ตอนที่ 205 ไปหาท่านยายกันเถอะ
ลู่เจียวส่ายหน้า ขมวดคิ้วครุ่นคิด หรือว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่คิดขึ้นเขาไปหานาง
ลู่เจียวกำลังคิดอยู่ หลินชุนเยี่ยนก็กล่าวอีกว่า “ข้าเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เหมือนเสียใจมาก เห็นเดินคุยกับเสี่ยวเป่าวาดไม้วาดมือไปด้วย”
ลู่เจียวรีบถามหลินชุนเยี่ยนว่า “พวกเขาวาดไม้วาดมืออะไรกัน”
หลินชุนเยี่ยนทำท่าวาดมือเป็นรูปภูเขาใหญ่
ลู่เจียวไม่ทันได้กล่าวอะไร เซี่ยอวิ๋นจิ่นข้างๆ ก็เอ่ยเสียงเข้มว่า “พวกเขาคิดไปบ้านท่านแม่เจ้า หาท่านยายพวกเขา”
ลู่เจียวพอได้ฟังก็คิดว่าน่าจะเป็นไปได้จริงๆ เพราะนางจะหย่ากับเซี่ยอวิ๋นจิ่น ดังนั้นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จึงคิดไปหาท่านแม่นางให้มาหยุดเรื่องนี้
แต่ทางไปบ้านแม่ของลู่เจียวไม่ต้องขึ้นเขา เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับเซี่ยเสี่ยวเป่ากลับขึ้นเขา แสดงให้เห็นว่า พวกเขาคิดทะลุผ่านภูเขาไป
สีหน้าลู่เจียวแปรเปลี่ยนทันที สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นข้าง ๆ ก็แปรเปลี่ยน
ยามนี้ค่ำแล้ว เด็กที่ยังไม่โตเท่าไรพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เข้าไปในเขาลึก อาจพบสัตว์ป่าได้ง่ายมาก นับประสาอันใดกับบนเขาอากาศหนาวเย็น เด็กตัวน้อยๆ ห้าคนเกรงว่าอาจพบเจอสัตว์ป่าบนเขาได้ และก็อาจจะล้มป่วยได้
ลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง สีหน้าทั้งสองคนไม่ค่อยดีนัก หลินชุนเยี่ยนข้างๆ ถามอย่างห่วงใยว่า “พี่สะใภ้สาม เกิดอะไรขึ้น”
ลู่เจียวกล่าวอย่างร้อนใจว่า “พวกเขาน่าจะคิดไปบ้านท่านแม่ข้าที่หมู่บ้านซิ่งฮวา แต่ทางไปหมู่บ้านซิ่ง ฮวาต้องอ้อมทางเหนือของภูเขาไป พวกเขาเดินข้ามภูเขาเช่นนี้ อันตรายมาก”
พอลู่เจียวกล่าว หลินชุนเยี่ยนก็ตกใจ ท่านอาตัวน้อยใจกล้ามากไปหน่อยแล้ว ถึงกับพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ของบ้านพี่สะใภ้สามขึ้นเขา หากพวกเขาทั้งสี่เกิดเรื่องขึ้นจะทำเช่นไร
หลินชุนเยี่ยนเอ่ยอย่างร้อนใจดังไฟแผดเผา “ตอนนี้ทำไงดี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นข้างๆ ลู่เจียวกล่าวอย่างร้อนใจว่า “ได้แต่ขึ้นเขาไปตามหาพวกเขาแล้ว”
เขากล่าวจบก็ออกเดินคิดขึ้นเขา ลู่เจียวกลับรั้งเขาไว้ “ขาเจ้ายังไม่หายดี ขึ้นเขาอะไร เจ้ารีบไปตามผู้ใหญ่บ้านให้คนในหมู่บ้านมาช่วยพวกเรา ขึ้นเขาไปหาด้วยกัน”
หลินชุนเยี่ยนเองก็กล่าวรวดเร็วว่า “ข้ากลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ ให้พวกเขารีบขึ้นเขาไปตามหา”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นข้างกาย กล่าวว่า “เจ้าตามคนไปขึ้นเขา ส่วนตัวเจ้าไม่ต้องขึ้น ขายังไม่หายดี อย่าได้ทำให้ขาหักอีก”
