เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่ได้อยากรู้ว่าคนตระกูลเฉินคิดเช่นไรอีก ทุกคนขึ้นรถม้า รถม้าตรงไปอำเภอชิงเหอ
ตลอดทางมา ลู่เจียวคิดถึงที่ตนเองพูดก่อนหน้านี้ ฉีกหน้าตระกูลเฉินหมดสิ้น ไม่รู้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะตำหนินางไหม
ลู่เจียวหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เจ้าไม่ตำหนิข้ากระมัง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหน้า แววตาสับสน “ไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีกับข้า ไม่อยากให้ข้าเป็นคนฉีกหน้าเอง อย่างไรข้ากับตระกูลเฉินก็มีบุญคุณศิษย์อาจารย์ หากข้าฉีกหน้านี้เอง เรื่องนี้แพร่ออกไป คนอื่นก็จะว่าข้าลืมบุญคุณ แต่เจ้าพูดกลับเป็นการรักษาชื่อเสียงข้าเอาไว้”
ลู่เจียวได้ฟังคำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็โล่งอก ดีที่คนผู้นี้ยังรู้ความหวังดีของนาง ไม่เสียแรงที่นางใส่ใจ
ตระกูลเฉินนั่นเอาแต่ทวงบุญคุณ ครั้งนี้นางฉีกหน้าไปแล้ว วันหน้าตระกูลเฉินก็คงไม่มีหน้ามาทวงคุณอีก
แต่ก่อนหน้านี้คำพูดพวกนั้นไม่อาจให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นคนพูดเอง หากเขาพูด แพร่ออกไปย่อมถูกคนวิพากษ์วิจารณ์ ไม่ว่าอย่างไรอาจารย์เฉินก็สอนเขามา ไม่มีบุญคุณดังขุนเขาแต่ก็มีบุญคุณศิษย์อาจารย์ ดังนั้นบางวาจาเขาไม่อาจกล่าวได้
ในรถม้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นอารมณ์เฝื่อนขมมองลู่เจียวกล่าวว่า “เห็นๆ ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า ทำไมเจ้าต้องช่วยข้า”
หากหญิงผู้นี้ยอมเป็นภรรยาเขา งั้นนางช่วยเขาก็เพราะสามีภรรยารวมเป็นหนึ่ง นางดึงดันจะหย่า แต่ก็กลับช่วยเหลือเขา นี่ทำให้เขาแม้ดีใจ แต่ก็แอบไม่เข้าใจ
ลู่เจียวยิ้มมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ยังอยู่ในตำแหน่ง ข้าก็ย่อมทำหน้าที่ที่ข้าควรทำให้ดี”
พอลู่เจียวกล่าว เซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันเข้าใจความหมายของนาง ความหมายของนางก็คือตอนนี้นางอยู่ในสถานะภรรยาเขา ก็จะทำสิ่งที่นางควรทำให้เต็มที่ และการที่นางดีกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็เพราะตอนนี้นางเป็นมารดาของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ นางต้องดีกับพวกเขาเต็มที่ เห็นพวกเขาเป็นดังลูกตนเอง
คนเช่นนี้ ความคิดไม่เหมือนใครเช่นนี้ แท้จริงได้รับการอบรมมาอย่างไรกัน เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคนเช่นไร สภาพแวดล้อมเช่นไรจึงได้อบรมสั่งสอนหญิงใจกว้างยิ่งกว่าชายเช่นนี้ออกมาได้ จิตใจกว้างขวางยิ่งกว่าเสียอีก
