ตอนที่ 89 ทั้งตระกูลล้วนยินดี
ลู่เจียวกล่าวจบก็ไม่เปิดช่องให้ป้ากุ้ยฮวาพูดอีก รีบเดินจากไปทันที ป้ากุ้ยฮวาที่อยู่ข้างหลังยังคงพูดจ้อต่อไป
“เด็กคนนี้เป็นคนดีจริงๆ เมื่อก่อนข้ามองนางผิวเผินเกินไป”
นางพูดจบก็เดินไปทางเรือน เพิ่งเดินไปได้สองสาวก้าวแล้วส่ายหน้าพึมพำ “ไม่ได้ ข้ายังต้องชดเชยให้เจียวเจียวอีกสักหน่อย ไม่อย่างนั้นใจข้าจะรู้สึกผิดเกินไป”
ว่าแล้วก็พุ่งตัวเข้าไปในครัว นำไข่ไก่ที่เก็บไว้ออกมา เดินตามอีกฝ่ายออกไป “เจียวเจียวเอ๊ย รอป้าประเดี๋ยว”
ลู่เจียวที่อยู่ข้างหน้ารีบก้าวเท้าให้ยาวขึ้น แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
ป้ากุ้ยฮวาเดินตามนางไปจนถึงบ้านสกุลเซี่ย
พอลู่เจียวมาถึงด้านนอกรั้ว ก็เห็นห้องโถงและเรือนตะวันออกของเรือนตัวเองมีผู้คนอยู่ไม่น้อย บ้างก็นั่งบ้างก็ยืน แต่ละคนกำลังพูดคุยกันอย่างคึกคัก
ลู่เจียวพลันหน้าถอดสี ในเรือนคงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ
นางแบกตะกร้าเดินเข้าไปในเรือนอย่างรวดเร็วราวกับผีพุ่งไต้ แฝดสี่คนกำลังเล่นกับสุนัขอยู่ในลานบ้าน เมื่อเห็นว่านางกลับมาแล้ว พวกเขาก็วิ่งเข้ามาต้อนรับทันที
“ท่านแม่ ท่านกลับมาแล้ว”
“ท่านแม่กินข้าวเที่ยงมาหรือยัง”
“ท่านแม่เหนื่อยหรือไม่ ข้าจะรินน้ำให้ท่านดื่มนะ”
“ท่านแม่ ท่านรีบวางตะกร้าลงเถอะ”
แฝดสี่คนพูดกันคนละประโยค ลู่เจียวได้ฟังแล้วก็รู้สึกราวหัวใจได้รับการปลอบประโลม เพียงแต่เมื่อเห็นว่าในเรือนมีคนเยอะขนาดนั้นนางก็ไม่วางใจ ถามต้าเป่าด้วยความกังวล “เหตุใดในเรือนจึงมีคนมากมายขนาดนั้น”
ต้าเป่ายังไม่ทันได้ตอบ เซี่ยฟู่กุ้ยก็เดินออกมาจากห้องโถง ตรงเข้ามาถามไถ่อย่างร้อนใจ
“ภรรยาอวิ๋นจิ่น หมอฉีว่าอย่างไรบ้าง อวิ๋นจิ่นจะผ่าตัดรักษาได้เมื่อไร”
ด้านหลังเซี่ยฟู่กุ้ยมีคนไม่น้อยเดินตามมา พอลู่เจียวเงยหน้ามอง ก็พบว่ามีแต่คนสกุลเซี่ย
ตอนนี้ทุกคนกำลังจับจ้องรอคำตอบจากนางอยู่
ลู่เจียวเห็นดังนั้นก็รู้แล้วว่าคนเหล่านี้มาเพราะเรื่องการผ่าตัดของเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังคงเป็นความหวังของทุกคนในสกุลเซี่ย
ตอนนี้ลู่เจียวเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้วว่า ผู้มีความสามารถมีความสำคัญต่อตระกูลขนาดไหน
ลู่เจียวยิ้มให้ผู้ใหญ่บ้านพร้อมตอบว่า “ข้าไปปรึกษากับหมอฉีแล้ว พรุ่งนี้เช้าจะส่งอวิ๋นจิ่นไปผ่าตัดที่หอยาเป่าเหอ วันนี้หมอฉีเตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว”
เซี่ยฟู่กุ้ยก็หัวเราะเสียงดังด้วยความดีใจ “เยี่ยม เยี่ยมมากจริงๆ ลู่เจียว พรุ่งนี้เช้าก็ให้คนส่งตัวอวิ๋นจิ่นไปในเมืองเสีย”
“พรุ่งนี้ข้าก็จะไปด้วยเหมือน” คนสกุลเซี่ยที่อยู่ข้างหลังพากันเอ่ยปาก
“ข้าก็ไปด้วย”
“บ้านพวกเราก็ไปด้วย” ป้ากุ้ยฮวาที่อยู่ด้านหลังลู่เจียวก็เอ่ยปากเช่นกัน
