ตอนที่ 197 คนโง่แสนโง่
เซี่ยต้าเฉียงยื่นมือออกไปคว้าตัวหร่วนซื่อออกไป หร่วนซื่อดิ้นรนแต่ก็สลัดไม่หลุด นางหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นขอความช่วยเหลือ
“เจ้าสาม พวกเขาคิดจับแม่ขังแล้ว เจ้ารีบมาช่วยแม่เร็ว”
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นในห้องนิ่งเฉย คนในห้องต่างมองนางอย่างเย็นชา
หร่วนซื่อเห็นทุกอย่างก็เข้าใจเรื่องหนึ่งได้ในทันที เจ้าสามของนางไม่คิดสนใจมารดาแก่ๆ อย่างนางแล้ว วันหน้านางจะยังได้เสวยสุขวาสนาของเขาหรือ
หร่วนซื่อหน้ามืดสลบไปทันที
เซี่ยต้าเฉียงพานางกลับไปได้อย่างสบายๆ
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในห้องพากันโล่งใจ พวกเขากลัวจริงๆ ว่าท่านย่าจะมาอยู่กับพวกเขา
ลู่เจียวมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างนึกขำ ท่านพ่อเจ้าไม่ยอมให้หร่วนซื่อมาอยู่กับเขาแน่ พวกเจ้าเป็นห่วงอะไร แต่คำพูดนี้ไม่อาจกล่าวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
“เที่ยงแล้ว แม่ไปทำอาหารกลางวันก่อน”
ต้าเป่ารีบตามไปทันที เดินไปกล่าวไปว่า “ท่านแม่ ข้าช่วยท่านติดเตา”
หลายวันนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นสอนให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ช่วยงานบ้านลู่เจียว
แม้ไม่อาจช่วยงานหนักได้ แต่งานเบาๆ ที่พวกเขาออกแรงไหวย่อมช่วยได้
เอ้อร์เป่าก็รีบกล่าวว่า “ข้าจะไปเด็ดผัก”
“ข้าไปกับกับเอ้อร์เป่า”
ซื่อเป่ากล่าวว่า “เดี๋ยวข้าจะล้างผัก”
ทุกคนต่างทำงานกันอย่างคึกคัก
อาหารเที่ยงนี้มีผักมีน้ำแกง ทุกคนกินกันอย่างเบิกบานใจ
เพียงแต่กินได้ไม่นาน เซี่ยหลานก็วิ่งเข้ามา
“พี่สาม ไม่ได้การแล้ว ท่านพ่อจะหย่ากับท่านแม่แล้ว ท่านรีบไปรั้งท่านพ่อเร็ว”
แม้ว่าหลายวันนี้ท่านแม่ก่อเรื่องจนเกินไปจริงๆ แต่เซี่ยหลานเป็นลูกสาว ยังไงก็ไม่อยากให้ท่านพ่อหย่าท่านแม่ หากท่านพ่อหย่าท่านแม่ ปล่อยให้แม่หม้ายหวังมาเป็นท่านแม่นาง จะทำอย่างไร พวกนางวันหน้าจะมีแม่หม้ายเป็นท่านแม่แล้ว
เซี่ยหลานคิดถึงเรื่องพวกนี้ก็ใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว แทบจะลากเซี่ยอวิ๋นจิ่นไป
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรำคาญใจอย่างมาก นี่มันอะไรกันอีก ท่านแม่ตนก่อเรื่องอะไรอีก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นถามเซี่ยหลานว่า “ท่านพ่ออยู่ดีๆ จะหย่าท่านแม่ทำไม”
เซี่ยหลานมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยเบาๆ ว่า “ตอนเช้าท่านแม่กลับไปก็สลบไม่รู้ตัว ท่านพ่อรู้สึกเป็นห่วงมาก รีบมาดูท่านแม่ ปรากฏพอท่านแม่ตื่นมา ก็ข่วนหน้าท่านพ่อ พอท่านพ่อโมโหก็คิดจะหย่า”
ความจริงเซี่ยเหล่าเกินกับหร่วนซื่ออย่างไรก็ผูกพันกันมาหลายปี ได้ยินว่าภรรยาเป็นลม เขาก็เป็นห่วงรีบมาดูหร่วนซื่อ ผู้ใดจะรู้ว่าหร่วนซื่อลืมตามาเห็นเซี่ยเหล่าเกิน ก็โมโหขาดสติ ยกมือข่วนหน้าเซี่ยเหล่าเกิน
