ตอนที่ 208 ซื่อเป่าสอนบิดา
ซื่อเป่ากล่าวเน้นย้ำยิ่งว่า “หากท่านพ่อไม่ชอบท่านแม่ ข้าก็จะไปกับท่านแม่ พวกเราไม่สนใจท่านพ่อแล้ว”
หน้าประตูห้องนอนตะวันตก เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินลู่เจียวคุยกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่พอดี ก็อดหรี่ตาคิดไตร่ตรองไม่ได้ หรือว่าลู่เจียวจะหย่าก็เพราะเขาไม่ชอบนาง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงเรื่องนี้ ก็คิดถึงว่าก่อนหน้านี้ลู่เจียวถามเขา เจ้าชอบข้าใช่ไหม ตอนนั้นเขาเหมือนตอบว่าอย่าคิดเหลวไหล ดังนั้นเขาตอบผิดไปหรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดทบทวนตนเอง ลู่เจียวในห้องมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่แล้วก็แทบอยากจะร้องไห้ นี่มันอะไรกันเนี่ย แต่เอาเถอะ ค่อยเป็นค่อยไปละกัน
ลู่เจียวมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่บนเตียงกล่าวว่า “หิวแล้วใช่ไหม ก่อนหน้านี้แม่ต้มน้ำขิงไข่ไก่ไว้ พวกเจ้ากินแล้วก็จะเหงื่อออก พรุ่งนี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หิวแล้วจริงๆ ได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็รับคำอย่างดีใจทันที
“ท่านแม่ ข้าจะกิน หิวแล้ว”
“ข้าก็หิวแล้ว”
ลู่เจียวยกมือดีดหน้าผากพวกเขาท่าทางขึงขัง “ดูซิว่าวันหน้าพวกเจ้ายังจะกล้าก่อเรื่องอีกไหม”
กล่าวจบก็ลุกเดินออกไป แต่พอเดินถึงหน้าประตูก็ถูกคนหน้าประตูห้องทำเอาตกใจ
ลู่เจียวเพ่งมอง พบว่าคนที่ยืนตรงหน้าประตูก็คือเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวอดค้อนใส่เขาไม่ได้ ดึกดื่นเที่ยงคืนไม่หลับไม่นอน มายืนหน้าประตูห้องทำคนตกใจงั้นหรือ
ลู่เจียวไม่สนใจเขา ตรงไปยังห้องครัวทันที
เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ค่อยๆ ก้าวตามลู่เจียวไป ทั้งสองคนเดินถึงหน้าประตูห้องครัว เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็อดเอ่ยไม่ได้ว่า “เจ้าจะหย่าเพราะข้าไม่ได้ชอบเจ้า?”
หากเพราะเรื่องนี้ เขาคิดว่านางไม่ต้องเป็นห่วงเลย เขาน่าจะชอบนางบ้างแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังคิดอยู่ หน้าประตูห้องครัว ลู่เจียวก็หันมากล่าวว่า “แม้เจ้าชอบข้า ข้าก็ไม่อยู่ต่อ”
กล่าวจบก็ไม่มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นที่สีหน้าแปรเปลี่ยนอีก หันเดินเข้าไปตักน้ำขิงไข่ไก่ในห้องครัว
หน้าประตูห้องครัว เซี่ยอวิ๋นจิ่นแผ่รังสีเคร่งเครียดรอบกาย แววตาดำสนิทมองเงาร่างลู่เจียวในห้องครัว คิดถึงคำพูดนาง ในใจเขาแอบปวดแปลบอย่างไม่อาจสังเกตเห็นอยู่ไม่น้อย