เนื่องด้วยทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รู้ว่าป้ากุ้ยฮวากับภรรยาของอวิ๋นจิ่นไม่ถูกกัน เจอหน้าทีไรเป็นต้องมีปากมีเสียงกัน จิกหัวตบตีกันทุกครา
พอนางพูดทะลุกลางปล้องขึ้นมาเช่นนี้ เซี่ยฟู่กุ้ยที่ได้ยินคำพูดของป้ากุ้ยฮวาก็ถามด้วยสีหน้าคาดโทษ “ท่านมาทำอะไรที่นี่”
ป้ากุ้ยฮวายืดอกพูดกับผู้ใหญ่บ้านทันที “ผู้ใหญ่บ้าน ข้าขอโทษเจียวเจียวไปแล้ว นางให้อภัยข้าแล้วด้วย”
เซี่ยฟู่กุ้ยหันหน้าไปมองลู่เจียว ลู่เจียวยังไม่ทันตอบตกลงเลยนะ
เถียนซื่อเดินออกมาจากห้องโถง พอป้ากุ้ยฮวาเห็นเถียนซื่อก็ถือไข่ไก่พุ่งเข้าไปคล้องแขนเถียนซื่อ
“พี่สาว ข้าอยากเจอท่านมาตั้งนานแล้ว แต่ข้าไม่มีหน้ามาพบท่าน ท่านต้องให้อภัยข้านะ เมื่อก่อนข้าถูกผีร้ายเข้าสิงก็เลยไปหาเรื่องเด็กเช่นเจียวเจียว ข้าสมควรตาย พี่สาว ท่านอย่ารำคาญข้าเลยนะ ต่อไปนี้ข้าจะทำดีกับเจียวเจียว ไม่ทะเลาะกับนางอีกเป็นอันขาด”
“ท่านรู้ไหม เจียวเจียวช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ไม่ใช่แค่จิตใจดีงาม ยังใจกว้างอีกต่างหาก ตอนนี้ก็งดงามขึ้นด้วย พี่สาวให้กำเนิดบุตรีที่แสนดีขนาดนี้ได้อย่างไรกัน”
เดิมทีเถียนซื่อเห็นป้ากุ้ยฮวาแล้วหงุดหงิดใจมาก ผู้หญิงคนนี้เอาแต่กลั่นแกล้งบุตรีของนาง จะไม่ให้โกรธได้อย่างไร
ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายหอบหิ้วไข่ไก่มาให้ถึงประตูบ้าน ทั้งยอมถ่อมตัวทั้งยอมลดศักดิ์ศรี ทำเอาเถียนซื่อต่อว่านางไม่ออก ได้แต่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เมื่อก่อนเจียวเจียวก็ทำตัวไม่ดีเหมือนกัน มีอย่างที่ไหนไปทะเลาะกับผู้ใหญ่”
ป้ากุ้ยฮวาส่ายหน้าทันที “ไม่หรอกๆ เจียวเจียวไม่ผิด เป็นความผิดข้าเอง เป็นความผิดของข้าทั้งนั้น”
ในห้องโถง คนตระกูลเซี่ยต่างถลึงตาใส่ป้ากุ้ยฮวากันคนละทีอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไม่มีใครสนใจนางมากไปกว่านั้น ขอเพียงไม่ทะเลาะกันก็พอแล้ว
ลู่เจียวก็ไม่อยากสนใจนางเช่นกัน น่าเหนื่อยใจนัก
นางแบกตะกร้าเดินไปทางเรือนตะวันออกกับเซี่ยฟู่กุ้ย คนตระกูลเซี่ยที่ยืนอยู่หน้าประตูต่างหลีกทางให้นางเดินเข้าไป
ลู่เจียวกับเซี่ยฟู่กุ้ยเข้าไปในเรือนตะวันออก สองตาของเซี่ยอวิ๋นจิ่นจ้องเขม็งไปที่ประตู เมื่อเห็นลู่เจียวเข้ามา เขาก็รีบถามว่า “หมอฉีรับปากแล้วหรือว่าจะผ่าตัดให้ข้าพรุ่งนี้”
แม้ก่อนหน้านี้จะได้ยินที่ลู่เจียวคุยกับเซี่ยฟู่กุ้ยตอนอยู่หน้าประตูแล้ว แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยังอยากยืนยันอีกรอบ
ลู่เจียวพยักหน้า “ข้ากับหมอฉีคุยกันไว้แล้ว พรุ่งนี้จะส่งเจ้าไปผ่าตัดที่หอยาเป่าเหอแต่เช้า เจ้าพักผ่อนเถอะ ทำใจให้สบาย หมอฉีบอกไว้ว่า ขอเพียงผ่าตัดดัดกระดูกให้ตรงได้ ขาของเจ้าก็จะไม่มีปัญหาอะไรมากแล้ว”
คิ้วคมเข้มของเซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันสง่างามขึ้นในชั่วพริบตา ความปีติยินดีฉายชัดในแววตา สีหน้ายามที่ดวงตาสุกใสเป็นประกายเช่นนี้ช่างชวนให้ใจเต้นแรง
