ตอนที่ 220 คงไม่ใช่ว่าลูกเขยตาบอด
พอเถียนซื่อได้ฟังก็ไม่ยิ่งไม่ยอมให้ซื่อเป่าไปนอนกับลู่เจียว ดึงเขามากล่อมว่า “ซื่อเป่า ท่านพ่อท่านแม่ควรนอนด้วยกัน เช่นนี้ความสัมพันธ์จึงจะดี”
เถียนซื่อเพิ่งกล่าวจบ ต้าเป่าที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดก็ลังเลกล่าวว่า “ท่านยาย ท่านพ่อท่านแม่ควรนอนด้วยกันหรือ”
“ใช่แล้ว” เถียนซื่อมองไปยังต้าเป่า เด็กนี่ฉลาดอยู่
“ท่านพ่อกับท่านแม่ควรนอนด้วยกัน วันนี้พวกเจ้าก็มานอนกับท่านตาท่านยายดีไหม”
ต้าเป่ารีบตกลง ยังหันไปมองเด็กน้อยที่เหลืออีกสามคน “คืนนี้พวกเรานอนกับท่านตาท่านยาย และนอนกับน้าเล็ก ท่านพ่อนอนกับท่านแม่”
เช่นนี้ความสัมพันธ์พวกเขาจึงจะดีขึ้นเรื่อยๆ วันหน้าก็ไม่แยกจากกันแล้ว งั้นพวกเขาก็มีท่านแม่แล้ว
เอ้อร์เป่า ซานเป่าเหมือนพอเข้าใจความหมายของต้าเป่า แม้ซื่อเป่าพอเข้าใจ แต่ก็ไม่คิดแยกจากท่านแม่ ได้แต่ยู่ปาก
ต้าเป่าถลึงตาใส่เขา เขาจึงได้เงียบ
ลู่เจียวรีบกล่าวว่า “ท่านแม่ เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ชินกับห้องนอนข้า”
เถียนซื่อรีบกล่าวว่า “งั้นพวกเจ้าสองคนก็นอนห้องน้องชายเจ้า น้องชายเจ้าพาเด็กน้อยสองคนไปนอนห้องเจ้า”
เถียนซื่อกล่าวจบก็มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ลูกเขย เจ้าว่าดีไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองลู่เจียว มองออกว่าลู่เจียวไม่ยินดี เขารีบมองเถียนซื่อกล่าวว่า “ท่านแม่ เด็กๆ นอนกับลู่เจียวมาตลอด ไปนอนที่อื่นอาจไม่ชิน ไม่สู้ให้เด็กๆ ไปนอนกับลู่เจียวก่อน ไว้กลับบ้าน พวกเราค่อยจัดการใหม่”
ลู่เจียวได้ฟังคำเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็รู้สึกว่าคนผู้นี้หัวไวมาก รีบพยักหน้ากล่าวว่า “ใช่ เช่นนี้ดี”
สีหน้าเถียนซื่อที่มองลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นอดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ จ้องมองนางกับเขา “พวกเจ้าสองคนมีเรื่องอะไรกันใช่หรือไม่”
ลู่เจียวตกใจรีบส่ายหน้า ไม่อยากให้เรื่องหย่าพวกเขามาแดงในค่ำคืนนี้ ไม่ใช่พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นมาบ้านตระกูลลู่ ทุกคนในบ้านตระกูลลู่ต่างดีใจกันอย่างมาก ทว่าอีกพักกลับเผยเรื่องหย่าของพวกเขา เถียนซื่อต้องเสียใจขนาดไหนกัน
ลู่เจียวไม่อยากให้นางเสียใจ ดังนั้นจึงส่ายหน้าหนักแน่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่ได้กล่าวอะไร
เถียนซื่อผลักลู่เจียวไปห้องลู่กุ้ย “รีบไปนอน อย่าเอาแต่พูดมาก”
