ตอนที่ 182 ทำตัวเป็นคนดีไม่ได้
ลู่เจียวก้าวเข้ามาในห้องโถงพอดี หนึ่งผู้ใหญ่สี่เด็กรวมห้าคนในห้องพากันหันมามองนางเป็นตาเดียว จากนั้นแต่ละคนสีหน้าก็เหมือนกินปูนร้อนท้อง รีบหันหน้ามองไปทางอื่นทันที
ลู่เจียวกล่าวด้วยสีหน้าแปลกใจว่า “เป็นอะไรไป ท่าทางแปลกๆ”
นางกล่าวจบ ก็มองไปยังห้องโถงที่ว่างเปล่าพลางถามว่า “วันนี้ยังเช้าอยู่เลยไม่เรียนกันแล้วหรือ”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองไปยังบิดาตนอย่างรวดเร็ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นเลิกคิ้วถามลู่เจียว “พี่รองตามเจ้าไปดูสระเลี้ยงปลิงใช่ไหม”
ลู่เจียวพยักหน้า หมู่บ้านตระกูลเซี่ยกำหนดพื้นที่เลี้ยงปลิงแล้ว ตัวอ่อนปลิงเลี้ยงในสระเลี้ยงชั่วคราวก่อน
เพราะการเพาะเลี้ยงตัวอ่อนปลิงนั้นยาก ดังนั้นจะให้เกิดเหตุผิดพลาดไม่ได้ ทุกวันลู่เจียวต้องหาเวลาไปชี้แนะเซี่ี่ยเอ้อร์จู้ ตอนนี้เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ได้รับความรู้เรื่องการเลี้ยงปลิงไปมากแล้ว
“อืม เขากำลังเลี้ยงตัวอ่อน ดังนั้นจึงระมัดระวังอย่างมาก กลัวจะมีเรื่องผิดพลาดขึ้นมา”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นถามอย่างห่วงใยว่า “พี่รองเลี้ยงปลิง ไม่มีปัญหากระมัง”
ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “แม้ว่าพี่รองเป็นคนซื่อ แต่เลี้ยงปลิงได้ดีมาก ข้าสอนเขาก็เข้าใจ หากเป็นไปตามคาดหมาย เขาต้องเรียนรู้วิธีเลี้ยงปลิงได้แน่นอน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็อดดีใจไม่ได้ ดีใจแทนพี่รองตนเอง วันหน้าชีวิตพี่รองก็จะยิ่งดีขึ้น
ลู่เจียวเห็นว่าสายแล้ว ก็คิดพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปขึ้นเขา
นางหันไปมองเจ้าแฝดสี่กล่าวว่า “ในเมื่อวันนี้ไม่เรียนแล้ว งั้นพวกเราก็ขึ้นเขากันเร็วหน่อย จะได้เล่นบนเขาได้นานขึ้นหน่อย”
ผู้ใดจะรู้ว่าพอลู่เจียวเพิ่งกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันเอ่ยว่า “วันนี้พวกเขาไม่ขึ้นเขากันแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลัวเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ปากไวบอกชื่อเล่นเขาให้ลู่เจียวรู้ ดังนั้นจึงเอ่ยขัด
ลู่เจียวเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้น มีธุระ?”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าประหลาดใจ ทำไมท่านพ่อไม่ให้พวกเขาขึ้นเขา ระยะนี้พวกเขาเพิ่งเรียนปีนต้นไม้เป็น ยังเรียนยิงธนูเป็น กำลังคิดขึ้นเขาฝึกฝนให้มากๆ อยู่
