ตอนที่ 136 คนงาม รอบคอบ และเป็นภรรยาดี
ลู่เจียวพอได้ฟังก็เข้าใจ นี่กลัวว่านางจะเข้าใกล้ผู้ชายอื่น ทำให้เขาเสียหน้ากระมัง เขาจะสอบคัดเลือกขุนนางจอหงวนเป็นขุนนาง หากนางผู้เป็นภรรยาที่ใกล้ปลดระวางทำให้เขาเสียหน้า วันหน้าก็ย่อมเป็นมลทิน
ลู่เจียวแววตาพลันส่องประกาย จ้องมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เจ้าวางใจ ข้าจดจำไว้แล้ว”
นางกล่าวจบก็เดินออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังมองตามหลังนางออกไปด้วยแววตาโอนอ่อน คิดถึงว่านางเรียกหันถงออกไปก็เพื่อเขา อารมณ์เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ดีมาก
แต่ไม่นานเขาก็ต้องขมวดคิ้ว เขาต้องหาเวลาคุยกับลู่เจียวเรื่องหย่าแล้ว ในเมื่อเขาตัดสินใจให้นางอยู่ต่อก็ควรให้นางเข้าใจ นางจะได้ดูแลเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างสบายใจ
ในห้อง เซี่ี่ยเอ้อร์จู้มองเห็นทุกอย่าง ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขารู้ว่าน้องสามเขาก่อนหน้านี้โมโหมาก ต่อมาเมื่อน้องสะใภ้สามพูดคำหนึ่ง น้องสามก็ไม่โมโหแล้ว ยังดูดีอกดีใจอีกด้วย
ดังนั้นน้องสามชอบน้องสะใภ้สามแล้ว ท่านแม่ยังคิดให้น้องสามหย่าน้องสะใภ้สาม ช่างฝันหวานโดยแท้
เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ครุ่นคิดแล้วรีบดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นขับถ่าย
นอกห้อง หันถงเห็นลู่เจียวออกมาก็เดินเข้าไปถามว่า “พี่สะใภ้ มีเรื่องอะไรจะถามข้าหรือ”
ลู่เจียวไม่ได้คิดถามอะไรหันถง แต่เพื่อไม่ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นเก้กังเลยเรียกเขาออกมา
ตอนนี้หันถงถาม นางก็คิดอย่างรวดเร็วอยู่ครู่หนึ่ง ถามหันถงว่า “เพราะอวิ๋นจิ่นได้รับบาดเจ็บขยับไม่ได้ เลยไม่ได้ไปเรียนในอำเภอเลย รอขาเขาหายดีไปเรียนได้ หัวหน้าสำนักศึกษากับอาจารย์จะยังรับเขาไหม”
หันถงได้ฟังคำพูดลู่เจียว รีบยิ้มกล่าวว่า “พี่สะใภ้วางใจได้ ข้าได้ขอลาอาจารย์ในสำนักศึกษาให้แล้ว อาจารย์ชอบเขามาก ย่อมไม่ถือสาเหตุนี้”
“อวิ๋นจิ่นได้รับบาดเจ็บระยะนี้ หัวหน้าสำนักศึกษาไม่อยู่อำเภอชิงเหอ เขาออกไปท่องเที่ยวสั่งสมประสบการณ์ ส่วนอาจารย์ในสำนักก็เอาแต่สอบถามเรื่องอวิ๋นจิ่นกับข้า พวกเขาเดิมคิดมาเยี่ยมด้วย เพียงแต่ตอนนี้การสอบย่วนซื่อใกล้เข้ามา บรรดาอาจารย์ต้องพยายามกระตุ้นให้นักเรียนร่ำเรียนเพื่อการสอบย่วนซื่อครั้งนี้ จึงไม่มีเวลามาเยี่ยมอวิ๋นจิ่นที่หมู่บ้านตระกูลเซี่ย”
“ยาสมุนไพรที่ข้านำมาก่อนหน้านี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นอาจารย์ลงเงินกันซื้อเป็นของเยี่ยม”
ลู่เจียวฟังคำพูดหันถง พยักหน้าแสดงอาการเข้าใจ
การสอบย่วนซื่อก็คือการสอบซิ่วไฉ เหมือนจะสอบในเดือนเก้าของทุกปี
ยามนี้อาจารย์ทั้งหลายย่อมพยายามกระตุ้นศิษย์ตนให้ขยันร่ำเรียน ก็หวังว่าจะสอบติดซิ่วไฉให้ได้มากๆ เช่นนี้สำนักศึกษาก็จะได้มีนักเรียนมาสมัครกันมากยิ่งขึ้น
แต่ลู่เจียวคิดมาตลอดว่าคนที่เรียนในอำเภอล้วนเป็นซิ่วไฉ ตอนนี้ดูท่าสำนักศึกษาในอำเภอมีไม่น้อยที่ไม่ใช่ซิ่วไฉ
“ข้าคิดมาตลอดว่าคนที่เรียนในอำเภอล้วนเป็นซิ่วไฉ?”
