน้าเผ่าพยักหน้าเห็นด้วยทันที ลู่เจียวกล่าวต่อ “อวิ๋นจิ่นจะต้องผ่าตัดในอีกสองสามวันข้างหน้า หลังเขาผ่าตัดเสร็จข้าค่อยสอนให้”
ลู่เจียวพูดจบก็พาจ้าวซื่อและคนอื่นๆ ไปที่เรือนตะวันตก ภายในเรือนตะวันออกยังคงครึกครื้น คนในหมู่บ้านเซี่ยต่างก็ชมว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ลืมรากเหง้าของตัวเอง
สีหน้าคนทั้งครอบครัวของเซี่ยเหล่าเกินย่ำแย่จนไม่อาจบรรยาย โดยเฉพาะลูกชายคนโต เขาหน้าดำเป็นก้นหม้อ ถลึงตามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น อยากเข้าไปตบตีน้องชายให้รู้แล้วรู้รอด
ทว่าแม้จะเกลียดขี้หน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอดทน
ชาวบ้านอยู่ต่ออีกสักพักก็จากไป มีเพียงครอบครัวเซี่ยเหล่าเกินที่อยู่ต่อ
เซี่ยต้าเฉียงเห็นว่าไม่มีใครแล้ว จึงระเบิดไฟโทสะออกมา “น้องสาม นี่เจ้าหมายความว่าอะไร ยอมสอนคนนอกแต่ไม่ยอมสอนคนในบ้าน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองเซี่ยต้าเฉียงด้วยสีหน้าเย็นชา “ลู่เจียวไม่ได้ว่าบอกว่าจะสอนพี่สะใภ้รองหรือ เงินที่พี่สะใภ้รองได้มา ไม่ใช่ต้องให้ทางบ้านทั้งหมดหรือ นี่ไม่เรียกว่าสอนคนที่บ้านหรือ”
เซี่ยต้าเฉียงพูดอย่างโมโห “เหตุใดถึงไม่สอนพี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้า พี่สะใภ้ใหญ่ฉลาดกว่าพี่สะใภ้รองตั้งเยอะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ทันพูด ลู่เจียวก็เดินแสยะยิ้มเข้ามา
“เจ้าจะดุน้องสามของเจ้าไปไย ข้าไม่สอนเอง ข้าเป็นคนรู้เรื่องสมุนไพร ข้าอยากสอนใครก็สอนคนนั้น ข้าไม่เห็นเคยได้ยินว่ามีการบังคับคนอื่นสอนคนโน้นคนนี้ด้วย เจ้านี่หน้าด้านจริง”
อันที่จริงเซี่ยต้าเฉียงไร้ความสามารถ แต่เพราะเขาได้รับความรักความเอ็นดูจากเซี่ยเหล่าเกินมาตั้งแต่เด็กจนโต จึงยังแกล้งทำเป็นเก่ง
ตอนนี้เซี่ยต้าเฉียงได้ยินลู่เจียวสัพยอก จึงบ้าบิ่นชี้หน้าด่าทอลู่เจียว
“นางคนถ่อย เชื่อไหมว่าพวกเราตระกูลเซี่ยจะไสหัวเจ้าออกไป”
ลู่เจียวก็เดือดดาลทันที “มาสิ ลองไสหัวข้าออกไปดูสิ ข้าเป็นภรรยาของอวิ๋นจิ่น เขาไม่หย่ากับข้า ใครจะหย่าหรือไล่ข้าได้”
ลู่เจียวพูดจบ ก็ชี้ไปที่ประตูและตวาดเสียงดัง “ไสหัวออกไป ที่นี่คือบ้านข้า”
เซี่ยต้าเฉียงพุ่งตรงไปจะตบลู่เจียว
เซี่ยเหล่าเกินที่ตะโกนห้ามเสียงดัง “หยุดเดี๋ยวนี้”
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเปลี่ยนไปทันที เขาตวาดเสียงเย็นเยือก “เซี่ยต้าเฉียง ถ้าเจ้ากล้าตบนาง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าจะไม่ใช่พี่ใหญ่ของข้าอีก”
