ตอนที่ 218 เจ้าคงไม่ได้ไล่ลูกเขยออกมากระมัง
ลู่เจียวคิดถึงว่าหากลู่อันกับลู่กุ้ยไป ที่บ้านก็เหลือแค่ท่านแม่กับพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่ ท่านแม่ไม่ยิ่งงานยุ่งหรือ
“ท่านแม่ พวกเขาไปกันหมด ท่านแม่ไม่ยิ่งยุ่งหรือ”
ลู่อันกับลู่กุ้ยหันพรึ่บไปมองเถียนซื่อ เถียนซื่อไม่ค่อยเห็นด้วยที่จะให้ลูกชายสองคนไปจากหมู่บ้าน ในความเป็นแม่ก็ย่อมอยากให้ลูกชายอยู่ข้างกายตน กลัวว่าออกไปแล้วจะเกิดเรื่องอะไร แต่พวกลูกๆ ก็โตกันแล้ว ล้วนมีความคิดเป็นของตนเอง นางก็ไม่อยากรั้งความก้าวหน้าของลูกชาย
ในที่สุดเถียนซื่อก็พยักหน้ากล่าวว่า “หากงานยุ่งมาก พวกเราก็จ้างคน”
เถียนซื่อกล่าวจบก็ไปเน้นอีกเรื่องหนึ่ง กล่าวว่า “แต่พวกเจ้าหากไปกันแล้ว ต้องเข้าใจเรื่องหนึ่ง บ้านนี้วันหน้าก็เป็นของพี่ใหญ่พวกเจ้า พวกเจ้ากลับมาอยู่ได้ แต่พอพ่อแม่แก่แล้ว ของในบ้านทั้งหมดก็ย่อมยกให้พี่ใหญ่เจ้า”
เรื่องนี้ต้องพูดกันไว้ก่อน อย่าได้วันหน้ากลายเป็นความแค้นผิดใจกัน
เถียนซื่อกล่าวจบ ลู่ผิงก็เอ่ยว่า ”ท่านแม่ ท่านไม่ต้องให้ข้าหมด”
เถียนซื่อกลับไม่สนใจเขา จ้องมองเพียงลู่อันกับลู่กุ้ยทั้งสองคน ทั้งสองคนพยักหน้าพร้อมกัน
สองคนนี้ปกติมักชอบขลุกตัวคุยจุกจิกกัน ลู่กุ้ยเล่าเรื่องวาสนาบารมีของลู่เจียวให้ลู่อันฟังหมด ทำให้ลู่อันเกิดความเชื่อมั่นในลู่เจียวอย่างเรียกว่าแทบบูชา คิดว่าติดตามลุยงานกับน้องสาว วันหน้าเงินทองที่หามาได้ย่อมต้องมากกว่าที่บ้านแน่นอน ดังนั้นสองพี่น้องจึงพยักหน้าอย่างไม่ลังเล
“ท่านแม่ พวกเรารู้แล้ว”
เถียนซื่อถลึงตาใส่ลู่อันอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก กล่าวว่า “เจ้ากลับไปคุยกับภรรยาเจ้าให้ดีก่อน อย่าได้ถึงเวลาไม่ยอมรับจนเกิดเรื่อง”
เถียนซื่อกล่าวจบก็ไม่คิดสนใจลูกชายที่น่ากลัดกลุ้มพวกนี้อีก ไล่พวกเขาออกไปแล้ว นางก็คุยกับลู่เจียวอีกสักครู่
สองแม่ลูกคุยเรื่องส่วนตัวกันในห้องนอน หลักๆ ก็คือเถียนซื่อถามลู่เจียวว่านางกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นตอนนี้ความสัมพันธ์เป็นอย่างไร
ลู่เจียวไม่รู้ควรตอบอย่างไรดี นางจะบอกเถียนซื่อว่านางหย่ากับเซี่ยอวิ๋นจิ่นแล้วได้หรือ
“ท่านแม่ ดีมาก อย่าได้เป็นห่วง”
ลู่เจียวกล่าวจบก็ถามเรื่องกิจการเต้าหู้ของเถียนซื่อ พูดถึงเรื่องนี้ เถียนซื่อก็ตื่นเต้นมีชีวิตชีวาขึ้นมา เล่าเรื่องกิจการเต้าหู้ให้ฟังรอบหนึ่ง พอเล่าจบ ยังวิ่งไปเอาเงินที่หาได้ออกมา มากถึงสามสิบตำลึงกว่า ล้วนเป็นเงินที่หามาได้ในระยะนี้
เถียนซื่อยัดเงินใส่มือลู่เจียว “กิจการนี้ได้มาล้วนเพราะเจียวเจียว นี่คือกำไร แม่มอบให้เจ้าก่อน วันหน้าทำเงินได้อีกก็จะให้พี่ใหญ่เจ้า ส่วนพี่รองกับลู่กุ้ย วันหน้าไปหากันเอง”
