แม้ว่าลู่เจียวไม่ได้ตกลงจะอยู่กับเซี่ยอวิ๋นจิ่นต่อ แต่ด้วยความสามารถเซี่ยอวิ๋นจิ่นยังคงเชื่อถือได้ ท่านผู้นี้คือว่าที่ใต้เท้าโส่วฝู่ หากแม้แต่ความสามารถในการมองคนยังไม่มี วันหน้าจะดำรงอยู่ได้อย่างไร
นางรีบยิ้มเห็นด้วย “ได้ งั้นเลือกสองครอบครัวนี้”
ลู่เจียวกำลังจะพูดกับหญิงสำนักนายหน้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยื่นมาดึงนางไว้กล่าวว่า “เลือกอีกคนไว้รับใช้เจ้า”
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างตกใจ แม้แต่มือก็ลืมชักกลับ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกุมมือนางไว้ไม่กล้าขยับ กลัวลู่เจียวรู้ตัวดึงมือกลับ
เขากุมมือนางไว้ รู้สึกเพียงแค่ในใจพลันอบอุ่นอ่อนโยน
แต่พอเห็นลู่เจียวมองมา เขาก็รีบปล่อยมือ กล่าวเบาๆ ว่า “ข้าว่าสาวใช้ชื่อเฝิงจือนั่นไม่เลว”
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นพูด ลู่เจียวก็รู้ว่าเขาพูดถึงคนไหน เป็นหญิงสาวที่ใจเด็ดกรีดหน้าตนเองเพราะนายท่านในจวนคิดรับเป็นอนุภรรยา
ลู่เจียวหันไปมอง หญิงอายุน้อยที่บนใบหน้ามีรอยแผลเป็นรอยหนึ่งในกลุ่ม น่าจะอายุพอๆ กับนาง รูปร่างผอมสูง กิริยาท่าทางไม่ดูต่ำต้อยด้อยค่าตนเอง ก่อนที่จะกรีดหน้าตนเอง หญิงผู้นี้น่าจะหน้าตาดีมาก
ลู่เจียวมองไปยังเฝิงจือถามว่า “เฝิงจือ ทำไมเจ้าไม่ยอมเป็นอนุภรรยา”
เฝิงจือได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็ยากระงับอารมณ์
นางมองออกว่านายท่านและนายหญิงครอบครัวนี้รักกัน ในสายตานายผู้ชายไม่มีหญิงอื่น และนางเองเช่นนี้ก็ย่อมไม่เป็นที่ต้องตา
ตอนนี้นายผู้หญิงถามขึ้น เห็นชัดว่านางคิดจะรับนางไว้
เฝิงจือรีบก้าวออกมารายงานตัวว่า “ท่านแม่บ่าวจากไปเร็ว ก่อนจากไปบอกกับบ่าวว่า ชีวิตนี้ต้องเป็นภรรยาเอก หากเป็นอนุ ท่านแม่บ่าวในปรภพย่อมตายตาไม่หลับ ดังนั้นบ่าวยอมไม่แต่ง ดีกว่าเป็นอนุผู้ใด”
ศักดิ์ศรีนี้ทำให้ลู่เจียวรู้สึกต้องตาต้องใจทันที ลู่เจียวยิ้มมองหญิงสำนักนายหน้ากล่าวว่า “เฝิงจือเอาไว้”
หญิงสำนักนายหน้าพอได้ฟัง ก็ยิ้มดีใจทันที ขายทิ้งไปได้อีกหนึ่ง
ลู่เจียวหันไปมองคนที่เหลือ คนที่เหลืออีกสามสี่สิบคนก็เริ่มเคร่งเครียดกันแล้ว
ลู่เจียวชี้ยายเฒ่าชิวกับตาเฒ่าเหวินทันที “ยายเฒ่าชิวกับตาเฒ่าเหวินด้วย”
หญิงสำนักนายหน้าคิดว่าตนเองฟังผิด แต่พอเห็นยายเฒ่าชิวกับตาเฒ่าเหวินก้าวออกมาขอบคุณ นางจึงได้สติ
สวรรค์ ในที่สุดนางก็ขายสองเฒ่าทิ้งได้แล้ว เยี่ยมไปเลยๆ
หญิงสำนักนายหน้าคิดอยากจะโขกศีรษะให้ลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นจริงๆ
