ตอนที่ 212 ขึ้นเขาจับหมูป่า
ลู่เจียวยิ้มลูบหัวพวกเขากล่าวว่า “ทำหมี่จะเหนื่อยสักแค่ไหนกัน เอาละ แม่ไปทำหมี่ก่อน พวกเจ้ากินขนมเปี๊ยะไส้เนื้อไปดีๆ”
“อืม อืม”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่พยักหน้าอย่างดีใจ ลู่เจียวลุกขึ้นไปห้องครัวทำเซ่าจื่อเมี่ยน เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หยิบขนมเปี๊ยะไส้เนื้อวิ่งเข้าไปในเรือนนอนตะวันออก
ต้าเป่ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ท่านพ่อ ทำไมแม้แต่วาจาน่าฟังท่านก็พูดไม่เป็น หรือข้าสอนท่านพ่อสักหน่อยดีกว่า”
เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่ารีบเข้าไปรุมล้อมโต๊ะหนังสือเซี่ยอวิ๋นจิ่น กล่าวว่า “ท่านพ่อ ท่านพูดไม่เป็น พวกเราสอนท่านพ่อได้”
เอ้อร์เป่าเอ่ยขึ้นก่อน “ท่านพ่อบอกท่านแม่อย่างนี้ได้ เจียวเจียวเอ๊ย…”
เอ้อร์เป่ากล่าวไม่ทันจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็มองเขาอย่างตกใจ นี่ใครสอนกัน แม้แต่เจียวเจียวก็เรียกออกมาได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นปวดหัวอย่างพูดไม่ออก รีบกล่าวว่า “พ่อเหนื่อยแล้ว ไปนอนพักบนเตียงแล้ว”
กล่าวจบก็ลุกขึ้นเตียง ไม่คิดฟังคำพูดเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อีก
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่สีหน้าผิดหวัง แต่ก็ไม่อาจไม่ให้ท่านพ่อพักผ่อน เอาละ ครั้งหน้าค่อยสอนละกัน
ทั้งครอบครัวกินอาหารกลางวันเสร็จ ลู่เจียวก็พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปอาบน้ำ นอนกลางวันเป็นเพื่อนพวกเขา ยังเล่านิทานให้พวกเขาฟัง
ไม่ต้องกล่าวว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เบิกบานใจเพียงใด แม่ลูกห้าคนเบียดกันอยู่บนเตียงในเรือนนอนตะวันตกส่งเสียงเซ็งแซ่ครึกครื้นมาก
ลู่เจียวเห็นว่าสายแล้ว ก็เร่งให้ลูกๆ รีบเข้านอน “อีกสักครู่ยังต้องเรียนหนังสือ รอให้เรียนเสร็จ แม่พาพวกเจ้าขึ้นเขาไปทำกับดักจับสัตว์กัน”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ส่งเสียงร้องดีใจกันทันที “ดีเลย งั้นพวกเรารีบนอนกัน”
เด็กๆ หลับอย่างรวดเร็ว ลู่เจียวก็ลูบหัวพวกเขาทีละคน
ตอนนี้ยังมีเวลาอีกปีหนึ่งกว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะเข้าเมืองหลวงไปสอบ นางยังดูแลพวกเขาไปได้อีกปีกว่า รอให้พวกเขาตามเซี่ยอวิ๋นจิ่นไปเมืองหลวง วางนิสัยพื้นฐานไว้ดีแล้ว จากนั้นก็คงไม่ถึงกับเลวร้ายเกินไปกระมัง
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็หลับตานอน แม่ลูกนอนได้ครู่หนึ่งก็ตื่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นเริ่มสอนหนังสือเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฉลาดแถมความจำยังดีมาก เรียนหนังสือได้เร็วกว่าเด็กในหมู่บ้านมาก ดังนั้นหนังสือร้อยแซ่พวกเขาเรียนจบกันนานแล้ว ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นสอนพวกเขาอ่านหนังสือพันอักษร เด็กในหมู่บ้านยังคงเรียนหนังสือร้อยแซ่
ลู่เจียวถือโอกาสที่พวกเขาเรียนหนังสือ ไปห้องครัวจัดการอาหารการกิน และทำความสะอาดห้องครัว จากนั้นก็นำกระบอกไม้ไผ่มาเติมน้ำสะอาดให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่คนละกระบอก
พอนางจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็เรียนเสร็จ พากันมาหานางอย่างร่าเริง
“ท่านแม่ พวกเราเรียนเสร็จแล้ว ท่านพ่อว่าวันนี้พวกเราจะได้ขึ้นเขาไปล่าสัตว์กันเร็วหน่อย”
ที่แท้ตอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เรียนหนังสือ คุยกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่าวันนี้จะขึ้นเขากับลู่เจียวไปวางกับดักล่าสัตว์กัน เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงว่าเมื่อวานเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ต้องตกระกำลำบาก ก็รีบปล่อยพวกเขา ให้พวกเขาขึ้นเขาไปวางกับดักล่าสัตว์กับลู่เจียว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจเป็นพิเศษ ใบหน้าสี่ดวงยิ้มราวกับถั่วเบิกบานใจสี่เม็ด[1]
“ท่านแม่ พวกเราตอนนี้ก็ขึ้นเขาไปล่าสัตว์กันดีไหม”
“ได้ พวกเจ้าไปเอากระบุงหลังมา ในนั้นแม่เตรียมอาหารและน้ำเปล่าไว้ให้พวกเจ้าแล้ว ยังมีธนูด้วย”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบแบกกระบุงหลังอย่างเบิกบาน ลู่เจียวเองก็แบกกระบุงหลังใบเก่าของตนเอง แม่ลูกห้าคนก็ออกจากบ้านขึ้นเขาไปล่าสัตว์
พวกเซี่ยเสี่ยวเป่าที่ยังเรียนหนังสือกันในห้องโถงก็แอบเศร้าใจ ฮือๆ ทำไมเรียนหนังสือเหมือนกัน แต่พวกต้าเป่าเลิกเรียนเร็วขึ้นเขาไปเที่ยวเล่นได้ พวกเขายังต้องเรียนกันอยู่ตรงนี้ นี่มันยุติธรรมหรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังสอนหนังสือให้เด็กๆ ในหมู่บ้าน เงยหน้ามองแม่ลูกห้าคนแบกกระบุงหลังออกจากบ้านไปอย่างเบิกบาน
ในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็อัดอั้น สีหน้าอึมครึมขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ เด็กที่กำลังเรียนหนังสือกันในห้องโถงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดัง
ลู่เจียวไม่รู้ พอออกมาก็พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นเขามาวางกับดัก
วันนี้นางขึ้นเขาตั้งใจเอาจอบมาด้วย ก่อนหน้านี้เลือกหลุมดักสัตว์ตามธรรมชาติไว้ หลุมนั้นถูกก้อนหินบนเนินเขาก้อนหนึ่งกลิ้งลงมาปิดหมด ดังนั้นครั้งนี้นางต้องขุดหลุมดักสัตว์ใหม่
ในเมื่อตัดสินใจพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาขุดหลุมดักสัตว์ ก็ขุดเองละกัน จะได้ให้เจ้าหนูน้อยได้สัมผัสกับความสนุกในการขุดหลุมดัก
แม่ลูกห้าคนขึ้นเขามาก็กินอาหารกันก่อน ดื่มน้ำสักหน่อย แล้วก็เริ่มขุดหลุม
ตอนลู่เจียวขุด เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ใช้มือโกยดินอย่างตื่นเต้น แสดงท่าทางขุดหลุมไปกับท่านแม่ตน
ลู่เจียวเองก็ตามใจพวกเขา แม่ลูกห้าคนร่วมแรงกันขุดเสร็จหลุมหนึ่ง จากนั้นก็เหลาไม้ไผ่แหลมปักลงในหลุมกับดัก
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองหลุมกับดักอย่างตื่นเต้น “ท่านแม่ เช่นนี้ก็จะล่าสัตว์ได้แล้วหรือ”
กับดักที่ลู่เจียวทำครั้งนี้ ปากกับดักมีพวกหญ้าเขียวใบไผ่คลุมไว้ กับดักเช่นนี้ สัตว์ไม่อาจรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ หลงกลได้ง่ายมาก
“จับได้สิ”