พอลู่เจียวพูด หันถงก็รู้สึกเขิน เขายิ้มมองลู่เจียวกล่าวว่า “คนที่เรียนในอำเภอตามหลักก็ควรเป็นซิ่วไฉจึงจะเรียนได้ แต่อำเภอชิงเหอเราซิ่วไฉน้อย สำนักศึกษาหากไม่อาศัยนักเรียนพวกนี้ก็ไม่อาจดำรงอยู่ได้ ก็เลยรับถงเซิง ข้าก็เป็นถงเซิง”
หันถงกล่าวจบมองลู่เจียว พบว่าลู่เจียวไม่ได้ดูแคลนเขา สีหน้าปกติ ในใจเขาก็อดผ่อนคลายลงไม่ได้
พี่สะใภ้คนผู้นี้ไม่เลวอย่างมาก
หันถงครุ่นคิด มองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “ความจริงข้าไม่ค่อยมีพรสวรรค์ในเรื่องการเรียนเท่าไร แต่บิดาข้าจะให้ข้าสอบซิ่วไฉให้ได้ ไว้ค้ำจุนตระกูลหัน และสถานะซิ่วไฉพบขุนนางได้โดยไม่ต้องคารวะ ที่บ้านยังไม่ต้องเกณฑ์แรงงาน ยามทำการค้า หากคนรู้ว่าข้ามีสถานะซิ่วไฉก็จะเคารพข้าอยู่บ้าง ไม่กล้าหลอกข้าในเรื่องสัญญา”
ลู่เจียวพยักหน้าเข้าใจ ในที่สุดก็เข้าใจในนิยายแล้ว ทำไมไม่เห็นได้ยินชื่อหันถงผู้นี้ ที่แท้ต่อมาเขาไม่ได้เป็นขุนนาง เป็นไปได้มากว่าจะทำการค้า แต่ด้วยความสัมพันธ์ของเขากับเซี่ยอวิ๋นจิ่น ระหว่างสองคนไม่อาจไม่เกี่ยวข้องกัน
เป็นไปได้มากว่าต่อมาหันถงหลบอยู่หลังเซี่ยอวิ๋นจิ่น ร่วมทำการค้ากับเขาหรืออะไรสักอย่าง
ลู่เจียวกำลังคาดเดาอยู่ ในห้องโถง เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ก็ยกถังถ่ายไม้ไผ่ออกไปห้องน้ำด้านหลัง
ลู่เจียวเห็นแล้วก็ยิ้มกล่าวกับหันถงว่า “ขอบคุณเจ้าที่ช่วยอวิ๋นจิ่นขอลาอาจารย์”
หันถงยามนี้จึงได้พบว่าเซี่ี่ยเอ้อร์จู้ยกถังถ่ายไม้ไผ่ออกไปด้านหลัง แม้ว่าเขาไม่รู้จักถังถ่ายไม้ไผ่นี้ แต่กลับพอรู้ว่าคืออะไร ดังนั้นพี่สะใภ้เรียกเขาออกมาก็เพื่ออวิ๋นจิ่น
หันถงแววตาส่องประกาย ในใจนึกอิจฉาอวิ๋นจิ่นบ้างแล้ว แต่งภรรยาแม้ไม่นับว่างาม
ไม่สิ พี่สะใภ้ผอมลงแล้วก็สวย ทั้งงาม ทั้งเป็นภรรยาที่ดี ยังมีความรอบคอบ สตรีเช่นนี้หาได้ไม่มาก
ลู่เจียวไม่รู้ความคิดหันถง ยิ้มกล่าวว่า “เจ้าเข้าไปคุยกับอวิ๋นจิ่นเถอะ ข้าไปต้มน้ำร้อนก่อน”
“พี่สะใภ้ไปทำงานเถอะ”
หันถงหันหลังเดินไปยังเรือนนอนตะวันออกคุยเป็นเพื่อนเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวต้มน้ำเสร็จ ก็ยกไปให้เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ ให้เซี่ี่ยเอ้อร์จู้เช็ดตัวให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
ครั้งนี้ไม่ได้ให้หันถงหลบออกไป ล้วนเป็นผู้ชาย ดูไปก็ไม่มีอะไร
ลู่เจียวอาบน้ำให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่อยู่ด้านนอก อาบไปก็พูดกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปว่าเดี๋ยวไว้จะตัดชุดใหม่ให้พวกเขาอีกสองชุด แล้วก็ตัดชุดนอนให้พวกเขาอีกชุด เช่นนี้ก็จะมีเปลี่ยน
