ตอนที่ 202 พวกเราจะหย่ากันนะ
ในใจลู่เจียวปฏิเสธในทันที แต่สีหน้ายังคงไม่ได้แสดงออก นางยิ้มมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า
“แม้ว่าท่านพ่อเจ้าจะเดินได้แล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่คล่อง ต้องค่อยๆ”
เจ้าแฝดสี่ถูกนางกล่อมอยู่หมัด
แต่การที่ขาเซี่ยอวิ๋นจิ่นหายนี้ส่งผลต่อเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างมาก พวกเขาดีใจมาก พอพูดกับลู่เจียวเสร็จ ก็ดีใจวิ่งออกไปพูดกับเสี่ยวเฮยและฮวาฮวา
ลู่เจียวยกอาหารเช้าที่เตรียมเสร็จเข้าไปในห้องโถง
ในเรือนนอนตะวันออกเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ขึ้นเตียงนอนพัก แต่นั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ ครั้งนี้เขาไม่ได้นั่งเก้าอี้เข็นแต่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาส่งเสียงตะโกนเรียกออกมา “ลู่เจียว”
ลู่เจียวได้ยินเซี่ยอวิ๋นจิ่นเรียกก็คิดว่าเขามีธุระ ก็เดินเข้าไปในเรือนนอนตะวันออก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหน้าตายิ้มแย้มมองลู่เจียว ความจริงเขาไม่ได้นิ่งได้เหมือนที่คนอื่นเห็น
ขาเขาเดินได้ เขาดีใจและตื่นเต้นมาก อยากจะบอกใครต่อใคร แต่เขาไม่อยากบอกคนอื่น อยากบอก กับลู่เจียวคนเดียว
“ลู่เจียว ขาข้าเดินได้แล้ว”
ลู่เจียวรู้ดีว่าทำไมเขาจึงตื่นเต้นเช่นนี้ สำหรับคนที่เกือบจะต้องนอนเป็นอัมพาตบนเตียงไปตราบชีวิตที่เหลือ จู่ๆ กลับมาเดินได้ปกติ น่าจะเป็นความยินดีที่สุดในชีวิตเขาแล้ว
ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นอารมณ์ดี น่าจะตื่นเต้นดีใจมาก ลู่เจียวยิ้มมองเขากล่าวว่า “ยินดีกับเจ้าด้วยที่เดินได้ปกติแล้ว แต่อย่าใจร้อนไป ค่อยๆ เดิน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว ดวงตาก็เปล่งประกาย
เขาค่อยยืนขึ้นข้างโต๊ะ ร่างผอมเพรียวผึ่งผายราวกับต้นสนตระหง่าน แม้สวมเสื้อผ้าธรรมดาที่ดูเรียบง่าย แต่ไม่อาจบดบังรัศมีท่วงท่าอากัปกิริยาหล่อเหล่าสูงส่งของเขาได้
ลู่เจียวอดมองอีกสักสองสามทีไม่ได้ คนผู้นี้ไม่เพียงแต่หน้าตาดี รูปร่างก็ไม่เลว ในยุคสมัยนี้ เพราะสารอาหารไม่เพียงพอ หลายคนเติบโตได้ไม่นับว่าสูง แต่เซี่ยเหล่าเกินสูงมาก บางทีอาจเป็นกรรมพันธุ์
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ยิ้มกล่าวว่า “อาหารเช้าเสร็จแล้ว รีบออกไปกินอาหารเช้ากัน”
นางกล่าวจบหันหลังคิดจะไป คิดไม่ถึงว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังรีบก้าวเข้ามาดึงมือลู่เจียวไว้
ลู่เจียวอึ้งไปในทันที นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น คนด้านหลังดึงตัวนางเข้ามากอดไว้
ลู่เจียวตกใจนิ่งอึ้ง ไร้ปฏิกิริยาอยู่นาน นี่อะไรกัน ตื่นเต้นเกินไป ไม่อาจระงับอารมณ์จนต้องกอดนางไว้ หรือ แต่แม้ว่าจะตื่นเต้นเพียงไรก็ไม่ควรทำเช่นนี้ไหม
