ตอนที่ 179 ไม่รับเงิน ผู้ป่วยมาก
ลู่เจียวแอบปวดหัว ใช่ว่าไม่อยากรักษาอาการป่วยให้ชาวบ้านในหมู่บ้าน ประเด็นสำคัญคือตอนนี้โรคเล็กโรคใหญ่ล้วนมาหานาง นางเองก็ยุ่งมากนะ
นอกจากดูแลเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ยังต้องสอนเซี่ี่ยเอ้อร์จู้เลี้ยงปลิง อีกอย่างนางเองก็ต้องเรียนหนังสือคัดอักษร แต่ก็โชคดีที่ระยะนี้หอยาเป่าเหอไม่มีผู้ป่วยสำคัญอะไรที่ต้องการให้นางไปรักษา
ลู่เจียวคิดไปก็มองหญิงสองคนไปพลางถามว่า “พวกเจ้าคือ?”
หญิงอายุมากรีบเดินเข้ามามองลู่เจียวกล่าวว่า “ภรรยาซิ่วไฉ พวกเรามาจากหมู่บ้านต้าหลิ่ว ได้ยินว่าวิชาการแพทย์เจ้าร้ายกาจมาก ขอเจ้าช่วยตรวจสะใภ้ข้าหน่อย สะใภ้ข้าที่คอและตามตัวมีรอยผื่นขึ้นไม่น้อย ไปหาหมอในเมืองมาหลายรอบ แต่ก็ไม่เห็นดีขึ้นเลย”
หญิงอายุน้อยรีบมองลู่เจียวอย่างเคร่งเครียด ลู่เจียวจะกล่าวอะไรได้ หันไปกล่าวกับพวกนางว่า “เจ้าตามข้าเข้ามา”
นางกล่าวจบ ก็คิดถึงหร่วนซื่อได้ รีบหันไปมองหร่วนซื่อ ยิ้มตาหยีกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านช่วยข้าเก็บล้างครัวให้สะอาด จากนั้นก็ค่อยให้อาหารหมา เก็บกวาดกรงหมาสักหน่อย”
ลู่เจียวกล่าวจบ สีหน้าหร่วนซื่อก็เคร่งเครียด ดวงตาสามเหลี่ยมมองลู่เจียวเคร่งเครียด
นนางชั้นต่ำนี่ทำไมไม่ตายๆ ไปนะ ถึงกับกล้ามาสั่งให้แม่สามีทำงาน
หร่วนซื่อไม่ทันได้กล่าวอะไร ลู่เจียวก็หันหลังไปทางหญิงสองคน กล่าวว่า “นี่คือแม่สามีข้า แม่สามีเห็นว่าข้างานยุ่ง ก็มาช่วยข้าทำงาน นางเป็นคนดีมาก”
พอกล่าวเช่นนี้ ทำเอาปากหร่วนซื่อที่ขยับจะด่าก็ชะงักค้าง เก็บอารมณ์ไว้ในใจ ระเบิดไม่ออก ระงับแทบไม่ไหว
ลู่เจียวยิ้มตาหยีกล่าวต่อว่า “ท่านแม่ ท่านทำงานเสร็จ พักผ่อนสักครู่ค่อยทำงานต่อ อย่าได้เหนื่อยไป ใช่แล้ว รอท่านแม่พักผ่อนเสร็จแล้ว ช่วยข้ารดน้ำแปลงผักด้วยนะ แล้วค่อยไปมัดฟืนให้เรียบร้อย”
ลู่เจียวกล่าวจบก็หันหลังเดินนำผู้หญิงสองคนเข้าห้องไป หร่วนซื่อด้านหลังโมโหจนหน้าดำทะมึน แต่กลับด่าไม่ออก
ลู่เจียวไม่ได้สนใจนางอีก พาผู้หญิงสองคนเดินเข้าไปในเรือนนอนตะวันตก
“มา ให้ข้าดูหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”
ลู่เจียวแสดงท่าทางให้ผู้หญิงปลดผ้าที่พันคอไว้ออก ผู้หญิงอายุน้อยปลดผ้าที่พันคอไว้ออกอย่างรู้สึกไม่สบายใจ ลู่เจียวได้เห็นก็รู้ว่านางป่วยเป็นโรคอะไร ก็คือโรคผิวหนัง โรคนี้เรียกว่าโรคกลาก เป็นการลุกลามติดเชื้อจากเชื้อราชนิดหนึ่ง
ลู่เจียวตรวจโรคให้ผู้หญิงครู่หนึ่งก็กล่าวว่า “นี่คือโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง โรคนี้รักษาง่ายมาก แต่สิ่งที่ยุ่งยากก็คือจะกลับมาเป็นซ้ำอีก เจ้ารักษาหาย ก็จะกลับมาเป็นอีกในไม่ช้า”
