ตอนที่ 177 โตขึ้นจะกตัญญูท่านแม่อย่างไร
ลู่เจียวยังคิดว่าหร่วนซื่อโมโหกลับไปแล้ว พอนางเรียนหนังสือร้อยสกุลแซ่กับเซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ท่อนหนึ่งก็ออกมา จึงพบว่าหร่วนซื่อนั่งหน้าบึ้งอยู่หน้าประตูครัวบ้านนาง ท่าทางราวกับนางและเขาติดค้างเงินนางอย่างไรอย่างนั้นแหละ
“ท่านแม่ ท่านไม่ได้กลับไปแล้วหรือ”
หร่วนซื่อแอบด่าในใจอยู่นานก็รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย ได้ยินลู่เจียวถามก็ไม่โมโหอีก นางเงยหน้าฉีกยิ้มแค่ใบหน้า มองลู่เจียวกล่าวว่า “กลับอะไรกัน นี่บ้านลูกชายข้า ข้าอยากมาก็มา”
นางกล่าวจบพลันลุกขึ้นไปยืนใกล้ๆ ลู่เจียวกระซิบว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าดูแลเจ้าสามมาระยะหนึ่งแล้ว เจ้าสามจะเป็นของเจ้าแล้วหรือ อย่าฝันไปเลย รอให้เจ้าสามสอบติดจอหงวนก่อน เป็นขุนนางแล้วก็ต้องแต่งบุตรสาวขุนนางใหญ่ ไม่เอาเจ้าหรอก”
ลู่เจียวรีบแสยะยิ้ม ไม่ได้โมโหแม้แต่น้อย ไม่เอาก็ไม่เอาสิ นางไม่เสียดาย
“งั้นข้าจะรอนะเจ้าคะ”
ลู่เจียวเดินเข้าครัวไปอย่างอารมณ์ดี คว้ามีดหั่นกุยช่าย วันนี้นางรับปากลูกๆ ว่าจะห่อเกี๊ยว
หร่วนซื่อเห็นลู่เจียวไม่สนใจคำพูดนางแม้แต่น้อย ในใจก็คั่งแค้นแทบจะข่วนหน้าลู่เจียว ทว่าน่าเสียดายที่นางไม่กล้า
ลู่เจียวไม่สนใจหร่วนซื่ออีก หั่นกุยช่าย ผสมไส้กุยช่ายกับไข่ไก่และยังผสมไส้กุยช่ายกับหมูสับ
รอให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นสอนเด็กๆ เรียนหนังสือร้อยสกุลแซ่เสร็จ ทั้งครอบครัวก็จะเริ่มห่อเกี๊ยว
หร่วนซื่อไม่ช่วย เอาแต่ยืนมองอยู่ข้างๆ เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาห่อเกี๊ยวเบิกบานใจ ล้วนเป็นเกี๊ยวแป้งสาลีขาวราคาแพง
ในใจหร่วนซื่อก็ร้อนรุ่มดังไฟเผา ที่บ้านไม่อาจกินเกี๊ยวทุกมื้อได้ พวกเขากลับดีเสียจริง ไม่ใช่โจ๊กข้าวขาวก็เป็นเกี๊ยว ชีวิตดีไปหน่อยแล้วไหม
หร่วนซื่ออดคาดเดาไม่ได้ ตอนนี้เจ้าสามมีชีวิตดีเช่นนี้ เห็นชัดว่าลู่เจียวหาเงินได้ไม่น้อย เช่นนั้นนางจะล้วงเงินจากมือนางไปให้เจ้าสี่แต่งงานได้ไหมนะ
พอหร่วนซื่อคิดได้ ก็รีบลงนั่งที่โต๊ะเตรียมช่วยลู่เจียวห่อเกี๊ยว
ลู่เจียวเห็นแล้ว คาดเดาว่าหร่วนซื่อคงผุดความคิดอะไรขึ้นมา แต่ไม่ว่านางมีความคิดอะไร นางก็จะตอกกลับไปทุกอย่าง
“ท่านแม่ ท่านไม่ต้องช่วย”
สาเหตุเพราะรังเกียจที่นางไม่ล้างมือ ไม่อยากให้นางห่อ
หร่วนซื่อหยุดมือทันที ยิ้มตาหยีถามว่า “สะใภ้สาม ชีวิตพวกเจ้าตอนนี้ดีจริง พ่อกับแม่ตอนนี้แม้แต่ข้าวขาวและแป้งขาวก็ยังไม่มีกิน พวกเจ้าไม่อาจสนใจแต่ตัวเองมีกิน ไม่สนใจพ่อแม่นะ”
หร่วนซื่อกล่าวจบ แววตาเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็เยียบเย็นหันไปมองนางแวบหนึ่ง เจ้าหนูน้อยทั้งสี่จ้องมองนางอย่างระแวดระวัง กลัวนางจะเอาเกี๊ยวพวกเขาไป