ลู่เจียวซื้อครอบครัวหลินทั้งครอบครัว
หญิงสำนักนายหน้าก็ยิ่งอยากโขกศีรษะมากขึ้นไปอีก สองครอบครัวนี้ล้วนขายยาก ยายเฒ่าชิวต้องพาตาเฒ่าเหวินไปด้วย ตาเฒ่าเหวินคือตัวภาระ คนเขาไม่อยากได้
ตระกูลหลินแม้ว่ามีผู้ชายดี เมื่อก่อนเป็นคนขับรถม้าให้ขุนนาง ผู้หญิงก็ทำอาหารได้ บุตรชายคนโตครอบครัวพวกเขาแม้ว่าผอมแกร็น แต่ก็หน้าตาฉลาดดูคล่องแคล่ว ประเด็นคือจะขายครอบครัวพวกเขา ประการแรกหลายตระกูลไม่ได้ต้องการบ่าวรับใช้มากมายขนาดนี้ ประการที่สองคนเขาไม่วางใจซื้อครอบครัวเช่นนี้ หากพวกเขาคิดคด ก็อันตรายมาก
ตอนนี้ขายครอบครัวขายยากสองครอบครัวได้หมดแล้ว หญิงสำนักนายหน้ายิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ พูดจามงคลไม่หยุด
“คุณชายและภรรยามีเมตตาสร้างกุศลแท้ ถึงกับรับพวกเขาสองครอบครัวไว้”
ไม่เพียงแต่หญิงสำนักนายหน้าคิดเช่นนี้ คนที่ถูกซื้อเองก็ต่างคิดเช่นนี้
อย่างไรลู่เจียวก็แอบรู้สึกละอาย นางซื้อคนตามที่ต้องการ ไม่ได้ดีเหมือนที่พวกเขายกย่องเช่นนั้นไหม
การซื้อขายเจรจาจบอย่างรวดเร็ว จ่ายเงินเรียบร้อย หญิงสำนักนายหน้านำคนที่เหลือกลับไปแล้ว คนที่ไม่ได้รับเลือกต่างรู้สึกผิดหวังอย่างมาก
ในนั้นมีสาวน้อยหลายคนถึงกับร้องไห้ ร้องไปก็ขอร้องเซี่ยอวิ๋นจิ่นไปว่าให้ซื้อนางไว้ น่าเสียดายแต่ไรมาเซี่ยอวิ๋นจิ่นน้ำใจเยียบเย็น ไม่สนใจพวกนางแม้แต่น้อย
สุดท้ายก็ซื้อไว้ทั้งหมดเจ็ดคน ครอบครัวหลินสี่คน ยายเฒ่าชิวกับตาเฒ่าเหวิน ยังมีสาวน้อยเฝิงจือที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า
เจ็ดคนคุกเข่าเรียงกันเรียบร้อยอยู่ต่อหน้าครอบครัวเจ้านาย คำนับว่า “บ่าวคารวะคุณชาย เหนียงจื่อ และคุณชายน้อยทุกท่าน”
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นทีหนึ่ง เซี่ยอวิ๋นจิ่นแสดงท่าทางบอกให้นางอบรม วันหน้าเรื่องบ่าวนี้มอบให้ลู่เจียวดูแล เหมือนว่าเขาไม่มีคุณสมบัติอบรม
ลู่เจียวก็ไม่เกรงใจเขา บ่าวพวกนี้วันหน้าล้วนเป็นบ่าวบ้านนาง ดังนั้นนางมองคนตรงหน้าแล้วก็อบรมว่า
“ข้าเองนั้นไม่ได้มีข้อเรียกร้องอะไรจากพวกเจ้า ขอแค่ข้อเดียว ให้ซื่อสัตย์ อย่าได้ทำอะไรลับหลังนาย หากข้ารู้ ข้าก็จะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้”
ทั้งเจ็ดคนตรงหน้าก็โขกศีรษะรับรองพร้อมเพรียง “บ่าวจะไม่ทำเรื่องที่ไม่ซื่อสัตย์ผิดคุณธรรมอย่างเด็ดขาด ขอเหนียงจื่อวางใจ”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อยเริ่มแนะนำคนในบ้าน
“นี่คือสามีข้า ตอนนี้เป็นซิ่วไฉของสำนักศึกษาในอำเภอ ปีหน้าจะเข้าสอบเซียงซื่อ ดังนั้นปกติจะอยู่เรือนด้านหน้า ไม่มีอะไรสำคัญก็อย่าได้ไปรบกวนการเรียนของคุณชาย”