เซี่ยต้าเฉียงได้ยินคำพูดของเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็แค้นใจ กัดฟันกรอดมองน้องชาย “ก็แค่นางหมูตอนตัวหนึ่ง ยังไม่ให้ข้าสั่งสอนอีก”
หร่วนซื่อหันไปตวาดด้วยน้ำตา “เจ้าสาม เจ้าจะเก็บสะใภ้อกตัญญูไร้คุณธรรมไว้ทำไม รีบหย่ากับนางเถอะ”
สิ้นเสียงหร่วนซื่อ คนในเรือนตะวันตกก็วิ่งออกมากันหมด เถียนซื่อตวาดใส่เป็นคนแรก
“นางอสรพิษ ไม่รังแกสะใภ้สักวันจะตายไหม เอะอะก็จะให้ผัวเมียเขาหย่าร้าง เอะอะก็จะไล่ลูกสาวข้าออกจากบ้าน ลูกสาวข้าตั้งแต่ลูกเขยขนาดนี้ มีตรงไหนที่ทำให้เจ้าไม่พอใจกันแน่ ถึงได้สั่งให้ลูกเขยหย่าร้างนาง”
แฝดสี่วิ่งไปขวางอยู่ข้างหน้าลู่เจียว ต้าเป่าชี้หร่วนซื่ออย่างโกรธเคือง “นี่เป็นบ้านข้า ไม่ต้อนรับพวกท่าน ออกไปเดี๋ยวนี้”
หร่วนซื่อยังคงด่าทอ “ไอ้มารหัวขน ใครสั่งใครสอนให้เจ้าไม่เคารพผู้ใหญ่ เจ้าอยากตายหรือ”
จบคำนางก็เงื้อมือเข้าไปจะตบตีต้าเป่า
เซี่ยเหล่าเกินที่อยู่ด้านหลังนางยื่นมือไปรั้งไว้ “พอเถอะ กลับบ้านได้แล้ว”
ยิ่งนางโวยวายมากเท่าไร ลูกชาวยิ่งตีตัวออกหากพวกเขามากเท่านั้นแน่นอนหร่วนซื่อยังอยากด่าต่อ กลับถูกเซี่ยเหล่าเกินลากออกจากบ้าน
เซี่ยเหล่าเกินมีแรงมาก หร่วนซื่อเป็นคนตัวเล็ก พอโดนเขาลากไปตลอดทางเช่นนี้ แม้นางอยากเข้าไปสั่งสอนก็ไปไม่ได้ ทว่าปากกลับยังพ่นคำด่าออกมาไม่หยุด
“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน ออกจากบ้านไปแล้วถึงกับกล้าเสียมารยาทเช่นนี้ พวกเจ้าเลียนแบบนางชั่วนั่นมาใช่ไหม ตอนนี้แม้แต่คนเฒ่าคนแก่ก็ไม่เคารพแล้ว ไม่ได้ ข้าจะให้ลูกข้าหย่ากับนางงูพิษคนนี้ให้ได้”
เซี่ยหลานรีบพูดขึ้น “พี่สะใภ้สาม ถ้าเจ้าสอนข้าเรื่อสมุนไพร ข้าจะไปเกลี้ยกล่อมท่านแม่ไม่ให้พี่สามหย่ากับเจ้า”
ลู่เจียวมองพวกนางสองคนอย่างเฉยเมย กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “จะออกไปเองหรือจะให้ลากตัวพวกเจ้าออกไป”
เฉินหลิ่วและเซี่ยหลานสั่นไปทั้งตัว พอเห็นลู่เจียวยกมือก็สะดุ้งตกใจจนวิ่งหนี
เซี่ยต้าเฉียงที่อยู่ด้านหลังผรุสวาทไปตลอดทางกลับบ้าน
เซี่ยเอ้อร์จู้และภรรยาของเขามองทุกอย่างอย่างกระอักกระอ่วน ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรเหมือนกัน เซี่ยอวิ๋นหวามองครอบครัวที่เดินจากไปสลับกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น เขาทำท่าอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับพูดไม่ออก จึงหันหลังเดินจากไป
จ้าวซื่อและคนอื่นๆ ที่อยู่ในห้องโถงต่างวิพากษ์วิจารณ์ “ใจจืดใจดำกันทั้งครอบครัว”
“เจ้าพูดถูก ไล่ลูกชายออกจากบ้านไปแล้ว ตอนนี้ยังกล้ามาโวยวายสร้างเรื่องอีก”
“ภรรยาอวิ๋นจิ่น เจ้าอย่าไปสนใจพวกเขาเลย”