พอลู่เจียวกล่าว ผู้หญิงที่อายุมากก็พยักหน้ากล่าวว่า “ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ได้ยามาจากในเมือง ทาได้สองสามวันก็รู้สึกว่าดีขึ้นหน่อย แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นอีก คันขึ้นมาอีกครั้ง หลานสาวสองคนในบ้านก็ติดไปด้วยแล้ว”
ผู้หญิงอายุน้อยได้ฟังคำพูดผู้หญิงอายุมากสีหน้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ
ลู่เจียวมองผู้หญิงอายุมากแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวว่า “ความจริง โรคของนางนี่ไม่ใช่โรคร้ายแรง เพียงแต่ติดกันง่าย แต่คนที่จะติดโรคนี้ก็มักจะเป็นคนที่เดิมสุขภาพร่างกายไม่ค่อยดี คนที่สุขภาพดีก็จะไม่ติดโรคนี้”
“ข้าเขียนเทียบยาให้เจ้า เจ้ากลับไปแล้ว แช่เหล้าทาทุกวัน จำไว้ว่า อย่างน้อยที่สุดต้องทาหนึ่งเดือน โรคต้องการเวลารักษานาน ก่อนหน้านี้เจ้าใช้ยาไม่กี่วันก็หยุดแบบนั้นไม่ได้”
ผู้หญิงอายุมากได้ฟังก็รีบถามว่า “เช่นนั้นทาหนึ่งเดือนก็จะหายดีได้หรือ”
ลู่เจียวพยักหน้า “จะหายดีได้ อีกอย่าง ให้นางกินดีๆ หน่อย คนที่เป็นโรคผิวหนังเช่นนี้ก็แสดงว่าสุขภาพนางไม่ดี”
ลู่เจียวกล่าวจบมองไปยังทั้งสองคนกล่าวว่า “พวกเจ้ารอสักครู่ ข้าไปเขียนเทียบยายาให้”
ทั้งสองคนรีบพากันกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณภรรยาซิ่วไฉ ขอบคุณมาก เจ้าเป็นคนดีจริง”
ลู่เจียวแอบกระตุกมุมปาก หากนางรู้ว่าการไม่รับเงินจะนำเรื่องยุ่งยากมาให้ งั้นนางก็จะรับเงินแล้ว
หากรับเงินรักษาอาการป่วย คนมารักษาอาการป่วยก็จะน้อยลงมาก
ก่อนหน้านี้นางไม่รับเงิน เพราะหมอบ้านนอกรักษาอาการป่วย รับเงินได้อย่างมากก็ยี่สิบสามสิบเหวิน นางรู้สึกว่ารับหรือไม่รับก็เหมือนกัน แต่นางคิดไม่ถึงว่าการที่นางไม่รับเงินจะชักนำผู้ป่วยมารักษาอาการป่วยมากมายเช่นนี้
ลู่เจียวเดินบ่นไปเขียนเทียบยาในเรือนนอนตะวันออก เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังทบทวนตำราอยู่
ระยะนี้ร่างกายเขาดีขึ้น นอกจากสอนหนังสือเด็กๆ แล้ว เขาเองก็เริ่มทบทวนตำรา เขาจะร่วมการสอบเซียงซื่อปีหน้า ดังนั้นจะลืมอ่านบทเรียนไม่ได้
แต่พอเห็นลู่เจียวเข้ามาในห้อง เขาก็ยังเงยหน้ามอง พอมองไปก็มองออกว่าสีหน้าลู่เจียวไม่ค่อยดีนัก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดว่าหร่วนซื่อทำให้ลู่เจียวไม่พอใจ รีบวางหนังสือในมือลง ถามอย่างห่วงใย “เกิดอะไรขึ้น”
ลู่เจียวส่ายหน้า หันหลังเดินไปข้างเซี่ยอวิ๋นจิ่นเขียนเทียบยา
สองสามวันนี้ ทั้งสองคนใช้โต๊ะหนังสือร่วมกัน ลู่เจียวเองก็ชินแล้ว นางนั่งลงข้างเซี่ยอวิ๋นจิ่น หยิบพู่กันมาเขียนเทียบยา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนางเขียนเทียบยา คิดสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระจ่างขึ้นมาหน่อย
