ตลอดทางมา เซี่ยอวิ๋นจิ่นขอช่างไม้ช่วยแนะนำเรื่องราวในอำเภออย่างคร่าวๆ
แม้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นนักเรียนสำนักศึกษาประจำอำเภอ แต่ปกติไม่ค่อยได้ออกมาเดินเล่นในอำเภอ เมื่อก่อนนอกจากเรียนแล้วก็เอาแต่คิดถึงลูกๆ ที่อยู่ที่บ้าน ไม่มีแก่ใจไปใส่ใจสภาพในอำเภออะไร
ดังนั้นแม้ว่าเขาอยู่สำนักศึกษาประจำอำเภอมาห้าหกปี แต่ก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับอำเภอเท่าไรจริงๆ
ช่างไม้ที่หันถงแนะนำมาเป็นคนในอำเภอ คุ้นเคยกับอำเภออย่างมาก เซี่ยอวิ๋นจิ่นจึงได้ขอให้เขาช่วยแนะนำสภาพการณ์ในอำเภอ
ช่างไม้เป็นคนช่างคุย พอได้ยินเซี่ยอวิ๋นจิ่นถาม ก็รีบเล่าเรื่องอำเภอชิงเหออย่างกระจ่างทุกซอกมุม ยังเล่าถึงบุคคลสำคัญในอำเภอชิงเหอให้ฟังด้วย
“อำเภอชิงเหอพวกเราเทียบกับอำเภออื่นก็จนมาก แต่นายอำเภอหูเป็นคนซื่อตรง ลูกน้องเขาก็มีสวี่เซี่ยนเว่ย สวี่เซี่ยนเว่ยผู้นี้ไม่มีบุตรชาย ในใจคิดแต่จะมีบุตรชายสักคน ไม่สนใจเรื่องที่ว่าการอำเภอ เอาแต่รับอนุเพราะคิดมีบุตรชายสักคน ได้ยินว่าตอนนี้ในบ้านอนุเก้าคน ถึงตอนนี้ก็ยังมีแต่บุตรสาว”
ช่างไม้เล่าเรื่องครอบครัวสวี่เซี่ยนเว่ยอย่างออกรสมาก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ค่อยชอบฟังเรื่องนินทาคนอื่น ดังนั้นเขาจึงตัดบทช่างไม้ ถามว่า “ได้ยินว่าที่ว่าการอำเภอมีรองนายอำเภอหยาง เขาเป็นคนอย่างไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นถามถึงรองนายอำเภอหยาง ก็เพราะคำพูดหลัวซินซื่อก่อนหน้านี้
ช่างไม้ได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นถามก็รีบกล่าวว่า “ดีมาก ยังมีเผิงจู่ปู้ก็ดีมาก ทั้งสองคนสงบเสงี่ยมดีมาก แต่เพราะอำเภอชิงเหอยากจน พวกเขาไม่มีรายได้อื่น ดังนั้นสองครอบครัวจึงยากจนมาก ข้าบอกพวกท่านนะ รองนายอำเภอหยางกับเผิงจู่ปู้บางครั้งยังสวมเสื้อผ้าปะๆ ขาดๆ ด้วย”
ในรถม้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิ้วกระตุกทันที ไม่สองคนนี้ซื่อเกินไปก็ฉลาดเจ้าเล่ห์เกินไป เป็นถึงรองนายอำเภอกับจู่ปู้อำเภอ จะยากจนอย่างไรก็คงไม่ถึงกับสวมเสื้อผ้าเช่นนั้น
ลู่เจียวถามช่างไม้ออกไปอีกว่า “รองนายอำเภอหยางกับเผิงจู่ปู้ใช่เอาเงินไปช่วยชาวบ้านด้วยใช่ไหม”
หากเป็นเช่นนี้ ก็อธิบายถึงความยากจนของครอบครัวพวกเขาได้ มีบางคนชอบเอาเงินไปช่วยเหลือผู้อื่น
ปรากฏช่างไม้ส่ายหน้า “เปล่า พวกเขาเดิมก็ได้เงินกันไม่มาก ไม่มีเงินไปช่วยเหลือคนอื่นหรอก”
ลู่เจียวไม่พูดอีก ช่างไม้เล่าถึงพ่อค้าในอำเภอชิงเหอต่อ