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ออกแรงผลักเซี่ยอวิ๋นจิ่นออก แม้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นผู้ชาย แต่ลู่เจียวแรงเยอะ ดังนั้นจึงผลักเขาออกได้อย่างง่ายดาย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นถูกผลักออกก็คว้ามือลู่เจียวไว้ ยิ้มบางกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ทำไม อายหรือ”
ครั้งนี้ลู่เจียวมั่นใจได้แล้วว่า ระหว่างนางและเขาต้องมีเหตุผิดพลาดตรงไหนแน่ๆ
ผู้ชายคนนี้ยามนี้น้ำเสียงที่พูดจากับนางไม่เหมือนคนที่จะหย่าควรพูดกัน และน้ำเสียงก็เป็นธรรมชาติจนเหมือนว่านางคือภรรยาเขา
ลู่เจียวสีหน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ปัดมือเซี่ยอวิ๋นจิ่นออก สีหน้าเคร่งเครียดมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เซี่ยอวิ๋นจิ่น เจ้ากำลังทำอะไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นท่าทางเคร่งเครียดของนางก็อึ้งไป แต่ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “พวกเราเป็นสามีภรรยา ช้าเร็วก็ต้องสัมผัสใกล้ชิดกัน”
ลู่เจียวอดเตือนเขาไม่ได้ “พวกเราจะหย่ากันนะ คนจะหย่าประเดี๋ยวกอดประเดี๋ยวโอบอย่างนี้ได้อย่างไรกัน”
ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นอึ้งแทน เขาคิดว่าตนเองฟังผิด มองลู่เจียว ค่อยๆ กล่าวว่า “เจ้าว่าอะไรนะ”
ลู่เจียวย้ำอีกทีอย่างไม่เกรงใจ “ก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกไว้หรือ ข้าหาหมอมาผ่าตัดให้เจ้าเรียบร้อย รักษาขาหายแล้ว พวกเราก็หย่า ตอนนี้ขาเจ้าก็เกือบหายดีแล้ว ดังนั้นพวกเราก็ควรหย่าได้แล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าแปรเปลี่ยน ร่างกายเย็นเยียบไปทั้งร่างอย่างไม่รู้ตัว ความอ่อนโยนอบอุ่นบนใบหน้าหายไปสิ้น เหลือเพียงแต่ความเยือกเย็น
เขาจ้องมองลู่เจียว ค่อยๆ กล่าวว่า “ครั้งก่อนไม่ได้บอกว่าจะไม่หย่าแล้วหรือ”
ลู่เจียวตกตะลึง “พูดตอนไหน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันรู้สึกมีเสียงวิ๊งๆ ดังในหัว หัวเริ่มปวดขึ้นมา ในใจค่อยๆ มีกระแสเย็นเยียบผุดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“ครั้งก่อนข้าพูดกับเจ้า เด็กๆ ไม่อาจไม่มีมารดา เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าเข้าใจหรือ”
ลู่เจียวเข้าใจทันที ที่แท้ความหมายของคำพูดเหล่านั้นของเขาก็คือไม่หย่า สวรรค์ นางคิดว่าเขาจะยกเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ให้นางดูแลเสียอีก
