ตอนที่ 126 ให้พวกนางมาร่วมวงสนุกสนานด้วยกัน
ลู่เจียวคิดเช่นนี้ ก็ตื่นเต้นมาก นางมีความสุขมากที่จะได้เห็นหรวนซื่อโดนเสียบ้าง
แต่นางก็ยังแอบนึกห่วง “หากแม่หม้ายหวังนั่นหวั่นไหวจริง ล่อลวงท่านพ่อเจ้าให้หย่ากับท่านแม่เจ้า ให้นางขึ้นตำแหน่งแทน เจ้าก็จะมีแม่หม้ายเป็นแม่ วันหน้านางก็จะบีบเจ้าได้อยู่ดี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่นหัวเราะเย้ยหยัน เป็นเสียงหัวเราะที่เยียบเย็นอย่างบอกไม่ถูก
“เจ้าคิดว่าข้าจะให้นางปีนขึ้นมาบนหัวข้าหรือไง และหากนางคิดเข้าตระกูลข้าจริง ก็ต้องเซ็นสัญญาขายตัวก่อน”
ลู่เจียวฟังแล้วใจเต้นโครมคราม คนผู้นี้เหี้ยมโหดไปหน่อยไหม แม้ไม่ได้อยู่ร่วมกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นมานานนัก แต่นางกลับรู้ว่าคนผู้นี้ไม่ทำร้ายคนอื่นโดยไร้สาเหตุ ดังนั้นแม่หม้ายหวังผู้นี้เคยล่วงเกินเขา?
“แม่หม้ายหวังเคยล่วงเกินเจ้า?”
ลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นแผ่รัศมีเยียบเย็นออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาถลึงตาใส่ลู่เจียวอย่างไม่สบอารมณ์ “ดึกแล้ว ยังไม่รีบไปเล่านิทานให้เจ้าแฝดสี่อีก”
ลู่เจียวรับคำ หันหลังออกไป แต่เดินไปถึงหน้าประตู สมองก็วาบขึ้นมา หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น กล่าวว่า
“แม่หม้ายหวังคงไม่มาล่อลวงเจ้ากระมัง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าดำคล้ำ มองนางด้วยแววตาดุดัน กัดฟันกล่าวว่า “ลู่เจียว วันๆ เจ้าคิดแต่เรื่องเหลวไหลอะไรกัน”
ลู่เจียวจะรีบหลบออกไป แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังเรียกนางไว้ จิตใต้สำนึกของเขาไม่อยากให้ลู่เจียวเข้าใจผิดเรื่องพวกนี้
“หยุดก่อน”
ลู่เจียวได้แต่หยุด หันมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นเก้อๆ กล่าวว่า “ข้าล้อเจ้าเล่น”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสายตาเย็นเยียบกล่าวไม่พอใจว่า “แม่หม้ายหวังเคยบงการให้หลานสาวนางมาล่อลวงข้า แต่ถูกข้าจับได้ ต่อมานางเห็นหลานสาวทำไม่ได้ ก็เลยแล่นมาวางแผนล่อลวงท่านพ่อข้าแทน ถูกข้าพบเข้า เตือนท่านพ่อข้าให้ห่างไกลจากนางหน่อย แม่หม้ายหวังจึงไม่ได้สมหวัง”
แต่ตอนนี้เขารำคาญท่านแม่เขา ดังนั้นสตรีผู้นั้นคิดแต่งเข้าตระกูลเซี่ยก็ให้นางเข้ามาละกัน
บ้านนั้นล้วนไม่ใช่คนดี นอกจากท่านแม่เขา ยังมีพี่สะใภ้ใหญ่ของเขา และน้องสะใภ้สี่ที่ยังไม่ได้แต่งเข้า แต่ละคนล้วนไม่ใช่คนยอมคน ให้พวกนางมาร่วมวงสนุกสนานกันสักหน่อย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดหลับตาพักผ่อน
ลู่เจียวฟังจบก็ไม่รู้จะกล่าวอะไรดี แต่ละฉากที่นี่ราวกับโรงละคร
