ตอนที่ 190 ตกใจน่ากลัวยิ่งกว่าหญิงตั้งครรภ์
จ้าวหลิงเฟิงเห็นแล้วก็หัวเราะขำ มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เซี่ยซิ่วไฉเข้าใจอะไรข้าผิดหรือไม่”
คนผู้นี้แม้ว่าตอนนี้ยังเป็นแค่ซิ่วไฉเล็กๆ แต่จ้าวหลิงเฟิงตรวจสอบลู่เจียวมาแล้ว รู้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นซิ่วไฉที่มีความสามารถ วันหน้าย่อมต้องได้เชิดหน้าชูตา ดังนั้นไม่ล่วงเกินเป็นดี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังจ้าวหลิงเฟิง ก็หัวเราะทันทีราวกับสายลมแผ่วปะทะใบหน้า
“ท่านจ้าวกล่าวอันใดกัน ท่านดูแลภรรยาข้า ในใจข้าซาบซึ้งใจอย่างมาก”
คำก็ภรรยาสองคำก็ภรรยา ข้าแสดงสิทธิ์ของข้า จ้าวหลิงเฟิงแอบได้สติขึ้นมา คนผู้นี้คงไม่ใช่กลัวว่าตนจะมาแอบดึงคนของเขาไปกระมัง
เขาคิดมากเกินไปหน่อยไหม แม้ว่าเขาชื่นชมลู่เหนียงจื่อ แต่ไม่ได้คิดจะแอบดึงคนของเขาไปจริงๆ
จ้าวหลิงเฟิงเห็นท่าทางเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็อดคิดหยอกเล่นไม่ได้ “ลู่เหนียงจื่อผู้นี้ดีมากจริงๆ ไม่เพียงแต่รูปโฉมงาม วิชาการแพทย์ก็ดี ได้ยินว่าทำอาหารก็อร่อยมาก”
จ้าวหลิงเฟิงกล่าวจบก็ทำสีหน้าเสียใจมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เซี่ยซิ่วไฉเป็นคนมีวาสนาจริง หากไม่ใช่ว่าท่านก้าวไปก่อนก้าวหนึ่ง หญิงเช่นลู่เหนียงจื่อ มีคนอยากแต่งกับนางมากมาย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังจ้าวหลิงเฟิงก็แน่นอก สีหน้าเย็นเยียบ ริมฝีปากบางเม้มแน่น
แต่ไม่นานเขาก็รู้ได้ทันทีว่าจ้าวหลิงเฟิงหยอกเขาเล่น สีหน้าก็ยิ่งดำทะมึน มองจ้าวหลิงเฟิงสีหน้าเย็นเยียบกล่าวว่า “ข้าว่าท่านจ้าวเหมือนไม่ใช่คนสุขุมมีมารยาทอะไร ดูท่าภรรยาข้าไม่จำเป็นต้องรับงานหอยาเป่าเหอแล้ว”
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าว สีหน้าจ้าวหลิงเฟิงก็แปรเปลี่ยนเล็กน้อย แม้ว่าเขารู้ว่าความสัมพันธ์สามีภรรยาของลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ดีเท่าไร แต่ตอนนี้ลู่เจียวยังเป็นภรรยาเซี่ยซิ่วไฉ หากเขาไม่ให้ลู่เจียวมา ก็อาจเป็นไปได้จริง นี่ไม่ใช่ว่าเขาทำเทพเจ้าเงินตราหายหรือ
จ้าวหลิงเฟิงรีบหัวเราะดัง มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ล้อเล่นๆ เซี่ยซิ่วไฉอย่าเพิ่งโมโห”
กล่าวจบเขาหันไปมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “หิวแล้วสิ มา กินขนมกัน”
ครั้งนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ห้าม แสดงท่าทางให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปกินขนม
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่จึงได้ค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบขนมมากิน
จ้าวหลิงเฟิงเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่รู้ความเช่นนี้ก็อดอิจฉาไม่ได้
การผ่าตัดในห้อง ลู่เจียวได้ผ่าท้องให้หญิงตั้งครรภ์ เอาลูกออกมาแล้ว
ด้านหนึ่งในห้อง ฉีเหล่ยสีหน้าซีดเผือดน่ากลัวยิ่งกว่าหญิงตั้งครรภ์ เหงื่อแตกพลั่ก ขนลุกไปทั้งตัว หากไม่ใช่ใช้แรงกัดปากไว้ เขาก็คงเป็นลมไปแล้ว
ดูท่าอาจารย์กล่าวได้ถูกต้อง วันหน้าเขายังต้องค่อยเป็นค่อยไปๆ น่ากลัวเหลือเกิน
ลู่เจียวค้อนใส่ฉีเหล่ยอย่างแรง ก่อนจะส่งทารกให้ฉีเหล่ย กล่าวน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “จับห้อยหัว ตบก้นสองสามที”
ทารกเพิ่งคลอด ปอดอาจยังทำงานได้ไม่ดี ตบก้นเขาก็เพื่อให้เขาอ้าปากแผดเสียงร้องไห้ เช่นนี้อากาศก็จะเข้าสู่ปอด เขาจึงจะหายใจได้
หากทารกไม่ร้อง ต้องรีบตรวจดูทางเดินหายใจเขาว่ามีสิ่งอุดตันหรือไม่ หากมีสิ่งอุดตันก็ต้องรีบควักออกมาให้ทันเวลา
ลู่เจียวสั่ง ฉีเหล่ยฝืนเดินไปรับทารกอย่างเต็มที่ ห้อยหัวตี ทีหนึ่งทารกไม่ร้อง สองทีก็ไม่ร้อง
ลู่เจียวอดมองไปอย่างเป็นห่วงไม่ได้ ปรากฏพบว่ามือฉีเหล่ยที่ตีลงไปไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ลู่เจียวไม่รู้จะพูดอย่างไรดีแล้ว อดตวาดเยียบเย็นไม่ได้ว่า “ออกแรงหน่อยได้ไหม”
ครั้งนี้ในที่สุดก็ประสบผลสำเร็จ ทารกร้องไห้ขึ้นมา แต่เสียงแผ่วมาก อย่างไรก็อยู่ในร่างกายมารดานานไปสักหน่อย ก็ขอให้เขาไม่เป็นอะไร
หลี่อวี้เหยาในห้องกลับร้องไห้ออกมา ครั้งนี้ร้องออกมาด้วยความดีใจ
ลู่เจียวลงมือเย็บรอยผ่าให้นาง เย็บไปก็บอกหลี่อวี้เหยาไปว่า “อย่าได้เป็นห่วง เจ้าไม่เป็นอะไรหรอก ผ่าตัดประสบผลสำเร็จดีมาก เจ้าแม่ลูกปลอดภัยแล้ว”
หลี่อวี้เหยาฝืนทนมาได้ถึงตอนนี้ พอได้ยินว่าแม่ลูกปลอดภัย ก็ทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว หน้ามืดหมดสติไปทันที
ลู่เจียวเย็บแผลต่อจนเสร็จแล้วก็เหนื่อยจนแทบหมดแรง เดิมคิดว่ามีฉีเหล่ยช่วยเหลือคงจะดีกว่านี้หน่อย ปรากฏว่ายิ่งเหนื่อย
ฉีเหล่ยตื่นตกใจเสียยิ่งกว่าหญิงตั้งครรภ์ นี่มันอะไรกัน
เสียงร้องไห้ในห้องทำคนด้านนอกตกใจ ครอบครัวหลี่อวี้เหยาได้ยินเสียงร้องไห้ก็ส่งเสียงตะโกนดัง “คลอดแล้ว นี่คลอดแล้วนี่”
“สวรรค์ ในที่สุดก็คลอดแล้ว”
“ไม่รู้ว่าหญิงหรือชาย”
ในห้อง ลู่เจียวมองไปยังฉีเหล่ยที่อุ้มทารกไว้ในมืออย่างเก้ๆ กังๆ ก็ออกคำสั่งว่า “เจ้ารีบเอาผ้าห่อทารกไว้เอาไปส่งให้ครอบครัวนางข้างนอก”
ฉีเหล่ยได้ฟังรีบรับคำกล่าวว่า “งั้นข้าออกไปได้แล้วใช่ไหม”
เขารู้สึกตนเองอยู่ต่อไปต้องเป็นลมแน่
