ลู่เจียวพยักหน้า ยิ้มกล่าวว่า “งั้นรบกวนเจ้าหาช่างให้ข้าหน่อย เอาช่างไม้ ช่างปูน”
หันถงกล่าวอย่างนึกสนใจว่า “พี่สะใภ้จะปรับปรุงใหญ่หรือ ไว้ข้าจะส่งคนมาให้”
ทั้งสองคนพูดกันถูกคอจนแทบลืมเซี่ยอวิ๋นจิ่น สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ่งดูย่ำแย่ลงเรื่อยๆ สายตาเย็นเยียบจ้องมองหันถง แต่หันถงไม่ได้รู้ตัวสักนิด เอาแต่สนใจคุยกับลู่เจียวอย่างเบิกบานใจ “ข้ายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าสถานที่ที่พี่สะใภ้ปรับปรุงขึ้นมาใหม่ เด็กๆ ต้องชอบแน่ พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนมาช่วยพี่สะใภ้ปรับปรุงพื้นที่”
ลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร ก็รู้สึกได้ว่าผู้ชายข้างกายเปล่งรัศมีเย็นเยียบแล้ว จึงหันไปมองด้วยสัญชาตญาณ เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นจ้องหันถงด้วยสีหน้าไม่ดีนัก แต่พอเห็นนางมองมา เจ้าหมอนี่ก็ปรับสีหน้ารวดเร็ว ใบหน้าเผยรอยยิ้มอบอุ่นให้นาง
ลู่เจียวกระตุกมุมปาก คนผู้นี้เรียนรู้เปลี่ยนสีหน้าเป็นตอนไหนกัน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มองลู่เจียวอีก แต่หันไปถามหันถงด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นักว่า “ระยะนี้เอาแต่รบกวนเจ้า ทำให้เจ้าเสียเวลาอ่านตำรา ตอนนี้พวกเรามาที่นี่แล้ว วันหน้าไม่อาจทำเจ้าเสียเวลาอีก ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป เจ้าไม่ต้องมาแล้ว ตั้งใจอ่านตำราของเจ้าไป”
หันถงไม่รู้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังหึงหวง ยังคิดว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นใส่ใจการเรียนของเขา ยิ้มตาหยีกล่าวว่า “ตอนนี้พี่อวิ๋นจิ่นมาแล้ว ข้าก็วางใจ วันหน้าข้ามีปัญหาไม่เข้าใจก็จะมาขอคำแนะนำจากพี่อวิ๋นจิ่นได้แล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหลุบตาลงเล็กน้อย กล่าวน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ตอนนี้ก็กลับไปอ่านตำราได้แล้ว อย่าได้เสียเวลาอีก ตอนนี้เดือนแปดแล้ว เดี๋ยวเดือนหน้าก็สอบฝู่ซื่อ”
หันถงได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่น รีบยิ้มพลางส่ายหน้า “ยังไม่ได้ ข้าให้คนจองโต๊ะเลี้ยงที่ร้านอาหารไว้แล้ว ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว พวกเราได้เวลากินข้าวพอดี กินเสร็จข้าค่อยกลับ”
หันถงเพิ่งกล่าวจบ คนรับใช้เขาก็เดินเข้ามาทันที “คุณชาย ร้านส่งอาหารมาแล้ว”
หันถงยิ้มมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวกล่าวว่า “ดูสิ อาหารมาส่งแล้ว พวกเรารีบกินอาหารกลางวันกันเถอะ”
หันถงกล่าวจบ ลู่กุ้ยก็กำลังพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เข้ามา เจ้าหนูน้อยทั้งสี่พูดจาวาดไม้วาดมือไปด้วยว่า
