ตอนที่ 133 ไม่ใช่ว่าบังเอิญหรอกหรือ
ลู่เจียวหันไปมองหันถง เสื้อผ้าหรูหรา ท่าทางสบายๆ และหน้าตากระจ่างเกลี้ยงเกลา คนผู้นี้มีค่าควรคบหา
ลู่เจียวมองหันถง เหมือนนึกถึงเรื่องในนิยายเล่มนั้นได้ ขาเซี่ยอวิ๋นจิ่นนั้นดี ไม่ผิดปกติ ดังนั้นแม้ไม่มีนาง สุดท้ายขาเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รักษาให้หายดีได้ คนที่ช่วยเขารักษาขาให้หายดีหากไม่เหนือความคาดหมายก็คือหันถงผู้นี้
ตอนลู่เจียวมองหันถงอีกที แววตาก็จริงใจอย่างมาก
“แม้ว่าขาอวิ๋นจิ่นผ่าตัดแล้ว แต่ข้าก็ยังขอขอบคุณชายหัน ทำให้คุณชายหันเป็นห่วงแล้ว”
หันถงยิ้มมองลู่เจียว แก้ตัวว่า “พี่สะใภ้เรียกข้าว่าหันถงก็ได้ ข้ากับอวิ๋นจิ่นแม้ไม่ใช่พี่น้อง แต่ก็สนิทกันเหมือนพี่น้อง”
ลู่เจียวเองก็ไปอ้อมค้อม ยิ้มรับ “ได้”
สามคนเดินไปยังห้องโถง ในห้องซานเป่ากำลังสอนเด็กๆ ในหมู่บ้านเรียนหนังสือ
หันถงมองทุกอย่างอย่างตกตะลึง “นี่กำลังทำอะไรกัน?”
“เด็กในหมู่บ้านล้วนไม่รู้หนังสือ ที่อวิ๋นจิ่นต้องการก็คือจะอาศัยช่วงที่เขาพักรักษาตัวนี้สอนหนังสือเด็กๆ ในหมู่บ้าน ตอนนี้เขาลงเดินไม่ได้ ก็ให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่สอนไปก่อน”
ลู่เจียวเพิ่งกล่าวจบ หันถงก็พยักหน้าอย่างเลื่อมใส “ไม่เสียทีที่เป็นพี่อวิ๋นจิ่น จิตใจทรงคุณธรรมยิ่งนัก”
ลู่เจียวอดเหล่มองหันถงไม่ได้ อยากบอกเขาสักคำว่า เจ้ารู้ไหม คนผู้นี้วันหน้าคือตัวร้าย
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวอะไร พาหันถงกับหมอเดินไปยังเรือนนอนตะวันออก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นหันถงมาก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก สีหน้ายินดีทักทายเชิญให้หันถงนั่ง
ตอนนี้เขามีความมั่นใจเต็มเปี่ยม กิริยาท่าทางก็มีสง่าราศี เทียบกับเขาแต่ก่อนที่เอาแต่นิ่งงันเก็บกด ย่อมดูดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด
หันถงเห็นเขาเช่นนี้ ก็รู้ว่าสองสามวันนี้เขามีชีวิตไม่เลว ความสัมพันธ์กับลู่เจียวก็น่าจะไม่เลว ควรรู้ว่าอวิ๋นจิ่นเมื่อก่อนนี้โกรธแค้นพี่สะใภ้มาก คิดว่าระยะนี้มีพี่สะใภ้คอยดูแลเอาใจใส่ ทำให้พี่อวิ๋นจิ่นหวั่นไหว
หันถงดีใจแทนเซี่ยอวิ๋นจิ่นจริงๆ พวกเขาสองสามีภรรยาปรองดองกันได้ เป็นเรื่องดีสำหรับเจ้าแฝดสี่
“ข้าขออวยพรให้พี่อวิ๋นจิ่นสุขภาพหายดีในเร็ววัน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเชิญหันถงนั่งลง ลู่เจียวออกไปชงน้ำชาเข้ามาสองถ้วย
ในห้อง ท่านหมอซือที่หันถงพามาด้วยกำลังตรวจดูบาดแผลที่ขาเซี่ยอวิ๋นจิ่น พอเขาได้เห็นรอยเย็บที่ผ่าตัดของเซี่ยอวิ๋นจิ่น สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตกใจ
