ตอนที่ 198 เจ้าปัญญาอ่อนหรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเงยหน้ามองไปยังบิดาตนเอง “ท่านพ่อให้โอกาสท่านแม่อีกครั้งได้ไหม นางเลี้ยงดูลูกมาให้ท่านหลายคนนะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ เซี่ยเหล่าเกินก็ลังเล ผู้ใดจะรู้ว่าเซี่ยเหล่าเกินกำลังคิดไตร่ตรอง หร่วนซื่อกลับโมโหตวาดเสียงแหลมใส่เซี่ยอวิ๋นจิ่น
ในนาทีนี้นางรู้สึกว่าตนเองตกในสภาพนี้ ล้วนเป็นเพราะเจ้าสามไม่ช่วยนาง หากเขาช่วยนาง จับนางแพศยาหวังไปขายซะ เซี่ยเหล่าเกินจะกล้าหย่านางหรือ
หร่วนซื่อสูญเสียสติสัมปชัญญะด่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่า “เซี่ยซานโก่ว ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาเสแสร้ง เจ้าคนเนรคุณ หากตอนนั้นรู้ว่าเจ้าจะเนรคุณเช่นนี้ ข้ากดเจ้าลงถังส้วมตายไปแล้ว”
ทุกคนในห้องโถงพากันมองไปยังหร่วนซื่ออย่างคาดไม่ถึง หญิงผู้นี้บ้าแล้วกระมัง จากนั้นทุกคนก็รู้สึกว่าสมองหร่วนซื่อมีปัญหา ไม่งั้นจะทำตัวเองให้ตกในสภาพนี้ได้อย่างไร
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าเย็นเยียบ มองหร่วนซื่อด้วยใบหน้าเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง
เขาไม่รู้ว่าทำไมหร่วนซื่อจึงรังเกียจเขาขนาดนี้ ไม่ใช่แค่รังเกียจ แต่ยังหาเรื่องเขาทุกอย่าง ตอนเขาเพิ่งเกิด ท่านปู่ท่านย่าคิดพาเขาไปเลี้ยง นางก็หาเรื่องราวกับคนบ้า สุดท้ายท่านปู่ท่านย่าจึงล้มเลิกความตั้งใจ
แต่นางหาเรื่องแล้วก็ไม่เลี้ยงดูเขา กลับโยนเขาทิ้งขว้างอย่างไม่สนใจไยดี แทบจะปล่อยให้เขาหิวตาย
บางครั้งเซี่ยอวิ๋นจิ่นหร่วนซื่อคงไม่ได้คลอดตนออกมา เพราะหร่วนซื่อไม่เพียงรังเกียจเขา แต่เขาเองยังรังเกียจหร่วนซื่อมาก นี่ไม่ควรเป็นสายสัมพันธ์ที่แม่ลูกควรมี
แต่เขาสืบไปมา ก็พบว่าเขาเป็นลูกที่หร่วนซื่อให้กำเนิด หร่วนซื่อตอนนั้นคลอดลูกจริงๆ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิดแล้วก็ค่อยๆ กล่าวว่า “ใช่ ข้าเนรคุณ งั้นลูกกตัญญูของท่านแม่ทำไมไม่มาช่วยท่านแม่ล่ะ”
หร่วนซื่อมองไปยังเซี่ยอวิ๋นหวาและเซี่ยหลานด้วยสัญชาตญาณ สองพี่น้องเห็นหร่วนซื่อมองมาก็อดถดตัวถอยหลังไม่ได้ ทั้งสองคนตอนนี้รู้สึกแค่เสียหน้า ทำไมพวกเขาต้องมาเจอกับมารดาหน้าไม่อายเช่นนี้ด้วย
ความจริงเซี่ยอวิ๋นหวาคิดช่วยท่านแม่ตน แต่ก่อนหน้านี้เขาช่วยท่านแม่ตนพูด ท่านพ่อจึงเตือนเขารุนแรงว่า หากยังกล้ายุ่งเรื่องพวกเขาอีก ก็อย่าโทษที่เขาจะจัดการตน
อีกอย่าง ท่านพ่อมีเรื่องกับท่านแม่เช่นนี้ งานแต่งเขากับตู้เสี่ยวเม่ยจะยังได้จัดไหม แต่เขาเคยจับมือนางแล้ว ยังเคยจูบปากนางด้วย หากนางไม่แต่งกับเขา ยังจะแต่งกับใครได้
