ลู่เจียวคิดแล้วก็สั่งเฝิงจือไปว่า “คนที่มาเยือนล้วนเป็นแขก ในเมื่อมาแล้ว ก็ให้ต้อนรับให้ดี เจ้าไปให้ครัวรีบยกอาหารออกไป”
“เจ้าค่ะ เหนียงจื่อ”
งานเลี้ยงด้านหน้าจัดเตรียมอาหารเรียกน้ำย่อย อาหารจานหลัก ผลไม้และยังมีขนม ก่อนหน้านี้ยังมีสุรา
ผู้หญิงกับเด็กด้านหลังเตรียมแยกต่างหาก ลู่เจียวเตรียมน้ำผลไม้ให้เด็กๆ เป็นน้ำผลไม้ที่คั้นจากแตงโม น่องไก่ทอดและเนื้อไก่ทอด
เดิมนางคิดว่ายุคสมัยนี้ไม่มีแตงโม ปรากฏได้ยินฮวาเสิ่นว่ามีแตงโมขาย แต่แตงโมมาจากทางตะวันตก ราคาสูงมาก พอลู่เจียวได้ฟังก็ว่ามีแตงโมก็วางใจแล้ว
นางแกล้งให้ลู่กุ้ยซื้อกลับมาลูกหนึ่ง จากนั้นก็อาศัยแตงโมลูกนี้ คว้าออกจากห้วงอากาศอีกสองลูก มาทำเป็นจานผลไม้และน้ำผลไม้
เด็กๆ เห็นน้ำผลไม้กับน่องไก่เนื้อไก่ทอดก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อย แม้แต่เด็กน้อยสองคนจากตระกูลหันที่ดูแลเอาใจยากก็ยังเบิกบานมาก
บรรดาผู้หญิงทางนี้ก็เบิกบาน จู้เป่าจูกินขนมไปก็ชมไป “นี่คืออะไร อร่อยมาก”
ลู่เจียวยิ้มชี้ไปกล่าวว่า “นี่คือนมพุทธาแดงซวงผี[1] นี่คือข้าวพองคั่วน้ำตาลเหลือง”
ข้าวโพดตอนนี้ไม่เรียกว่าข้าวโพด แต่เรียกว่าข้าวสาลีหยก
บรรดาผู้หญิงกินกันเบิกบานใจมาก กินไปคุยไป ด้านหลังไม่ว่าเด็กๆ หรือบรรดาผู้หญิงต่างก็เข้ากันได้ดีมาก แต่เรือนด้านหน้ากลับไม่สามัคคีกันเท่าไรนัก
เดิมหูซ่านกับเหลียงจื่อเหวินมาโดยไม่ได้รับเชิญ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่พอใจแล้ว แต่เหลียงจื่อเหวินยังเอาแต่หาเรื่องไม่หยุดว่าจะให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นเชิญลู่เจียวออกมา
“พี่เซี่ย นี่เหมือนไม่มีน้ำใจเท่าไรนะ พวกเราเป็นแขกมา ไม่เห็นภรรยาเจ้าออกมาทักทาย”
ในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าเหลียงจื่อเหวินเป็นคนเจ้าชู้ จะให้ลู่เจียวออกมาพบแขกได้อย่างไร จึงปฏิเสธไปทันที
“นางต้องต้อนรับดูแลแขกผู้หญิงกับเด็กๆ ด้านหลัง ไม่อาจมาได้”
เหลียงจื่อเหวินเลิกคิ้วไม่พอใจ ถลึงตาใส่เซี่ยอวิ๋นจิ่นหาเรื่องกล่าวว่า “ที่พี่เซี่ยปฏิเสธไปมาอยู่นี่ ใช่ว่าดูแคลนพวกเราหรือ ก็จริง แต่ไรมาเจ้าก็ดูแคลนคนเช่นพวกเรา”
เหลียงจื่อเหวินโมโหกระแทกจอกสุราลงบนโต๊ะอย่างแรง
หูซ่านแอบไม่พอใจมองไปยังเหลียงจื่อเหวิน น่าเสียดายเหลียงจื่อเหวินดื่มไปหลายจอก สุราออกฤทธิ์แล้ว ไม่ได้สนใจสีหน้าหูซ่านแม้สักนิด
เขาจ้องมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ตะโกนใส่ว่า “ไม่ได้ วันนี้ต้องให้ภรรยาเจ้าออกมาพบ อีกอย่าง นางต้อนรับพวกเราไม่ดี ต้องปรับโทษสุราสามจอก”
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันเคร่งเครียดขึ้นมา แววตาดุดันจ้องมองเหลียงจื่อเหวิน กล่าวเสียงเข้มว่า “ข้าว่า เจ้าดื่มเมาแล้ว”