จากนั้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็หันหลังจากไป ในเมื่อนางตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่อยู่ต่อ งั้นก็ตามใจนาง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มีอารมณ์ไปดูเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อีก หันเดินเข้าไปพักผ่อนในเรือนนอนตะวันออก
ในห้องครัว ลู่เจียวเดิมยังคิดถามเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่าจะกินหน่อยไหม ปรากฏพอหันไป คนผู้นี้ก็ก้าวจากไปอย่างรวดเร็วแล้ว เงาร่างมีรัศมีเย็นเยียบอย่างบอกไม่ถูก
ลู่เจียวจึงไม่ได้เรียกเขา ตักน้ำขิงไข่ไก่ไปป้อนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในเรือนนอนตะวันตก
เด็กน้อยกินไข่ไปคนละฟอง ดื่มน้ำขิงไปครึ่งชาม ก็เพลียจนผล็อยหลับไป
ลู่เจียวเองก็เหนื่อยจนต้องเอนตัวลงนอน วันนี้เหนื่อยมากจริงๆ
วันรุ่งขึ้น เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ดีขึ้นไม่น้อย แม้ว่ายังไม่ได้กระปรี้กระเปร่าเหมือนเดิม แต่ก็มีชีวิตชีวาไม่เลว
เพราะก่อนหน้านี้ฉีดยาลดไข้ไป ยังได้กินน้ำขิงต้มไข่ทำให้เหงื่อออกทั้งตัว เสื้อผ้าเปียกไปหมด ลู่เจียวตื่นมาก็ต้มน้ำร้อนอาบน้ำให้พวกเขา พอจัดการเรียบร้อย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็กลายเป็นเจ้าหนูน้อยน่ารักน่าชังคนเดิมแล้ว
คนในหมู่บ้านตระกูลเซี่ยไม่น้อยพากันมาดูพวกเขา พอเห็นว่าพวกเขาไม่เป็นไรแล้ว ทุกคนจึงได้กลับไปทำอาหารกันต่อ
ลู่เจียวคิดถึงว่าเมื่อวานตกค่ำชาวบ้านในหมู่บ้านขึ้นเขาช่วยนางตามหาคนอย่างเต็มที่ ก็ซาบซึ้งใจชาวบ้านในหมู่บ้านอย่างมาก ไปส่งพวกเขาถึงหน้าประตูพลางเอ่ยขอบคุณทีละคน
ชาวบ้านในหมู่บ้านยิ้มโบกมือ “ภรรยาอวิ๋นจิ่นอย่าได้เกรงใจ เจ้าช่วยพวกเราไม่น้อย”
“ใช่ เจ้าอย่าได้เกรงใจกับพวกเรา”
ทุกคนทยอยไปกันแล้ว เซี่ยเสี่ยวเจวียนลูกสาวผู้ใหญ่บ้านรั้งท้ายสุด กล่าวอย่างเป็นห่วงว่า “พี่สะใภ้สาม ให้ข้าช่วยพี่ทำอาหารเช้าไหม”
ลู่เจียวรีบเร่งนาง “ไม่ต้องๆ ข้าทำเองได้”
เซี่ยเสี่ยวเจวียนระยะนี้หมั้นหมายแล้ว นอกจากขึ้นเขาเก็บสมุนไพร ยังต้องยุ่งกับการปักปลอกหมอนผ้าห่มอะไรพวกนี้ ลู่เจียวไม่อยากรบกวนนาง
เซี่ยเสี่ยวเจวียนพูดคุยกับลู่เจียวอีกครู่หนึ่งก็กลับไป ลู่เจียวหันกลับเข้าไปในห้องครัวเตรียมอาหาร
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เช้านี้แล่นไปเรือนนอนตะวันออกคุยกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น จุดมุ่งหมายหลักของพวกเขาคืออะไร ก็คือสอนท่านพ่อว่าจะชอบท่านแม่อย่างไร ท่านแม่ดีขนาดนี้ ทำไมท่านพ่อไม่ชอบท่านแม่กันนะ
ต้าเป่ามองท่านพ่อตนด้วยสีหน้าสงสัย “ท่านพ่อ ท่านไม่ชอบท่านแม่จริงหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเม้มปากแน่น สีหน้าเย็นชา สีหน้าท่าทางเช่นนี้ของเขาทำให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นแล้วก็รู้ว่าเขาไม่ชอบลู่เจียวจริงๆ