ลู่เจียวกล่าวน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ข้าวขาวและแป้งขาวได้มาจากคนในหมู่บ้านมอบให้ ก่อนหน้านี้ข้าสอนชาวบ้านในหมู่บ้านเก็บสมุนไพร พวกเขาแต่ละครอบครัวก็เลยมอบของให้ ข้าก็คิดอยากถามท่านแม่ว่า ข้าสอนพี่สะใภ้รองเก็บสมุนไพร เงินที่นางได้มาล้วนมอบให้ท่านหมด ทำไมไม่เห็นท่านแม่มอบอะไรให้บ้านพวกเราบ้าง”
พอลู่เจียวกล่าว สีหน้าหร่วนซื่อก็ย่ำแย่ อู้อี้กล่าวว่า “บ้านพวกเราไม่ได้หาเงินได้มากมายอะไร ไหนเลยจะมีเงินไปซื้อของให้พวกเจ้า”
หร่วนซื่อย่อมไม่บอกว่าครอบครัวนางความจริงหาเงินได้ไม่เลว มีวันหนึ่งหาได้สองตำลึง ถูกนางเก็บรวบไว้หมด ไว้ให้ลูกชายคนเล็กใช้แต่งงาน
แต่วันนี้หร่วนซื่อคิดจะเอาเงินจากลู่เจียว ดังนั้นนางจึงกล่าวด้วยสีหน้าอมทุกข์ว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าสี่ได้มองคู่หมายไว้กับครอบครัวหนึ่ง ใกล้จะหมั้นหมายแล้ว เจ้าห้าก็จะได้ดูตัวแล้ว แต่เพราะไม่มีของหมั้นติดตัวออกเรือน ดังนั้นจึงไม่สำเร็จสักที แม่กำลังปวดหัวกับเงินทองมาก”
นางพูดไปก็มองไปยังลู่เจียว รอให้ลู่เจียวรับคำ ลู่เจียวราวกับมองไม่เห็น สอนให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ห่อเกี๊ยวอยู่อีกทางหนึ่ง
“ต้าเป่าบีบเกี๊ยวให้แน่นหน่อย เจ้าทำอย่างนั้นจะเกี๊ยวจะแตกได้ง่าย พอใส่ลงหม้อก็แตกหมด”
“เอ้อร์เป่า เจ้าใส่ไส้มากไปแล้ว แป้งแตกหมดแล้ว จะกินอย่างไร ใส่ลงในหม้อก็กลายเป็นกุยช่ายทั้งหม้อ”
“พวกเจ้าดูซานเป่า ห่อได้ดีขนาดไหน ไม่เลวๆ”
ซานเป่าได้ยินท่านแม่ชม ก็หน้าแดง ยืดอกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ต้าเป่าเรียนหนังสือเป็น เอ้อร์เป่าปีนต้นไม้ยิงธนูดีหมด ซื่อเป่าปากหวาน มีแต่เขาที่ไม่เป็นสักอย่าง ตอนนี้เขาห่อเกี๊ยวได้ดีมาก ท่านแม่ชมเขาด้วย
ซานเป่าดีใจมาก ยิ่งตั้งใจห่อ
ซื่อเป่าประคองเกี๊ยวที่ตนเองห่อ มองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ รีบมาดูที่ข้าห่อเร็ว”
ลู่เจียวมองแวบหนึ่งแล้วก็กล่าวว่า “เจ้าแน่ใจว่าในเกี๊ยวเจ้ามีไส้”
ซื่อเป่ายิ้มหวาน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอมยิ้มมองแม่ลูกห้าคนพูดไปหัวเราะไป
หร่วนซื่อเห็นทั้งครอบครัวที่ไม่สนใจนาง วาจานางก่อนหน้านี้ก็เหมือนกับผายลมเสียอย่างนั้น
ในใจหร่วนซื่อก็อัดอั้นมาก แทบจะคว่ำเกี๊ยวทั้งโต๊ะทิ้ง
แต่พอคิดถึงสัญญากับเงินในมือลู่เจียว ก็ระงับใจไว้ นางมองลู่เจียวอย่างไม่พอใจ กล่าวว่า “ลู่เจียว เจ้าสี่กับเจ้าห้าเป็นน้องชายน้องสาวเจ้านะ หากเจ้ามีเงินก็ควรควักออกมาหน่อย ช่วยจัดงานแต่งงานให้พวกเขาบ้าง”
ลู่เจียวได้ฟังหร่วนซื่อ ก็กล่าวไม่เกรงใจว่า “ท่านแม่ หากสองตัวเลวทรามนั่นเป็นน้องชายน้องสาวข้า ข้าคงจับพวกเขากดน้ำตายไปนานแล้ว”
สีหน้าหร่วนซื่อโกรธจัด กัดฟันจ้องลู่เจียว “เจ้า!?”
