ตอนที่ 219 ท่านพ่อกับท่านแม่ข้านอนคนละห้อง
เดิมทุกคนคิดว่าเขาคงร่วมสอบเซียงซื่อไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะไม่สอบ เห็นทีปีนี้คงจะต้องสอบเซียงซื่อแน่
หลายคนต่างบอกว่าเขามีความรู้มาก การสอบเซียงซื่อครั้งนี้คงได้มีชื่อติดประกาศ วันหน้าท่านนี้ก็คือบัณฑิตจวี่เหรินแล้ว ไม่สิ หากสอบได้ดี ไม่แน่ยังได้สอบจิ้นซื่ออีก เช่นนั้นวันหน้าก็จะเป็นขุนนางใหญ่แล้ว
เพราะเหตุนี้ คนในงานเลี้ยงต่างเกรงอกเกรงใจเซี่ยอวิ๋นจิ่น กล่าววาจายกยอเขา ราวกับว่าคำพูดยกยอปอปั้นนี้พูดเปล่า ไม่ได้ต้องการเงินทอง
ครั้งนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นมาบ้านตระกูลลู่ก็เพื่อให้เกียรติบ้านตระกูลลู่ ดังนั้นจึงไม่ได้นึกรำคาญใจกับคำยกย่องสรรเสริญของพวกผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่าง ยังตอบรับบ้างเป็นครั้งคราว เช่นนี้นั้น ประการแรก ความรู้สึกผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างที่มีต่อเขาก็จะยิ่งดี ต่างพากันรู้สึกว่าซิ่วไฉท่านนี้ ไม่เพียงหน้าตาดี แต่วาจายังอบอุ่นอย่างหาได้น้อยมากอีกด้วย ช่างเป็นคนที่หาที่ติไม่ได้จริงๆ
แม้เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ดื่มสุรา ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างก็ไม่ตำหนิเขา ให้เขาใช้น้ำชาดื่มกับพวกเขาแทนสุรา
ผู้ชายทางนั้นดื่มกันอย่างครึกครื้น ทางผู้หญิงเองก็คุยกันอย่างออกรสมาก
พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองยิ่งมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ยิ่งชอบใจ แทบจะเอาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปเป็นลูกชายพวกนาง
เถาจื่อลูกสาวพี่สะใภ้รองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร นางอยากจะมีพี่ชายสักคนจะตาย
แต่สีหน้าหู่จื่อเต็มไปด้วยความไม่พอใจ น่าเสียดายบนโต๊ะไม่มีคนสนใจเขาสักคน เขาอยากจะร้องไห้
ท่านแม่เขาจ้องตาเข้าทันที เจ้ากล้าร้องไห้ แม่ก็จะตีเจ้าให้ตาย
ปรากฏหู่จื่อไม่กล้าร้องไห้ ระยะนี้เขามักถูกตีติดๆ กัน รู้ว่าตอนนี้การแกล้งร้องไห้ของเขาไม่ได้ผลแล้ว ดังนั้นจึงไม่ร้องแล้ว ทำได้แค่จ้องเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เป็นระยะ
แต่ไม่มีคนสนใจเขา พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองใช้น้ำชาแทนสุราคารวะลู่เจียว “ขอบคุณน้องเจียวที่คิดเผื่อพวกเรา เมื่อก่อนพวกเราทำไม่ถูกอะไร หวังว่าน้องเจียวใจกว้างไม่ถือสา”
กล่าวจบก็ดื่มน้ำชา ลู่เจียวโบกมือท่าทีไม่เก็บมาใส่ใจ “ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องคิดมาก”
ที่สำคัญเพราะทั้งครอบครัวก็ไม่ได้ทำอะไรนาง และเพราะนางสอนให้พวกนางทำเต้าหู้ พวกนางซาบซึ้งใจตนมาก ลู่เจียวรู้สึกว่าอย่างน้อยก็แสดงให้เห็นว่าพวกนางเป็นคนรู้คุณคน
