ตอนที่ 149 นี่คือสมองมีปัญหาแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่รับก็ไม่ได้ คนพวกนั้นทิ้งของไว้ กล่าวขอบคุณแล้วก็รีบวิ่งจากไป
ของกองเต็มพื้นเรือนนอนตะวันออก นอกจากของกินที่ซื้อมาจากในเมือง ก็เป็นไข่ไก่และผักสดจากแต่ละครอบครัว
ลู่เจียวมองอย่างจนใจ โชคดีที่นางมีห้วงอากาศ เก็บของพวกนี้เข้าไปในห้วงอากาศได้ ไม่งั้นของพวกนี้จะกินถึงเมื่อไรกัน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นของที่พื้นก็แอบปวดหัว หันไปถามลู่เจียว “ของพวกนี้วางไว้ที่นี่เกรงว่าจะเน่าเสีย ไม่สู้มอบให้มารดาเจ้าไปดีกว่า”
ลู่เจียวย่อมไม่ปฏิเสธที่จะมอบให้ตระกูลลู่ เพียงแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาไป ก่อนหน้านี้นางรับปากเจ้าหนูน้อยทั้งสี่แล้วว่าจะไปบ้านตระกูลลู่อีกก็จะพาพวกเขาไปด้วย
ตอนนี้ขาเซี่ยอวิ๋นจิ่นยังไม่หายดี นางพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปบ้านแม่ จะให้ทิ้งเซี่ยอวิ๋นจิ่นอยู่บ้านคนเดียวหรือ
ลู่เจียวคิดแล้วก็ส่ายหน้ากล่าวว่า “แล้วไปเถอะ ตอนนี้ไม่มีเวลาไป เก็บของไว้ก่อน เก็บไว้ได้ก็เก็บ ไม่ได้ก็ดอง ไว้กินนานหน่อย”
ถึงตอนนั้นนางเก็บเข้าห้วงอากาศ ทำเป็นเอาไปดองสักหน่อย ก็แก้ปัญหานี้ได้แล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ดึงดัน ลู่เจียวเริ่มเก็บของ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็มาช่วยนางอยู่ข้างๆ
“ท่านแม่ พวกเราช่วยท่านแม่เอง”
แฝดทั้งสี่ภาคภูมิใจเต็มที่ ท่านแม่ไม่เพียงแต่ร้ายกาจ ยังทำให้คนอื่นซาบซึ้งใจนาง บรรดาคนอื่นๆ ที่ได้เห็นพวกเขาก็รู้สึกรักเอ็นดูพวกเขาอย่างมากอีกด้วย
แม้ว่าเมื่อก่อนคนในหมู่บ้านไม่ได้คิดเป็นศัตรูกับพวกเขา แต่ไม่ได้ต้อนรับดิบดีอย่างเช่นตอนนี้
ไม่เพียงเพื่อนๆ ช่วยเหลือพวกเขา ผู้ใหญ่เห็นพวกเขาก็ส่งยิ้มให้ ที่แท้ช่วยเหลือคนดื่น ก็ได้รับความขอบคุณจากคนอื่นด้วย
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เหมือนได้เปิดประตูสู่โลกใหม่
ลู่เจียวเก็บของในเรือนนอนตะวันออกเสร็จ ก็พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เขาครัวทำถังหูลู่เล่น
พอถังหูลู่ทำออกมาได้ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กินคนละไม้ เดิมยังอยากกินอีก ลู่เจียวกลับห้ามไว้ เอาไม้อื่นเก็บขึ้น ไว้กินพรุ่งนี้ ไม่งั้นจะฟันผุ
ลู่เจียวอาบน้ำให้พวกเขาเสร็จ เดิมคิดจะเล่านิทานให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฟัง ปรากฏว่าเซี่ี่ยเอ้อร์จู้ยังไม่มา
นี่มันเรื่องอะไรกัน ลู่เจียวแปลกใจวิ่งไปยังเรือนนอนตะวันออกถามเซี่ยอวิ๋นจิ่น “วันนี้ก็สายแล้ว ทำไมพี่รองยังไม่มาอีก”
ทุกวันตอนค่ำเซี่ี่ยเอ้อร์จู้จะมาดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นขับถ่าย วันนี้ตกค่ำได้เวลาแล้วก็ยังไม่มา หรือว่าค่ำนี้เขาเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ในห้องสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นดูไม่ดีอย่างมาก หากไม่เหนือความคาดหมาย พี่รอคงถูกท่านแม่เขาขวางไว้