ลู่เจียวมองเงินสามสิบตำลึงกว่า ซาบซึ้งใจอย่างพูดไม่ออก ในมือนางมีเงินไม่น้อย ไหนเลยจะต้องการสามสิบตำลึงกว่านี้จากเถียนซื่อ เดิมนางยังคิดมอบเงินให้เถียนซื่อ
ตอนนี้เห็นเงินนี้ ก็รู้ว่านางให้เถียนซื่อ เถียนซื่อก็คงไม่เอา รอไว้วันหน้าเถียนซื่อต้องการค่อยให้นางแล้วกัน
ลู่เจียวคิดแล้วก็ยัดเงินสามสิบตำลึงกว่าใส่มือเถียนซื่อ “ท่านแม่ ข้ารักษาผู้ป่วยหาเงินมาได้ไม่น้อย ไม่ต้องการเงินท่านแม่ ท่านรีบเก็บไว้ดูแลตัวเองยามแก่เฒ่าเถอะ”
เถียนซื่อกระซิบถามทันทีว่า “หาเงินได้จริง?”
ลู่เจียวพยักหน้าเต็มแรง บอกเถียนซื่อว่าเป็นเงินที่รักษาผู้ป่วยได้มาหลายร้อยตำลึง นางไม่กล้าพูด แค่นี้เถียนซื่อก็ทำหน้าตาภาคภูมิใจว่าลูกสาวตนเก่งกาจแล้ว
สองแม่ลูกคุยกันครู่หนึ่ง เถียนซื่อก็ลุกขึ้นไปทำอาหารเย็น ลูกเขยมาเยี่ยมครั้งแรก ต้องจัดเลี้ยงสักสองโต๊ะ
ลู่เจียวเองก็อยากช่วย เถียนซื่อกลับผลักนางไปเรือนนอนตะวันตก เรือนนอนตะวันตกก็คือห้องที่เมื่อก่อนลู่เจียวเคยพัก
“รีบไปนอนสักงีบ งานที่บ้านไม่ต้องให้เจ้าช่วย เจ้าอยู่บ้านแม่ก็ทำตัวเป็นแขกได้ ไหนเลยต้องให้เจ้ามาลงมือช่วยงาน”
ลู่เจียวถูกเถียนซื่อผลักไปเรือนนอนตะวันตก เดิมนางคิดว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นนอนกลางวันแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขากลับยังไม่นอน ไพล่มือยืนอยู่ริมหน้าต่างมองออกไปยังลานด้านนอก
ลู่เจียวอดตกใจไม่ได้ “ทำไมเจ้าไม่นอนกลางวัน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันมามอง “นี่คือห้องของนางคน… ห้องของเจ้าหรือ”
พอคิดถึงว่านี่เป็นที่นอนของหญิงนางนั้น เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้สึกทนรับไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงนอนบนเตียง แม้แต่อากาศในนี้ก็ไม่คิดร่วมหายใจ
แต่เขาไม่อาจบอกเรื่องนี้กับใคร ได้แต่พยายามอดกลั้นอารมณ์ตนเองเอาไว้
ตอนนี้แม้ว่าเขาไม่ได้เกลียดหญิงเจ้าของร่างเดิมผู้นั้นแล้ว แต่พอคิดถึงนาง อารมณ์ก็ยังคงไม่ปลอดโปร่ง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ชอบลู่เจียวคนก่อนจริง ๆ ไม่ว่าหน้าตา กิริยาอาการ หรือว่ารูปแบบการดูแลลูกๆ
ลู่เจียวในห้องย่อมไม่รู้ความคิดเซี่ยอวิ๋นจิ่น ได้ฟังคำพูดนี้ นางก็พยักหน้ากล่าวว่า “อืม นี่คือห้องที่ข้าเคยอยู่ ต่อมาแม้ข้าแต่งงานไป ท่านแม่ข้าก็ไม่ได้ให้คนอื่นมาอยู่ เก็บไว้มาตลอด”
ลู่เจียวกล่าวจบก็นั่งลงข้างเตียง นางเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นเอาแต่ยืนไม่ยอมนั่ง ก็อดกล่าวไม่ได้ว่า “ทำไมเจ้าไม่นั่ง เอาแต่ยืนทำไม เช่นนี้ไม่ดีต่อขานะ”
แม้ว่าเดินได้ แต่ก็ต้องการพักผ่อนมากๆ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียว ในที่สุดก็อดเอ่ยปากไม่ได้ว่า “ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ เจ้าจัดห้องลู่กุ้ยให้ข้าไปพักผ่อนได้ไหม”