ลู่เจียวหันเดินไปเรือนนอนตะวันตกเล่านิทานให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฟัง จากนั้นก็สั่งให้พวกเขารีบเข้านอน ซานเป่า ซื่อเป่าลงนอนบนเตียงอย่างว่าง่าย เข้านอนเป็นเพื่อนท่านพ่อที่เรือนนอนตะวันออก
วันรุ่งขึ้นทั้งครอบครัวกินข้าวเช้าและลู่เจียวป้อนยาเซี่ยอวิ๋นจิ่นเสร็จ ก็ตามเจ้าแฝดสี่มาบอกว่านางได้กำหนดแผนการให้พวกเขาแล้ว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่เพียงไม่ต่อต้าน ยังตื่นเต้นยินดี เพราะเช้านี้ท่านแม่ทำกระสอบดินสี่ใบแขวนบนต้นไม้ให้พวกเขาแล้ว ให้พวกเขาตื่นขึ้นมาต่อยทุกเช้า เจ้าแฝดสี่ตื่นเต้นมาก
ตอนนี้พวกเขามีของเล่นทุกวัน มีของอร่อยกิน และยังได้เรียนหนังสือ สอนหนังสือเด็กๆ ในหมู่บ้าน
ทุกอย่างดีจริงๆ
“ท่านแม่ พวกเราทราบแล้ว วันหน้าจะทำตามที่ท่านแม่บอก”
ลู่เจียวพยักหน้าอย่างพอใจ “อีกเดี๋ยวแม่จะเข้าเมืองไปเอาหม้อกลับมา และจะเอาแม่แพะกลับมาด้วย ไว้บีบนมแพะให้พวกเจ้าดื่ม”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินก็คิดจะตามลู่เจียวเข้าเมือง “ท่านแม่ พวกเราจะไปด้วย”
ลู่เจียวไม่เห็นด้วย วันนี้นางต้องซื้อของมากมาย “รอให้ท่านพ่อเจ้าขาหายดี พวกเราเข้าเมืองไปพร้อมกัน แม่คนเดียวดูแลพวกเจ้าสี่คนไม่ไหว และวันนี้ก็ต้องซื้อของมาก แต่พวกเจ้าบอกแม่ได้ อยากกินอะไร แม่ซื้อกลับมาให้พวกเจ้าได้”
เอ้อร์เป่ารีบส่งเสียงดังทันที “ท่านแม่ ข้าอยากกินลูกท้อที่ครั้งก่อนท่านแม่ซื้อกลับมา”
ซานเป่า “ข้าอยากกินองุ่น”
ซื่อเป่ากอดแขนลู่เจียว “ท่านแม่ ข้าไม่เอาอะไรทั้งนั้น ท่านแม่กลับมาเร็วๆ หน่อย”
ต้าเป่ามองลู่เจียวกล่าวจริงจังว่า “ท่านแม่ ข้าจะดูแลน้องๆ เอง”
ลู่เจียวยื่นมือออกไปลูบหัวต้าเป่า “แม่รู้แล้ว เจ้ารู้ความที่สุด”
เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่าร้องตะโกนขึ้น “ท่านแม่ ข้าล่ะๆ”
ลู่เจียวหัวเราะขึ้นมา “เอาละ พวกเจ้าทุกคนล้วนรู้ความ”
ขณะที่ลู่เจียวกำลังคุยกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เด็กๆ ในหมู่บ้านก็ทยอยกันมาแล้ว ลู่เจียวกำชับเจ้าสี่แฝดว่า “อดทนหน่อย เพื่อนๆ ไม่เคยเรียนมาก่อน อาจช้าอยู่สักหน่อย พวกเจ้าอย่าใจร้อน”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฉลาดมาก เรียนรู้หนังสือได้เร็วมาก และความจำยังดี สอนไปสองสามรอบ ส่วนใหญ่ล้วนจำได้หมด
แต่เด็กๆ ในหมู่บ้านใช่ว่าจะมีความจำดีเช่นนี้ ดังนั้นลู่เจียวจึงได้กำชับเช่นนี้
เด็กทั้งสี่พยักหน้ารับประกันว่าพวกเขาจะตั้งใจสั่งสอนบรรดาเพื่อนๆ ตัวน้อย
ลู่เจียวจัดการมอบหมายงานให้พวกเขาเสร็จ ก็เข้าห้องครัวไปหยิบกระบุงแบกหลังมา ออกจากบ้านตระกูลเซี่ยเข้าเมืองไปเอาหม้อและซื้อของกลับมา
เจ้าแฝดสี่ด้านหลังกลับท่าทางเหมือนไม่อยากแยกจากนาง แต่เพราะเพื่อนๆ ที่มาเรียนหนังสือเห็นของเล่นพวกเขาแล้ว แต่ละคนอิจฉารุมล้อมเข้ามา เด็กทั้งสี่ก็ชุลมุนยุ่งกับการอวดของเล่นตนให้เพื่อนดู จนลืมลู่เจียวไปเลย
