ตอนที่ 203 ท่านพ่อ ท่านรีบปลอบใจท่านแม่
ลู่เจียวกล่าวจบ ก็ไม่คิดคุยเรื่องนี้กับเซี่ยอวิ๋นจิ่นอีก นางหันหลังจะเดินออกไปกินอาหารเช้า
ไม่คิดว่าหน้าประตู เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยืนเรียงกันพร้อมหน้า
ใบหน้าน้อยๆ ทั้งสี่ซีดเผือด มองนางอย่างตะลึงงัน
ลู่เจียวเห็นพวกเขา ก็ปวดหัวขึ้นมาทันที ทำไมนางจึงนึกไม่ได้ว่าควรระวังเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
เจ้าแฝดสี่ตั้งสติได้ก็พากันแผดเสียงร้องไห้ดังโผเข้าหาลู่เจียว “ท่านแม่ ท่านอย่าไป วันหน้าพวกเราจะเชื่อฟังท่านแม่ ท่านอย่าจากพวกเราไป ได้ไหม”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ร้องไห้เจ็บปวดใจอย่างที่สุด
อย่างไรลู่เจียวก็เลี้ยงดูพวกเขามานาน จึงเริ่มผูกพันกัน
เห็นพวกเขาเจ็บปวดใจเช่นนี้ นางเองก็ตัดใจไม่ลง
“เอาละ อย่าร้องไห้”
ซื่อเป่ายกมือกอดคอลู่เจียว ออดอ้อนกล่าวว่า “ข้าไม่ให้ท่านแม่ไป”
ลู่เจียวเดิมไม่อยากให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รู้เรื่องนี้เร็วเช่นนี้ และนางตั้งใจว่าจะหาโอกาสแอบบอกเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ให้พวกเขาค่อยๆ ยอมรับเรื่องหย่าของนางกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น
แต่นางคิดไม่ถึงว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จะได้ยินเรื่องนี้โดยบังเอิญ
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็มองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ กล่าวน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “เรื่องนี้ไม่ได้คุยกันดีแล้วหรือ พวกเจ้าเองก็ได้ยินแล้ว แม่ช่วยหาคนมาผ่าตัดให้ท่านพ่อเจ้า ขอเพียงรักษาขาท่านพ่อหาย พวกเราก็หย่ากัน เรื่องนี้คุยกันไว้เรียบร้อยแล้ว”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ส่ายหน้าสุดชีวิต สีหน้าไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยิน
ลู่เจียวได้แต่กล่าวปลอบใจพวกเขา “เอาละ ไม่ร้องไห้แล้ว ตอนนี้แม่ก็ยังไม่ได้ไปไหนไม่ใช่หรือ”
นางกล่าวจบ หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “หรือว่าเจ้าจะมอบเจ้าแฝดสี่ให้ข้าเลี้ยงดู”
ลู่เจียวเพิ่งกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนางด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยม่านหมอกดำ กล่าวอย่างเย็นเยียบว่า “ดังนั้นข้าคือส่วนเกินคนเดียวสินะ”
ข้าไปทำอะไรเจ้า ไยไม่อยากเห็นข้าขนาดนี้
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่าได้เอ่ยว่าเย็นเยียบเพียงใด ดวงตาดำเย็นยะเยือกจ้องมองลู่เจียว
ลู่เจียวเบ้ปากอย่างไร้วาจาจะกล่าว ก่อนจะหันไปปลอบใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ “เด็กดี ไม่ร้องแล้ว แม่กำลังหารือเรื่องนี้กับท่านพ่อเจ้าอยู่”
ซื่อเป่ากอดคอนางไว้ ร้องไห้จนแทบจะไม่มีแรงจะร้อง “ท่านแม่ ท่านอย่าไปได้ไหม”
แม้ว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยังเล็ก แต่ก็ฉลาดมาก ตอนนี้ท่านแม่ดีขนาดนี้ หากท่านแม่ไป ท่านพ่อแต่งงานใหม่ หากท่านแม่ใหม่ไม่ดีกับลูกๆ ล่ะ
พวกเขายังได้ยินคนว่า มีท่านแม่ใหม่ก็เหมือนมีท่านพ่อใหม่ด้วย แม้ว่าท่านพ่อตอนนี้ดีกับพวกเขา ผู้ใดจะรู้ว่าแต่งท่านแม่ใหม่จะดีหรือไม่