หันถงข้างๆ เห็นท่านหมอซือเงียบไปนาน ก็เป็นห่วงกล่าวว่า “ท่านหมอซือ ทำไมหรือ มีปัญหาอะไรหรือ”
ท่านหมอซือเงยหน้ามองหันถง กล่าวอย่างแปลกใจว่า “การผ่าตัดนี้ร้ายกาจมาก แม้อาจารย์ข้าก็ไม่อาจทำได้เช่นนี้ เจ้าดูรอยเย็บที่ขาเขานี่ มีเพียงรอยเย็บเส้นเดียว วันหน้าขาหายดี แม้แต่แผลเป็นก็ไม่มี หมอที่มีฝีมือผ่าตัดเช่นนี้ร้ายกาจนัก”
ท่านหมอซือกล่าวจบ ก็หันไปถามเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างตื่นเต้นว่า “เจ้าบอกว่าหมอฉีหอยาเป่าเหอในเมืองผ่าตัดให้เจ้า?”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า ก้มหน้ามองขาตนเอง
ก่อนหน้านี้ท่านหมอซือไม่บอก เขายังไม่ทันสังเกต ตอนนี้พอได้ยินคำพูดท่านหมอซือ เขามองอีกที พบว่าขาตนเองมีบาดแผลประสานกันเพียงเส้นเดียว เขาจำได้ว่าเคยมีคนบอกเขาว่า หลังผ่าตัด บาดแผลติดเชื้อและบวมเน่าได้ง่าย ต้องทรมานอยู่นานกว่าจะหายได้ และหลังผ่าตัดก็จะมีแผลเป็นหนาและน่าตกใจ
แต่ตอนนี้ขาเขาไม่เพียงแต่ไม่ติดเชื้อ ยังไม่บวมเน่า แม้แต่รอยแผลเป็นก็ไม่มี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอดรู้สึกไม่ได้ว่าโชคตนไม่นับว่าเลวร้าย ถึงกับได้พบหมอเทวดาร้ายกาจเช่นหมอฉี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิด มองไปยังท่านหมอซือกล่าวว่า “หมอฉีเป็นหมอมาจากเมืองหลวง วิชาการแพทย์ร้ายกาจมาก”
ท่านหมอซือตื่นเต้นกล่าวว่า “ข้าต้องไปขอความรู้หมอฉีสักหน่อย เขาทำได้อย่างไรให้ผ่าตัดแล้วไม่ให้บาดแผลติดเชื้อ ไม่บวมและไม่เน่า”
ในห้องลู่เจียวมองเห็นทุกอย่างก็ไม่รู้กล่าวอะไรดี ผ่าตัดไม่ติดเชื้อ ไม่บวม ไม่เน่า ก็เพราะนางให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นใช้ยาปฏิชีวนะ น่าเสียดายยุคสมัยนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่ายาปฏิชีวนะ
ลู่เจียวอดขมวดคิ้วคิดไม่ได้ หากผลิตยาปฏิชีวนะได้ก็ดี
แต่เพนนิซิลลินในยาปฏิชีวนะทำง่าย แต่หาเข็มฉีดยาไม่ง่ายเลย ที่ใช้ทำหัวเข็มก็ต้องไม่เป็นสนิม ยุคสมัยนี้ไม่มีวัสดุชนิดนี้ นี่คือความยุ่งยากที่สุด
เพนนิซิลลินไม่อาจใช้กินได้ หากกินย่อมต้องผสมโพแทสเซียมไอออน โพแทสเซียมไอออนได้มาจากโพแทส หากคิดจะสกัดโพแทสเซียมไอออน อย่างแรกก็ต้องหาเหมืองแร่โพแทส
ในห้องหันถงมองท่านหมอซือที่ท่าทางตื่นเต้น ก็อดถามต่อไปไม่ได้
“ขาอวิ๋นจิ่นจะไม่เป็นไรใช่ไหม”
ท่านหมอซือกล่าวมั่นใจว่า “ขาเขาไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน และยังไม่มีผลอะไรกระทบตามมาด้วย กล่าวตามตรง หากให้คนอื่นมาทำการผ่าตัด ขาเขาย่อมไม่ดีงามเช่นนี้ หมอทหารในกองทัพเราแม้ว่าผ่าตัดได้ แต่หลังผ่าตัด ผู้ป่วยต้องทนทรมานมาก และหลังผ่าตัดยังมีอาการที่ตามมาอีก เช่นปวดขา ไม่อาจยืนตรงได้อีกนาน รอยแผลก็น่ากลัว”