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงความเป็นไปได้นี้ แววตาก็เย็นเยียบอย่างบอกไม่ถูก มุมปากมีรอยยิ้มเยาะเยียบเย็น
แต่พอเงยหน้ามองลู่เจียว สีหน้าก็อบอุ่นอ่อนโยนขึ้นมาก เขาเอ่ยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “หากไม่เหนือความคาดหมาย เกรงว่าคืนนี้พี่รองคงมาไม่ได้แล้ว”
ลู่เจียวพอคิดก็เข้าใจ เซี่ี่ยเอ้อร์จู้น่าจะถูกท่านแม่เซี่ยอวิ๋นจิ่นจับตาดูอยู่ และเรื่องนี้อาจเป็นไปได้ว่าร่วมมือกับเฉินหลิ่ว เฉินหลิ่วเพิ่งเสียท่าให้นางไป กลับไปย่อมต้องยุให้แม่สามีนางจับตาดูเซี่ี่ยเอ้อร์จู้ไว้ ไม่ยอมให้เขามาช่วยพวกนาง
คนพวกนี้ช่างน่าสะอิดสะเอียนอะไรเช่นนี้
ลู่เจียวคิดอย่างโกรธแค้น มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียง กล่าวว่า “งั้นคืนนี้เจ้าจะทำอย่างไร”
ความจริงนางดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่ได้มีอะไร ประเด็นคือว่าที่ใต้เท้าโส่วฝู่ไม่ยินดี หน้าตาท่าทางเหมือนกลัวว่านางจะจับเขากินอย่างไรอย่างนั้นแหละ
“ไม่งั้นข้าไปหาคนมาดูแลเจ้า สวี่ตัวจินบ้านสวี่ก็ไม่เลว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบปฏิเสธ เขาไม่มีทางยอมให้คนอื่นมาดูแลเขาขับถ่ายแน่ เขายอมรับพี่รองตนเองได้ก็เพราะว่าทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน เขาชินแล้ว
“ไม่ต้อง ค่ำนี้ข้าจัดการปัญหาพวกนี้เอง เจ้าช่วยข้าเอากระโถนมาก็พอ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็รู้สึกอึดอัด แต่พอคิดได้ว่าลู่เจียวคือภรรยาเขา จึงได้สงบลง ในเมื่อเขายอมรับลู่เจียวแล้ว วันหน้าทั้งสองคนย่อมทำเรื่องระหว่างสามีภรรยาพวกนั้น ดังนั้นจากนี้ไป เขาควรชินกับการมีลู่เจียวอยู่ในชีวิตเขาได้แล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิด ก่อนจะเผยสีหน้าเปิดเผยมองลู่เจียวข้างเตียง
แต่ลู่เจียวกลับอึ้งแทน เจ้าหมอนี่ก่อนหน้านี้ทำหน้าตาเหมือนกลัวว่านางจะเอาเปรียบเขา ตอนนี้กลับเปิดเผยเช่นนี้
แต่เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ไม่มา ก็ได้แต่นางจัดการเองแล้ว
ลู่เจียวหันหลังเดินไปยังใต้เตียงดึงเอากระโถนออกมา ส่งให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นนอกจากขาขยับไม่ได้ ร่างกายที่อื่นไม่มีปัญหาอะไร ดังนั้นรับกระโถนมาก็คิดจะจัดการขับถ่ายเอง
ในห้องลู่เจียวก็รู้งานก้าวออกไปนอกห้อง บนเตียง เซี่ยอวิ๋นจิ่นถอนหายใจโล่งอก แม้ว่ายอมรับการมีลู่เจียวอยู่ในชีวิตเขาแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติเท่าไร
ลู่เจียวออกไป เขากลับรู้สึกผ่อนคลายลงไม่น้อย
เรือนนอนตะวันออกมีเสียงถ่ายเบาอย่างรวดเร็ว รอจนเสียงเงียบ ลู่เจียวรีบเข้าไปรับกระโถนจากมือเซี่ยอวิ๋นจิ่น หันหลังออกไปเท เทเสร็จ ก็นำกระโถนไปล้างและล้างมือ
“ข้าเอาน้ำร้อนมาให้เจ้าเช็ดตัวสักหน่อย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเพิ่งผ่าตัดมาได้ห้าวัน ไม่อาจอาบน้ำได้ ได้แต่เช็ดตัวง่ายๆ
เมื่อก่อนเซี่ี่ยเอ้อร์จู้เช็ดตัวให้เขา ค่ำวันนี้เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ไม่อยู่ เซี่ยอวิ๋นจิ่นต้องเช็ดตัวเอง
