ตอนที่ 127 แอบส่งสัญญาณให้แม่หม้ายหวัง
ป้ากุ้ยฮวากล่าวจบ คนบนรถพากันเห็นด้วยพยักหน้า จางชุนฮวาภรรยาสวี่ตัวจิน กล่าวเบาๆ ว่า “บ้านข้าตอนนี้มีแค่ใบเดียว ซื้อไม่ได้จริงๆ”
รถเกวียนเทียมวัวครึกครื้นกันขึ้นมา เซี่ยเถี่ยหนิวขับรถเทียมวัวมุ่งไปยังหมู่บ้านชีหลี่
บนรถทุกคนพูดคุยกันอย่างครึกครื้น มีเพียงแม่หม้ายหวังนั่งนิ่งเงียบ แต่ลู่เจียวรู้ว่านางกำลังลอบมองนางเงียบๆ สายตานั่นมีความไม่พอใจอยู่ตลอด
ลู่เจียวได้แต่ทำเป็นไม่เห็นนาง แม้แต่มองก็ไม่มองนางสักแวบ
ยามนี้ป้ากุ้ยฮวาถามลู่เจียวอย่างห่วงใย “เจียวเจียว แม่สามีเจ้ายังหาเรื่องเจ้าใช่ไหม”
ลู่เจียวได้ยินก็อดยินดีไม่ได้ นางกำลังกลุ้มใจว่าจะหาโอกาสกล่าวถึงบ้านแม่สามีตนไม่ได้อยู่เลย
“ผู้ใดจะรู้เล่า เดาว่าคงไม่อาจสงบเงียบได้เกรงว่าวันหน้าคงจะมีเรื่องอีก”
คนบนรถได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็พากันว่าหร่วนซื่อไม่ดี
ป้ากุ้ยฮวาก็ด่าขึ้นอย่างยิ่งเดือดดาล “นังเฒ่าเจ้าเล่ห์นี่มีวาสนาไม่เสพ จงใจหาเรื่อง ช้าเร็วย่อมมีสักวันที่กรรมจะตามสนองนาง”
คำพูดป้ากุ้ยฮวา คนบนรถเทียมวัวพากันพยักหน้า จางซื่อภรรยาผู้ใหญ่บ้านเลิกคิ้วกล่าวขึ้น
“หากจะว่าหมู่บ้านตระกูลเซี่ย ใครวาสนาดีสุด ก็คงเป็นหร่วนซื่อ นางแต่งกับนายท่านผู้เฒ่าสี่มาหลายปี ไม่ค่อยได้ลำบากอะไร และนายท่านผู้เฒ่าสี่ก็เอาแต่ปกป้องนาง ลูกชายลูกสะใภ้ก็กตัญญูเชื่อฟัง ทั้งครอบครัวนางตัดสินใจคนเดียว แต่มีชีวิตดีๆ แบบนี้กลับไม่เอา จะหาเรื่องให้ได้ หากยังหาเรื่องต่อไป ช้าเร็วสักวันต้องรับผลกรรมเอง”
เจี่ยงซื่อลูกสะใภ้จู๋จ่าง พยักหน้า “อวิ๋นจิ่นเป็นลูกชายที่ดีเช่นนี้ คนอื่นอยากได้จะตายยังไม่ได้ แต่นางกลับไม่รู้จักดี ข้าว่านะในบรรดาลูกที่นางให้กำเนิด ที่ดีที่สุดก็คืออวิ๋นจิ่นแล้ว แน่นอนว่าภรรยาอวิ๋นจิ่นก็ดีเช่นกัน”
ลู่เจียวมองสายตาทุกคน ถอนหายใจกล่าวว่า “น่าเสียดายแม่สามีข้ายังคิดแต่ว่าพวกเราไม่กตัญญู คนเราทำอะไรฟ้ามองดูอยู่ พวกเราไม่ผิดต่อคุณธรรมในใจก็พอ”
ลู่เจียวกล่าวจบก็กล่าวอีกว่า “ความจริงพูดไปพูดมาก็ล้วนเป็นพ่อสามีข้าตามใจนาง หากพ่อสามีข้าไม่ตามใจนาง นางจะมีท่าทีอวดอ้างวางโตเช่นนี้ได้อย่างไร แต่ว่ากล่าวกับตามจริง พ่อสามีข้าเป็นคนรักภรรยา ไม่ว่าแม่สามีทำอะไร พ่อสามีข้าแต่ไรมาไม่เคยว่านางไม่ดี”
ลู่เจียวกล่าวจบ คนบนรถเกวียนเทียมวัวก็พากันพยักหน้า “ท่านอาเหล่าเกินเป็นคนรักภรรยา ตอนหนุ่มๆ ก็รักภรรยา บอกตามตรงข้าไม่ค่อยเข้าใจ ภรรยาท่านอาเหล่าเกินหน้าตาก็ไม่ได้สะสวย ทั้งยังแล้งน้ำใจ ทำไมท่านอาเหล่าเกินจึงเห็นนางเป็นดังของมีค่าได้”