ในใจเซี่ยอวิ๋นหวาตัดสินใจแล้ว
ห้องโถงหร่วนซื่อเห็นท่าทางลูกชายและลูกสาวคนเล็กตน ในใจก็เจ็บปวดมาก
นางหันไปมองลูกชายคนโตและคนรอง สุดท้ายแววตานางไปหยุดที่เซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มองนางอีก หันไปมองเซี่ยเหล่าเกิน
เซี่ยเหล่าเกินเดิมยังลังเล แต่เห็นหร่วนซื่อด่าเซี่ยอวิ๋นจิ่น เขาก็ยืนยันความคิดที่จะหย่าหร่วนซื่อ
ลูกชายคนที่สามวันหน้าจะได้เป็นขุนนาง เขาก็คือบิดาขุนนาง แต่หร่วนซื่อเอาแต่หาว่าเจ้าสามไม่ดี หากไม่หย่านาง ความสัมพันธ์เขากับเจ้าสามเกรงว่าก็คงแย่ลงอีก วันหน้าเขาจะเป็นบิดาขุนนางได้อย่างไร
เซี่ยเหล่าเกินครุ่นคิด รีบมองผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่าง ยืนยันความคิด “ผู้ใหญ่บ้าน จู๋จ่าง ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะหย่าหร่วนซื่อ ขอผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างให้ความเห็นชอบ”
หร่วนซื่อตอนนี้ย่อมรู้แล้วว่าเซี่ยเหล่าเกินมีใจคิดหย่านางจริงๆ ในที่สุดนางก็ตระหนกตกใจ
“เซี่ยเหล่าเกิน เจ้ากล้าหย่าข้า ข้าจะตายต่อหน้าเจ้า”
พอหร่วนซื่อกล่าว เซี่ยเหล่าเกินก็เยาะเย้ยว่า “เจ้าก็ลองตายให้ข้าดูสิ หลายปีมานี้พอไม่ได้ดังใจ เจ้าก็ร้องแต่จะตาย มาถึงตอนนี้เจ้ายังอยู่ดีอยู่เลย อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะว่าเจ้าเสแสร้ง”
หร่วนซื่อหน้าซีดเผือด ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างในห้องมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่พูดอะไรอีก
พวกเขาถอนหายใจยาวแล้วก็กล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว งั้นก็หย่าละกัน”
พอกล่าวจบทำเอาหร่วนซื่อหน้ามืด ร่างกายโงนเงน นางดิ้นรนส่งเสียงกรีดร้อง “ไม่ ผู้ใดก็อย่าคิดหย่าข้า ข้าแต่งเข้าตระกูลเซี่ยมาหลายปีขนาดนี้ คลอดลูกให้เขาตั้งมากมายขนาดนี้ เขาถือสิทธิ์อะไรหย่าข้า”
พอหร่วนกล่าว จู๋จ่างก็มองหร่วนซื่อกล่าวว่า “หร่วนซื่อ ด้วยวาจาและพฤติกรรมที่ผ่านมาของเจ้าก็ควรหย่าเจ้านานแล้ว เจ้าสี่ตอนนี้ยังไม่หย่าเจ้า ก็ไว้หน้าเจ้ามากพอแล้ว เจ้าไม่เพียงล่อลวงเจ้าสี่ก่อนแต่ง แต่งเข้าตระกูลเซี่ยเรามา ก็ไม่ดูแลบิดามารดาสามี ยังทำบิดามารดาสามีโมโหจนตาย ไม่เมตตาต่อบุตร ยุแยงเจ้าสี่ให้ขับไล่บุตรชายออกจากบ้านทั้งที่ยังบาดเจ็บ”
“เกิดเรื่องแล้วยังหาเรื่องไม่เคยหยุดหย่อน ตอนนี้เพราะเขารับอนุ ถึงกับตบตีฝ่ายชายอย่างไม่สนใจอะไร ยังข่วนหน้าเขาเป็นรอย สิ่งที่เจ้าทำมาทุกอย่าง สิ่งไหนๆ ก็เพียงพอจะให้เจ้าสี่หย่ากับเจ้า ดังนั้นหญิงเสียสติเช่นเจ้านี้ หย่าได้”