เถียนซื่อเห็นแล้วก็ยิ่งเบิกบานใจ คีบอาหารให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับหู่จื่อและเถาจื่ออยู่ตลอด มองภาพทั้งหมดตรงหน้าแล้วรู้สึกดีมาก นางรู้สึกว่าตอนนั้นตัดสินใจแต่งกับลู่ต้าเหนียนนั้นถูกต้อง หากไม่แต่งกับเขา จะมีลูกชายสามลูกสาวหนึ่งได้อย่างไร สำคัญที่สุดก็คือเจียวเจียว หากแต่งกับคนอื่นก็ไม่มีเจียวเจียวแล้ว
เถียนซื่อยิ้มมองลูกสาว ในใจก็ดีใจมาก
ทางฝั่งผู้ชาย ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างหมู่บ้านซิ่งฮวาก็พลันยกจอกสุราเดินมาดื่มกับลู่เจียว
“เจียวเจียว เจ้าช่างเก่งกาจมีอนาคต ไม่เพียงแต่รักษาอาการป่วยเป็น ยังสอนคนให้รู้จักสมุนไพรได้ ข้ายังได้ยินว่าเจ้ายังจะสอนชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลเซี่ยเลี้ยงปลิง เจ้ามีความสามารถเพียงนี้ อย่าได้ลืมหมู่บ้านซิ่งฮวาพวกเราล่ะ”
ลู่เจียวมองผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่าง ยิ้มเล็กน้อย ไม่ตอบรับคำพูดพวกเขา
นางไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับคนในหมู่บ้านซิ่งฮวา ไม่พูดถึงสองผู้เฒ่าที่ก่อนหน้านี้แล่นมาหาเรื่องนางที่บ้าน แค่วันนี้ที่สองผู้เฒ่าขวางรถเทียมวัวนางเอาไว้ คนรอบๆ ไม่น้อยเอาแต่มุงดู ไม่มีคนเข้ามาห้ามสักคน
นี่แสดงให้เห็นว่าคนหมู่บ้านซิ่งฮวาไม่ดีสักเท่าไร ลู่เจียวไม่ได้ว่างมาคิดสนใจคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวพวกนี้
ลู่เจียวไม่พูด หญิงมีอายุที่นั่งข้างนาง ซึ่งก็คือย่าของเจ้าของร่างเดิมยกมือผลักลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียว ผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างพูดกับเจ้า เจ้ารีบตอบพวกเขาสิ สอนหมู่บ้านเราเลี้ยงปลิงบ้าง ได้ยินว่าเลี้ยงเจ้าสิ่งนั้นหาเงินได้มาก”
สีหน้าลู่เจียวเย็นเยียบทันที หันไปมองหญิงชราด้วยสีหน้าเย็นเยียบ หญิงชราผู้นี้คิดว่าเป็นใครกัน
“เลี้ยงปลิงจะสำเร็จหรือไม่ยังไม่รู้เลย ถึงตอนนั้นเกิดปัญหา ผู้ใดรับผิดชอบ”
คำพูดลู่เจียวไม่เกรงใจอย่างมาก สีหน้าแม่เฒ่าตระกูลลู่จึงย่ำแย่ยิ่ง
เถียนซื่อมองแม่เฒ่าตระกูลลู่อย่างโมโห กล่าวว่า “หากท่านแม่กินอิ่มแล้ว ก็กลับบ้านเถอะ”
ความสัมพันธ์ของแม่เฒ่าตระกูลลู่กับเถียนซื่อไม่ดีอย่างมาก เพราะแม่เฒ่าตระกูลลู่ไม่ชอบเถียนซื่อ เมื่อก่อนนางคิดจะให้ลูกชายคนโตแต่งกับหลานสาวที่บ้านมารดาตนเอง คิดไม่ถึงว่าลูกชายจะแต่งกับเถียนซื่อ
ต่อมาลูกชายคนเล็กแต่งกับหลานสาวบ้านมารดานาง แม่เฒ่าตระกูลลู่ก็เลยอยู่กับลูกชายคนเล็กและสะใภ้
แม่สามีของเถียนซื่อได้ฟังเถียนซื่อ สีหน้าก็โมโหจัดทันที ลู่เจียวชิงกล่าวว่า “ท่านย่าเมาแล้วหรือ”
นางมองแม่เฒ่าตระกูลลู่ด้วยสีหน้าเย็นเยียบ แม่เฒ่าตระกูลลู่เห็นสีหน้าท่าทางลู่เจียว คิดถึงคนที่นางแต่งด้วยแล้ว ก็ได้แต่หุบปากอย่างไม่ยินยอมเท่าไร
ลู่เจียวหันไปมองผู้ใหญ่บ้านกับจู๋จ่างหมู่บ้านซิ่งฮวา กล่าวว่า “เลี้ยงปลิงต้องแบกรับความเสี่ยง เกรงว่าพวกท่านรับผิดชอบไม่ไหว”
ผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านซิ่งฮวากับจู๋จ่างตระกูลลู่รู้สึกเสียหน้า แต่ก็ไม่กล้าแสดงอาการไม่พอใจออกมาตรงนั้น ได้แต่กลับไปอย่างฮึดฮัด