แต่สตรีที่มีนิสัยอันเป็นเอกลักษณ์นี้จะจากเขาไปแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงตอนสุดท้าย อารมณ์ก็หดหู่ลง ไม่อยากพูดต่ออีก
ลู่เจียวเองก็ไม่ได้นึกอยากพูดต่อ นางหันไปจัดท่าให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ลงนอน กล่อมพวกเขาว่า พวกเขาตื่นมาก็จะถึงอำเภอชิงเหอแล้ว
หมู่บ้านตระกูลเซี่ยเป็นหมู่บ้านริมสุดขอบของอำเภอชิงเหอ ห่างจากตัวอำเภอชิงเหอราวหนึ่งร้อยกว่าลี้
รถม้าแล่นมาได้หนึ่งชั่วยามกว่าก็เข้าสู่อำเภอชิงเหอ
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในรถก็ตื่นแล้ว เลิกม่านออกไปมองด้านนอก ในอำเภอย่อมครึกครื้นยิ่งกว่าในหมู่บ้านชนบทและเมืองเล็กอื่นๆ มีรถม้าให้เห็นได้ทั่วไป
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตั้งแต่เกิดมาถึงตอนนี้ยังไม่เคยได้เห็นภาพครึกครื้นขนาดนี้ แต่ละคนตื่นเต้นเบียดกันอยู่ริมหน้าต่างรถม้า มองออกไปด้านนอกส่งเสียงพูดไม่หยุด
“นี่คือตัวอำเภอหรือ คนมากจริง”
“รถม้าก็มาก ยังมีของกินมากมายขายด้วย”
“เสื้อผ้าพวกเขาสวยจัง ท่านแม่ ท่านรีบมาดูเร็ว บนหัวพวกเขาคืออะไร”
ลู่เจียวรีบเข้าไปใกล้หน้าต่าง มองไปยังคนที่ซานเป่าชี้ ยิ้มกล่าวว่า “นั่นคือปิ่นเงินปักผม ผู้ชายผู้หญิงล้วนใช้ปักผมได้”
ลู่เจียวกล่าวจบก็มองซานเป่าอย่างนึกขำ เจ้าหมอนี่เตะตาปิ่นเงินปักผมเข้าแล้วสินะ
“รอให้พวกเจ้าโตอีกหน่อย แม่จะซื้อให้พวกเจ้า”
ซานเป่ารีบยิ้มตาหยี “ขอบคุณท่านแม่”
ซื่อเป่าได้ฟังซานเป่าก็ไม่พอใจกล่าวว่า “ควรให้ท่านแม่ซื้อใช้เองก่อน”
ซื่อเป่ากล่าวจบ คนในรถม้าก็พากันมองไปยังลู่เจียว เสื้อผ้าลู่เจียวยังคงเป็นชุดเก่า แม้ไม่ได้มีรอยขาดรอยปะ แต่ก็เก่ามาก หันมามองพวกเขาแต่ละคน ล้วนสวมเสื้อผ้าใหม่ ซานเป่ารู้สึกเขินทันที มองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ วันหน้าบ้านเรามีเงิน ท่านก็ซื้อเสื้อผ้าใหม่ก่อน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแอบคิดแววตาลุ่มลึก ไว้ตนเองจะหาเวลาว่างไปซื้อเสื้อผ้าและเครื่องประดับให้ลู่เจียวเพิ่มสักหน่อย
เขาครุ่นคิดแล้วก็แอบเหล่มองลู่เจียวข้างๆ สักหน่อย เดาว่าลู่เจียวสวมเสื้อผ้าขนาดเท่าไร
ทั้งครอบครัวในรถม้าคุยกันสนุกสนาน ไม่ทันสังเกตนอกรถม้า
ถนนตรงข้าม มีรถม้าคันหนึ่งแล่นเทียบมาด้านข้างรถม้าพวกเขา คนในรถม้าเลิกม่านมองมา แววตาจำลู่เจียวในรถม้าได้ สีหน้าคนในรถม้าอีกคันก็พลันแปรเปลี่ยน แววตาฉาบเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความเคียดแค้นเข้ากระดูก
ลู่เจียว เป็นนางชั้นต่ำลู่เจียว นางมาอำเภอชิงเหอแล้ว?