“แม้ว่าอำเภอชิงเหอยากจน แต่อำเภอชิงเหอก็มีบ้านคนรวย เช่นพวกพ่อค้าที่มีเงินร่ำรวยกันอย่างมากพวกนั้น ที่รวยที่สุดก็คือ จาง เหลียง เฉา วัง สี่ตระกูลนี้เป็นคนรวยที่สุดในอำเภอชิงเหอและพวกเขาสี่ตระกูลล้วนแต่งงานสานสัมพันธ์ แม้แต่ใต้เท้านายอำเภอเห็นพวกเขาก็ยังต้องเกรงใจอย่างมาก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวพอได้ฟังก็สบตากัน จาง เหลียง เฉา วัง ในนี้มีเหลียงด้วย เกรงว่าก็คือตระกูลของเหลียงจื่อเหวิน ดังนั้นเจ้าหมอนั่นจึงได้อวดเบ่ง แม้แต่หูซ่านก็ไม่เกรงใจ เพราะครอบครัวพวกเขาได้คบหากับพวกมีอำนาจไว้แล้ว
ลู่เจียวเขยิบเข้าใกล้เซี่ยอวิ๋นจิ่นหรี่เสียงให้เบาลง กระซิบกระซาบว่า “พวกเราต้องระวังตระกูลเหลียงนี่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าด้วยแววตาเข้ม “อืม ข้าจะระวัง”
เขามีเรื่องกับเหลียงจื่อเหวินแล้ว หากเขาไม่ลงมือ ก็ได้แต่รอให้อีกฝ่ายลงมือ ดังนั้นเขาต้องชิงลงมือก่อน
รถม้าแล่นมาถึงถนนค้าไม้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวพาลู่กุ้ยกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ลงจากรถม้า ช่างไม้ที่นั่งกับคนขับรถม้าก็ลงตามมา
เพราะไม้ทำไม้ลื่นกับถ้ำไม้อยู่นอกบ้าน ลู่เจียวตั้งใจจะเลือกไม้ที่แข็งหน่อยมาทำ ตามหลักการแล้วควรใช้พลาสติกทำ ของพวกนี้ตั้งนอกบ้านจึงจะไม่กลัวลมฝนและแสงแดด ประเด็นคือยุคสมัยนี้ไม่มีของทำจากพลาสติก ดังนั้นนางได้แต่ใช้ไม้
รอให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปเมืองหลวง ไม่ต้องใช้อนุบาลแล้ว ก็ค่อยเอาของพวกนี้รื้อออก ปรับเป็นสวนดอกไม้เล็กๆ ก็พอ
ลู่เจียวคิดแล้วก็พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปเลือกไม้อย่างอารมณ์ดี สุดท้ายหลังจากเลือกมาพักหนึ่งก็เลือกไม้พะยูงที่แข็งมาก
เลือกไม้เสร็จ ก็ให้ร้านตัดเป็นท่อนก็พอ แล้วไปส่งที่บ้าน
ลู่เจียวจ่ายเงินแล้วก็ไม่ได้รีบร้อนกลับบ้าน ไปเดินเล่นกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น ลู่กุ้ยและเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ต่อ
เพราะทั้งครอบครัวหน้าตาดีมาก เดินถึงไหนก็ดึงดูดสายตาผู้คน ถูกคนชี้มือชี้ไม้วิพากษ์วิจารณ์อยู่ตลอดทาง แน่นอนชมกันไม่น้อย แต่แม้เป็นเช่นนี้ ลู่เจียวเองก็ไม่ชอบเป็นที่สนใจคนพวกนี้เท่าไร สุดท้ายเดินได้ครู่หนึ่งก็พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กลับบ้าน
แต่ก็ซื้อของมาได้ไม่น้อย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ซื้อของประดับห้องหลายอย่าง และยังซื้อของกินเครื่องดื่มไม่น้อย ยังซื้อผ้าไม่น้อยอีกด้วย ครั้งนี้ลู่เจียวซื้อผ้าแพรต่วนให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น