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว แผดเสียงร้องไห้ดังลั่นกว่าเดิม
ลู่เจียวเห็นแล้วก็ทั้งปวดใจทั้งปวดหัว อย่างไรนางก็ไม่อาจอยู่ร่วมกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นไปเฉยๆ เช่นนี้เพราะเจ้าแฝดสี่
ไม่กล่าวถึงว่านางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม แค่ความคิดนางกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่ตรงกันหลายอย่าง อีกอย่าง เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังมีภรรยาที่โชคชะตากำหนดไว้ในเมืองหลวงอีกคน ผู้ใดจะรู้ว่าอีกหน่อยเขาจะตกหลุมรักแรกพบกับสตรีผู้นั้นไหม จากนั้นก็หย่ากับนาง หย่ายังเรียกว่าสุภาพ ดีไม่ดีทำเรื่องสังหารภรรยาขึ้นมาจะทำอย่างไร
ลู่เจียวคิดแล้วก็ปลอบใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไป
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นว่าพวกเขาร้องไห้กันหนักขนาดนี้ ท่านแม่ยังไม่ยอมใจอ่อน
สี่คนร้อนใจ ต้าเป่าร้อนใจหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ท่านพ่อ ท่านรีบมาปลอบใจท่านแม่ให้นางอย่าไปสิ”
ยามนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา ระยะนี้เขาคิดมาตลอดว่าการกระทำทุกอย่างของลู่เจียวเพราะว่าชอบเขา ตอนนี้ดูท่าเป็นเขาที่คิดไปเองคนเดียว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้สึกอับอายขึ้นมาอย่างที่สุด สีหน้าแดงราวกับกุ้งต้มสุก เขาเช่นนี้ไหนเลยจะสนใจคำพูดลูกชาย
เขาเม้มปากยืนอยู่ที่ข้างโต๊ะ ท่าทางต่อต้านสุดขีด
ต้าเป่าเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่สนใจเขา ก็หันไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านอย่าไป ข้าโตแล้วจะกตัญญูต่อท่านแม่ ข้าจะเอาตำแหน่งฮูๆ นั่นมาให้ท่านแม่ ให้คนเขาอิจฉาท่านแม่ ข้าโตแล้วจะแต่งภรรยา ให้นางมากตัญญูต่อท่านแม่ เลี้ยงลูกให้กตัญญูท่านแม่”
สรุปคือให้สัญญาที่จะให้ได้ทั้งหมด
เอ้อร์เป่าตาบวมแดงคว้าแขนเสื้อลู่เจียว “ท่านแม่ พอข้าได้เป็นแม่ทัพ จะปกป้องท่านแม่ ไม่ให้คนอื่นมารังแกท่านแม่ หากผู้ใดรังแกท่านแม่ ข้าก็จะต่อยเขาให้หมอบในหมัดเดียว ให้ทุกคนได้รู้ว่า ท่านแม่ข้ามีลูกเป็นแม่ทัพ”
ซานเป่าตัวน้อยร้องไห้ไปก็สะอึกสะอื้นไป กล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าจะเรียนรู้การช่วยคนกับท่านแม่ วันหน้าข้าจะรักษาผู้คนเหมือนกับท่านแม่ ให้ทุกคนได้รู้ว่าท่านแม่ข้าร้ายกาจเพียงใด ไม่เพียงแต่รักษาผู้คนได้ ยังสอนสั่งลูกชายที่ร้ายกาจๆๆ อย่างมากได้อีกคนหนึ่ง”
ซื่อเป่าร้องไห้จนพูดไม่ออก ความหวาดกลัวในใจเขาทะลักออกมาหมด ท่านแม่จะไปแล้ว วันหน้าพวกเขาก็จะมีท่านแม่ใหม่ ไม่เอานะ
“ท่านแม่ ท่านอย่าไป ข้าจะหาเงินให้มาก ๆ เยอะๆ ซื้อต่างหูเงิน กำไลเงินให้ท่านแม่ ยังจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ท่านแม่ด้วย ใช่แล้ว ข้าจะซื้อคนรับใช้มาให้ท่านแม่ ไม่ให้ท่านแม่ต้องทำงาน ท่านแม่ทำงานเหนื่อยใช่ไหม ดังนั้นจึงคิดจะไป”
ลู่เจียวได้ฟังวาจาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ในใจก็เศร้าอย่างบอกไม่ถูก นางย่อตัวลงกอดเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “อย่าร้องไห้ ข้าจะหารือเรื่องนี้กับท่านพ่อพวกเจ้าดีๆ”
