ตอนที่ 157 อะไรก็เป็น
ลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นเขา ครั้งนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่ได้พัก ขึ้นเขาอึดใจเดียว แต่พอขึ้นไปก็เหนื่อยมากจนพอหย่อนก้นลงนั่งก็ลุกไม่ขึ้นอีก
“ท่านแม่ เหนื่อยมากเลย”
ลู่เจียวยิ้มมองพวกเด็กๆ กล่าวว่า “นี่แสดงให้เห็นว่าสุขภาพพวกเจ้ายังไม่ดีพอ เจ้าดูพี่เสี่ยวเป่า พี่มู่โถวพี่โก่วเซิ่ง พวกเขาสุขภาพดีขนาดไหน”
เซี่ยเสี่ยวเป่า มู่โถว โก่วเซิ่ง ค่อนข้างได้รับการดูแลเอาใจจากครอบครัว แม้ว่าครอบครัวยากจน แต่แต่ละครอบครัวก็ให้เด็กผู้ชายได้กินกันจนพอ ดังนั้นสุขภาพพวกเขาจึงไม่เลวเลย
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองเซี่ยเสี่ยวเป่ากับมู่โถวและโก่วเซิ่ง กล่าวว่า “วันหน้าพวกเราสุขภาพต้องไม่ด้อยไปกว่าพวกพี่ๆ แน่”
ลู่เจียวแสดงท่าทางบอกให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เอาลูกท้อกับองุ่นออกมาแบ่งพวกพี่กินกัน
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ผ่านการอบรมสั่งสอนจากลู่เจียวมาระยะหนึ่ง ก็ใจกว้างกันแล้ว พวกเขาเอาลูกท้อและองุ่นแบ่งเซี่ยเสี่ยวเป่า มู่โถวและยังมีโก่วเซิ่งกินกัน
เซี่ยเสี่ยวเป่ากับมู่โถวและโก่วเซิ่งแอบเกรงใจเล็กน้อย
ลู่เจียวถามเซี่ยเสี่ยวเป่ากับมู่โถวว่าปีนต้นไม้เป็นไหม ปรากฏทั้งสองคนปีนต้นไม้เป็น
ลู่เจียวจึงให้พวกเขาสอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ปีนต้นไม้ โก่วเซิ่งตัวน้อยเองก็คิดอยากปีนต้นไม้
ปรากฏทุกคนมาเล่นด้วยกัน ทำให้ลู่เจียวเบาใจ
ลู่เจียวนั่งมองพวกเด็กๆ ฝึกปีนต้นไม้อยู่ไม่ไกล ครุ่นคิดถึงห้าพันตำลึงเงินที่ก่อนหน้านี้ได้มาจากจ้าว หลิงเฟิง
ห้าพันตำลึงเงินเก็บไว้ย่อมไม่ได้การ ต้องเอาเงินต่อเงินจึงจะได้
วันหน้านางต้องเลี้ยงดูเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ แม้ไม่รู้ว่าจะเลี้ยงพวกเขาได้กี่ปี แต่ในเมื่อตัดสินใจจะเลี้ยงดู ก็ย่อมต้องเลี้ยงดูให้ดี ไว้วันหน้าพวกเขากลับไปอยู่กับบิดาพวกเขา นางยังต้องมอบอะไรให้พวกเขาหน่อย อย่างไรก็เคยเป็นแม่ลูกกันมา ดังนั้นนางก็ยิ่งต้องหาเงินให้ดีๆ จึงจะได้
ลู่เจียวครุ่นคิด พลันนึกถึงน้ำพุจิตวิญญาณในห้วงอากาศของตนเอง น้ำพุจิตวิญญาณนำมาผลิตยา ผลิตสบู่หอม ในนั้นมีที่นาหมู่หนึ่งมีสมุนไพรเติบโตอยู่ เหมือนว่าไม่ได้มีประโยชน์อะไร แต่หากนางเอามาเพาะเมล็ดพันธุ์สมุนไพรล่ะ
เมล็ดผ่านการเลี้ยงดูจากน้ำพุจิตวิญญาณ ไม่ว่าไปเติบโตที่ใดก็ล้วนได้หมด