ลู่เจียวกล่าวจบ ก็มองไปทางเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ต่อทันที พบว่าเด็กน้อยไม่ได้มีปฏิกิริยาไม่ยอมรับ ลู่เจียวก็โล่งอก ไม่มีปฏิกิริยาก็ดี
ลู่เจียวกล่าวจบยังแนะนำเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ “นี่คือบุตรชายแฝดสี่ของข้า นี่คือต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่า”
ลู่เจียวแนะนำเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เสร็จ กำลังจะจัดสรรงาน ก็เห็นลู่กุ้ยน้องชายตนเองยืนยืดอกอยู่ ลู่เจียวนึกขำ เหลือบมองเจ้าหมอนี่แล้วก็แนะนำว่า
“นี่คือน้องชายข้า ลู่กุ้ย วันหน้าเขาก็คือพ่อบ้านเรือนหน้า เรื่องข้างนอกอะไรก็ต้องรายงานเขาก่อน เขาจัดการได้ก็ให้เขาจัดการไป หากไม่ได้ก็ค่อยมารายงานข้า”
คนรับใช้ต่างขานรับพร้อมกัน “ขอรับ/เจ้าค่ะ เหนียงจื่อ”
ลู่กุ้ยตกตะลึง เขาเป็นพ่อบ้านแล้วหรือ เขาได้เป็นพ่อบ้านแล้ว
ลู่เจียวขี้เกียจจะสนใจคนปัญญาอ่อน หันไปมองคนรับใช้ทั้งเจ็ด เริ่มจัดสรรงาน
“วันหน้ายายเฒ่าชิวกับเฝิงจือก็รับใช้เรือนหลัง ยายเฒ่าชิวรับหน้าที่งานเย็บปัก เฝิงจือรับหน้าที่ช่วยงานข้า ติดตามข้าไปข้างนอก หากไม่มีอะไรก็ไปช่วยปัดกวาดลานบ้าน สรุปคือในบ้านมีงานอะไรช่วยได้ก็ช่วย”
ลู่เจียวกล่าวจบยายเฒ่าชิวกับเฝิงจือก็ขานรับทันที “รับคำสั่งเหนียงจื่อเจ้าค่ะ”
ลู่เจียวมองไปยังตาเฒ่าเหวินกล่าวว่า “ท่านอาเหวินช่วยข้าเฝ้าประตู ไม่มีอะไรก็พักผ่อนในห้องข้างประตูหน้าได้”
ลู่เจียวเรียกตาเฒ่าเหวินว่าท่านอาเหวิน ทำเอายายเฒ่าชิวกับตาเฒ่าเหวินตกใจ ทั้งสองคนขอบตาแดงขึ้นมาทันที นี่คือวาจาที่อบอุ่นใจที่สุดในหลายวันนี้ที่พวกเขาได้ยินมา
ตาเฒ่าเหวินรีบคุกเข่าขึ้นหน้ามากล่าวว่า “บ่าวรับคำสั่งเหนียงจื่อ”
ลู่เจียวได้ยินพวกเขาเรียกตัวเองว่าบ่าว ก็รู้สึกฟังไม่ชิน กล่าวว่า “ไม่ต้องคำบ่าวสองคำก็บ่าว แม้ว่าพวกเราเป็นนาย พวกเจ้าเป็นคนรับใช้ แต่พวกเราก็อยู่ร่วมกันได้เหมือนครอบครัว”
ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ยายเฒ่าชิว ตาเฒ่าเหวินและเฝิงจือซาบซึ้ง แม้แต่ครอบครัวตระกูลหลินเองก็ซาบซึ้งใจขึ้นมาเช่นกัน
ทุกคนดีใจ ตนเองได้เจอนายดี พวกเขาช่างโชคดีจริงๆ
ลู่เจียวจัดงานให้ครอบครัวตระกูลหลินทำ “หลินต้าเป็นคนรถ ไว้ค่อยไปซื้อรถม้าสักคัน หากที่บ้านใช้รถม้า หลินต้าก็รับหน้าที่รับส่ง หากที่บ้านไม่ได้ใช้รถม้า เจ้าก็ช่วยงานปัดกวาดในลานแต่ละลาน จัดการดูแลแต่ละแห่ง”
หลินต้าร่างผอมดีใจรับคำ “ขอรับ เหนียงจื่อ หลินต้าจำได้แล้ว”
