ตอนที่ 193 ทำไมชอบให้นางเก็บของไว้นะ
ลู่เจียวคิดถึงว่าผู้ชายที่ตนช่วยเอาไว้ก็หน้าตาหล่อเหลาดี ไม่เพียงแต่หล่อเหลา ท่วงท่ากิริยาก็สูงศักดิ์ไม่ธรรมดา คิดไม่ถึงว่ากลับเป็นชายชั่ว วันหน้าบาดเจ็บอีก อย่าหวังว่านางจะช่วยเขา
ในรถม้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองลู่เจียวกล่าวเบาๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ผู้ชายคนนั้นบอกข้าว่า ต่อมาเขาสูญเสียความทรงจำ ลืมเฉินอิงไป แต่ก่อนหน้านี้ หลังจากเขาถูกธนูยิงบาดเจ็บ จึงนึกถึงเรื่องราวส่วนหนึ่งในอดีตได้ เขายังกล่าวขอโทษเฉินอิงต่อข้าด้วย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ก็ถามลู่เจียว “เจ้าว่าวาจาเขาเชื่อถือได้ไหม”
ลู่เจียวอึ้งไปทันที สวรรค์ นี่มันคลาสสิกยิ่งกว่าบทละครอีกนะ ส่วนว่าที่ชายผู้นั้นพูดมาจริงหรือไม่ ก็คงรอวันพิสูจน์แล้ว
“ค่อยๆ ดูไปละกัน ในเมื่อจำเขาได้ ช้าเร็วก็ย่อมได้พบกันอีก เขาสูญเสียความทรงจำชั่วระยะหนึ่ง คิดว่าคนข้างกายเขาย่อมรู้ วันหน้าช้าเร็วก็ต้องพบร่องรอย หากจริง จะทำอย่างไรได้ ทว่าหากเท็จ…”
ลู่เจียวหยุดปาก ดูท่าทางคนผู้นั้นแล้วทั้งรวยและสูงศักดิ์ แม้ว่าเท็จ พวกนางจะทำอะไรได้ หรือจะไปแก้แค้นเขาให้ได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแววตาดำทะมึนกล่าวน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “หากเท็จ ข้าต้องแก้แค้นให้เฉินอิงแน่”
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น อยากจะอุทานออกมาว่า พระรองช่างมีใจรักลึกซึ้งเสียจริง
แต่นี่ไม่เกี่ยวกับนาง
ลู่เจียวหันไปพิงตัวรถคิดนอนพักสักงีบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองนาง มักรู้สึกว่าแววตาหญิงผู้นี้มองเขาไม่ค่อยถูกต้องนัก
“ลู่เจียว แววตาเมื่อครู่ของเจ้าหมายความว่าอย่างไร”
“อะไรคือหมายความว่าอย่างไร”
“ดูเหมือนเห็นใจข้า แท้จริงตรงไหนของข้าที่ทำให้เจ้ารู้สึกเห็นใจ?”
ลู่เจียวแค่นเสียงฮึกล่าวว่า “คิดมากไปแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังคิดจะพูดต่อ แต่ลู่เจียวกลับหันหน้าไปอีกทางทันที หันหน้าไปอีกทางทำเป็นพักผ่อน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองผู้หญิงที่หันหน้าเข้าด้านในหลับตาพักผ่อนอย่างโมโห แท้จริงตรงไหนของข้าที่ทำให้เจ้ารู้สึกเห็นใจ?