ลู่เจียวพอได้ฟังก็เข้าใจ คิดถึงว่าทั้งสองคนหย่ากันแล้ว ดังนั้นอยู่ในห้องกับนางก็เลยอึดอัด
นี่นางผิดเอง นางลืมเรื่องนี้ไป
ลู่เจียวยิ้ม รู้สึกว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ตัวเองดี
“ได้ ข้าพาเจ้าไปนอนพักที่ห้องลู่กุ้ย”
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยแววตาชื่นชมอยู่มาก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าประหลาดใจ หญิงผู้นี้ไม่รู้คิดเหลวไหลอะไรอีก
ทั้งสองคนเดินตามกันออกมาจากห้อง เถียนซื่อกำลังจับไก่อยู่ในลานบ้าน พอเห็นพวกเขาออกมา ก็เดินเข้าไปถามอย่างห่วงใย “เจียวเจียว ทำไมไม่พักผ่อน พาอวิ๋นจิ่นออกมาทำไม”
ลู่เจียวชี้ไปที่ห้องลู่กุ้ยทางปีกตะวันตก กล่าวว่า “ข้าจะพาเขาไปพักที่ห้องลู่กุ้ย ข้าไม่ชอบนอน มันร้อน”
เถียนซื่อถลึงตาใส่ลู่เจียวทันที “เอาแต่ใจ”
กล่าวจบก็หันมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “อวิ๋นจิ่น อย่าได้ตำหนินาง นางนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจอย่างนี้แหละ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองลู่เจียว เห็นอยู่ว่าเขาไม่อยากนอนห้องนั้น หญิงผู้นี้ถึงกับเอาเรื่องมาตำหนิใส่ตนเองแทน
แต่ครั้งนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่กล้าคิดเองเออเองว่าลู่เจียวชอบเขาแล้ว
เพียงแค่พอคิดถึงว่าลู่เจียวยืนยันจะหย่า เขาก็อดเปล่งรัศมีเย็นเยียบรอบกายไม่ได้ หันหลังเดินเข้าไปในห้องของลู่กุ้ย
ลู่เจียวด้านหลังไม่ได้รู้สึกอะไร เถียนซื่อกลับรู้สึกว่าสีหน้าลูกเขยเหมือนอยู่ๆ เย็นเยียบขึ้นมา นี่มันอะไรกัน
เถียนซื่อดึงลู่เจียวมาแอบถามว่า “เจ้าคงไม่ได้ไล่เขาออกมากระมัง”
ดังนั้นสีหน้าเขาจึงไม่ดีนัก ลู่เจียวยิ้มหาวหวอด “ท่านแม่ ข้าไปนอนกลางวันละ”
กล่าวจบก็หันหลังเดินไปนอนในเรือนนอนตะวันตก เถียนซื่อด้านหลังมองลู่เจียวด้วยสีหน้าไม่รู้จะทำเช่นไรกับนางดี
ตกค่ำ บ้านตระกูลลู่จัดเลี้ยงสองโต๊ะ เชิญผู้ใหญ่บ้านกับบ้านจู๋จ่างตระกูลลู่หมู่บ้านซิ่งฮวา ท่านปู่ท่านย่าลู่เจียว บ้านอารองอีกบ้าน
ผู้ชายหนึ่งโต๊ะ ผู้หญิงหนึ่งโต๊ะ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เองก็นั่งโต๊ะผู้หญิงกับลู่เจียว
ทางฝั่งผู้ชาย ผู้ใหญ่บ้านกับบ้านจู๋จ่างตระกูลลู่หมู่บ้านซิ่งฮวา ท่านปู่และอารองลู่เจียว ทุกคนต่างเกรงอกเกรงใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นมากเป็นพิเศษ
เซี่ยซิ่วไฉท่านนี้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั้งอำเภอชิงเหอ ก่อนหน้านี้ตอนสอบซิ่วไฉได้ สอบได้ที่หนึ่ง นายอำเภอยังเคยชมเขาด้วยตนเอง ทั้งยังมอบเงินให้เขาหนึ่งร้อยตำลึง