ลู่เจียวกล่าวจบก็หันหลังเดินไปทันที หลินชุนเยี่ยนเองก็ไม่พูดต่อ รีบกลับบ้านไปตามบิดามารดาสามี ตนเอง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังมองลู่เจียวก้าวเท้าออกไปแล้วก็แอบนึกโมโห หากขาเขาหักอีก ลู่เจียวจะไม่ไปใช่ไหม เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็จะไม่เสียใจเช่นนี้แล้วใช่ไหม
แต่เขาก็ได้สติทันที สมองวันๆ คิดแต่เรื่องอะไรกัน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันหลังไปตามคนในหมู่บ้านให้ขึ้นเขาไปตามหาเซี่ยเสี่ยวเป่ากับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
พวกผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างก็รู้เรื่องเซี่ยเสี่ยวเป่ากับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นเขากันอย่างรวดเร็ว ผู้ใหญ่บ้านรีบเรียกรวมพลคนหมู่บ้านตระกูลเซี่ยให้รีบขึ้นเขาไปตามหา
ฟ้ามืดแล้ว บนเขาอันตรายมาก ไม่เพียงสัตว์ป่าออกหากิน ในป่ายังเย็นมาก เด็กๆ ค้างอ้างแรมบนเขา จะล้มป่วยเป็นหวัดได้ง่าย
ในป่า เซี่ยเสี่ยวเป่าพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เดินไปตามเส้นทางภูเขา ทั้งขบวนห้าคนไม่รู้ว่าบนเขาอันตราย และไม่รู้ว่าผู้ใหญ่ที่บ้านร้อนใจกันจะตายแล้ว
เซี่ยเสี่ยวเป่าพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เดินไปข้างหน้าพลางกล่าวว่า “ต้าเป่า ทำไมเจ้าคิดจะไปบ้านท่านยายเจ้าล่ะ”
ก่อนลู่เจียวขึ้นเขาเก็บสมุนไพร เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นท่านแม่ตนไม่สนใจพวกเขา ก็ตัดสินใจหาทางให้ท่านแม่อยู่ต่อ
สุดท้ายเจ้าหนูน้อยทั้งสี่คิดถึงท่านยายขึ้นมาได้ ท่านแม่พวกเขาอาจฟังคำท่านยาย หากท่านยายไม่ให้ท่านแม่หย่า นางย่อมไม่หย่า
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่วางแผนกัน ตัดสินใจไปหาท่านยายที่หมู่บ้านซิ่งฮวา
แต่พวกเขารู้แค่บ้านท่านยายอยู่หมู่บ้านข้างๆ อีกฟากของภูเขา พวกเขาไม่รู้ว่าไปอย่างไร
ต้าเป่าคิดแล้วก็รู้สึกว่าเซี่ยเสี่ยวเป่าน่าจะรู้ ดังนั้นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จึงแอบย่องลงจากเตียง แล่นไปหาเซี่ยเสี่ยวเป่าข้างบ้าน ต้าเป่ายังรับปากเซี่ยเสี่ยวเป่า หากเขาพาพวกเขาไปหาท่านยาย กลับมาจะมอบกระดานลื่นที่ท่านแม่ทำให้ให้เซี่ยเสี่ยวเป่าหนึ่งอัน
เซี่ยเสี่ยวเป่าตกลงทันที รีบพาพวกเขาสี่คนขึ้นเขา
ความจริงเซี่ยเสี่ยวเป่าเองก็ไม่รู้ว่าหมู่บ้านซิ่งฮวาข้างๆ ไปอย่างไร เขาคิดว่าหมู่บ้านข้างๆ ก็ข้ามเขาไปก็แล้วกัน
ดังนั้นทั้งห้าคนจึงขึ้นเขาอย่างว่องไว แต่พอเดินมาได้ระยะทางหนึ่ง ก็รู้สึกเมื่อยขาจนเดินไม่ไหวแล้ว