นางกล่าวจบก็มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ลูกเขยก็ไปนอนได้แล้ว เวลาไม่เช้าแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตามลู่เจียวเดินเข้าไปในห้องลู่กุ้ย พอทั้งสองคนเข้าไปในห้องก็สบตากัน เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวขึ้นก่อนว่า “เจ้าวางใจ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”
เขากล่าวจบก็หันไปมองรอบห้องลู่กุ้ย จากนั้นก็กล่าวทันทีว่า “คืนนี้เจ้านอนเตียง ข้านอนพื้นก็ได้”
ลู่เจียวได้ฟังคำเขาก็พอใจ “อืม ได้ งั้นก็เอาแบบนี้”
ทั้งสองคนกล่าวจบ ก็สาละวนจัดการกัน ลู่เจียวไปพลิกหาผ้าห่ม ปรากฏว่าหาฟูกมาปูพื้นไม่ได้ หาได้แต่ผ้าห่มหนาเก่าๆ มาได้ผืนหนึ่ง
ลู่เจียวส่งผ้าห่มให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นปูพื้นทันที “ไม่มีผ้าห่มบางคลุมนอน ทำไงดี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นถอดชุดคลุมตัวนอกตนเองออกมาคลุมตัว
“เอาอย่างนี้ละกัน ดึกมากแล้ว รีบนอนกันเถอะ”
ลู่เจียวรับคำเบาๆ เสียงหนึ่ง ก่อนขึ้นเตียงเตรียมนอน
เพียงแต่ตอนนางเพิ่งสะลึมสะลือจะหลับ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้านอกห้อง สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นบนพื้นแปรเปลี่ยน เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เก็บผ้าห่มโยนขึ้นเตียง จากนั้นก็ปีนขึ้นเตียง เอียงตัวเข้าขอบเตียง ทำท่าทางเหมือนถูกปลุกตื่น
เถียนซื่อผลักประตูเดินเข้ามา แม้ว่าทั้งสองคนอยู่บนเตียง แต่ลูกเขยยังทำท่าทางเหมือนถูกปลุกตื่น ทั้งเถียนซื่อยังเหลือบเห็นผ้าห่มหนาผืนเก่าบนเตียง
หน้าร้อนอย่างนี้ไม่จำเป็นต้องห่มผ้าห่มหนาเก่าๆ ผืนนี้ แสดงว่าลูกเขยต้องเอามาปูพื้นนอนแน่
เถียนซื่อคิดถึงว่าก่อนหน้านี้ซื่อเป่าแอบบอกนางเรื่องหย่าของลูกสาวกับลูกเขย ดูท่าเรื่องนี้จะจริง
ในใจเถียนซื่อเศร้าเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ขอบตาแดงอย่างไม่อาจระงับ
บนเตียงลู่เจียวตื่นแล้ว ลุกขึ้นมาเห็นเถียนซื่อมองนางตาแดงๆ
ลู่เจียวแปลกใจถามว่า “ท่านแม่ ท่านเป็นอะไรไป”
เถียนซื่อมองลู่เจียว กล่าวว่า “เจ้าออกมากับแม่”
ลู่เจียวลงจากเตียงตามเถียนซื่อออกไป สองแม่ลูกไปคุยกันในมุมหนึ่งในลานบ้าน
“แท้จริงเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมแม่ได้ยินซื่อเป่าว่าพวกเจ้าสองคนจะหย่ากัน เรื่องนี้จริงหรือ”
ลู่เจียวอึ้งไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าซื่อเป่าจะบอกเรื่องนี้กับเถียนซื่อ เจ้าหมอนี่ไม่รู้จักเก็บปากจริงๆ
ลู่เจียวคิดไปพลางมองไปยังเถียนซื่อ กล่าวเบาๆ ว่า “ท่านแม่ เขาไม่ชอบข้า”