จากนั้นบรรยากาศก็ไม่สนุกสนานเท่าเดิม งานเลี้ยงจบลงรวดเร็ว ลู่ต้าเหนียนออกไปส่งแขก
ในห้องโถงเหลือแค่คนบ้านตระกูลลู่ เถียนซื่อโมโหเดือดดาล กล่าวว่า “วัน ๆ คิดแต่หาเรื่องคนในครอบครัวตนเอง สมองมีปัญหาจริงๆ”
ที่พูดถึงนี่ย่อมเป็นแม่เฒ่าตระกูลลู่ พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองสาละวนกับการเก็บจานชาม ไม่ได้กล่าวตอบ แม่สามีแต่ไรมาก็ไม่ชอบแม่สามีตนเอง ทั้งสองคนเหมือนเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน
แต่พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองก็รู้ แม่เฒ่าตระกูลลู่ผู้นั้นน่ารังเกียจจริง ลำเอียงรักลูกชายคนเล็กมาก
นางอยู่กับลูกชายคนเล็ก ทุกปียังต้องมอบเงินแสดงความกตัญญู นี่ยังไม่นับธัญญาหาร ยังเอาแต่ว่าตนเองป่วยต้องการเงินรักษา
ก่อนหน้านี้เห็นพวกเขาทำเต้าหู้หาเงินได้ ก็เอาแต่ล้มป่วยอยู่ทุกวี่วัน โชคดีแม่สามีดุพอ จึงได้เอาทางนั้นอยู่
ลู่เจียวดึงเถียนซื่อมาปลอบใจ กล่าวว่า “ท่านแม่อย่าได้โมโห วันหน้าไม่สนใจนางก็พอ”
เถียนซื่อรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เห็นว่าดึกแล้ว นางรีบลุกไปต้มน้ำมาให้พวกลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นอาบน้ำ
พออาบน้ำเสร็จก็ดึกมากแล้ว เถียนซื่อจึงเร่งให้พวกเขาไปนอน
ลู่เจียวกลับเริ่มลำบากใจขึ้นมา คืนนี้จะนอนอย่างไร เมื่อก่อนอยู่ตระกูลเซี่ย เซี่ยอวิ๋นจิ่นพาสองหนูน้อยไปนอนเรือนตะวันออก นางก็พาอีกสองหนูน้อยไปนอนเรือนตะวันตก อยู่บ้านตระกูลลู่นี้จะนอนอย่างไร
ลู่เจียวครุ่นคิดตัดสินใจ นางพาเจ้าสองหนู่น้อยไปนอนข้างกายเหมือนเดิม เซี่ยอวิ๋นจิ่นพาเจ้าสองหนูน้อยไปนอนห้องลู่กุ้ย ส่วนลู่กุ้ย ให้เขาไปหาที่นอนเอง ในหมู่บ้านซิ่งฮวานี้เขาย่อมหาที่นอนได้
ลู่เจียวเพิ่งตัดสินใจได้ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร เถียนซื่อก็ดึงเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปคุย
“หลานรัก คืนนี้พวกเจ้าสองคนนอนกับท่านตาท่านยาย อีกสองคนก็ไปนอนกับน้าเล็กดีไหม”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบปฏิเสธ ซื่อเป่าโผเข้าหาลู่เจียวกอดนางกล่าวว่า “ท่านยาย ข้าไม่นอนกับท่าน ข้าจะนอนกับท่านแม่”
เถียนซื่อแววตาวูบไหวเล็กน้อย คิดถึงว่าก่อนหน้านี้ตอนอยู่ตระกูลเซี่ย ลูกสาวกับลูกเขยแยกห้องนอน นี่มันได้อย่างไรกัน
เถียนซื่อรีบลุกไปดึงซื่อเป่ามา กล่อมว่า “ซื่อเป่า เจ้ามานอนกับท่านยายนะ ท่านพ่อเจ้าท่านแม่เจ้าจะได้นอนห้องเดียวกัน”
ลู่เจียวสีหน้าแตกตื่นตกใจ รีบหันไปมองด้านหลังทันทีด้วยสัญชาตญาณ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังมองนางด้วยแววตาเยียบเย็นอยู่ที่ด้านหนึ่งของห้องโถง
ลู่เจียวรีบหันไปมองเถียนซื่อ คิดกล่าวว่าไม่ต้องให้นางนอนกับเขา
ซื่อเป่ากลับส่งเสียงขึ้นก่อน “ท่านยาย ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าไม่ได้นอนห้องเดียวกัน ท่านพ่อกับท่านแม่ข้านอนคนละห้อง”