“ดีจริงๆ เลย”
ในห้องนี้ นอกจากเซี่ยอวิ๋นจิ่นที่รู้สึกดีใจ ครอบครัวอื่นในตระกูลเซี่ยก็ดีใจมากเช่นกัน ทุกคนกล่าวแสดงความยินดีกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น ลู่เจียวอมยิ้มขณะมองทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้เข้าไปร่วมวงด้วย นางแบกตะกร้าเดินไปที่ห้องครัว นำบรรดาถ้วยกับตะเกียบที่ซื้อมาไปเก็บ
แฝดสี่คนเดินตามหลังนางเข้าไปในครัวด้วยกัน จากนั้นเด็กๆ ก็เห็นลูกกวาด ลูกท้อ และองุ่นในตะกร้าบนหลังลู่เจียว
“ท่านแม่ ท่านซื้อของอร่อยมาด้วยหรือ” แฝดสี่ตื่นเต้นดีใจ
“ใช่ รอแม่เก็บถ้วยกับตะเกียบก่อน เดี๋ยวจะล้างให้พวกเจ้ากิน”
เด็กน้อยทั้งสี่บอกทันทีว่า “จะกินกับท่านพ่อ”
ลู่เจียวแปลกใจนิดหน่อย ไม่ว่าจะมีดีของอะไร พวกเขาก็ไม่เคยลืมท่านพ่อของตัวเองเลย
แต่คิดไปคิดมาก็เข้าใจได้ไม่ยาก เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับพวกเขาผูกพันกันมาสี่ปีแล้ว ส่วนเจ้าของร่างเดิมของนางก็ทุบตีพวกเขามาตลอด การที่พวกเขานึกถึงเซี่ยอวิ๋นจิ่นอยู่เสมอก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว
ลู่เจียวกำลังวางช้อนกับตะเกียบ คนในครอบครัวอื่นของตระกูลเซี่ยก็ทยอยจากไป มีคนไม่น้อยแวะมาทักทายลู่เจียวที่ห้องครัว
ลู่เจียวเดินออกไปส่งแขก หลายคนบอกกับนางว่า “ลู่เจียว พวกเราทุกคนจะไปส่งอวิ๋นจิ่นที่หอยาเป่าเหอด้วยกัน”
ลู่เจียวพยักหน้า “ได้ รบกวนทุกคนแล้ว”
คนที่เดินรั้งท้ายคือป้ากุ้ยฮวา นางจับมือเถียนซื่อ เชิญให้อีกฝ่ายไปเป็นแขกที่บ้านนาง
“ว่างๆ ก็ไปนั่งเล่นที่บ้านข้าบ้างเถอะ”
เถียนซื่อไม่คุ้นชินเอามากๆ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากชวนก็ควรจะไว้หน้ากันบ้าง คนเขาพูดดีๆ ด้วยตั้งครึ่งค่อนวัน ถ้านางมัวเล่นตัวก็จะเกินไปหน่อย นางยิ้มให้ป้ากุ้ยฮวา “ได้ ไว้ถ้ามีเวลาข้าจะไปเยี่ยมเจ้า”
“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”
ในที่สุดป้ากุ้ยฮวาก็พอใจแล้ว นางหันไปเอ่ยลาลู่เจียว “เจียวเจียว ข้ากลับเรือนก่อนนะ ไข่ไก่นั่นเก็บไว้ให้เจ้าบำรุงร่างกาย”
ลู่เจียวรีบบอกใบ้ให้เถียนซื่อนำไข่คืนป้ากุ้ยฮวา แต่ป้ากุ้ยฮวาวิ่งหนีไปเร็วยิ่งกว่ากระต่ายเสียอีก
เถียนซื่อกับลู่เจียวที่อยู่ข้างหลังได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก
เถียนซื่อมองลู่เจียว “เอาเถอะ นางก็อายุปูนนั้นแล้ว ขอโทษเจ้าก็แล้ว ต่อไปก็อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยกับนางเลย อะไรที่แล้วมาก็ให้แล้วกันไปเถอะ”
“ข้าทราบเจ้าค่ะ” ลู่เจียวพยักหน้า
เด็กน้อยสี่คนที่อยู่ในห้องครัววิ่งออกมาอย่างร่าเริง หยุดอยู่ตรงหน้าเถียนซื่อแล้วเงยหน้ามองนาง “ท่านยาย ท่านแม่ของข้าซื้อของอร่อยมาเยอะแยะเลย มีลูกกวาด มีลูกท้อ แล้วก็มีองุ่นด้วย”