นางมีเนื้อที่ทาด้วยน้ำพุจิตวิญญาณ สัตว์ป่าบนเขาได้กลิ่น ก็ต้องมาแน่
ลู่เจียวทำกับดักเสร็จ ก็พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปซ่อนตัวรออยู่ที่เนินเขาไม่ไกลนัก
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หมอบอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นเต้น จ้องมองกับดักตรงหน้า
เด็กๆ กระซิบถามลู่เจียว “ท่านแม่ พวกเราจะจับไก่ป่ากับกระต่ายได้จริงหรือ”
“ท่านแม่ พวกเราจะจับได้เท่าไร”
“หากจับได้มาก กินไม่ไหวจะทำอย่างไร”
ซานเป่าพิ่งกล่าวจบ ซื่อเป่าก็หันไปมองลู่เจียวทันที กล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านไม่ได้บอกว่าจะพาพวกเราไปบ้านท่านยายหรือ หากพวกเราจับได้มาก ก็เอาไปให้ท่านยายกินดีไหม”
พอพูดถึงไปบ้านท่านยาย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็หันพรึ่บไปจ้องมองลู่เจียว
พวกเขาสี่คนโตขนาดนี้แล้วยังไม่เคยไปเยี่ยมญาติเลย ดังนั้นจึงสนใจการไปเยี่ยมญาติมาก
ลู่เจียวมองท่าทางจริงจังของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ คิดแล้วก็เห็นด้วย “ได้ พรุ่งนี้พาพวกเจ้าไปเยี่ยมท่านยาย”
เจ้าแฝดสี่สี่พอได้ฟังก็พากันร้องอย่างดีใจ “ดีจังเลย พรุ่งนี้พวกเราจะได้ไปเยี่ยมญาติแล้ว”
“ไปบ้านท่านยาย ไปบ้านท่านยาย”
“ท่านยายกับท่านน้าต้องคิดถึงพวกเราแน่เลย”
“พวกเราจะจับไก่ป่ากระต่ายป่าไปฝากท่านยาย แล้วก็เอาไข่ไก่กับผักสดไปฝากท่านยายด้วย ท่านแม่ ท่านว่าดีไหม”
ซื่อเป่ากล่าวอย่างดีใจ ลู่เจียวเห็นแล้วก็ยิ้มลูบหัวเขา ”ได้”
นางกล่าวจบ ก็เห็นด้านหน้า หมูป่าน้อยตัวหนึ่งน้ำหนักราวสี่ห้าสิบชั่งได้โผล่ออกมา
ลู่เจียวรีบบอกให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เงียบ “รีบมาดูเร็ว หมูป่า”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หันไปจ้องมองด้านหน้าทันที เห็นหมูป่าจริงด้วย คราวนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ต่างตื่นเต้น จ้องมองมองหมูป่าน้อยตรงหน้าเขม็ง หมูป่าน้อยดมกลิ่นมาตลอดทาง จนมาถึงกับดักของลู่เจียว
หมูป่าน้อยตกลงไปในหลุมกับดักอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงร้องโหยหวนดัง
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองเห็นทั้งหมด ก็เคร่งเครียดและตื่นเต้น “ท่านแม่ พวกเราจับหมูป่าได้แล้วจริงด้วย”
ลู่เจียวเองก็ดีใจ ก่อนหน้านี้นางคิดทำแปรงสีฟัน คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จับหมูป่าน้อยได้ หมูป่าตัวใหญ่ขนแข็งเกินไป หมูป่าน้อยขนแข็งกำลังพอดี
ลู่เจียวกำลังคิดจะพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปหลุมกับดักจับหมูป่า คิดไม่ถึงว่ามีกระต่ายป่าอีกสองตัววิ่งมา ตกลงไปในหลุมกับดัก
คราวนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตื่นเต้นมาก ไม่รอให้ลู่เจียวเรียกก็รีบวิ่งไปทันที
ลู่เจียวกลัวพวกเขาตกลงไปในหลุมกับดัก รีบเรียกพวกเขาให้ช้าหน่อย
“พวกเจ้าระวังตกลงไป ในกับดักมีไม้ไผ่แหลมคม จะบาดเจ็บได้”
ไม้ไผ่ที่นางเลือกเป็นไผ่เหมาจู๋ลำเดี่ยว แข็งแรงมากเป็นพิเศษ และยังเลือกไผ่เหมาจู๋ต้นแก่ ดังนั้นปลายก็ทั้งแหลมและแข็ง
[1] หมายถึงถั่วพิทาชิโอ