แต่เด็กน้อยทั้งสี่พยายามฝืนทน หากไม่ไปพบท่านยาย ท่านแม่ต้องไปแน่ ดังนั้นพวกเขาต้องหาท่านยายให้เจอจึงจะได้
เพราะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เชื่อเช่นนี้ จึงกัดฟันเดินตามเซี่ยเสี่ยวเป่าขึ้นเขา
แต่สุดท้ายเด็กทั้งห้าก็เดินไม่ไหวแล้วจริงๆ ล้มนั่งพักกลางป่าไม่ขยับ
ยามนี้ฟ้ามืดแล้ว ในป่ามืดไปหมด เด็กน้อยห้าคนเริ่มรู้สึกกลัว
ซื่อเป่าเดิมก็ขี้ขลาดสุด พอเห็นป่ามืดมิด และมีเสียงลมพัดแรงดังขึ้นในป่า เด็กน้อยก็ทนความกดดันต่อไปไม่ไหว แผดเสียงร้องไห้ดังลั่นขึ้น ร้องไปก็กล่าวไปว่า “ข้ากลัว ข้าจะกลับบ้านไปหาท่านแม่”
ซานเป่าเองก็สะอื้นไห้ขึ้นมาแล้ว เอ้อร์เป่าพยายามฝืนตนเองไว้ กล่าวตำหนิว่า “ร้องไห้อะไรกัน อย่าร้อง พวกเรากำลังจะไปหาท่านยาย”
ซื่อเป่าร้องไห้กล่าวว่า “แต่บ้านท่านยายอยู่ไหนล่ะ ข้าอยากกลับบ้าน ข้าคิดถึงท่านแม่”
เอ้อร์เป่ามองไปยังต้าเป่า “ตอนนี้เอาไงดี”
เขาเองก็กลัว บนเขาน่ากลัวมาก
แต่ไรมาต้าเป่าก็เป็นเสาหลักของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เขาพยายามฝืนทำนิ่ง หันไปมองป่าเขาที่ดำทะมึน ไม่มีแสงสว่างแม้แต่น้อย
ต้าเป่ามองไปข้างหน้า บ้านท่านยายอยู่ไหนกัน
ต้าเป่าไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี เขาหันไปมองเซี่ยเสี่ยวเป่ากล่าวว่า “พี่เสี่ยวเป่า พวกเราทำไงดี”
แม้ว่าเซี่ยเสี่ยวเป่าอายุสิบสาม แต่ก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่ ยามนี้ก็ไร้ความเห็น และเขาก็กลัวเช่นกัน แต่เห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่แล้ว เขาก็พยายามไม่แสดงออก
“หรือพวกเรากลับกันเถอะ ไว้ให้ผู้ใหญ่พาพวกเจ้าไปบ้านท่านยาย”
ต้าเป่าสับสนไปหมด เขาเองก็กลัว ดังนั้นจึงรับคำ “ดี พวกเรากลับกันเถอะ”
ทั้งห้าคนเดินกลับกัน น่าเสียดายยามนี้ในป่ามืดมิดมองไม่เห็นทาง เด็กๆ ล้มลุกคลุกคลานหาทางไม่เจอ เริ่มเดินแตกกลุ่มกันแล้ว
สุดท้ายก็กลัวจนร้องไห้ดังลั่น เซี่ยเสี่ยวเป่ารีบบอกให้ทุกคนจูงมือกันเดิน
แม้ว่าเช่นนี้ปลอดภัยกว่าสักหน่อย แต่หลายคนก็ไม่มีความกล้าจะเดินหน้าต่อแล้ว พากันร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา
เสียงร้องไห้ผสมเสียงลมพัด น่ากลัวอย่างน่าประหลาด
ยามนี้ลู่เจียวกำลังเดินตามหาอยู่ ด้านหลังนางยังมีคนชาวบ้านในหมู่บ้านแยกกันขึ้นเขาค้นหา
ลู่เจียวเห็นฟ้ามืดแล้ว ก็แอบหยิบไฟฉายออกมาจากห้วงอากาศ ส่องทางตามหาในป่า
ไฟฉายส่องแสงเข้าไปในป่า ส่องไปยังที่ไกลออกไป
ในป่า เสี่ยวเป่าที่เดินกลับมาก็หยุดร้องไห้ สะอื้นมองไปทางแสงนั้น ถามต้าเป่าข้างๆ ว่า “ต้าเป่า รีบมาดูเร็ว นั่นคืออะไร เหมือนลูกไฟ”