ก่อนหน้านี้นางเคยถามยายเฒ่าชิว ยายเฒ่าชิวตัดเป็นหมด ไม่เพียงแต่เสื้อผ้า แม้แต่รองเท้าก็เป็น และเฝิงจือก็ยังตัดเย็บเป็นด้วย ดังนั้นพวกนางซื้อผ้ากลับไปให้ยายเฒ่าชิวกับเฝิงจือช่วยตัดให้พวกเขาได้
นอกจากซื้อให้ตนเอง ลู่เจียวยังซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปให้คนรับใช้คนละสองชุด นับว่าเป็นสวัสดิการ
ลู่เจียวยังซื้อชุดผู้ชายให้นางกับเฝิงจือสองชุด ตอนนางซื้อ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่กุ้ยต่างมองดูนางไม่เข้าใจ ถามว่า
“เจ้าซื้อชุดผู้ชายทำไม”
ลู่เจียวยิ้มตาหยีกล่าวว่า “ข้าจะแต่งกายเป็นชายไปหอยาเป่าเหอ”
นางกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ชมทันที “อันนี้ดี”
แต่เขากล่าวจบก็มองใบหน้าลู่เจียว กล่าวว่า “แม้สวมชุดผู้ชาย ใบหน้าเจ้าก็มองไม่เหมือนผู้ชาย”
ลู่เจียวหน้ารูปไข่ ผิวขาวลื่นละมุน แววตากระจ่างใส ริมฝีปากแดงราวกับทาชาด แค่มองก็รู้ว่าเป็นหญิง กลับกันนางสวมชุดผู้ชาย เกรงว่าก็ยิ่งดูอรชรโดดเด่นยิ่งขึ้น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่นึกภาพก็นึกออกว่านางเช่นนั้นจะยิ่งดึงดูดสายตาผู้คนเพียงใด
ลู่เจียวรีบยิ้มโบกมือกล่าวว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะปลอมตัวสักหน่อย รับรองว่าไม่มีคนสังเกตเห็นข้า”
กล่าวจบก็เรียกให้ทุกคนขึ้นรถม้ากลับ
ทั้งครอบครัวขึ้นรถม้ากลับบ้านตระกูลเซี่ย
พอลู่เจียวกลับถึงบ้าน ก็รีบไปเรือนด้านหลังแต่งตัวให้ตนเอง ก่อนอื่นใช้แป้งสีเข้มหน่อยที่ซื้อมาทาใบหน้าตนเอง ก็ทำให้ดูอมเหลืองหน่อย จากนั้นก็วาดคิ้วหนา และยังใช้แป้งที่เข้มอีกหน่อยแรเงาใบหน้า สุดท้ายยังใช้พู่กันแต้มจุดดำเล็กๆ หลายจุด
การแต่งกายเช่นนี้ออกมา นางก็ไม่เหมือนนางคนก่อนหน้านี้ที่งดงามกระจ่างอีก กลายเป็นธรรมดาอย่างมาก
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นนางแต่งตัวเป็นชายก็อึ้งไปอยู่นาน ไม่กล้าส่งเสียงเรียก
สุดท้ายลู่กุ้ยเอ่ยก่อนว่า “พี่เจียว อยู่ดีๆ แต่งตัวเช่นนี้ทำไมกัน”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่จึงได้สติ นี่คือท่านแม่พวกเขาหรือ
“ท่านแม่ ท่านวาดหน้าตนเองจนน่าเกลียดอย่างนี้ทำไมกัน”
ซานเป่าแทบไม่อยากจะเชื่อว่าท่านแม่ที่งามในใจเขามาตลอด ทำไมจัดการตนเองจนน่าเกลียดอย่างนี้ได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับพอใจมาก เห็นลู่เจียวเช่นนี้ เขาอดอารมณ์ดีขึ้นมาไม่ได้
“วันหน้าจะไปนั่งรักษาประจำที่หอยาเป่าเหอ สตรีนางหนึ่ง ทั้งยังเป็นสตรีหน้าตางดงามไปนั่งรักษา คนเขาไม่ค่อยเชื่อถือว่านางจะรักษาอาการป่วยได้ ดังนั้นจึงแสร้งแต่งตัวเช่นนี้”
ต้าเป่ารีบถามว่า “น่าเกลียดอย่างนี้ก็มีคนเชื่อถือหรือ”
ไม่อยากจะเชื่อเลย ทำไมเชื่อถือคนน่าเกลียดแต่กลับไม่เชื่อถือคนน่ามอง