ใบหน้าเซี่ยเหล่าเกินครั้งก่อนก็โดนข่วนเป็นรอย ครั้งนี้ถูกข่วนอีก เขาทนหร่วนซื่อไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว โมโหตะโกนว่าจะหย่าภรรยา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังเซี่ยหลาน สีหน้าก็ดำคล้ำอย่างบอกไม่ถูก คิดไม่ถึงว่าท่านแม่เขาจะโง่เง่าได้ขนาดนี้ ยามนี้แล้วยังไม่รู้จักผ่อนตามท่านพ่อเขาสักหน่อย ดึงใจเขากลับมา ถึงกับหาเรื่อง นางคิดว่าตอนนี้นางยังมีต้นทุนให้หาเรื่องอีกได้งั้นหรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปก็มองไปยังลู่เจียวข้างๆ “เจ้าจะไปด้วยไหม”
ลู่เจียวย่อมอยากไปดูเรื่องสนุก ความสนุกสนานของตระกูลเซี่ยทางนั้นไม่ไปดูก็น่าเสียดายแย่
เพียงแต่นางหันไปมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก็คิดว่าจะไม่ไปแล้ว
แต่ต้าเป่ารีบเอ่ยทันทีว่า “ท่านแม่ ท่านไปกับท่านพ่อเถอะ ข้าพาน้องๆ ไปเล่นบ้านพี่เสี่ยวเป่า”
เขากล่าวจบก็มองไปยังสามหนูน้อยข้างๆ
สามหนูน้อยดีใจมาก ระยะนี้ลู่เจียวเห็นชอบให้พวกเขาไปเล่นในหมู่บ้าน พวกเขาสนุกมาก
ลู่เจียวไม่ได้รั้งพวกเขาไว้ เพียงแต่กำชับว่า “ไปบ้านคนอื่น ต้องรู้จักมารยาท”
“ทราบแล้ว ท่านแม่”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจวิ่งไปเล่นบ้านเซี่ยเสี่ยวเป่าข้างบ้านอย่างดีใจ
ลู่เจียวเข็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นตามเซี่ยหลานไปยังบ้านตระกูลเซี่ย
ยามนี้ในบ้านเซี่ยเหล่าเกินมีคนไม่น้อย ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างก็มากันหมด
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมาถึง ก็มีคนทักว่า “อวิ๋นจิ่นกับภรรยาอวิ๋นจิ่นมาแล้ว”
ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างเองก็เรียกให้พวกเขาทั้งสองคนเข้ามานั่ง
สำหรับเรื่องของเซี่ยเหล่าเกิน ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างแอบปวดหัวเล็กน้อย ทำไมเกิดเรื่องไม่รู้จักหยุดหย่อน
ความจริงผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างไม่อยากยุ่งเรื่องครอบครัวของเซี่ยเหล่าเกิน เพราะนี่คือครอบครัวเซี่ยอวิ๋นจิ่น จัดการไม่ดี ก็ดำรงตนเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ไม่ได้ ดังนั้นผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างล้วนอยากมอบเรื่องให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นจัดการ
ในห้องโถงตระกูลเซี่ย ยามนี้มีคนนั่งกันเต็ม เซี่ยเหล่าเกินกุมใบหน้าที่มีบาดแผล กล่าวอย่างโมโหว่า “ข้าจะหย่านังบ้านี่ แม้วันเดียวข้าก็ไม่อยากอยู่กับนางต่อ”
ในใจหร่วนซื่อแอบแตกตื่นลนลานเล็กน้อย แต่ก็ยังรู้สึกว่าเซี่ยเหล่าเกินไม่มีทางหย่านางจริงๆ เขาคงแค่ข่มขู่นางแน่
หร่วนซื่อข่มเซี่ยเหล่าเกินมานานหลายปีขนาดนี้ ยามนี้ให้นางยอมก้มหัว ไม่มีทาง นางเชิดหน้าถลึงตาใส่เซี่ยเหล่าเกินอย่างโมโหจัด