“เจ้าพูดจาให้กระจ่างกว่านี้หน่อยได้ไหม ข้าฟังเจ้าพูดแล้วคิดว่าเจ้าจะยกเจ้าแฝดสี่ให้ข้าเลี้ยงดู ไม่ได้คิดไปถึงเรื่องหย่าเลย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็เย็นเยียบไปทั้งตัว แต่เขายังคงฝืนทำใจนิ่งสงบมองลู่เจียว ค่อยๆ กล่าวว่า “งั้นตอนนี้เจ้าเข้าใจความหมายข้าแล้วใช่ไหม พวกเราไม่หย่า ตอนข้าบาดเจ็บเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง เจ้าทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลข้าและเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ข้าซาบซึ้งในความจริงใจของเจ้า คิดตอบแทนความจริงใจของเจ้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ แววตาดำก็จ้องมองลู่เจียวเขม็ง
ในนาทีนี้เขากำลังเป็นห่วงว่าลู่เจียวจะปฏิเสธ
เพราะสิ่งที่หญิงผู้นี้คิดกับที่เขาคิดไม่เหมือนกัน
ลู่เจียวได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่น คิดถึงว่าครั้งก่อนตนเองคิดไปว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นชอบนาง จึงได้หลุดปากถามออกไปว่า เจ้าชอบข้าใช่ไหม
หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นชอบนาง แม้นางไม่อยู่ต่อ ก็ยังรำลึกถึงผู้ชายผู้นี้ แต่ชายผู้นี้เห็นๆ ว่าไม่ได้ชอบนาง แต่ยังต้องการให้นางอยู่ต่อ คิดให้นางกลายเป็นพี่เลี้ยงลูกของเขาหรือไง
ลู่เจียวคิดสบถใส่เข้าสองคำ ชายชั่ว
สีหน้านางเย็นเยียบลงไม่รู้ตัว ส่งสายตาเย็นชามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เจ้าคิดใช่ไหมว่าการที่ไม่หย่าเป็นการมอบความกรุณาให้แก่ข้า ขอโทษเถอะ ข้าไม่คิดว่านี่คือความกรุณา ขอให้เจ้าทำตามที่พูดแต่แรก มอบหนังสือหย่าให้ข้า”
ลู่เจียวกล่าวจบ สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ย่ำแย่อย่างมาก ในใจก็มีความเจ็บปวดยากระงับทะลักออกมา
เขามองลู่เจียว กล่าวเน้นย้ำทีละคำว่า “ลู่เจียว เจ้ารู้ไหมสตรีที่หย่าแล้วลำบากเพียงใด”
หญิงผู้นี้ไม่ใช่ลู่เจียวคนเดิม นางน่าจะไม่รู้ว่าหญิงที่หย่าแล้วลำบากเพียงใด เดินไปถึงไหนก็จะถูกคนวิจารณ์ เดินไปถึงไหนก็จะถูกคนรังแก ยังจะถูกคนด่าทอ สิ่งเหล่านี้นางรู้ไหม
ลู่เจียวสีหน้านิ่งเฉยรับคำ “รู้สิ”
อย่าว่าแต่ยุคสมัยนี้ แม้แต่ยุคปัจจุบัน หญิงที่หย่าก็ลำบากมากเช่นกัน
“จะยากจะลำบากอย่างไร ก็จะผ่านไปเอง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว มองนางอย่างคาดไม่ถึง “งั้นทำไมต้องหย่าให้ได้ รู้อยู่ว่าหย่าแล้วลำบากมาก ก็จะหย่า ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่”
ลู่เจียวเลิกคิ้วหัวเราะเบาๆ เพราะนางคิดมีชีวิตเป็นของตนเองน่ะสิ ไม่แน่วันหน้าอาจได้พบความรักของตนเอง
นางคงไม่อาจสละทั้งชีวิตของตนเองทิ้งเพื่อเจ้าแฝดสี่กระมัง
ขอโทษ ให้อภัยที่นางทำไม่ได้ นางชอบเจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาก แต่คงไม่สละทั้งชีวิตของตนเองทิ้งเพื่อเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
ลู่เจียวครุ่นคิดมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เอาละ เรื่องนี้ไม่ต้องพูดแล้ว ก็ทำตามที่พวกเราตกลงกันไว้ในตอนแรก ขาเจ้าหายแล้ว พวกเราก็หย่า แน่นอนหากเจ้ายินยอม ตอนนี้ก็ให้หนังสือหย่าข้าได้ ข้าเองก็เห็นชอบ”