“กลัวว่าเรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆ น่ะสิ หร่วนซื่อบ้าอำนาจขนาดนั้น หลายปีมานี้ ทั้งครอบครัวต้องเชื่อฟังนางมาตลอด”
จ้าวซื่อโบกมือ “พอเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ไปตัดชุดให้แฝดสี่กันต่อเถอะ”
สตรีสี่ห้าคนเดินกลับเรือนตะวันตกไปตัดชุดต่อ
เถียนซื่อที่ยังอยู่ในเรือนตะวันออกก็มองลู่เจียวด้วยความสงสาร นี่มันเรื่องอะไรกัน ลูกสาวที่รักยิ่งของตนมีแม่สามีใจร้ายใจดำ วันข้างหน้านางจะทำอย่างไร
เถียนซื่อปวดศีรษะ ลู่เจียวเลยพยุงนางไปที่เรือนตะวันตก “ท่านแม่ อย่ากังวลเลย ไม่เป็นไรหรอก”
เถียนซื่อพยักหน้า ลู่เจียวไปรินน้ำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นที่ห้องครัว แล้วค่อยเอาไปป้อนเขา
ทว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ดื่ม เขายื่นมือรับน้ำมา ตอนนี้เขาขยับได้แล้ว แค่ดื่มน้ำก็ดื่มเองได้แล้ว
ดื่มน้ำเสร็จ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็เงยหน้ามองลู่เจียวด้วยแววตาขุ่นมัว แต่กลับมีความอ่อนโยนแอบแฝง
“เหตุใดเมื่อครู่เจ้าถึงบอกว่าข้าเป็นคนสั่งให้เจ้าสอนชาวบ้านเรื่องสมุนไพร”
ลู่เจียวอยากพูดว่าหลังจากขาของเจ้าหาย ตอนที่ข้าหย่าร้างกับเจ้า ข้ายังต้องการชื่อเสียงอะไรอีกหรือ
ทว่าก็กลัวว่าคำพูดนี้จะทำให้คนในเรือนตกตะลึง นางจึงเลิกคิ้วพูด “ต่อไปเจ้ายังต้องการแรงสนับสนุนจากชาวบ้าน ดังนั้นยกความดีความชอบให้เจ้าจะดีกว่า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นถ้วยคืนให้ลู่เจียว “อืม”
เขาซาบซึ้งใจยิ่ง
ลู่เจียวเตรียมถือถ้วยจากไป ก็นึกถึงหร่วนซื่อที่มาโวยวาย จึงเงยหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นพริบตาหนึ่ง
“แม่เจ้านิสัยเช่นนี้ ต่อให้วันหน้าเจ้าจะสอบติดขุนนาง เกรงว่าคงยากจะหลุดพ้นจากมารดาเช่นนี้ไปได้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มจางๆ รอยยิ้มนั้นเย็นยะเยือกเกินบรรยาย จากนั้นเขาก็หลับตาเอนหลังพิงขอบเตียง
ที่ผ่านนางใช้ชีวิตดีๆ มามากพอแล้ว ต่อจากนี้เขาจะให้นางใช้ชีวิตลำบากหน่อย
ลู่เจียวไม่พูดอะไรอีก เอาถ้วยเปล่าเดินจากไป
เสื้อผ้าของสี่แฝดตัดเสร็จในช่วงบ่าย
พวกเขาดีอกดีใจมาก เอาเสื้อผ้ามาทาบกับตัวเอง ซานเป่ามีท่าทางระมัดระวังเป็นพิเศษ ราวกับกำลังจับของล้ำค่า
ลู่เจียวเห็นแล้วก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจจึงเข้าไปลูบหัวเขา “ต่อไปแม่จะตัดเสื้อผ้าสวยๆ ให้พวกเจ้า อย่าเสียดายจนไม่กล้าใส่ล่ะ คืนนี้ก็ใส่ชุดใหม่เถอะ จะได้ให้แม่เจ้าดูหน่อยว่าหล่อมากแค่ไหน”
นัยน์ตาแฝดสี่ระยิบระยับราวกับดวงดาว มองเสื้อผ้าตัวใหม่ในมืออย่างปลาบปลื้ม