หญิงผู้นั้นกำลังคิดอยู่ ก็เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นข้างกายลู่เจียว
ปกติชายนิสัยเย็นชาทำตัวไม่สนใจโลกภายนอก ไม่อยากพูดจากับใคร ยามนี้มองหญิงข้างกายด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับสายน้ำอบอุ่น
สีหน้านั่นราวกับลู่เจียวคือของมีค่าหาได้ยากในใจเขา
สีหน้าเสิ่นซิ่วในรถม้ายิ่งเขียวคล้ำ แววตามีความชั่วร้ายผุดขึ้นมา ร้ายกาจราวกับซ่อนด้วยงูพิษ
คิดถึงว่าตอนนี้ตนได้แต่ทนกล้ำกลืนเป็นอนุ มีสามีอายุห้าสิบกว่าอ้วนฉุแก่คราวบิดา และสตรีที่ทำลายนางกลับได้รับความรักจากเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เสิ่นซิ่วรู้สึกเคียดแค้นในใจ ไม่อาจสงบจิตใจลงได้อีกต่อไป
เสี่ยวหงสาวใช้ข้างกายนางอดห่อตัวไม่ได้ อารมณ์นายหญิงแต่ไรมาก็ไม่ดี ต่อหน้าใต้เท้าและภรรยาเอกก็ทำเป็นพวกอ่อนแอไร้กำลัง ต่อหน้านางกลับร้ายกาจอย่างมาก พอไม่ได้ดังใจก็จะหยิกนาง
เสี่ยวหงคิดเสร็จ เสิ่นซิ่วในรถม้าก็ยกมือหยิกแขนเสี่ยวหง เสี่ยวหงเจ็บปวดแต่ไม่กล้าส่งเสียงร้องสักแอะ
รถม้ามุ่งไปยังจวนนายอำเภอ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งครอบครัวนั่งรถม้าตรงไปยังตรอกกุ้ยฮวาที่อยู่ฝั่งใต้ของอำเภอ ตรอกข้างสำนักศึกษาอำเภอชิงเหอ เพราะใกล้กับสำนักศึกษาอำเภอชิงเหอ ดังนั้นราคาบ้านจึงสูงมาก แต่สิ่งแวดล้อมไม่เลวจริงๆ
พวกลู่เจียวนั่งรถม้าผ่านทางมาก็พบว่าเพื่อนบ้านรอบๆ ต่างดูมีการศึกษา ได้รับการอบรมมาดี ไม่เหมือนชาวบ้านร้านตลาดพวกนั้น
ลู่เจียวโล่งอก มีเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ นางย่อมหวังให้สิ่งแวดล้อมดี เช่นนี้เป็นผลดีต่อการเจริญเติบโตของเด็กๆ
อย่างไรจากนี้ไป พวกเขาก็ต้องอยู่ที่นี่ไปอีกปีกว่า ส่วนนาง วันหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกนานแสนนาน ดังนั้นเพื่อนบ้านสำคัญอย่างมาก
พอรถม้าหยุด ทุกคนก็ลงจากรถ เงยหน้าประเมินมองบ้านใหม่ที่กำลังจะเข้าอยู่ตรงหน้า
เหนือบานประตูบ้านเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น บ้านตระกูลเซี่ย
ลู่เจียวมองแล้วก็อึ้งไปครู่หนึ่ง นี่คือบ้านของนาง ทำไมติดชื่อบ้านตระกูลเซี่ย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเหมือนก็คิดถึงปัญหานี้ รีบหันไปมองลู่เจียวทันที
ลู่เจียวไม่ได้โมโห เพียงแต่เลิกคิ้วเท่านั้น ตอนนี้แขวนบ้านตระกูลเซี่ยไปก่อน รอให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นจากอำเภอชิงเหอไปเมืองหลวงก่อน นางค่อยแก้กลับมาก็ได้ นับประสาอันใดกับวันหน้าเขาเข้าเมืองหลวงไปเป็นขุนนาง บ้านในอำเภอชิงเหอ เขาก็คงไม่ต้องการแล้ว
พอคิดเช่นนี้ อารมณ์ก็สงบลงยิ้มกวักมือเรียกเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
“วันหน้า นี่ก็คือบ้านของพวกเราแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะ”