ป้ากุ้ยฮวากล่าวเสริมต่อว่า “ข้าเองก็คิดไม่ตก เจ้าว่าหากนางสะสวย พวกเรายังคิดเสียว่าเหล่าเกินหลงใหลความงาม แต่กลับไม่ใช่ กลับเป็นเหล่าเกินตอนหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ดูไม่เลว แต่อวิ๋นจิ่นก็ไม่เหมือนเหล่าเกิน ไม่เหมือนหร่วนซื่อ ไม่รู้เหมือนใคร”
เจี่ยงซื่อลูกสะใภ้จู๋จ่าง รีบกล่าวว่า “ข้าได้ยินพ่อสามีข้าว่า อวิ๋นจิ่นเหมือนปู่เขา ปู่เขาตอนหนุ่มก็เป็นชายหนุ่มที่หล่อที่สุดในหมู่บ้านตระกูลเซี่ย ขอเพียงเขาออกมาเดิน ก็จะมีสาวๆ เดินตามด้านหลังเป็นพรวน แต่เขาเกิดมาก็สุขภาพไม่ดี ต่อมาได้แต่งกับย่าของอวิ๋นจิ่น ย่าเขาทั้งสูงและกำยำ รักกันกับปู่อวิ๋นจิ่นมาก ทั้งสองคนแม้ว่าหน้าตาไม่เหมาะสมกัน แต่กลับรักใคร่กันตลอดชีวิต ปู่ของอวิ๋นจิ่นจากไปไม่นาน ย่าเขาก็ตามไป ทั้งสองคนจากกันไปติดๆ”
ลู่เจียวมองไปทางแม่หม้ายหวังเงียบๆ เห็นว่านางกำลังเงี่ยหูฟังอยู่
ลู่เจียวยิ้มรับคำว่า “แม่สามีชีวิตนี้ก็มีวาสนาเช่นนี้ วันหน้าหากอวิ๋นจิ่นสอบติดได้เป็นจิ้นซื่อ ก็เป็นขุนนาง นางก็เป็นฮูหยินมารดาขุนนางแล้ว”
ลู่เจียวกล่าวจบ คนบนรถเทียมวัวพากันถอนหายใจ “คนเราเปรียบเทียบกันทีแทบโมโหตาย”
“คนชอบหาเรื่องเช่นนี้ถึงได้มีวาสนาดีนัก สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม”
ลู่เจียวยังกล่าวอีกว่า “แต่ดีที่สุดนางอย่าได้หาเรื่องทำให้พ่อสามีข้ารำคาญจะดีที่สุด หากทำให้พ่อสามีข้ารำคาญแล้วไปหาผู้หญิงอื่น แม่สามีก็คงต้องรับกรรมแล้ว”
ลู่เจียวกล่าวจบ ผู้หญิงบนรถเกวียนเทียมวัวต่างพากันส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้”
“พ่อสามีเจ้าผู้นั้นชีวิตนี้ก็คงตายในมือหร่วนซื่อแล้ว”
“ข้าเองก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้ หากสตรีคนไหนมีความสามารถแย่งเซี่ยเหล่าเกินไปจากหร่วนซื่อได้ ข้าจะชมนางว่าร้ายกาจมาก”
แม่หม้ายหวังที่นั่งอยู่ข้างหนึ่งของรถก็แววตาวูบไหว แต่ไม่ส่งเสียงกล่าวอะไร
ลู่เจียวหัวเราะเบาๆ ไม่ได้กล่าวเรื่องนี้ต่อ หันไปคุยเรื่องอื่นกับคนบนรถเทียมวัวแทน
ทุกคนหันมาคุยเรื่องเก็บสมุนไพรกันทันที ป้ากุ้ยฮวายิ้มกล่าวว่า “วันนี้ข้าเข้าเมืองไปซื้อชีเย่อี้จือฮวา ที่ก่อนหน้านี้เจียวเจียวเคยพูดถึง ไว้กลับมาใส่ถุงผ้าไว้กันยุงกับแมลง มีถุงนี้ พรุ่งนี้เช้าพวกเราก็ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรกันได้แล้ว”
จางซื่อภรรยาผู้ใหญ่บ้านยิ้มกล่าวว่า “ข้าเองก็จะไปซื้อสมุนไพรตัวนี้เหมือนกัน ตอนบ่ายเสี่ยวเจวียนก็จะขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรแล้ว ข้ากลัวนางถูกยุงกัด ดังนั้นให้นางไปเก็บรอบๆ เขาก่อน อย่าเพิ่งขึ้นเขา รอให้ซื้อหญ้านี้กลับมาพกติดตัวค่อยขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร”