เหลียงจื่อเหวินตบโต๊ะหัวเราะดังลั่นกล่าวว่า “ข้าหรือดื่มเมา ข้าหลียงจื่อเหวินพันจอกไม่มีเมา”
หูซ่านทนไม่ไหวยื่นมือไปดึงเหลียงจื่อเหวิน กล่าวว่า “เอาละ อย่าเกินไปนัก”
วันนี้เขามาโดยไม่ได้รับเชิญ ความจริงก็คิดจะคบค้าสมาคมกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น เพราะภรรยาตนซาบซึ้งใจภรรยาเซี่ยอวิ๋นจิ่นมาก อยู่บ้านก็เอาแต่บ่นคิดถึงไม่หยุดว่าลู่เหนียงจื่อมีบุญคุณต่อนางมาก
ตอนนี้นางยังไม่ครบเดือน ไม่งั้นนางก็จะมาเอง
แต่นางมาเองไม่ได้ ก็ให้หูซ่านมา ยังให้หูซ่านมาคบหากับเซี่ยอวิ๋นจิ่นให้มากๆ
เดิมบิดาสามีนางก็มักกล่าวชมเซี่ยอวิ๋นจิ่น ตอนนี้ภรรยาเขายังช่วยนางไว้ หลี่อวี้เหยาคิดว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นผู้นี้ต้องไม่เลวอย่างแน่นอน
หูซ่านมาคนเดียวก็รู้สึกเขิน จึงพาเหลียงจื่อเหวินมาด้วย ผู้ใดจะรู้ว่าเหลียงจื่อเหวินดื่มไปไม่กี่จอกก็กลายเป็นเช่นนี้ไปได้
อย่าได้กล่าวว่าในใจหูซ่านโมโหเพียงใด
น่าเสียดายเหลียงจื่อเหวินปกติเหิมเกริมจนเคยตัว ไม่สนใจหูซ่านแม้แต่น้อย เขาหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ยั่วโมโหกล่าวว่า “รีบเรียกภรรยาเจ้าออกมาสิ มาปรับโทษดื่มสุรา ไม่งั้นเรื่องวันนี้ไม่จบแน่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นลุกขึ้นยืนทันที ส่งสายตาเย็นเยียบจ้องมองเหลียงจื่อเหวิน
หันถงข้างๆ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ดึงเซี่ยอวิ๋นจิ่นไว้ เขาเป็นห่วงขาเซี่ยอวิ๋นจิ่น ขาอวิ๋นจิ่นไม่อาจบาดเจ็บได้อีก กว่าจะหายได้ก็นาน ตอนนี้ยังไม่หายดีเท่าไร
หันถงดึงเซี่ยอวิ๋นจิ่นไว้แล้วก็หันไปมองเหลียงจื่อเหวิน โมโหตวาดว่า “เหลียงจื่อเหวิน เจ้ารีบไสหัวไป วันนี้พวกเราไม่ได้เชิญเจ้า เจ้ามาก่อเรื่องอะไร อย่าถือว่าตระกูลเหลียงเจ้ามีเงินก็จะไร้ขื่อไร้แป”
เหลียงจื่อเหวินได้ฟังหันถง ก็ลุกขึ้นยืนทันที ผลักโต๊ะตรงหน้าทีหนึ่ง
“เหอะ ข้าก่อเรื่องแล้วไง ข้ากลัวเจ้าหรือไง”
หูซ่านรีบดึงเหลียงจื่อเหวินไว้ จะลากเขาออกไป
“พวกเราไป”
เหลียงจื่อเหวินเมาแล้ว ไม่สนใจหูซ่านสักนิด กลับมองหูซ่านหัวเราะอย่างเหิมเกริมกล่าวว่า “เจ้าไม่ได้ชมว่าภรรยาเซี่ยอวิ๋นจิ่นสวยหรือ วิชาการแพทย์สูงส่งหรือ ในเมื่อมาแล้วทำไมไม่ดูสักหน่อย”
คำพูดเหลียงจื่อเหวินทำเอาหูซ่านหน้าแดงก่ำ หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสัญชาตญาณทันที
สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเย็นเยียบ สายตาที่มองหูซ่านเยือกเย็นราวกับก้อนน้ำแข็ง
หูซ่ารีบอธิบายกล่าวว่า “ข้าบอกว่าลู่เหนียงจื่อคนงาม จิตใจก็งาม ไม่ได้มีความคิดอื่น”