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ แต่มองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “เจ้าไม่ได้มีธุระจะไปคุยกับป้ากุ้ยฮวาหรือ ป้ากุ้ยฮวาตอนนี้ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร เจ้าพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นเขาคงไม่ค่อยสะดวก”
ลู่เจียวพอได้ฟังก็เข้าใจความหมายของเซี่ยอวิ๋นจิ่น นี่คือให้นางขึ้นเขาไปเอ่ยแนะป้ากุ้ยฮวาสักหน่อย ดีที่สุดให้ป้ากุ้ยฮวาไปจับคน
ลู่เจียวแววตาพลันสว่างวาบ รีบเห็นด้วย “ได้ งั้นข้าขึ้นเขาละ”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังคำพูดลู่เจียว ในใจก็ผิดหวัง ใบหน้าน้อยๆ สี่ดวงมองลู่เจียวแววตาน่าสงสาร คิดอยากตามท่านแม่ตนขึ้นเขา
ลู่เจียวเห็นแล้วก็อดไม่ไหว กำลังจะบอกว่าจะพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบมองเจ้าแฝดสี่กล่าวว่า “พ่ออยู่บ้านคนเดียวเหงามาก พวกเจ้าอยู่บ้านเป็นเพื่อนพ่อหนึ่งวันได้ไหม”
ต้าเป่าได้ฟังก็เห็นด้วยคนแรก เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่าแม้ว่าคิดตามท่านแม่ขึ้นเขา แต่เห็นท่านพ่อพูดได้น่าสงสารมาก เอาเถอะ อยู่บ้านเป็นเพื่อนท่านพ่อละกัน
“ได้ พวกเราอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อ ท่านแม่ขึ้นเขาคนเดียวละกัน แต่ท่านแม่ต้องกลับมาเร็วหน่อยนะ”
ลู่เจียวคิดว่าที่เซี่ยอวิ๋นจิ่นทำเช่นนี้ก็เพื่อให้นางขึ้นเขาไปหาป้ากุ้ยฮวา ก็ไม่ได้คิดมากอะไร
นางยิ้มลูบหัวเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ หันหลังเดินเข้าครัวคว้ากระบุงหลังมาและยังเอามีดตัดฟืนขึ้นเขาไป
เพราะไม่ได้พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปด้วย ลู่เจียวเคลื่อนไหวคล่องแคล่วมาก ตลอดทางได้พบเจอหลายคนขึ้นเขาเก็บสมุนไพรลงมา นางคุยกับทุกคนไปเรื่อยๆ ก็รู้ว่าป้ากุ้ยฮวาอยู่จุดไหน
ลู่เจียวขึ้นเขาไปตามทาง เดินไปเก็บสมุนไพรไป สมุนไพรในห้วงอากาศตอนนี้ถูกนางเก็บออกมาหมดแล้ว เหลือต้นกล้าไว้เพาะพันธุ์ได้ก็เหลือ ไม่อาจเหลือไว้ได้ก็เอามาทำยา
สรุป ตอนนี้ทุกวันตกค่ำนางรอให้เจ้าหนูน้อยหลับกันแล้วก็เข้าไปในห้วงอากาศทำงานหนึ่งชั่วยาม
“หวงฉิน เจ้าเอากระบุงยากลับไปก่อน ข้าเก็บอีกสักครู่ค่อยกลับ”
ลู่เจียวได้ยินเสียงก็เงยหน้ามองไป เห็นป้ากุ้ยฮวากำลังสั่งการให้หวงฉินลูกสะใภ้ตนเอากระบุงที่เก็บยามาได้กลับไปก่อน นางอยู่เก็บต่ออีกสักพัก
หวงฉินรับคำแบกกระบุงหลังกำลังจะไป ก็หันไปเห็นลู่เจียว หวงฉินรีบยิ้มทักลู่เจียว “น้องสะใภ้ เจ้าก็ขึ้นเขาเก็บสมุนไพรหรือ”