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ปากไวถามว่า “ต้องให้ข้าช่วยไหม”
เดิมนางคิดว่าตนเองกล่าวเช่นนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นย่อมปฏิเสธ ไม่คิดว่าพอนางกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับรับคำทันที ”ได้”
ลู่เจียวคิด่วาตนเองฟังผิด มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสีหน้าตกใจ
นี่นางฟังผิดกระมัง ต้องฟังผิดแน่นอน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงมองท่าทางลู่เจียวตาโตอึ้งไป น่ารักราวกับสัตว์ป่าตัวน้อยที่ตกใจวิ่งอยู่ในป่า อารมณ์เขาก็ดีอย่างไม่อาจระงับ ถึงกับคิดหยอกลู่เจียว
“เป็นอะไรไปหรือ”
ลู่เจียวรีบส่ายหน้า “ไม่มีอะไร ข้าออกไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เจ้า”
นางแค่ตกใจไปหน่อยเท่านั้น ก่อนหน้านี้ผู้ชายคนนี้หลีกเลี่ยงนางราวกับเลี่ยงโจร ตอนนี้กลับให้นางเช็ดตัวได้อย่างเปิดเผย นี่ไม่ถูกต้องละ เกิดปัญหาอะไรตรงไหนนะ
ลู่เจียวคิดออก จึงตัดใจไม่คิดเสียเลย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นในห้องหัวเราะขึ้นเบาๆ จนกระทั่งลู่เจียวยกน้ำเข้ามาในห้อง เขาจึงได้เก็บงำรอยยิ้ม กลับคืนสู่สีหน้าสงบนิ่งดังเดิม
ลู่เจียวยกน้ำร้อนไปข้างเตียง ถามว่า “เสื้อผ้าเจ้าให้ข้าถอดหรือเจ้าถอดเอง”
ยามอื่น นางถอดเสื้อผ้าให้เขา ท่าทางเขาก็ราวกับถูกนางย่ำยี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับไม่ได้ให้นางถอดเสื้อผ้าให้ เขายกมือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเอง เพียงแต่ท่าทางเคลื่อนไหวปลดกระดุมเสื้อง่ายๆ แต่กลับดูเหมือนเขากำลังยั่วยวนนางอยู่ กอปรกับเขาปลดเสื้อไปก็มองนางไป ดวงตาดำขลับจ้องนางเหมือนจะพูดอะไรก็ไม่พูดออกมา
ลู่เจียวยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าม่ถูกต้อง แท้จริงเกิดปัญหาที่ตรงไหนกันนะ
หรือว่าเขาไข้ขึ้นจนเลอะเลือน
พอลู่เจียวคิดได้ มือก็ยื่นไปที่หน้าผากเซี่ยอวิ๋นจิ่น แตะดูอย่างรวดเร็ว ปรากฏว่าไม่ได้มีไข้แม้แต่น้อย ในเมื่อไม่มีไข้ ทำไมเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
ลู่เจียวคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ก็ขี้เกียจคิดแล้ว นางเอาผ้าเช็ดตัวจุ่มน้ำ บิดให้หมาดเช็ดตัวให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
แม้ว่าตอนนี้เป็นหน้าร้อน แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นนอนอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับ เหงื่อบนตัวก็ไม่มาก ลู่เจียวเพียงแค่เช็ดตัวง่ายๆ ให้เขาก็พอ
เพียงแต่สีหน้าท่าทางเซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงทำเอานางพูดไม่ออกอยู่บ้าง
เห็นๆ ว่าแค่เช็ดตัวให้เขา เขากลับมีท่าทางแอบฝืนทนอย่างมาก ราวกับพยายามอดทนระงับใจอย่างยิ่งยวด
เพราะเกิดมาหน้าตาดี ดังนั้นท่าทางแอบฝืนทนก็เหมือนกับบุปผางามที่ถูกนางย่ำยี ส่วนนางก็คือปีศาจร้ายที่ย่ำยีบุปผางามอย่างรุนแรง