ลู่เจียวยิ้มตาหยีมองหร่วนซื่อกล่าวว่า “ท่านแม่ สองคนนั้นท่านแม่ก็สอนให้ดีๆ นะ ไม่งั้นวันหน้าคนที่ต้องรับกรรมก็คือท่านแม่”
นางกล่าวจบก็ไม่รอให้หร่วนซื่อกล่าว ก็กล่าวต่ออีกว่า “หากท่านแม่สอนไม่เป็น ก็ส่งมาให้ข้าสอน รับรองจะสอนให้ดีๆ เจ้าคนแล้งน้ำใจสองคนนั่น ควรถูกจัดแรงๆ สักหน่อย จัดให้ปางตาย”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่บนโต๊ะรับรู้ได้ถึงความองอาจของท่านแม่ตน รีบกล่าวชมกันทันที
“ท่านแม่ พวกเราจะกตัญญูต่อท่านแม่ พวกเราจะเป็นลูกที่เชื่อฟัง”
“ใช่ พวกเราโตก็จะกตัญญูท่านแม่ ยังมีท่านพ่อ”
ลู่เจียวพยักหน้าพอใจ “ไม่เลว ล้วนเป็นลูกที่เชื่อฟังของแม่ ลูกที่แม่อบรมออกมาล้วนดี”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยิ้มดีใจ แย่งกันพูดขึ้น “ท่านแม่ รอไว้ข้าโต ต้องเรียนหนังสือเหมือนท่านพ่อ เอาตำแหน่งฮูฮูอะไรนั่นมาให้ท่านแม่”
ต้าเป่าท่าทางจริงจัง
เอ้อร์เป่ารีบกล่าวว่า “ข้าเป็นแม่ทัพ ใครรังแกท่านแม่ ข้าจะต่อยเขาหมัดเดียวให้หมอบ”
เอ้อร์เป่ากล่าวจบก็ยกกำปั้นตนเอง
ซานเป่ารีบคิดทันที ตนเองจะกตัญญูท่านแม่อย่างไรดี
จากนั้นเขาก็หัวไวกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าจะเรียนรู้การช่วยคนจากท่านแม่ วันหน้าข้าจะได้ร้ายกาจเหมือนท่านแม่ จากนั้นทุกคนก็จะบอกว่า เด็กคนนี้ใครอบรมมากัน ข้าก็บอกว่าท่านแม่ข้าอบรมมา คนเขาก็ต้องชมท่านแม่แน่”
ลู่เจียวตกใจมองไปยังซานเป่า เจ้าหนูนี่ถึงกับคิดเรียนวิชาแพทย์กับนาง ไม่เลวจริงๆ
ลู่เจียวยิ้มตาหยี พยักหน้ากล่าวว่า “ได้สิ ลูกข้าช้าเร็วต้องมีสักวันที่ได้เป็นหมอเทวดาที่ร้ายกาจกว่าแม่อีก”
ซื่อเป่าเห็นลู่เจียวชมซานเป่า ก็รีบลุกขึ้นไปกล่าวอย่างร้อนใจว่า “ท่านแม่ ข้าจะหาเงิน หาเงินให้มากๆ จากนั้นก็ให้ท่านแม่ไว้ซื้อดอกไม้ประดับ ซื้อเสื้อผ้าใหม่ใส่ ให้ท่านแม่เบิกบานทั้งวัน”
ลู่เจียวยิ้มจนเรียกว่ามองไม่เห็นลูกตา ดีใจสุดๆ
“โอย แม่ดีใจเหลือเกิน แม่รอรับวาสนาสุขจากลูกแม่แล้ว”