“ท่านแม่ ที่นี่ใหญ่จริงๆ”
ต้าเป่ามีนิสัยเก็บความรู้สึก เวลาพูดจะพยายามสะกดให้สงบนิ่งมากที่สุด
เอ้อร์เป่าไม่ได้คิดมากมายเช่นนั้น เขาแสดงอาการดีใจกล่าวว่า “ท่านแม่ ตะวันตกมีสนามต่อสู้ใหญ่ขนาดนี้ ในนั้นมีมีด มีกระบี่ มีธนู อะไรก็มี ข้าจะเรียน”
หันถงได้ฟังเอ้อร์เป่าก็ขำถามว่า “เจ้าชอบฝึกยุทธ์หรือ”
เอ้อร์เป่ารีบยืดอกกล่าวว่า “แน่นอน ข้าจะเรียนวิชายุทธ์ให้เก่ง ไปเป็นแม่ทัพ วันหน้าปกป้องท่านพ่อกับท่านแม่”
พอเอ้อร์เป่ากล่าวจบ ซานเป่าก็รับคำต่อ “ข้าจะเรียนวิชาแพทย์กับท่านแม่ เป็นหมอเทวดาที่ร้ายกาจ”
ซื่อเป่าตาเชื่อมเปล่งประกายวิบวับ กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “ข้าจะหาเงินให้มากๆๆ มาให้ท่านแม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ ซื้อกำไลเงิน”
หันถงเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เช่นนี้ก็ทอดถอนใจกับลูกๆ ของตน ไม่เพียงแต่กตัญญู ประเด็นอยู่ที่ความใฝ่ฝัน ตัวแค่นี้ก็รู้ว่าวันหน้าตนเองจะทำอะไร ไม่เหมือนบุตรชายสองคนของพวกเขา นอกจากกินดื่มเล่นดื้อร้องไห้เอาแต่ใจแล้วก็ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง
ดูท่าเขาต้องส่งบุตรชายสองคนมาอยู่กับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จริงๆ ไม่แน่ว่ายังอาจเรียนรู้อะไรจากพวกเขาได้บ้าง
ลู่เจียวลูบหัวพวกลูกๆ กล่าวชมว่า “เก่งมากทุกคน แต่หิวกันแล้วใช่ไหม เราไปกินข้าวกันเถอะ”
“ขอรับ ท่านแม่”
ทุกคนเดินไปยังห้องโถงในเรือนด้านหน้า คนรับใช้ตระกูลหันในห้องโถงได้จัดเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว ล้วนเป็นอาหารที่ส่งมาจากร้านอาหาร สีกลิ่นรสล้วนครบครัน
ทุกคนเร่งเดินทางออกจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ยแต่เช้า ตอนนี้หิวกันแล้ว เห็นของกินก็ไม่เกรงใจหันถงอีก รีบนั่งลงกินกันทันที
ลู่กุ้ยกินไปก็ยิ้มเซ่อซ่าไป เขาว่าแล้วว่าพี่สาวเขาเป็นคนวาสนาดี ดูสิตอนนี้ถึงกับได้อยู่บ้านใหญ่และสวยมากขนาดนี้ เขาจะติดตามพี่สาวเขาเสวยสุขวาสนา
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นน้าเล็กตนเอาแต่กินข้าวเปล่ายิ้มกริ่มไม่หุบ ก็รีบใช้ตะเกียบกลางคีบอาหารให้เขา
ลู่เจียวสีหน้าไร้วาจาจะกล่าว มองน้องชายที่เหมือนคนบ้าเซ่อซ่า เจ้าหมอนี้เซ่อซ่าจนเป็นเช่นนี้ไปแล้ว ถึงกับยังคิดจะเป็นพ่อบ้าน ถูกคนเอาไปขาย ยังไม่รู้ว่าพ่อบ้านไม่ได้เป็นกันง่ายๆ ขนาดนั้น
ลู่เจียวคิดไปก็พูดกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไป “อีกสักครู่กินข้าวเสร็จ ไปเรือนด้านหลังจัดห้อง ครั้งนี้แม่จัดห้องห้องหนึ่งให้พวกเจ้าสี่คน ในห้องมีสองเตียง สองคนหนึ่งเตียง พวกเจ้าว่าได้ไหม”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังคำพูดลู่เจียว ได้รับการยืนยันว่าท่านแม่จะนอนกับท่านพ่อ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจยิ้ม พยักหน้าหงึกๆ กล่าวว่า “ได้ขอรับ ท่านแม่”