ลู่เจียวยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ สมุนไพรมีความชอบในการเจริญเติบโตของมันเอง เช่นบางอย่างชอบดินชื้น บางอย่างชอบเนินเขา บางอย่างชอบที่แห้ง
เมล็ดที่ผ่านน้ำพุจิตวิญญาณในห้วงอากาศนางมา ย่อมไม่ถูกระทบจากดินและอากาศ เช่นนั้นนางปลูกสมุนไพรที่ไหนก็ได้ ถึงกับปลูกอาหารและผักผลไม้ได้ด้วย
ลู่เจียวครุ่นคิดก็ยิ้มเบิกบานใจ วันหน้านางมีเงินต้องซื้อที่นาให้มากๆ
“โอ้ เอ้อร์เป่าร้ายกาจมาก ปีนต้นไม้เป็นแล้ว เจ้ารีบลงมาให้ข้าขึ้นไปบ้าง ให้ข้าปีน”
ลู่เจียวได้ยินเสียงร้องตกใจด้านหน้า ก็เงยหน้ามองไป เห็นเอ้อร์เป่าปีนขึ้นต้นไม้ได้อย่างคล่องแคล่วอยู่บ้าง แม้ว่าปีนไปแค่ราวสองเมตร แต่ก็เพียงพอให้พี่น้องสามคนของเขาอุทานตกใจกันแล้ว
ลู่เจียวเลิกคิ้วยิ้มมองเอ้อร์เป่าบนต้นไม้ เจ้าหนูนี่เรื่องออกกำลังกายกระปรี้กระเปร่ากว่าพี่น้องอีกสามคนมากจริงๆ วันหน้าเขาจะไปทางบู๊ไหม
แววตาลู่เจียวเลื่อนจากเอ้อร์เป่าไปยังต้าเป่า หากไม่เหนือความคาดหมาย ต้าเป่าน่าจะเดินเส้นทางบุ๋น เขาไม่เพียงหน้าตาเหมือนบิดาเขา แม้แต่ความฉลาดและสติปัญญาก็เหมือนบิดา ดังนั้นเจ้าหนูนี่วันหน้าเกรงว่าคงเดินเส้นทางบุ๋นแล้ว
ส่วนซานเป่ากับซื่อเป่า ตอนนี้ยังมองไม่ออกว่าเหมาะกับเส้นทางไหน ซานเป่าค่อนข้างรักสวยรักงาม ซื่อเป่าปากหวาน
ลู่เจียวกำลังคิดอยู่ ซานเป่าข้างหน้าก็ส่งเสียงหงุดหงิดดังแว่วมา “โอ๊ย ทำไมข้าปีนขึ้นไปไม่ได้นะ”
ลู่เจียวเงยหน้ามองไป ก็เห็นซานเป่าปีนไปมาก็ยังอยู่ที่เดิม ปีนไม่ขึ้น เขาใช้ทั้งมือและเท้าทำเอาเด็กๆ รอบๆ ต่างพากันหัวเราะฮา แต่ละคนส่งเสียงหัวเราะดังขึ้น
ซานเป่าก็ยิ่งหงุดหงิด ลู่เจียวลุกเดินเข้าไปกล่าวว่า “อย่าใจร้อน ค่อยๆ ฝึก วันนี้ไม่เป็น พรุ่งนี้ก็ค่อยฝึกต่อก็เหมือนกัน ใช่แล้ว พวกเจ้าวันนี้ไม่ใช่ว่าเอาธนูมาหรือ พอดีเลย มาฝึกยิงธนูกัน”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่พอได้ฟัง ก็นึกสนใจขึ้นมาทันที หยิบธนูออกมาเล่นกับพวกเซี่ยเสี่ยวเป่าและมู่โถว
ลู่เจียวแบกกระบุงหลังเก็บสมุนไพรละแวกใกล้ๆ ในเมื่อตัดสินใจว่าจะเพาะเมล็ดพันธุ์ในห้วงอากาศ เช่นนั้นนางก็ต้องเก็บสมุนไพรที่สุกเร็วหน่อย เอาสมุนไพรเหล่านี้ไปปลูกในห้วงอากาศ
ก็จะกลายเป็นเมล็ดพันธุ์อย่างรวดเร็ว ถึงตอนนั้นนางก็เอาเมล็ดพวกนี้มาเพาะต่อก็ได้แล้ว
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็เก็บสมุนไพรอย่างมีความสุข แม้ว่านางสอนชาวบ้านในหมู่บ้านให้รู้จักสมุนไพร แต่ความจริงบนเขายังมีสมุนไพรอีกหลายอย่างที่ชาวบ้านในหมู่บ้านหลายคนไม่รู้จัก
ลู่เจียวเห็นสมุนไพรที่ราคาสูงและเพาะเมล็ดได้ก็จะเก็บไปไว้ในห้วงอากาศ