ลู่เจียวพยักหน้า พอป้ากุ้ยฮวาเห็นลู่เจียวก็ร้องเรียกอย่างดีใจ เข้ามายิ้มรับ “เจียวเจียว เจ้าเองก็มาเก็บสมุนไพรหรือ”
ลู่เจียวพยักหน้ากล่าวว่า “มีคนมารักษาอาการป่วยที่บ้าน เก็บไปเตรียมไว้หน่อย”
พอลู่เจียวกล่าว ป้ากุ้ยฮวาก็ดึงมือนางมากล่าวเตือนว่า “เจียวเจียว ป้าอยากบอกเจ้าอยู่เรื่องหนึ่งมาตลอด แต่ก็กลัวเจ้าคิดมาก เจ้าเป็นคนจิตใจดีจริงๆ แต่ก็นะ จิตใจเจ้าดีไม่ได้แปลว่าทุกคนจะเห็นความดีเจ้า เจ้ารักษาโรคไม่เก็บเงินก็แล้วไป ยังแถมยาให้พวกเขาด้วย บางคนได้คืบจะเอาศอก เห็นอยู่ว่าไม่ได้โรคใหญ่โตอะไร แต่เพราะเจ้าไม่เก็บเงิน วันๆ ก็แล่นมาให้เจ้ารักษาอาการป่วย”
“เจ้าดูเจ้า เจ้ามีครอบครัวต้องดูแล วันๆ ยังต้องมารักษาไม่เก็บเงินอีก เหนื่อยไหม บางครั้งรักษาพวกเขาหาย ก็ไม่เห็นว่าเจ้าดี”
ป้ากุ้ยฮวากล่าวเช่นนี้ ลู่เจียวก็คิดถึงสองผู้เฒ่าที่มาที่บ้านให้รักษาวันนี้
“ท่านป้า ท่านกล่าวได้ถูกต้อง วันนี้ตอนเที่ยงข้าก็เจอคนมาหาเรื่องสองคน ทำเอาข้าโมโหมาก”
ลู่เจียวกล่าวถึงตรงนี้ ก็มีสีหน้าโมโห
ป้ากุ้ยฮวาพอเห็นท่าทางนางก็เริ่มสนุก คว้านางมาถามว่า “เกิดอะไรขึ้น เล่ามา”
ลู่เจียวจึงเล่าเรื่องว่าวันนี้ตอนเที่ยงมีคนสองคนมาหานางให้รักษาอาการป่วยแล้วก็ก่อเรื่อง
“แม้ว่าข้ารักษาได้ แต่ไม่อาจอะไรก็รักษาเป็นหมด ปรากฏว่าเพราะรักษาไม่เป็น พวกเขาก็ก่อเรื่องที่บ้านข้า คนดีเป็นไม่ได้จริงๆ”
ความจริงตอนเที่ยงอาการป่วยผู้เฒ่าผู้นั้น ลู่เจียวแค่มองก็รู้ว่าโรคอะไร ก็คือโรครูมาตอย
โรครูมาตอยเดิมก็รักษายาก รักษาทีก็ยุ่งยาก ปรากฏว่าสองผู้เฒ่าถึงกับยังวางตัวราวกับผู้หลักผู้ใหญ่ ลู่เจียวเห็นแล้วรำคาญ ดังนั้นจึงไม่รักษาให้พวกเขาเสียเลย
พอลู่เจียวกล่าว ป้ากุ้ยฮวาก็ตบหน้าขาดังฉาด “ข้าว่าแล้วไง ช้าเร็วเจ้าต้องเกิดเรื่อง มีคนบางจำพวกเป็นกันแบบนี้ วันหน้าเจ้าอย่าได้เป็นคนดีแบบเมื่อก่อนอีกนะ”
ป้ากุ้ยฮวากล่าวจบก็พลันนึกถึงคนหมู่บ้านตระกูลเซี่ยได้ รีบหันไปเปลี่ยนเป็น “แน่นอน รักษาให้คนในหมู่บ้านตระกูลเซี่ยเราไม่เก็บเงิน คนหมู่บ้านตระกูลเซี่ยเราย่อมเห็นความดีเจ้า แต่หากคนนอกหมู่บ้าน มีคนมารักษาอีก ก็ต้องเก็บเงิน ไม่งั้นอย่ารักษาให้พวกเขา คิดว่าเจ้าไม่มีอะไรทำหรือไง”
ลู่เจียวรีบยิ้มรับคำ “วันหน้าก็ทำตามที่ป้าบอก ไม่รักษาพวกเขา ทำข้าโมโหจริงๆ”
ป้ากุ้ยฮวาคิดว่าตนเองกล่อมลู่เจียวได้ก็อารมณ์ดี ทั้งคู่พูดไปเก็บสมุนไพรไป
ตลอดทาง ลู่เจียวยังสอนป้ากุ้ยฮวาให้รู้จักสมุนไพรอื่นอีก ทำเอาป้ากุ้ยฮวาดีใจจนหาทิศทางไม่ถูกแล้ว
