ตอนที่ 117 เอาเข็มแทงคน
ผู้คนที่มุงอยู่รอบๆ ฟังสารจากหนูน้อยทั้งสี่ออก พวกเขามองไปยังโจวเสี่ยวเถา จากนั้นก็มีคนหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ
ในหมู่พวกเขาป้ากุ้ยฮวาถือว่าหัวเราะอย่างเบิกบานที่สุด นางยกมือชี้ไปที่โจวเสี่ยวเถาพลางเยาะใส่หร่วนซื่อ
“หร่วนซื่อเอ๊ย เดิมข้าคิดว่าเจ้าเป็นพวกชอบปั้นแต่งเรื่องราวเท่านั้น ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าสายตาเจ้าไม่ดี เจ้าคิดยัดอนุให้ลูกชายตนเอง ก็ควรหาหญิงสาวสะสวยหน่อย ไปหาหญิงสาวหน้าตาน่าเกลียดอย่างนี้มาให้ลูกเจ้าไว้เรียกใช้หรือไง หญิงสาวเช่นนี้ก็เป็นอนุได้? น่าขำให้ตายเสียจริง”
ป้ากุ้ยฮวากล่าวจบ คนรอบๆ ไม่น้อยก็พากันหัวเราะดังครืนขึ้นมาทันที โจวเสี่ยวเถามองผู้คนรอบๆ อย่างตระหนกตกใจ ครั้งพอนางได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากผู้คนก็สติแตกทันที นางสะบัดหน้าไปมองหร่วนซื่อ ส่งเสียงตะโกนโวยวายดังลั่น
“ล้วนเพราะท่านป้า ข้าบอกแล้วว่าจะกลับบ้านๆ ท่านป้าก็พยายามให้ข้าอยู่ล่อลวงพี่อวิ๋นจิ่นต่อ ล้วนเป็นเพราะท่านป้าทำร้ายข้า”
“ฮือๆ พวกเจ้ารังแกกันเกินไปแล้ว ข้าไม่อยู่ต่อแล้ว ข้าจะกลับบ้านๆ”
ครั้งนี้โจวเสี่ยวเถาแผดเสียงร้องไห้ดังพลางหันหลังวิ่งออกไป ไม่สนใจหร่วนซื่อข้างหลังแม้แต่น้อย หร่วนซื่ออ้าปากคิดจะส่งเสียงเรียก แต่น่าเสียดายที่โจวเสี่ยวเถาวิ่งออกไปอย่างเสียสติแล้ว
สีหน้าหร่วนซื่อด้านหลังอย่าได้เอ่ยว่าดูไม่ได้เพียงใด ทว่าคนรอบๆ กลับไม่ยอมปล่อยนาง
มีคนส่งเสียงดังว่า “หร่วนซื่อ ทำไมท่านถึงคิดจะยัดเยียดอนุให้อวิ๋นจิ่น”
“ชีวิตครอบครัวอวิ๋นจิ่นก็ไม่ดีเท่าไรอยู่แล้ว ล้วนอาศัยภรรยาอวิ๋นจิ่นค้ำจุน เจ้ายังคิดยัดเยียดอนุให้เขา เจ้าจะให้ครอบครัวเขาเลี้ยงดูอนุหรือไง”
หร่วนซื่อหน้าเคร่งเครียดดำคล้ำจนไม่รู้จะคล้ำอย่างไรแล้ว ลู่เจียวที่ยืนอยู่ข้างหลังยิ้มตาหยีถามว่า “ท่านแม่ ท่านจะเพิ่มเงินให้ครอบครัวเราเท่าไร”
หร่วนซื่อมองไปรอบๆ แล้วสะบัดหน้าหนีทันที ระหว่างนั้นมีรถม้าทะยานตัดหน้านางอย่างรวดเร็ว หร่วนซื่อมองดูรถม้าที่ทะยานไปอย่างรวดเร็วก็ตกใจสิ้นสติล้มทั้งยืน
เฉินหลิ่วรีบยื่นมือออกไปประคองหร่วนซื่อไว้ หันตะโกนไปด้านหลังว่า “น้องสะใภ้สาม ท่านแม่เป็นลมแล้ว เจ้ารีบมาดูหน่อย”
ลู่เจียวเดินเข้าไปตรวจหร่วนซื่ออย่างไม่รีบไม่ร้อน หร่วนซื่อไม่ได้เสแสร้ง นางตกใจเกินไปจนหมดสติ
ลู่เจียวยกมือหยิบเข็มเงินออกมาสองสามเล่ม ปักลงบนร่างหร่วนซื่อ ในจำนวนเข็มเหล่านี้มีไม่น้อยที่เลือกปักจุดชีพจรที่เจ็บปวด
หร่วนซื่อตื่นขึ้นในชั่วพริบตา และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย เจ็บ!”