พอตกค่ำหลังจากเด็กๆ เข้านอนแล้ว นางก็เข้าไปในห้วงอากาศเก็บสมุนไพรที่เพาะไว้เดิมในห้วงอากาศที่สุกแล้วออกมา เอาสมุนไพรใหม่เข้าไปเพาะต่อก็ได้
ลู่เจียวยิ่งคิดก็ยิ่งเบิกบานใจ เก็บสมุนไพรได้กองโต เห็นว่าสายแล้ว นางเอาสมุนไพรครึ่งหนึ่งเก็บเข้าห้วงอากาศ สมุนไพรอีกกองที่ยังไม่สุกดีก็วางไว้ในกระบุงหลัง เอากลับไป
“เอาละ สายแล้ว พวกเรากลับได้แล้ว”
ลู่เจียวเรียกพวกลูกทั้งสี่ที่เล่นกันจนลืมเวลาไปแล้ว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินเสียงนางเรียก ก็หันไปมองอย่างดีใจ เอ้อร์เป่าเรียกอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านแม่ ท่านรีบมาเร็ว ข้ายิงโดนแล้วๆ”
พวกลูกทั้งสี่แขวนก้อนหินไว้บนต้นไม้เพื่อฝึกยิงธนู ปรากฏว่ามีแต่เอ้อร์เป่าที่กว่าจะยิงโดนเข้าทีหนึ่งก็ไม่ง่าย แต่เด็กที่เหลือสามคนยิงไม่โดนสักคน มีแต่เซี่ยเสี่ยวเป่ากับมู่โถวยิงโดนสองสามทีเพราะอายุมากกว่า
เอ้อร์เป่าเห็นลู่เจียวก็ตะโกนเสียงดังตื่นเต้น
ลู่เจียวเดินเข้าไปชมเขาว่า “เอ้อร์เป่าเราร้ายกาจจริง ไม่เสียทีที่คิดจะเป็นแม่ทัพ”
เอ้อร์เป่ายืดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ “ใช่เลย”
เขากล่าวจบหันไปมองลู่เจียวถามว่า “ท่านแม่ ท่านยิงธนูเป็นไหม”
ลู่เจียวพยักหน้า “เป็นสิ”
ลู่เจียวกล่าวจบก็ยื่นมือรับธนูเล็กจากมือเอ้อร์เป่า ยกมือคว้าคันธนูน้าวสายยิงลูกธนูออกไป ตรงเข้าก้อนหินที่พวกเอ้อร์เป่าแขวนไว้พอดิบพอดี ก้อนหินไกลเพียงห้าเมตร
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับพวกเซี่ยเสี่ยวเป่าและมู่โถวต่างส่งเสียงดีใจ “ท่านแม่ ท่านร้ายกาจมาก”
“พี่สะใภ้สาม ท่านร้ายกาจมาก”
ลู่เจียวรู้สึกขำ ก็แค่ห้าเมตร จะไปร้ายกาจอะไรกัน แต่เจ้าหนูน้อยทั้งสี่แค่สี่ขวบ ยิงไม่โดนก็ไม่เป็นไร พวกเขาไม่มีกำลังแขน ต้องฝึกกำลังแขนก่อนจึงจะได้
ลู่เจียวคิดไปพลางถือโอกาสสอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปพลาง
“มา แม่สอนวิธีการยิงธนูที่ถูกต้องให้พวกเจ้า ขั้นที่หนึ่ง กำคันธนู ขึ้นลูกธนู ดู มือกำธนูต้องใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ วางลูกธนูไว้บนโค้งนิ้วชี้ เห็นหรือยัง?”
เด็กๆ ที่เหลือก็อดพากันเรียนจากลู่เจียวไม่ได้
ลู่เจียวอธิบายต่อว่า “หนีบลูกธนูไว้ที่ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลาง ขั้นที่สอง สูดลมหายใจเข้า น้าวสายธนูมาที่ใต้คาง มองดูว่าท่าทางตนเองถูกต้องแล้วยัง”
“ขั้นที่สามก็จะปล่อยละ ผ่อนลม น้าวสายแล้วก็ปล่อยลูกธนู จำไว้ต้องดูว่าท่าทางตนเองถูกต้องหรือไม่ ขอเพียงท่าทางถูกต้อง ส่วนใหญ่ยิงเข้าเป้าได้”
