ตอนที่ 229 เมื่อไรพวกท่านจะอยู่ด้วยกัน
เซี่ี่ยเอ้อร์จู้ยิ้มกลับบ้านไปบอกเรื่องนี้ให้ภรรยาและลูกสาวตนรู้ พวกเขาจะมีที่อยู่ดีๆ แล้ว
ตระกูลเซี่ยทางนี้ ลู่เจียวเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว รอแค่เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่กุ้ยกลับมาก็จะกินกันได้
เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่กุ้ยกลับมา เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับหู่จื่อก็วิ่งมาต้อนรับหน้าประตูลานบ้าน เด็กน้อยห้าคนวิ่งออกไปอย่างดีใจ
“ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว ท่านแม่ทำอาหารเย็นเสร็จแล้ว”
“พวกเรารอท่านพ่อมากินด้วยกัน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยกมือลูบหัวเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ รับคำเบาๆ เสียงหนึ่ง เขาเงยหน้าเห็นโคมไฟในห้องโถงสว่าง เหมือนกับโคมไฟที่รอรับเขากลับบ้าน ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นในใจ
“ไป พวกเราเข้าบ้านไปกินข้าวกัน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับลู่กุ้ยและหู่จื่อเข้าบ้านกินอาหารเย็น
เดิมตระกูลเซี่ยมีเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ครึกครื้นพอแล้ว พอมีลู่กุ้ยและหู่จื่อมาเพิ่ม นั่งกันเต็มโต๊ะพอดี ทั้งโต๊ะเด็กห้าคน อย่าได้เอ่ยว่าครึกครื้นเพียงใด
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่สนใจความรู้สึกเจ็บปวดใจอีกแล้ว กินไปคุยกับพวกลูกทั้งสี่ไป
ตระกูลเซี่ยไม่ได้มีกฎห้ามคุยกันเวลากินข้าว แต่ลู่เจียวเคยสอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ พูดได้ แต่ข้าวในปากต้องเคี้ยวให้หมดค่อยพูด อย่ากินไปคุยไป ข้าวจะกระเด็นไปทั่ว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ทำได้ดีมาก ส่วนหู่จื่อไม่ค่อยกล้าคุยกับอาเขยมากนัก
ทั้งครอบครัวกินอาหารเย็นเสร็จกันอย่างครึกครื้น ลู่เจียวต้มน้ำร้อนสองหม้อ เตรียมอาบน้ำให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่และหู่จื่อ
ไม่คิดว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะมาช่วยด้วย
ลู่เจียวรู้สึกไม่ชินอย่างมาก เอ่ยว่า “น้ำในหม้อยังร้อนอยู่ เจ้าไปอาบน้ำก่อนสิ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับหู่จื่อ ให้ข้าอาบให้ก็พอ”
ลู่กุ้ยมาอยู่ที่บ้าน นางมีเวลาว่างมากขึ้น เรื่องล้างจานปัดกวาดบ้านผ่าฟืนตักน้ำอะไรพวกนี้ ลู่กุ้ยเอาไปทำหมด
ลู่เจียวรู้สึกว่าน้องชายที่ได้มาในภพนี้เป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่ง นี่เป็นสาเหตุที่นางยอมให้ลู่กุ้ยมาอยู่ช่วยงานที่บ้าน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็ไม่ได้หยุดมือ ยังคงช่วยอาบน้ำให้พวกลูกทั้งสี่อย่างไม่รีบไม่ร้อน
ลู่เจียวไม่ชินกับการเผชิญหน้ากับเขาตอนอาบน้ำให้พวกลูกๆ จึงมอบงานอาบน้ำให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นไปเลย ส่วนนางก็ลุกขึ้นไปหยิบชุดนอนในห้องให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่
เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังแอบมองตามหลังลู่เจียวเงียบๆ พอมองไปเขาก็พบว่าลู่เจียวยังคงสวมเสื้อผ้าชุดเก่าตัวโคร่ง บนตัวนางเหมือนไม่มีเครื่องประดับที่ดูได้สักชิ้น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นอดแอบนึกตำหนิตนเองไม่ได้ ระยะนี้นางเอาแต่ดูแลเขาและเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ซื้อของกินและเสื้อผ้าให้พวกเขา แต่ตัวนางเองแม้แต่เสื้อผ้าสักชุดก็ไม่ได้ซื้อเพิ่ม
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเม้มปากแน่น ตัดสินใจว่ารอไว้ไปถึงอำเภอก็จะต้องซื้อเสื้อผ้าดีๆ เพิ่มให้นางสักหน่อย แล้วก็เพิ่มเครื่องประดับให้อีกหน่อย แม้ว่าหย่ากันแล้ว นางก็มีบุญคุณต่อพวกเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิดจนตกสู่ภวังค์อยู่นั้น ลู่เจียวก็หยิบชุดนอนเข้ามา “เอาละ รีบเช็ดตัวลูกๆ ให้แห้ง สวมชุดนอนขึ้นเตียง”
ต้าเป่า เอ้อร์เป่ารีบยืนขึ้นจากกะละมังไม้ใบใหญ่ เซี่ยอวิ๋นจิ่นใช้ผ้าแห้งเช็ดให้พวกเขา ลู่เจียวสวมชุดนอนให้พวกเขา อุ้มพวกเขาไปยังเรือนนอนตะวันตก เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังก็อุ้มอีกสองคนอาบน้ำ
หน้าร้อนอาบน้ำบ่อยๆ เนื้อตัวก็ไม่ค่อยเปื้อนฝุ่น อาบง่ายๆ ไม่นานก็ได้แล้ว
พอเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อาบน้ำเสร็จ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็จะอาบให้หู่จื่อต่อ ไม่คิดว่าหู่จื่อกลับไม่ยอมให้เขาอาบให้
“ข้าไม่ต้องให้อาเขยอาบให้”
เขากล่าวจบก็หันไปใมองลู่กุ้ย ส่งเสียงเรียก “อาสาม ท่านมาช่วยข้าอาบ”
ลู่กุ้ยเดินออกมาจากห้องครัว “ได้”
ลู่เจียวก็ตามใจเขา หู่จื่อชื่อแปลว่าเสือ ภายนอกดูแล้วเหมือนเสือสมชื่อ แต่ภายในใจขี้ขลาดมาก
พอหู่จื่ออาบน้ำเสร็จ ลู่เจียวเตรียมเล่านิทานก่อนนอนให้เด็กๆ ฟังเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ปรากฏพบว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในเรือนนอนตะวันตกหยิบหมอนนางจะวิ่งไปเรือนนอนตะวันออก
ลู่เจียวสีหน้าตกใจรั้งเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไว้ “พวกเจ้าทำอะไรน่ะ”
ต้าเป่าอุ้มหมอนเงยหน้ามองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านยายว่า ผู้ใหญ่ควรนอนด้วยกัน ไม่ควรแยกกันนอนดังนั้นคืนนี้ท่านแม่นอนกับท่านพ่อ”
ต้าเป่าเพิ่งกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังก้าวเท้าเข้ามาจากประตูนอกห้องโถงพอดี พอได้ฟังต้าเป่า เงยหน้าขึ้นมองลู่เจียวทันที
ลู่เจียวหรี่ตาใส่ต้าเป่าอย่างไร้วาจาจะเอ่ย ตัวเล็กตัวน้อยความคิดไม่น้อยนะนี่
“อย่าฟังท่านยายพูดเหลวไหล ไม่มีเรื่องเช่นนี้”
ลู่เจียวกล่าวจบ แววตาเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังก็แอบหม่นลง แต่ก็กลับคืนสู่ปกติอย่างรวดเร็ว มองต้าเป่ากล่าวว่า “รีบเอากลับไป”