“เซี่ยเหล่าเกิน เจ้ากล้าหย่า เจ้าก็ลองหย่าดู”
เซี่ยเหล่าเกินโมโหจ้องมองนางเขม็ง แค้นใจกล่าวว่า “หย่า วันนี้ต้องหย่ากับเจ้า”
หร่วนซื่อโมโหจนใบหน้าบิดเบี้ยว กัดฟันคิดกระโดดเข้าขย้ำเซี่ยเหล่าเกิน เซี่ยเหล่าเกินไม่ใจอ่อนอีกแม้แต่น้อย ยกมือปัดหร่วนซื่อทิ้งเต็มแรง เดิมหร่วนซื่อก็ตัวผอมไม่มีเรี่ยวแรงอะไร ถูกเซี่ยเหล่าเกินปัดออก ก็ล้มลงกับพื้นทันที
นางอึ้งตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยเหล่าเกินลงมือกับนาง นางไม่อาจตั้งสติได้ ได้แต่อึ้งงันมองเซี่ยเหล่าเกิน
เซี่ยเหล่าเกินไม่มองหร่วนซื่อเลยสักนิด หันไปมองผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่าง กล่าวว่า “ข้าจะหย่านาง นางไม่คู่ควรเป็นภรรยาข้า ตอนแรกที่ข้าแต่งกับนาง ก็เพราะนางล่อลวงข้า ข้าจึงได้แต่งกับนาง”
วาจาเดียวทำเอาคนทั้งห้องโถงตระกูลเซี่ยพากันแตกตื่น จากนั้นทุกคนก็มองไปยังหร่วนซื่อ
สมองหร่วนซื่อมึนงง สีหน้าซีดเผือดทันที มองเซี่ยเหล่าเกินเหมือนคนปัญญาอ่อน
ในนาทีนี้นางรู้สึกว่าเรื่องเลวร้ายมากแล้ว พร้อมกันนั้นนางรู้สึกได้ว่าเซี่ยเหล่าเกินไม่ใช่เซี่ยเหล่าเกินคนเดิมแล้ว เขาปันใจไปหมดสิ้นแล้ว
คนไม่น้อยในห้องโถงส่งเสียงเซ็งแซ่กันขึ้น สายตาที่มองไปยังหร่วนซื่อมีแววเยาะเย้ยอย่างบอกไม่ถูก ที่แท้หญิงผู้นี้แต่งกับเซี่ยเหล่าเกินได้ก็เพราะนางล่อลวงเซี่ยเหล่าเกิน
เซี่ยเหล่าเกินตอนนั้นอายุยังน้อย เพิ่งได้พบกับเรื่องระหว่างชายหญิงเป็นครั้งแรก ยากจะระงับใจ ดังนั้นตอนนั้นจึงได้ไม่สนใจคำคัดค้านบิดามารดา ยืนยันจะแต่งกับหร่วนซื่อ
จากนั้นทุกคนก็คิดไปถึงเซี่ยต้าเฉียงไม่ถึงเก้าเดือนก็คลอด ดังนั้นเซี่ยต้าเฉียงคือลูกที่หร่วนซื่อล่อลวงเซี่ยเหล่าเกินจนคลอดออกมา
ทุกคนหันขวับมองไปยังเซี่ยต้าเฉียง สีหน้าเซี่ยต้าเฉียงอย่าได้เอ่ยว่าย่ำแย่เพียงใด มองไปยังมารดาตนเองแล้วก็มองบิดาตนเอง อยู่ๆ ก็ไม่รู้ควรโมโหใครก่อนดี
ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างถอนหายใจเฮือก หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “อวิ๋นจิ่น เจ้าว่าเรื่องนี้ควรจัดการอย่างไร”
แม้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นคนวางแผนให้แม่หม้ายหวังเข้ามาอยู่ตระกูลเซี่ย แต่เขาไม่เคยคิดให้ท่านพ่อเขาหย่ากับท่านแม่เขา อย่างไรก็เคยเลี้ยงดูเขามาระยะหนึ่ง
แต่แม้นึกภาพเขาก็ไม่เคยนึกว่าท่านแม่ตนเองจะโง่เง่าได้ถึงเพียงนี้ มีครอบครัวอยู่ดีๆ ทำเอาไร้ครอบครัวเสียได้
ในเมื่อแม่หม้ายหวังเข้ามาอยู่ตระกูลเซี่ยแล้ว ก็เป็นแค่อนุต่ำต้อย ท่านแม่เขาคิดบีบนาง ก็ง่ายยิ่งกว่าง่าย ขอเพียงอ่อนโยนกับท่านพ่อเขาสักหน่อย ท่านพ่อเขาก็ไม่ทำอะไรนางแน่ นางก็แค่ทำตัวเป็นเจ้าบ้านหญิง ทุกวันจัดงานให้แม่หม้ายหวังทำก็พอ ปรากฏว่านางทำตัวเองจนเป็นเช่นนี้ไปได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไม่ตก ท่านแม่ตนทำไมจึงได้เป็นคนโง่เง่าได้ถึงเพียงนี้