ลู่เจียวกล่าวจบก็ปลอบเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “หิวหรือยัง พวกเราออกไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้แม่เตรียมอาหารอร่อยไว้ด้วยนะ”
น่าเสียดายเจ้าหนูน้อยทั้งสี่พากันส่ายหน้า เงยหน้าร้องไห้กล่าวว่า “ท่านแม่ พวกเราไม่อยากกิน ไม่หิว”
ลู่เจียวทั้งปวดใจทั้งปวดหัว นางหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นที่โต๊ะหนังสือ เอ่ยอีกครั้งว่า “เซี่ยอวิ๋นจิ่น หรือว่ายกเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ให้ข้า ข้าจะดูแลอย่างดี ข้าสัญญา”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินลู่เจียวพูดแต่เรื่องเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ คิดถึงว่าตนเองก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่คนที่บิดามารดาชื่นชอบ เขาเป็นเด็กที่ถูกบิดามารดาทอดทิ้ง ตอนนี้หญิงผู้นี้ก็จะทอดทิ้งเขา
ความอัดอั้นในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นระเบิดออกมาทันที เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นเยียบว่า “ไม่ได้”
กล่าวจบก็หันเดินไปที่ข้างเตียง จากนั้นก็ขึ้นเตียงนอนพัก
ลู่เจียวได้แต่ปลอบใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ “พวกเราออกไปกินข้าวกัน วันนี้ไม่เรียนหนังสือแล้ว แม่พาพวกเจ้าขึ้นเขาไปล่าสัตว์กัน”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองลู่เจียวตาแดงก่ำอย่างเสียใจมาก
ต้าเป่าเอ่ยขึ้นก่อนว่า “ท่านแม่ ข้าอารมณ์ไม่ดี กินไม่ลง”
ท่านแม่ไม่ได้กล่าวว่าจะอยู่ต่อ ดังนั้นนางยังคงไม่คิดอยู่ต่อ เขาเสียใจมาก ต้าเป่าถึงกับเริ่มคิด หรือว่าเรื่องที่ตนเองทำผิดไปเมื่อก่อนทำให้ท่านแม่ไม่ยอมอยู่ต่อ
ต้าเป่าเสียใจหันหลังเดินกลับเรือนนอนตะวันตกไป เอ้อร์เป่า ซานเป่าและซื่อเป่าก็พากันร้องไห้วิ่งเข้าไปในเรือนนอนตะวันตก
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ปีนขึ้นเตียง ซบหน้ากับเตียงร้องไห้ฮือ
ลู่เจียวเห็นพวกเขาเช่นนี้ก็รู้สึกราวกับถูกฉีกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งบอกตนเองให้อยู่ต่อ แม้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นยากรับมือ แต่ทั้งสองคนอยู่ร่วมกันอย่างเคารพกัน นางดูแลเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปเช่นนี้ก็ไม่เลว
อีกครึ่งหนึ่งก็กลับบอกนางว่าห้ามทำเช่นนี้ นางมีชีวิตของนาง ชีวิตนางไม่ใช่มีแค่เจ้าหนูน้อยทั้งสี่
ลู่เจียวก้าวเท้าเข้าไปในเรือนนอนตะวันตก ตั้งใจว่าจะปลอบใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่สักหน่อย
ไม่คิดว่านอกรั้วบ้านนางถึงกับมีคนมา
ลู่เจียวมองจากห้องโถงออกไป เห็นพวกฮูหยินผู้เฒ่ารองกับจ้าวซื่อข้างบ้านมากัน นอกจากครอบครัวพวกเขายังมีชาวบ้านคนอื่นในหมู่บ้านอีก
ลู่เจียวไม่อยากให้พวกเขารู้เรื่องครอบครัวตนเอง รีบออกจากห้องโถงไปต้อนรับ
“ฮูหยินเฒ่ารอง พี่สะใภ้ พวกท่านมาได้อย่างไร”
ฮูหยินเฒ่ารองมองลู่เจียวอย่างห่วงใย ถามว่า “ทำไมข้าได้ยินเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ร้องไห้ ยังร้องกันอย่างเสียใจมาก เกิดอะไรขึ้น”
จ้าวซื่อเองก็พยักหน้า หลายคนด้านหลังพากันมองลู่เจียว