คนมุงดูรอบๆ พากันชมลู่เจียว “วิชาการแพทย์ของภรรยาอวิ๋นจิ่นนี่ร้ายกาจจริง หร่วนซื่อเป็นลม แทงแค่เข็มเดียวก็หาย”
“ใช่ แทงแค่เข็มเดียวก็ฟื้นเลย วิชาการแพทย์นี้ช่างร้ายกาจจริง”
หร่วนซื่อเอี้ยวตัว เฉินหลิ่วเห็นเข็มที่ปักบนตัวหร่วนซื่อ นี่คือเข็มหรือ มียี่สิบสามสิบเข็มได้กระมัง
นางรู้สึกว่าน้องสะใภ้สามจงใจ
ยามนี้หร่วนซื่อพบแล้วว่าลู่เจียวฝังเข็มตนเอง นางเจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยว กัดฟันกรอดด่าทอ
“ลู่เจียว นางหญิงชั้นต่ำ จงใจจัดการข้าใช่ไหม รีบดึงเข็มบนตัวข้าออกเดี๋ยวนี้”
ลู่เจียวไม่ทันได้ดึงเข็มออก บนรถม้าด้านหน้าก็มีคนรีบร้อนลงมา ลู่เจียวมองไปก็เห็นฉีเหล่ยแห่งหอยาเป่าเหอ
ฉีเหล่ยพอเห็นลู่เจียวก็อ้าปากคิดเรียกลู่เจียว “อา…?”
ลู่เจียวเหลือบตาถลึงใส่เขาทีหนึ่ง คำว่าจารย์จากปากฉีเหล่ยจึงได้กลืนกลับไป
“ลู่เหนียงจื่อ หอยาเป่าเหอเราได้รับคนป่วยหนักมาคนหนึ่ง ขอให้ท่านไปดูหน่อยว่ามีทางรักษาไหม”
ลู่เจียวยื่นมือออกไปถอนเข็มที่ปักบนตัวหร่วนซื่อออก ยามนี้หร่วนซื่อเจ็บจนเหงื่อท่วมใบหน้า แม้ร่างกายก็มีเหงื่อออกไม่น้อย
นางชี้หน้าลู่เจียวอย่างโมโห ด่าทอเสียงดังว่า “ลู่เจียวว่ามา เจ้าจงใจจัดการข้าใช่หรือไม่”
หร่วนซื่อกล่าวจบ ก็ไม่เปิดโอกาสให้ลู่เจียวพูดจา แผดเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาทันที “พวกเจ้ามาดูเร็ว สะใภ้เอาเข็มแทงแม่สามีแล้ว เรื่องผิดต่อฟ้าดินเช่นนี้ ทำไมไม่โดนฟ้าผ่านะ”
คนมุงรอบๆ พากันมองหร่วนซื่ออย่างดูแคลน มีคนทนไม่ไหวเอ่ยขึ้นว่า “หร่วนซื่อ ท่านไม่ต้องเสแสร้งแล้ว พวกเราเห็นกระจ่างกันหมด ก่อนหน้านี้ท่านสลบไป ภรรยาอวิ๋นจิ่นเป็นคนฝังเข็มให้ท่านฟื้นขึ้นมา”
“หร่วนซื่อ เห็นชัดๆ ว่าภรรยาอวิ๋นจิ่นช่วยท่าน ท่านถึงกับว่าลูกสะใภ้ไม่ดี เช่นนี้เรียกใจดำไหม”
หร่วนซื่อฟังคำพูดคนรอบๆ แล้วก็โมโหจนหน้าดำคล้ำ นางคิดป้ายสีให้ลู่เจียว ไม่คิดว่าจะป้ายสีให้ตนเอง ทำไมนางป้ายสีใส่ลู่เจียว ทว่าสุดท้ายทุกคนกลับตำหนินาง
เฉินหลิ่วเห็นว่าวันนี้คงไม่ได้เปรียบแล้ว ก็ยื่นมือออกไปกระตุกแขนเสื้อแม่สามี “ท่านแม่ สุขภาพท่านไม่ดี รีบกลับไปนอนพักเถอะ”
หร่วนซื่อไม่ยอม สะบัดหน้าไปมองลู่เจียว ลู่เจียวไม่สนใจนางอีก ก้าวไปหาฉีเหล่ย ถามว่า “อาการเป็นอย่างไร”
“ตอนคนป่วยถูกส่งมา ปวดหัวหน้ามืดวิงเวียนอาเจียน ต่อมาก็สลบไป ข้าตรวจให้เขาแล้ว สมองเขาน่าจะกระทบกระเทือน แต่ข้าไม่รู้ว่าควรให้ยาอย่างไร”
ลู่เจียวได้ฟังคำพูดฉีเหล่ย ในใจก็พอตัดสินขั้นต้นได้ นางก้าวเท้ายาวๆ ไปทางรถม้า
พอนางเดินไปถึงหน้ารถม้า ก็เห็นคนสองคนลงมาจากบนรถ หนึ่งในนั้นเป็นสตรีสูงวัย ถึงกับเป็นอาจารย์แม่ของเซี่ยอวิ๋นจิ่น
อาจารย์แม่เห็นลู่เจียวก็ตกใจอึ้งไป แต่ก็เดินมาอย่างรวดเร็ว ดึงมือลู่เจียวกล่าวว่า “ข้าได้ยินหมอฉีว่า หอยาเป่าเหอยังมีหมอที่เก่งกาจอีกคนที่ไม่ได้ประจำที่หอ หมอคนนั้นก็คือเจ้าหรือ”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย ถามว่า “อาจารย์แม่ คนป่วยคือ?”