ลู่เจียวกลับสั่งเสียงแข็ง “ไม่ได้ รีบเข้ามา อีกสักครู่เจ้าต้องบอกครอบครัวนางว่าการผ่าตัดครั้งนี้เจ้าเป็นคนทำ อีกอย่าง เจ้ากำชับครอบครัวหญิงตั้งครรภ์ด้วย เรื่องนี้เป็นความลับ อย่าได้แพร่งพรายออกไป ข้าคิดว่าพวกนางเองก็ไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่ออกไป”
ฉีเหล่ยหน้ามืดเกือบเป็นลม
นอกประตู คนตระกูลหลี่เห็นหลี่อวี้เหยาคลอดทารกชายก็ดีใจกันอย่างมาก แต่ละคนลืมสนใจหลี่อวี้เหยาในห้อง
ฉีเหล่ยมองแล้วก็ไร้วาจาจะกล่าว หันหลังเดินกลับเข้าไป
ทั้งสองคนทำงานจากนี้ให้เสร็จ ลู่เจียวกลัวหลี่อวี้เหยาบาดแผลติดเชื้อเพราะห้องไม่ได้ฆ่าเชื้อ ดังนั้นจึงใช้น้ำพุจิตวิญญาณทาบาดแผล เช่นนี้แผลนางก็จะประสานรวดเร็ว ไม่ติดเชื้อง่าย
หลังผ่าตัด ลู่เจียวยังฉีดยาปฏิชีวนะให้หลี่อวี้เหยา ก่อนทั้งสองคนจะเดินออกมา
ยามนี้สีหน้าทั้งสองคนดูย่ำแย่มาก ลู่เจียวเหนื่อยมาก ฉีเหล่ยตกใจมาก
นอกประตู มารดาหลี่อวี้เหยาเห็นเรื่องเป็นเช่นนี้ ก็นึกได้ว่าควรห่วงใยลูกสาวตน ก็ถามว่า “อวี้เหยาเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นไรกระมัง”
ลู่เจียวมองไปยังฉีเหล่ย ฉีเหล่ยทำใจรับชะตานี้ เอ่ยว่า “นางไม่เป็นไร เพียงแต่ยังกลับไปไม่ได้ตอนนี้ ต้องอยู่พักรักษาตัวที่หอยาเป่าเหอสองสามวัน”
มารดาหลี่อวี้เหยาคิดจะพูด สีหน้าฉีเหล่ยไม่ค่อยดีนัก กล่าวว่า “หากท่านคิดให้นางตายก็พานางกลับไป”
ในที่สุดมารดาหลี่อวี้เหยาก็ไม่พูดอะไรต่ออีก
ลู่เจียวหันหลังเดินไปหาเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นสภาพลู่เจียวก็เป็นห่วงขึ้นมา
“ท่านแม่ สีหน้าท่านไม่ดีเลย ป่วยหรือ”
“ท่านแม่รีบนั่งลง ดื่มน้ำสักคำ”
เอ้อร์เป่าวิ่งไปเทน้ำ แถมคว้าขนมมาด้วยชิ้นหนึ่ง
ซานเป่าดึงลู่เจียวไปนั่ง
ซื่อเป่าเกี่ยวมือลู่เจียวอีกมือไว้ ออดอ้อนกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านรีบนั่ง ข้านวดให้ท่านแม่”
การกระทำของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อยู่ในสายตาจ้าวหลิงเฟิงกับผู้จัดการหลี่ ทั้งสองคนอดชื่นชมไม่ได้ “ลูกๆ ลู่เหนียงจื่อไม่รู้เลี้ยงดูอย่างไร เด็กขนาดนี้ก็รู้จักกตัญญูท่านแม่แล้ว”
“คนเราหากเปรียบเทียบกันก็น่าโมโหนัก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเข็นเก้าอี้เข็นตามหลังลู่เจียวออกมาด้านนอกห้องโถง เขามองสีหน้าลู่เจียวไม่ดีนัก ก็ถามอย่างห่วงใย
“เป็นเช่นไรบ้าง เหนื่อยหรือ”
ลู่เจียวส่ายหน้า “ตกใจน่ะ ข้าช่วยหมอฉีผ่าตัด ตกใจแทบตาย”
ฉีเหล่ยเดินมาด้านหลังพอดี ฟังแล้วแทบจะเป็นลม อาจารย์ท่านพูดสลับกันไหม ข้าสิตกใจแทบตาย
แต่เขาไม่อาจพูดอะไรทั้งนั้น อาจารย์พูดถูกเสมอ ฮือๆ