เถียนซื่ออึ้งไป พูดไม่ออกเป็นนาน ไม่ได้บอกกันว่าผ่านความทุกข์ยากมาก็จะเป็นรักแท้หรือ ทำไมใช้ไม่ได้กับลูกเขยนางล่ะ
เถียนซื่อคิดถึงใจของลูกสาวที่ชอบลูกเขย ก็อดปวดใจไม่ได้ นางกอดลู่เจียวไว้ “เจียวเจียวที่น่าสงสารของแม่ ทำไมจึงต้องมาเจอกับชายใจร้ายเช่นนี้ด้วย”
ลู่เจียวได้ฟังคำพูดเถียนซื่อก็แอบร้อนตัว แต่ก็คิดได้ทันทีว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ชอบนาง นางไม่ได้โกหก
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ลูบหลังปลอบใจเถียนซื่อ “ท่านแม่ ข้าคิดตกแล้ว เขาไม่ชอบข้าก็ไม่ชอบไปสิ ข้าคนเดียวอยู่ได้”
พอนางกล่าว เถียนซื่อก็ร้องไห้หนักยิ่งขึ้น สะอื้นไห้กล่าวว่า “เรื่องนี้ต้องโทษแม่ โทษแม่ที่ไม่อบรมสั่งสอนเจ้าแต่เล็กให้ดี จึงได้ทำให้เจ้าถูกหน้าตาผู้ชายลวงหลอก หากไม่ได้เกิดเรื่องพวกนั้น เจ้าก็คงไม่ได้ต้องถึงขั้นแต่งกับเขา”
ลู่เจียวได้ยินเถียนซื่อร้องไห้ก็ทนไม่ไหว ลูบหลังปลอบนางกล่าวว่า “ท่านแม่ เขาว่าจะให้เวลาเราสองคนครึ่งปี เขาจะลองดูว่าในครึ่งปีนี้จะชอบข้าได้ไหม หากยังไม่อาจชอบข้า เรื่องนี้ก็แล้วไป”
ลู่เจียวทำเช่นนี้ก็เพื่อเผื่อเวลาให้เถียนซื่อทำใจ เถียนซื่อได้ฟังคำพูดนาง ก็ทำใจลงได้ไม่น้อย หยุดร้องไห้ได้แล้ว
นางมองลู่เจียว ไม่เข้าใจความคิดลูกเขยนางจริงๆ
“เจียวเจียวของแม่ดีอย่างนี้ ทำไมลูกเขยไม่ชอบ แท้จริงเขาชอบคนแบบไหนกัน”
ลู่เจียวดึงมือเถียนซื่อมากุมอย่างนึกขำ “ท่านแม่ เรื่องความชอบระหว่างชายหญิงไม่อาจกล่าวได้กระจ่าง คนเราชอบดอกไม้ต่างกัน ท่านแม่คิดว่าเหตุผลนี้ใช่ไหม”
เถียนซื่ออยู่มาจนอายุปูนนี้ ย่อมเข้าใจเหตุผลนี้ นางเพียงแต่เสียใจที่ลูกสาวนางดีขนาดนี้แต่ลูกเขยไม่ชอบ หรือว่าลูกเขยตาบอด ลูกสาวที่น่าสงสารของนางอายุยังน้อยก็ต้องมาหย่า
เถียนซื่อครุ่นคิดขึ้นมาก็ตาแดง ลูบหัวลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียว หากหย่าแล้ว เจ้าจะทำอย่างไรต่อ โลกนี้ไม่ยุติธรรมกับผู้หญิง หากเจ้าหย่าก็จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ วันหน้าชีวิตเจ้าก็จะยากลำบาก แม่ไม่อยากเห็นเจ้าทุกข์ใจ”
คิดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว ในใจเถียนซื่อก็ทุกข์ระทมราวกับคมมีดบาด
ลู่เจียวเห็นนางเป็นเช่นนี้ ในใจก็ยิ่งทนไม่ไหว ยกมือโอบกอดเถียนซื่อไว้ปลอบใจว่า “ท่านแม่ ท่านวางใจ ครึ่งปีนี้ไม่แน่อาจมีการเปลี่ยนแปลง อย่าได้เป็นห่วงเรื่องวันหน้า อีกอย่างหากอีกครึ่งปีพวกเราหย่ากันจริง ด้วยความสามารถของลูกสาวท่านแม่ จะมีชีวิตที่ไม่ดีได้อย่างไร วันหน้าข้าจะหาลูกเขยที่ร้ายกาจมาให้ท่านแม่”