รถม้าส่งเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวกลับถึงบ้านปุ๊บ หร่วนซื่อก็มาถึงปั๊บ
“เซี่ยซานโก่ว เอาสัญญาขายตัวนางแพศยาหวังให้ข้า ข้าจะจับนางไปขาย”
หร่วนซื่อมาตะโกนอยู่หน้าประตู
นอกประตูลานบ้าน เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินหร่วนซื่อร้องเรียก ก็หันไปมองลู่เจียวทันที ลู่เจียวสีหน้าตกตะลึงมองหร่วนซื่อ จากนั้นมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นตอนแรกก็อึ้งไป จากนั้นก็คิดถึงสีหน้าลู่เจียวที่อยากหัวเราะก็ไม่กล้า สีหน้าเขาอดเยียบเย็นไม่ได้ หันไปมองหร่วนซื่อที่ยืนอยู่นอกประตูรั้ว “ท่านแม่พูดอะไรนะ”
หร่วนซื่อปรี่เข้ามา ชี้หน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นตวาดด่าอย่างโมโหว่า “รีบเอาสัญญาขายตัวนางแพศยาหวังมานี่ ข้าจะจับนางไปขายซะ”
หร่วนซื่อกัดฟันกรอด แทบจะกลืนแม่หม้ายหวังลงท้อง ไม่สิ นังแพศยาหวัง
หญิงผู้นี้ไม่เพียงทำนางเสียหน้า ยังแย่งผู้ชายของนาง เพราะหญิงผู้นี้ เซี่ยเหล่าเกินจึงไม่เชื่อฟังนางเหมือนก่อน เขาไม่เพียงขู่นาง ยังกล้าประกาศว่าหากนางรังแกนางแพศยาหวังอีก ก็จะหย่ากับนาง
หร่วนซื่อคิดถึงตรงนี้ก็บ้าคลั่งขึ้นมา แทบจะสู้ตายกับนางแพศยาหวัง แต่ที่บ้านมีเซี่ยเหล่าเกินปกป้อง นางสู้นางแพศยาหวังไม่ได้ แถมที่บ้านก็ไม่มีใครยอมช่วยนาง
หร่วนซื่อคิดถึงตรงนี้ก็โมโห โดยเฉพาะลูกชายคนเล็กที่ทำให้นางผิดหวังอย่างมาก ถึงกับไม่ก้าวออกมาช่วยนาง
แต่หร่วนซื่อรู้ว่านางแพศยาหวังลงนามในสัญญาขายตัว ตอนนี้นางเป็นอนุต่ำต้อยบ้านนาง บ้านนางมีสิทธิ์ขายนางทิ้ง
เรื่องนี้เซี่ยหลานลูกสาวนางเป็นคนแอบบอกนาง พอหร่วนซื่อรู้เรื่องนี้ ก็รีบวิ่งมาหาเซี่ยอวิ๋นจิ่น จะเอาสัญญาขายตัวนางแพศยาหวัง
ประตูหน้าห้องโถงตระกูลเซี่ย สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเย็นเยียบ มองหร่วนซื่อกล่าวว่า “ท่านแม่ต้องการสัญญาขายตัวหวังซื่อไปทำไม”
หร่วนซื่อตะโกนอย่างเดือดดาล “ข้าจะจับนางไปขาย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบปฏิเสธ “สัญญาขายตัวให้ท่านแม่ไม่ได้ ถึงหวังซื่อไม่ดีอย่างไรก็เป็นอนุท่านพ่อ ไม่มีคำสั่งท่านพ่อ ข้าเป็นลูกไม่กล้าขายผู้หญิงของบิดา”
หร่วนซื่อคิดไม่ถึงว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะปฏิเสธ ทำเอานิ่งแข็งทื่อไปทั้งตัว พอตั้งสติได้ นางก็อดตะโกนด่าไม่ได้
“เซี่ยซานโก่ว เจ้ายังเป็นลูกชายข้าอยู่ไหม เห็นๆ ว่าท่านแม่เจ้าถูกนางชั้นต่ำรังแก เจ้าถึงกับปกป้องนางชั้นต่ำนั่น ข้าจะสู้กับเจ้าให้ตายไปข้าง”
หร่วนซื่อพุ่งเข้ามาคิดลากเซี่ยอวิ๋นจิ่น ลู่เจียวก้าวออกมายกมือปัดหร่วนซื่อออก
ลู่เจียวแรงเยอะ เพียงยกมือปัด ก็ผลักหร่วนซื่อออกได้
หร่วนซื่อไม่อาจทนรับความสะเทือนใจเช่นนี้ต่อไปได้อีกแล้ว พอก้นจ้ำเบ้าก็แผดเสียงร้องไห้ดังลั่น
“พวกตระกูลเซี่ยล้วนไม่ได้เรื่อง คนใจดำ แต่ละคนรังแกข้า ข้าไม่อยู่แล้ว ตาแก่รังแกข้า ลูกๆ ก็รังแกข้า สะใภ้ยังถึงกับตีข้า ให้ข้าไปตายเสียดีกว่า”