รถเทียมวัวบ้านผู้ใหญ่บ้านวันนี้กำลังเข้าเมือง ตอนลู่เจียวมาถึง บนรถก็มีคนนั่งกันอยู่หลายคนแล้ว
จางซื่อภรรยาผู้ใหญ่บ้าน เจี่ยงซื่อสะใภ้จู๋จ่าง ยังมีป้ากุ้ยฮวา จางชุนฮวาภรรยาสวี่ตัวจิน และยังมีสตรีอายุน้อยหน้าตากระจ่างผิวพรรณขาวดวงตายาวรี
ลู่เจียวพอได้เห็นสตรีผู้นี้ก็จำสถานะนางได้ทันที คนผู้นี้ก็คือแม่หม้ายหวังในหมู่บ้านที่เซี่ยอวิ๋นจิ่นพูดกับนางก่อนหน้านี้
นึกถึงว่าแม่หม้ายหวังเคยล่อลวงเซี่ยเหล่าเกิน ลู่เจียวก็อดมองนางไม่ได้ สตรีผู้นี้หน้าตาไม่เลว และอายุก็ไม่นับว่ามาก จะแต่งงานใหม่กับผู้ชายซื่อสัตย์มีคุณธรรมสักคนก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้
แคว้นต้าโจวไม่ได้มีกฎหมายห้ามสตรีแต่งงานใหม่ ดังนั้นสตรีผู้นี้หากเป็นคนดี จะแต่งกับชายสักคน มีชีวิตสงบราบเรียบของตนเองไป ชีวิตที่เหลือก็ใช่ว่าจะไม่ดี
แต่สตรีผู้นี้กลับคิดการใหญ่ เพราะเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นซิ่วไฉ จึงให้หลานสาวมาล่อลวงเขา ล่อลวงไม่สำเร็จ ตนเองก็ไปล่อลวงพ่อสามีนางแทน
ลู่เจียวคิดถึงเรื่องนี้ ก็พลันรู้สึกกินปูนร้อนท้องขึ้นมา เพราะเจ้าของร่างเดิมฉวยโอกาสตอนเซี่ยอวิ๋นจิ่นถูกวางยา แอบปีนขึ้นเตียงเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวคิดไปก็มองไปทางแม่หม้ายหวังเงียบๆ แอบคิดถึงเรื่องที่เซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยถึงก่อนหน้านี้
คำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่น ไม่ใช่ว่าให้นางจุดประกายแม่หม้ายหวัง ให้นางแต่งเข้าตระกูลเซี่ยหรือ
ลู่เจียวกำลังคิดอยู่ บนรถเทียมวัว จางซื่อภรรยาผู้ใหญ่บ้านก็ยิ้มทักทายนาง
“ภรรยาอวิ๋นจิ่นก็จะเข้าเมืองหรือ”
“ก่อนหน้านี้ขอให้หมอฉีช่วยซื้อหม้อจากตัวจังหวัดมา ตอนเขาส่งอาจารย์เฉินมารักษา บอกว่าหม้อมาถึงแล้ว ให้ข้าไปรับ ตอนนี้ทำอาหารต้มน้ำไม่สะดวกอย่างมาก”
คนบนรถเทียมวัวพยักหน้า ลู่เจียวขึ้นรถเทียมวัว ยังไม่ทันได้นั่งลง ป้ากุ้ยฮวาที่อยู่ทางด้านหนึ่งของรถเทียมวัวก็รีบเว้นที่ว่างดึงลู่เจียวมานั่ง
“เจียวเจียว รีบนั่งลง”
ลู่เจียวยิ้มกล่าวขอบคุณป้ากุ้ยฮวา ป้ากุ้ยฮวายิ้มพลางส่ายหน้า “เจ้าเกรงใจอะไรกับข้า ข้ากับท่านแม่เจ้าแต่ก่อนสนิทกัน ระหว่างเราไม่ต้องเกรงใจ”
คนบนรถเทียมวัวแต่ละคนมองป้ากุ้ยฮวาอย่างไร้วาจาจะกล่าว ก่อนหน้านี้ผู้ใดเห็นหน้าคนเขาก็คิดจะบีบคอให้ตาย เห็นหน้าก็คิดหาเรื่องทะเลาะ ตอนนี้กลับเป็นว่าสนิทกับมารดาเขาได้
ป้ากุ้ยฮวาก็เหมือนทำเป็นไม่เห็นสีหน้าคนอื่น ยิ้มตาหยีกล่าวกับลู่เจียวว่า “ที่บ้านหม้อใบเดียวไม่สะดวก ตอนข้าสาวๆ แยกบ้านมามีหม้อติดตัวมาใบเดียว ต่อมาสะสมเงินหลายปี หาคนมาทำหม้อเหล็กให้อีกใบ”