ท่านหมอซือยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้นวาดไม้วาดมือไปมา “ดังนั้นหมอฉีเป็นหมอที่ร้ายกาจมาก ข้าต้องไปขอคำแนะนำจากเขาสักหน่อยแล้ว”
บนเตียง เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำท่านหมอซือ แววตาก็ครุ่นคิดลุ่มลึก วันหน้าเขาต้องจดจำน้ำใจนี้ของหมอฉีไว้ วันหน้าหากอีกฝ่ายต้องการสิ่งใด เขาจะคอยช่วยเหลือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดเช่นนี้ หันไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “ลู่เจียว ไว้ได้พบหมอฉี ช่วยข้าขอบคุณเขาด้วย ครั้งนี้เท่ากับเขาได้ช่วยชีวิตข้าไว้ วันหน้าหากเขาต้องการอะไร ข้าย่อมช่วยเขาอย่างเต็มที่”
ลู่เจียวอดเลิกคิ้วไม่ได้ การผ่าตัดนี้เป็นฝีมือนาง ดังนั้นเขาควรติดค้างนางหนึ่งครั้ง?
แต่นางไม่อยากบอกว่าการผ่าตัดของเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นฝีมือผ่าตัดของนาง รอให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นขาหาย นางและเขาก็จะหย่ากัน ไม่จำเป็นต้องทำให้มากความ
ลู่เจียวยิ้มรับคำ “ได้ ข้าจะบอกเขา”
ในห้องหันถงมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างดีใจ ยิ้มกล่าวว่า “อวิ๋นจิ่น ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนวาสนาสูงส่ง ย่อมไม่ถูกกักตัวไว้ในที่แห่งนี้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเองก็ดีใจ หน้าตาเบิกบานยิ้มมองลู่เจียวกล่าวว่า “คืนนี้ทำอาหารสองสามอย่าง ต้อนรับหันถงให้ดี”
ลู่เจียวตอบรับ “ได้”
หันถงเองก็ไม่เกรงใจ หันไปมองลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “พี่สะใภ้ ง่ายๆ ก็พอ อย่าเห็นข้าเป็นคนนอก”
ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ตกลง”
นางกล่าวจบหันหลังจะออกไป ในห้อง หันถงกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็คุยกันเรื่องสำนักศึกษา เซี่ยอวิ๋นจิ่นโดนชนเจ็บสาหัส หลายคนในสำนักศึกษาเสียดายแทนเขา หากทุกคนรู้ว่าขาเขาหายดี ย่อมต้องดีใจมาก
นอกห้อง ลู่เจียวพึมพำ นั่นก็ไม่แน่
พรสวรรค์ทำให้คนริษยา คนเรียนหนังสือได้ร้ายกาจอย่างเซี่ยอวิ๋นจิ่น ย่อมต้องมีคนริษยาเขา ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเขาถูกชนจนขยับเขยื่อนเคลื่อนไหวไม่ได้ ไม่แน่เบื้องหลังอาจมีคนดีใจไม่น้อย ตอนนี้ได้ยินว่าเขาไม่เป็นไรแล้ว คนพวกนั้นย่อมต้องผิดหวัง
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็พลันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ สี่ปีก่อน เซี่ยอวิ๋นจิ่นถูกคนวางยา ถูกเจ้าของร่างเดิมฉวยโอกาสขึ้นเตียงเขา สี่ปีต่อมา เซี่ยอวิ๋นจิ่นถูกรถม้าชนบาดเจ็บสาหัสอีก นี่ไม่ใช่ว่าบังเอิญหรอกหรือ