“งั้นอีกสักพัก แม่พาพวกเจ้าไปจัดห้อง ดูว่าพวกเจ้าจะจัดอะไรเพิ่มเติมอีกไหม ไว้ไปซื้อกัน”
“ขอรับ ท่านแม่”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กินอย่างเบิกบานใจ ทั้งครอบครัวกินข้าวเสร็จ ก็ไม่ต้องให้ลู่เจียวเก็บล้าง คนงานที่หันถงพามาด้วยเก็บจานชามออกไปส่งให้คนงานจากร้านอาหารนำกลับไป
ลู่เจียวหยิบตั๋วแลกเงินหนึ่งพันสองร้อยตำลึงให้หันถง หันถงไม่แม้แต่จะมองก็เก็บเข้าแขนเสื้อไป จากนั้นเขามองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “งั้นตอนนี้พวกเราไปจดชื่อในทะเบียนบ้านกันดีไหม”
ลู่เจียวพยักหน้า แต่พอคิดถึงว่าตอนบ่ายต้องจัดห้อง ก็มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เจ้าไปจดชื่อในทะเบียนบ้านกับหันถงละกัน ข้าไม่ไปละ ตอนบ่ายข้าต้องจัดห้องกับเจ้าแฝดสี่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าเห็นด้วย ลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปจัดห้องที่เรือนด้านหลัง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นออกไปกับหันถง “เงินที่ข้าทิ้งไว้ที่เจ้าก่อนหน้านี้ เจ้าคิดหน่อย ดูว่ามีทั้งหมดเท่าไร ไว้เอามาให้ข้าด้วย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ไม่รอให้หันถงกล่าว ก็กล่าวต่อว่า “อีกอย่าง ครั้งก่อนเจ้าว่าจะทำการค้ากับข้า ข้ารับปาก”
แคว้นต้าโจวไม่ได้มีกฎไม่ให้ขุนนางทำการค้า ดังนั้นขุนนางส่วนใหญ่ก็จะทำการค้า ขอเพียงไม่ผิดกฎหมายก็ได้หมด
ก่อนหน้านี้หันถงขอทำการค้าร่วมกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นมาโดยตลอด แต่ถูกเซี่ยอวิ๋นจิ่นปฏิเสธไป ตอนนี้ได้ยินเซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยรับปาก หันถงดีใจจนพูดไม่ออก
“ได้ เยี่ยมเลย ไว้ข้าจะไปคิดให้ละเอียดว่าพวกเราทำการค้าอะไรดี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหันถงกล่าวว่า “เรื่องนี้ข้าวางแผนไว้แล้ว ไว้เขียนให้เจ้าอ่านก่อน”
“ได้”
หันถงพูดไปก็ขึ้นรถม้าตระกูลหันไปอย่างตื่นเต้น มุ่งตรงไปที่ทำการอำเภอจดชื่อในทะเบียนบ้าน
ตอนจดชื่อในทะเบียนบ้าน หันถงยังแอบตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เพราะเซี่ยอวิ๋นจิ่นให้คนเขียนชื่อลู่เจียวในสัญญาสิทธิ์เจ้าของบ้าน คนทั่วไปจะเขียนชื่อฝ่ายชาย เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับเขียนชื่อลู่เจียว
“ใจกว้าง”
หันถงยกนิ้วหัวแม่โป้งให้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นค้อนใส่เขา กล่าวว่า “เดิมเงินค่าบ้านนี่ก็เป็นเงินของลู่เจียวหามา ลงชื่อนางไม่ใช่ว่าสมควรหรอกหรือ”