ป้ากุ้ยฮวาได้ฟังก็ยิ้มกล่าวว่า “ตอนบ่ายข้าเองก็จะให้สะใภ้ข้าเก็บอยู่บริเวณรอบภูเขาก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยขึ้นเขา”
ทุกคนกล่าวถึงเรื่องนี้ ต่างก็รู้สึกขอบคุณลู่เจียว “ขอบคุณภรรยาเซี่ยอวิ๋นจิ่นมาก”
ลู่เจียวส่ายหน้า “ไม่เป็นไร แต่ทุกคนต้องระวัง หากถูกยุงกัด รีบใช้ดอกชีเย่อีจือทาบาดแผล ยานี้สามารถลดบวมได้”
“อืมๆ”
มาถึงหมู่บ้านชีหลี่อย่างรวดเร็ว ลู่เจียวแบกกระบุงใส่หลังมุ่งไปยังร้านหอยาเป่าเหอ
ในหอยาเป่าเหอ หมอฉีกำลังยืนชะเง้ออยู่หน้าประตู พอเห็นลู่เจียวมา ก็มาต้อนรับทันที “อาจารย์ ท่านมาแล้ว”
คนป่วยซื้อยาในร้านสองคนมองฉีเหล่ยกับลู่เจียวอย่างแปลกใจ หรือพวกเขาฟังผิด? แม่นางอายุน้อยผู้นี้ก็คืออาจารย์ของหมอฉี เช่นนั้นวิชาการแพทย์นางก็คงร้ายกาจมาก
ผู้จัดการกับคนงานในร้านกลับสีหน้าปกติ เพราะพวกเขารู้เรื่องนี้แล้ว
แม้ว่านึกไม่ถึงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร อย่างไรก็เป็นเรื่องของหมอฉี
หมอฉีนำลู่เจียวไปยังลานด้านหลังหอยาเป่าเหอ เขาเดินไปพูดไปว่า “หลิงเฟิงกำลังรอท่านอยู่”
ลู่เจียวมองฉีเหล่ยแวบหนึ่ง พยักหน้ากล่าวว่า “เจ้ากับคุณชายจ้าวสนิทกันมากหรือ”
ได้ฟังความนัยจากวาจาฉีเหล่ย ไม่น่าใช่แค่ความสัมพันธ์แค่หมอกับเจ้าของร้าน
ฉีเหล่ยเห็นลู่เจียวเป็นอาจารย์ก็ย่อมไม่ปิดบัง กล่าวน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ตระกูลข้ากับตระกูลเขาสนิทกันมาหลายรุ่น พวกเราเติบโตมาด้วยกัน ไม่ใช่พี่น้องก็เหมือนพี่น้อง เขามาที่นี่ ข้าก็เลยตามเขามาด้วย”
ลู่เจียวเลิกคิ้วสีหน้านิ่งกล่าวว่า “ดูจากวาจาและพฤติกรรมพวกเจ้าแล้วน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา หมู่บ้านชีหลี่กันดารห่างไกลเช่นนี้ ไม่ควรเป็นสถานที่ที่พวกเจ้าควรมา พวกเจ้ามีอะไรปิดบังใช่ไหม”
ฉีเหล่ยได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็อึ้งไป พลันไม่รู้จะตอบเช่นไรดี
ลู่เจียวมองดูท่าทางเขา เดาได้ว่าที่มีเรื่องปิดบังก็น่าจะเป็นคุณชายจ้าวผู้นั้นแล้ว ดังนั้นฉีเหล่ยจึงไม่อาจบอก
ทั้งสองคนเดินมาถึงหอหลังเล็กที่ลานด้านหลัง ณ ห้องโถงกลาง จ้าวหลิงเฟิงเจ้าของหอยาเป่าเหอกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะจ้องมองนาง
ลู่เจียวเอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้สึกต้อยต่ำ “คารวะคุณชายจ้าว”
จ้าวหลิงเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย ยกมือส่งสัญญาณให้พวกเขานั่งลง จากนั้นเขาไม่รอให้ลู่เจียวเอ่ยปาก ก็เอ่ยถามขึ้นก่อนว่า “ได้ยินฉีเหล่ยว่า เจ้ามีวิธีการหาเงินมากมาย?”
ลู่เจียวก็ไม่ได้เกรงใจอะไรกับเขา “ก็มี หารายได้ในระยะสั้น เพียงแต่คิดถามคุณชายจ้าวสักคำ คุณชายจ้าวคิดร่วมมือทำการค้ากับข้าหรือ”