หร่วนซื่อร้องไห้ไปด่าไป น้ำตาน้ำมูกไหลเลอะเทอะใบหน้า เดิมร่างที่ผอมน่าเกลียดอยู่แล้ว ตอนนี้ร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาเลอะเทอะ ก็ยิ่งเหมือนหญิงแก่ชราหมดสภาพ นางเช่นนี้ไม่ต้องพูดถึงเซี่ยเหล่าเกิน แม้แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวก็ไม่อยากทนมอง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มองหร่วนซื่อ แต่กลับค่อยๆ หยิบสัญญาขายตัวแม่หม้ายหวังออกมา ก่อนหน้านี้เขาเก็บสัญญาขายตัวมาแล้วลืมให้ลู่เจียว
ยามนี้ หร่วนซื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เขาก็นึกขึ้นมาได้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นค่อย ๆ ควักสัญญาขายตัวออกจากแขนเสื้อ
หร่วนซื่อร้องไห้อยู่ที่พื้นเห็นเข้า เสียงร้องไห้ก็เบาลง นางยังคิดว่าตนเองมาโวยวายหาเรื่องเช่นนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นทนไม่ไหวจึงได้หยิบออกมา
ผู้ใดจะรู้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นส่งสัญญาขายตัวให้ลู่เจียว “นี่คือสัญญาขายตัวหวังซื่อ เจ้าเก็บให้ดี”
ลู่เจียวอึ้งไปทันที คนผู้นี้ทำไมชอบเอาของให้นางเก็บ นี่มันของตระกูลเซี่ยไหม แต่พอเห็นหร่วนซื่อสีหน้าตกใจปนโมโหอย่างมาก ลู่เจียวก็รีบเก็บสัญญาขายตัวแม่หม้ายหวัง “ได้”
ทำให้หร่วนซื่อโมโหได้ นางดีใจมาก
หร่วนซื่ออ้าปากก็ด่าเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เซี่ยซานโก่ว ทำไมข้าคลอดลูกอย่างเจ้าออกมาได้นะ หากรู้ก่อนว่าเจ้าอกตัญญูเช่นนี้ ตอนนั้นที่คลอดเจ้า ข้าควรจับเจ้ากดน้ำให้ตาย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน หันไปมองหร่วนซื่อกล่าวว่า “ข้าอกตัญญู งั้นท่านแม่ทำไมไม่ไปหาลูกชายกตัญญูออกหน้าแทนท่านล่ะ”
หร่วนซื่อเป็นใบ้ในทันที เซี่ยอวิ๋นจิ่นเตือนนางอย่างหวังดีซึ่งหาได้ยากครั้ง “ท่านแม่ ตอนนี้นางก็เข้าบ้านมาแล้ว หากท่านยังอยากอยู่ดี ก็อยู่กับท่านพ่ออย่างสงบเสงี่ยมไป แต่ท่านต้องจำไว้ ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่อาจทำนิสัยเหมือนก่อนได้แล้ว หากท่านยังหาเรื่องไร้เหตุผลเหมือนก่อน เป็นไปได้มากว่าท่านพ่อจะหย่ากับท่าน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ไม่คิดสนใจหร่วนซื่ออีก หันหลังเข้าบ้านไปทันที
นอกรั้วบ้าน เซี่ยต้าเฉียงกับเฉินหลิ่วเดินเข้ามาอย่างไม่ค่อยอยากมานัก
หร่วนซื่อมา แม่หม้ายหวังเห็น นางกลัวหร่วนซื่อมาเอาสัญญาขายตัวจากเซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ รีบยุแยงให้เซี่ยเหล่าเกินบอกให้เซี่ยต้าเฉียงสองสามีภรรยามาพาหร่วนซื่อกลับไป
เซี่ยต้าเฉียงสองสามีภรรยาไม่ยินยอม แต่สู้ความดึงดันของเซี่ยเหล่าเกินไม่ได้
เซี่ยต้าเฉียงรู้สึกว่าในใจท่านพ่อเขาตอนนี้ เขาเหมือนไม่ได้เป็นที่หนึ่งแล้ว อย่าได้พูดถึงว่าเซี่ยต้าเฉียงโมโหอัดอั้นเพียงใด เดินเข้ามาลากหร่วนซื่ออย่างโมโห
“ท่านแม่ ท่านโวยวายอะไรกัน รีบกลับไปกับพวกเรา”
ก่อนหน้านี้หร่วนซื่อถูกเซี่ยอวิ๋นจิ่นศอกกลับ ตอนนี้พอตั้งสติได้ ก็แผดเสียงร้องไห้ดังลั่นอีกครั้ง “ข้าไม่อยู่แล้ว ไม่อาจมีชีวิตอย่างนี้ต่อไปได้แล้ว ให้ข้าไปตายเสียดีกว่า”