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่ดีใจที่สุดก็คือซานเป่า เขากอดคอลู่เจียวไว้อย่างดีใจพลางหอมไปฟอดหนึ่ง
เทียบกับเอ้อร์เป่าและซื่อเป่า ซานเป่าเป็นคนเก็บอารมณ์อยู่บ้าง ไม่ค่อยแสดงอาการดีใจเช่นนี้
แต่ครั้งนี้มองออกว่าเจ้าหนูนี้ดีใจมากไปหน่อย
ลู่เจียวนึกขำ บีบแก้มเขา “แม่รู้เจ้าชอบชุดใหม่ วันหน้าจะตัดให้เจ้าเยอะหน่อย”
“อืม ท่านแม่ดีจริง วันหน้าข้าต้องเชื่อฟังท่านแม่”
เอ้อร์เป่ากับซื่อเป่ารีบโผเข้ามา “พวกเราก็เชื่อฟังท่านแม่”
ต้าเป่าเป็นคนสุดท้าย ใบหน้าเคร่งขรึมกล่าวว่า “ข้าเองก็เชื่อฟังท่านแม่”
ลู่เจียวมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เพราะนางเลี้ยงดูอย่างดี ใบหน้าเล็กซีดเหลืองไม่มีแล้ว มีแต่ผิวขาวนุ่มเหมือนก้อนแป้งนิ่มๆ น่ารักขาวราวหิมะ โดยเฉพาะแววตาที่ใสกระจ่าง แค่ดูก็รู้ว่าแข็งแรง
ลู่เจียวมองแล้วก็ดีใจไม่น้อย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เช่นนี้เติบโตไปย่อมไม่กลายเป็นพวกตัวร้าย
แม้ว่านางเลี้ยงดูพวกเขาแค่ระยะเวลาหนึ่ง แต่ในใจก็หวังให้วันหน้าพวกเขาไม่กลายเป็นตัวร้าย
แม่ลูกห้าคนขึ้นเตียงนอนแล้ว ลู่เจียวก็เล่านิทานสองเรื่องให้พวกเขาฟัง ล้วนเป็นเรื่องยาว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฟังกันอย่างดีใจมาก ในใจก็ยิ่งยอมรับเชื่อฟังท่านแม่ตน
ท่านแม่เคยบอกอะไรก็ต้องทำให้ได้ ดังนั้นพวกเขาก็จะเป็นคนที่พูดแล้วก็ต้องทำได้
ณ เรือนนอนตะวันออก หันถงย่อมได้ยินเสียงลู่เจียวเล่านิทานในเรือนนอนตะวันตก อ่อนโยนนุ่มนวล คนได้ฟังก็อดรู้สึกจิตใจสงบไม่ได้ แม้ว่าเขาฟังนิทานที่อีกฝ่ายเล่าไม่เข้าใจ แต่ก็มั่นใจได้ว่า ต้องเป็นนิทานที่สนุกมาก
หันถงหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ยิ้มกล่าวว่า “คิดไม่ถึงว่าพี่สะใภ้ถึงกับสอนลูกได้เช่นนี้ มิน่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จึงรู้ความและมีมารยาทเช่นนี้”
หันถงไม่เข้าใจว่าสตรีที่สอนลูกให้รู้ความได้เช่นนี้ ทำไมก่อนหน้านี้จึงมีชื่อเสียงไม่ดีเช่นนั้นได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงได้ฟังคำพูดหันถง ในใจก็อดยินดีไม่ได้ แต่สีหน้ายังคงรักษาความนิ่งเอาไว้ มองหันถงกล่าวน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“นางก็แค่สตรีบ้านนอก ไหนเลยจะดีเหมือนเจ้าว่า”
ไม่รู้ทำไม เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่พอใจยามเห็นคนอื่นให้ความสนใจลู่เจียวมากเกินไป