เอ้อร์เป่าไม่พอใจกล่าวว่า “ท่านพ่อ ท่านไม่ได้บอกว่าจะชอบท่านแม่หรือ ชอบก็ต้องนอนด้วยกันไง”
ซานเป่าพยักหน้าเต็มแรงแสดงท่าทีเห็นด้วย “ใช่ ท่านตาท่านยายก็นอนด้วยกัน”
ซื่อเป่ารีบกล่าวว่า “ท่านยายยังว่าผู้ใหญ่นอนด้วยกันจึงจะมีน้องสาวได้”
ลู่เจียวได้ยินก็ยกมือกุมใบหน้า ท่านแม่นางพูดอะไรกับพวกลูกทั้งสี่
ด้านหลังเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ หู่จื่อเองก็งึมงำกล่าวว่า “ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าก็นอนด้วยกัน พวกเขากอดกัน จูบปากกันด้วยนะ ท่านแม่ข้ายังไม่เคยจูบปากข้าเลย”
หู่จื่อกล่าวจบ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็หันขวับไปมองเขา จากนั้นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็หันพรึ่บไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว ดวงตาสี่คู่จ้องเอาจ้องเอา เหมือนอยากให้ท่านพ่อจูบท่านแม่
ลู่เจียวรีบไล่พวกเขากลับเรือนนอนตะวันตก “ตอนนี้ที่บ้านคับแคบ นอนไปก่อน วันหน้าค่อยว่ากัน”
ต้าเป่าอ้าปากจะพูดต่อ ลู่เจียวมองเขาเยียบเย็น “เจ้ายังจะฟังนิทานไหม”
ลู่เจียวก้าวเข้าไปเรือนนอนตะวันตกก่อน จากนั้นเด็กๆ ห้าคนก็ค่อยๆ อิดออดก้าวตามไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองตามหลังลู่เจียว จากนั้นพอเขาคิดถึงคำพูดหู่จื่อ แก้มก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแอบโมโหตนเองที่ไม่อาจระงับอารมณ์ได้ หันหลังก้าวเข้าไปเรือนนอนตะวันออกเตรียมอาบน้ำ
ในเรือนนอนตะวันตก เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เบิ่งตาเหมือนจะร้องไห้จ้องมองลู่เจียว
“ท่านแม่ ท่านยังคิดจะไปใช่ไหม”
ลู่เจียวเห็นท่าทางพวกเขา กลัวจริงๆ ว่าพวกเขาจะเสียใจกันขึ้นมาอีก รีบปลอบใจกล่าวว่า “เปล่า ที่บ้านตอนนี้มีที่แค่นี้ หากแม่นอนกับท่านพ่อ พวกเจ้าห้าคนนอนด้วยกัน ข้อแรก เตียงนอนไม่พอ ข้อสอง พวกเราไม่วางใจ”
ลู่เจียวเดิมคิดจะกล่อมๆ ให้ผ่านไป แต่เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หลอกยาก จ้องมองลู่เจียวทันทีกล่าวว่า “งั้นเมื่อไรท่านแม่จะนอนกับท่านพ่อ”
ลู่เจียวปวดหัวยกมือนวดหว่างคิ้ว กล่าวไปอย่างนั้นว่า “รอไปถึงอำเภอค่อยว่ากัน”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ยอมรับที่ท่านแม่บอกว่าไปถึงอำเภอก็นจะนอนกับท่านพ่อ เช่นนี้ก็ดีมาก
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยิ้มแล้วหันไปเรียกหู่จื่อ “หู่จื่อ ท่านแม่ข้าเล่านิทานสนุกมาก เจ้ามาฟังด้วยกันสิ”
ลู่เจียวอยากตวาดใส่พวกลูกๆ ตอนนี้เพิ่งคิดฟังนิทาน ข้าไม่อยากเล่าแล้ว
แต่อย่างไรก็ได้แต่คิด ยังคงตั้งใจเล่านิทานให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฟัง
พอเล่าจบ ซานเป่า ซื่อเป่าก็ก้มหน้าก้มตารับชะตากรรมเดินไปนอนเป็นเพื่อนท่านพ่อที่เรือนนอนตะวันออก ลู่เจียวพาเด็กสามคนเข้านอน ลู่กุ้ยนอนอยู่บนเตียงเก่าในห้องปีกตะวันตก
ดีที่พวกเขาใกล้จะย้ายไปอำเภอแล้ว ทุกคนก็อดทนกันชั่วคราวละกัน