เหลียงจื่อเหวินตบมือหัวเราะดังลั่นกล่าวว่า “ฮา ฮา พี่หูกลัวเขาทำไม ชอบภรรยาเขาแล้วไง”
เหลียงจื่อเหวินเพิ่งกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยกกำปั้นชกใส่เหลียงจื่อเหวิน เหลียงจื่อเหวินไม่ทันได้ป้องกัน ถูกเขาชกผงะถอยหลังไปสองก้าว รู้สึกเจ็บปวดแทบทนรับไหว
เหลียงจื่อเหวินสีหน้าแปรเปลี่ยน หันมามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว คำรามดัง “เซี่ยอวิ๋นจิ่น เจ้าถึงกับกล้าชกคนอื่น รนหาที่ตายหรือ”
เหลียงจื่อเหวินกล่าวจบก็ปรี่เข้าหาเซี่ยอวิ๋นจิ่น
หูซ่านรีบดึงเขาไว้ น่าเสียดายเขารั้งเหลียงจื่อเหวินผู้บ้าคลั่งไว้ไม่อยู่
เขาพุ่งเข้าหาเซี่ยอวิ๋นจิ่นราวกับคนเสียสติ หันถงรีบออกมาบังเซี่ยอวิ๋นจิ่นไว้ หลินตงเองก็เข้ามาบังเซี่ยอวิ๋นจิ่นไว้เช่นกัน
พวกเจิ้งจื้อซิ่งข้างเซี่ยอวิ๋นจิ่นสบตากัน เหลียงจื่อเหวินไม่ใช่คนที่ใครจะอยากมีเรื่องด้วย หากพวกเขาช่วยเซี่ยอวิ๋นจิ่น วันหน้าย่อมถูกเขามาเอาคืนแน่
หลายคนลังเล แต่ไม่นานเจียงหยวนเซิงก็ออกมาร่วมกับหันถงปกป้องอยู่ด้านหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่น
พวกเจิ้งจื้อซิ่งก็วิ่งเข้าขวางไว้ “เหลียงจื่อเหวิน เจ้าอย่าก่อเรื่อง”
เหลียงจื่อเหวินไม่สนใจใครทั้งสิ้น ดิ้นรนจะพุ่งเข้าชกเซี่ยอวิ๋นจิ่น ปากก็เอาแต่สบถวาจาด่าหยาบคาย
“เรียกภรรยาเจ้าออกมาเป็นเพื่อนแขก ก็คือไว้หน้าเจ้า เจ้าถึงกับไม่ยินยอม อย่าแค่ว่าให้นางมาเป็นเพื่อนแขก แม้ให้นางมานอนเป็นเพื่อนก็ไว้หน้าเจ้าแล้วเซี่ยอวิ๋นจิ่น”
คำพูดเหลียงจื่อเหวินทำเอาสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเย็นเยียบจนน่ากลัว ดวงตาดำเต็มไปด้วยไฟโทสะ เขาจ้องมองเหลียงจื่อเหวินราวกับจะฉีกคนผู้นี้ให้เป็นหมื่นชิ้น
ด้านหน้าชุลมุนกันไปหมด ลู่กุ้ยไม่เคยพบเห็นสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน กลัวเกิดเรื่อง ก็เลยรีบวิ่งไปเรือนด้านหลัง
“พี่เจียว ไม่ได้การแล้ว พี่เขยชกกับคนอื่นแล้ว พี่รีบไปดูเร็ว”
ลู่เจียวกำลังสอนจู้เป่าจูว่าดูแลผิวพรรณอย่างไร นอกจากจู้เป่าจู ถันเหนียงจื่อเองก็ตั้งใจฟัง ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่รักสวยรักงาม
เพียงแต่ลู่เจียวเพิ่งพูดไปได้ครึ่งเดียว ลู่กุ้ยก็พุ่งเข้ามารายงาน
ลู่เจียวตกใจหันไปมองลู่กุ้ย “อยู่ดีๆ ชกต่อยกันขึ้นมาได้อย่างไร??”
ลู่กุ้ยรีบกล่าวว่า “เจ้าคนที่ชื่อเหลียงจื่อเหวินไร้เหตุผลมากๆ จะให้พี่เจียวไปเป็นเพื่อนรับแขกยังว่าต้องปรับโทษสุราสามจอก พี่เขยโมโหมากต่อยเขาไปทีหนึ่ง คนผู้นั้นยังไม่ยอมจะต่อยพี่เขยให้ได้”
สีหน้าลู่เจียวเคร่งเครียดขึ้นทันที ขาเซี่ยอวิ๋นจิ่นยังไม่หายดี หากต่อยกับคนอื่นอีก เกรงว่าขาคงบาดเจ็บแน่
[1] หมายถึงขนมคัสตาร์ด