พอลู่เจียวเอ่ยถาม อาจารย์แม่ก็ร้องไห้ขึ้นมา “เป็นอาจารย์เฉิน”
“อาจารย์เฉิน?”
ลู่เจียวคิดไม่ถึงว่าผู้ป่วยถึงกับเป็นอาจารย์เฉินที่มีบุญคุณต่อเซี่ยอวิ๋นจิ่น ยามนี้จึงยิ่งให้ความสำคัญ รีบก้าวไปหน้ารถม้า มีคนในรถม้าเลิกม่านขึ้น
ลู่เจียวมองไปด้านในรถม้าก็เห็นอาจารย์เฉินสลบอยู่ จึงรีบสั่งให้คนอุ้มอาจารย์เฉินลงมา
“อุ้มอาจารย์เฉินไปที่บ้านข้า ข้าจะช่วยตรวจอาการให้เขาสักหน่อย”
ชายหนุ่มบนรถได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็อุ้มอาจารย์เฉินลงจากรถ เดินไปทางบ้านลู่เจียว
ชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลเซี่ยพากันส่งเสียงซุบซิบ “นี่มาหาภรรยาอวิ๋นจิ่นเพื่อรักษาอาการป่วยกระมัง?”
“หมอฉีหอยาเป่าเหอถึงกับมาขอให้ภรรยาอวิ๋นจิ่นช่วยตรวจรักษา นี่ไม่ใช่หมายความว่าความสามารถภรรยาอวิ๋นจิ่น เก่งกาจกว่าหมอฉีหอยาเป่าเหอ?”
“ย่อมเป็นเช่นนั้น ข้ารู้สึกว่าภรรยาอวิ๋นจิ่นก็คือหมอเทวดา ไม่เห็นหรือว่าเซี่ยเหลียนโดดแม่น้ำตายไปแล้ว ปรากฏพอภรรยาอวิ๋นจิ่นลงมือ นางก็ถูกช่วยจนฟื้นคืนมา?”
“ใช่ ใช่ ภรรยาอวิ๋นจิ่นเป็นหมอเทวดาฝีมือร้ายกาจ”
ลู่เจียวฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์คนพวกนี้เอ็ดอึงอยู่ข้างกายก็อยากหันไปจ้องหน้าสัหหน่อย แต่ตอนนี้ช่วยอาจารย์เฉินสำคัญกว่า นางเองก็ขี้เกียจจะไปพูดเรื่องพวกนี้กับพวกชาวบ้าน
ลู่เจียวไม่สนใจพวกชาวบ้าน ถามอาจารย์แม่ข้างๆ ว่า “ก่อนอาจารย์เฉินปวดหัวสลบไปนั้นมีอาการคลื่นไส้อยากอาเจียนหรือไม่”
อาจารย์แม่รีบพยักหน้า ลู่เจียวถามอีกว่า “มือเท้าเขาชาไหม”
อาจารย์แม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวว่า “อันนี้ไม่มี แต่บางครั้งเขามักเจ็บแน่นหน้าอก บอกว่าทนแทบไม่ไหว”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย ในใจพอจะรู้แล้วว่าหากไม่เหนือคาดหมาย อาจารย์เฉินน่าจะเป็นโรคเส้นเลือดสมองอุดตัน ความดันสูงก่อให้เกิดโรคเส้นเลือดสมองอุดตัน
ลู่เจียวกำลังคิดว่าจะรักษาโรคนี้อย่างไร อาจารย์แม่ข้าง ๆ ก็ร้องไห้คว้ามือลู่เจียวไว้ กล่าวว่า “ภรรยาอวิ๋นจิ่น อาจารย์เฉินจะไม่เป็นไรใช่ไหม”
คนอายุมากแล้วก็ยิ่งรู้ความสำคัญของคู่ครอง ดังนั้นอาจารย์แม่ไม่อยากให้อาจารย์เฉินเป็นอะไรไป