ลู่เจียวอารมณ์ไม่ดี น่ากลัวว่าเพราะมักมีคนมาให้นางรักษาอาการป่วย
แม้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นอยู่ร่วมกับลู่เจียวมาไม่นาน แต่ก็รู้ว่าหญิงผู้นี้บางครั้งกลัวความวุ่นวาย สองสามวันนี้มีคนมาให้นางรักษาอาการป่วยกันมาก คิดว่านางรำคาญแล้ว ดังนั้นจึงได้อารมณ์ไม่ดี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองลู่เจียวพลางเสนอแนะอ่อนโยนว่า “ในเมื่อไม่ชอบความวุ่นวายก็เก็บเงินเถอะ ตั้งราคาไว้สูงหน่อย เชื่อว่าวันหน้าผู้ป่วยจะน้อยลงมาก”
ลู่เจียวได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ถอนหายใจกล่าวว่า “หากเป็นคนที่ป่วยหนักจริงๆ ข้าก็ไม่อาจกล่าวอะไรได้ แต่เจ้ารู้ไหมผู้ป่วยที่มาเมื่อวานสี่คนป่วยโรคอะไร คนหนึ่งท้องเสีย คนหนึ่งขึ้นเขาผ่าฟืนลื่นล้มเข่าถลอก คนหนึ่งต่อยกับคนอื่นมาหน้าตาปูด อีกคนไอเพราะกระทบไอเย็น”
ลู่เจียวพูดจนสุดท้ายหมดคำพูด ปกติคนป่วยพวกนี้น่าจะไม่หาหมอ แต่ตอนนี้เพราะนางไม่เก็บเงิน ดังนั้นแต่ละคนก็แล่นมาให้นางรักษาอาการป่วย หรือไม่รู้ว่านางงานยุ่งมาก
ลู่เจียวบ่นไปสองสามคำ ก่อนจะโบกมือกล่าวว่า “เอาเถอะ รออีกสักพักค่อยว่ากันละกัน”
นางคิดถึงเรื่องตนเองจะหย่ากับเซี่ยอวิ๋นจิ่น รอให้ไปจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ย นางก็จะไม่เผยที่อยู่ให้คนอื่นรู้ง่ายๆ
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็หยิบเทียบยาที่เขียนเสร็จแล้วเดินออกไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังขมวดคิ้วคิดขึ้นมา ดูท่าเขาควรบอกผู้ใหญ่บ้านสักหน่อยว่าให้หาเด็ก ๆ มาเฝ้าทางเข้าหมู่บ้าน หากมีคนมาหาลู่เจียวให้รักษาให้อีก ต้องเป็นคนไข้หนัก หากโรคเล็กๆ ธรรมดา ให้พวกนางไปในเมืองหาหมอรักษาอาการป่วยกันเอง
ลู่เจียวหยิบเทียบยาเดินไปยังเรือนนอนตะวันตก “อะ นี่คือเทียบยา เจ้าเอายาสองสามอย่างนี้แช่ในเหล้าครึ่งวัน จากนั้นทากลากตามตัววันละสองครั้ง สักหนึ่งเดือนก็จะไม่กลับมาเป็นซ้ำอีก”
สองคนพยักหน้าขอบคุณ ลู่เจียวส่งพวกนางออกไป
นางเพิ่งส่งผู้หญิงสองคนจากไป ก็มีผู้เฒ่ามาอีกสองคน สองคนนี้ยังเป็นคนในหมู่บ้านซิ่งฮวาของนาง ในแง่ของความอาวุโส นางเรียกขานท่านลุงท่านป้าได้ ทั้งสองคนพอเห็นลู่เจียวก็ทำท่าทางเหมือนเห็นคนรุ่นเยาว์ในครอบครัว
“เจียวเจียว ตอนนี้เจ้ามีอนาคตใหญ่แล้ว ถึงกับรักษาอาการป่วยเป็น ลุงเจ้าปวดขาเรื่อย เจ้ารีบช่วยดูให้เขาหน่อยว่าเป็นไงบ้าง รีบรักษาเขาให้หาย!”
“ข้าปวดขาตรงนี้ ชา และยืดไม่ออก เจ้ารีบช่วยตรวจให้ข้าหน่อย ข้าทรมานมาก โอ๊ย เจ้ารีบมาตรวจให้ข้าหน่อย”