จู๋จ่างกล่าวจบก็ทนรำคาญใจต่อไปไม่ไหว เดิมเขากลัวทำเซี่ยอวิ๋นจิ่นลำบากใจ ตอนนี้เห็นท่าทางเซี่ยอวิ๋นจิ่นเหมือนไม่คิดยุ่งเรื่องนี้แล้ว ในใจจู๋จ่างพอเข้าใจอวิ๋นจิ่น มารดาเช่นนี้หากวันหน้าเขาได้เป็นขุนนาง มารดาผู้นี้คงจะคอยฉุดรั้งความเจริญของเขาไว้ ไม่สู้หย่าเสียแต่ตอนนี้
จู๋จ่างรีบมองไปยังคนในวงศ์ตระกูลที่เขียนหนังสือเป็น ให้เขามาช่วยเขียนหนังสือหย่าภรรยา
หนังสือหย่านี้จู๋จ่างไม่ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น เพราะอย่างไรนี่ก็คือมารดาของเขา
หร่วนซื่อยามนี้ลนลานขึ้นมาจริงๆ แล้ว หน้ามืดจะเป็นลม แต่นางไม่กล้าเป็นลม หากนางเป็นลมไป ต้องถูกคนส่งกลับบ้านเก่านางไปแน่
หร่วนซื่อครุ่นคิดแล้วก็หันไปมองลูกๆ ตนเอง ร้องไห้กล่าวว่า “พวกเจ้าจะมองดูท่านถูกหย่าเช่นนี้หรือ”
เซี่ยต้าเฉียงมองไปยังบิดาตน คิดจะพูด เซี่ยเหล่าเกินถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง
เซี่ยต้าเฉียงหุบปาก เซี่ี่ยเอ้อร์จู้เห็นมารดาตนร่ำไห้เสียใจก็รู้สึกทนไม่ไหว มองเซี่ยเหล่าเกิน กล่าวว่า “ท่านพ่อ ท่านให้โอกาสท่านแม่สักครั้งเถอะนะ วันหน้าท่านแม่จะต้องปรนนิบัติท่านอย่างดี หลายปีมานี้แม้ท่านแม่ไม่ดีกับคนอื่น แต่ดีกับท่านพ่อมากนะ”
เซี่ยเหล่าเกินนึกถึงว่าหลายปีมานี้หร่วนซื่อดูแลเขามา แม้ว่านางไม่ดีกับบิดามารดาเขา ไม่ดีกับลูกๆ แต่กับเขาแล้วไม่เลวจริงๆ อาหารการกินเสื้อผ้าอะไรก็คิดถึงเขาก่อนเสมอ
เซี่ยเหล่าเกินมองไปยังหร่วนซื่อ ครุ่นคิดว่าหากหญิงผู้นี้ขอร้องเขา แสดงท่าทีว่าวันหน้าไม่หาเรื่องเขาอีก เชื่อฟังเขา เขาก็จะไม่หย่ากับนางชั่วคราว
หร่วนซื่อเห็นเซี่ยเหล่าเกินมองนาง กลับไม่ยอมลดศักดิ์ศรี หลายปีมานี้นางอยู่เหนือกว่ามาตลอด เซี่ยเหล่าเกินในใจนางก็คือเจ้าตัวไม่ได้เรื่อง ตอนนี้นางถึงกับจะต้องขอร้องเซี่ยเหล่าเกินไม่ให้หย่านาง หร่วนซื่อจะเอ่ยปากได้อย่างไร
เซี่ยเหล่าเกินเห็นนางไม่เพียงไม่สำนึก ยังทำหน้าเย็นชา เซี่ยเหล่าเกินไม่มีใจให้หร่วนซื่ออยู่ต่ออีกแล้ว หันไปมองเซี่ี่ยเอ้อร์จู้ตวาดอย่างโมโหว่า
“มารดาไม่ดีไม่งามไม่เมตตาเช่นนาง เจ้ายังขอร้องแทนนาง เจ้าปัญญาอ่อนหรือ เมื่อก่อนพวกเจ้าถูกนางรังแกไม่พออีกหรือ”
เซี่ี่ยเอ้อร์จู้เป็นใบ้ไปในทันที เขาชินกับการมองไปยังน้องสามตนเอง พบว่าสีหน้าน้องสามเย็นเยียบอย่างที่สุดและไม่พูดอะไร เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ก็รู้ว่าน้องสามไม่คิดยุ่งเรื่องนี้อีกแล้ว เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก
หนังสือหย่าเขียนเสร็จแล้ว เซี่ยเหล่าเกินลงลายนิ้วมืออย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย หร่วนซื่อถูกหย่าแล้ว
จู๋จ่างสั่งให้เซี่ยต้าเฉียงกับเซี่ยเอ้อร์จู้ส่งหร่วนซื่อกลับไปบ้านตระกูลหร่วน