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่พอใจ ต้าเป่ารีบกล่าวว่า “ท่านแม่นางไม่ใช่ว่าเปลี่ยนไปแล้วหรือ ยังสวยขึ้นด้วย ทำไมท่านพ่อไม่ชอบท่านแม่”
เอ้อร์เป่ารีบแสดงท่าทีกล่าวว่า “ท่านแม่อ้วนจ้ำม่ำเหมือนเจ้าหมูน้อย ทำเป็นทุกอย่าง ทำไมท่านพ่อไม่ชอบนาง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังเอ้อร์เป่า ในสมองก็อดคิดถึงรูปร่างหน้าตาลู่เจียวขึ้นมาไม่ได้ สายตาพลันอ่อนลงเล็กน้อย
แต่คิดถึงว่าท่าทีหนักแน่นของลู่เจียวเมื่อคืน เขาก็เก็บความอ่อนโยนกลับคืน กลายเป็นความเย็นเยียบไร้อารมณ์ดังเดิม
ซานเป่าร้อนใจแล้ว คว้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไว้พลางถามว่า “ท่านพ่อ ท่านชอบท่านแม่เถอะนะ นางทั้งสวยทั้งน่ารัก และทุกคนยังว่าท่านแม่ดี ทำไมท่านพ่อไม่ชอบล่ะ”
ซื่อเป่าแยกเขี้ยวยิงฟันกล่าวว่า “หากท่านพ่อไม่ชอบท่านแม่ ไปชอบคนอื่น ข้าก็ไม่ชอบท่านพ่อแล้ว ข้าจะอยู่กับท่านแม่”
ซื่อเป่ากล่าวจบ ทุกคนในห้องก็หันพรึ่บไปมองเขา
พอซื่อเป่าเห็นก็ร้อนตัว แต่พูดออกไปแล้ว เขายืดอกกำหมัดขึ้นกล่าวว่า “ข้าพูดจริงนะ จริงแท้แน่นอน”
กล่าวจบก็หันหลังวิ่งออกไป ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่าหันพรึ่บไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปยังสามหนูน้อย กล่าวว่า “ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า พ่อจะกล่าวเรื่องความชอบกับพวกเจ้าสักหน่อย คำว่าชอบไม่ใช่จะบังคับตนเองได้ ก็เหมือนพวกเจ้าชอบของบางอย่าง ไม่ชอบของบางอย่าง พวกเจ้าบังคับตนเองได้หรือ”
“เช่น ต้าเป่า เจ้าชอบต่อภาพ ชอบอ่านหนังสือ แต่เจ้าไม่ชอบออกกำลัง ไม่ชอบจับธนู เจ้าบังคับตนเองให้ไปชอบได้หรือ”
ต้าเป่าคิดอย่างจริงจัง จากนั้นก็เป็นใบ้ไป เพราะเขาไม่ชอบออกกำลังจริงๆ และไม่ชอบออกกำลังอย่างเช่นยิงธนู เขาชอบอ่านหนังสือเงียบๆ ที่เขาปีนต้นไม้ยิงธนู ก็เพราะท่านแม่บอกว่า คนเรียนหนังสือก็ต้องมีสุขภาพที่ดี เขาจึงได้ฝึกฝน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังมองไปยังเอ้อร์เป่า “เอ้อร์เป่าชอบออกกำลัง ชอบปีนต้นไม้ยิงธนู แต่ไม่ชอบอ่านหนังสือ หากพ่อบังคับเจ้าให้ไปชอบการอ่านหนังสือ เจ้าชอบได้หรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่รอให้เอ้อร์เป่าแสดงท่าที ก็หันไปมองซานเป่ากล่าวว่า “ซานเป่าชอบความงามที่สุด ชอบสวมเสื้อผ้าสวยๆ หากพ่อให้เจ้าสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ในใจเจ้าจะยินดีหรือ ดังนั้นความชอบไม่ใช่สิ่งที่บังคับตนเองได้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบเจ้าหนูน้อยก็พอเข้าใจแล้วว่าชอบคืออะไร และสามหนูน้อยก็ฟังความหมายของท่านพ่อเข้าใจ ท่านพ่อเขาไม่ชอบท่านแม่จริงๆ ท่านแม่ดีขนาดนั้น ทำไมไม่ชอบนะ
