ลู่เจียวหันไปมองจางเอ้อร์กล่าวว่า “เจ้ารอข้าเตรียมตัวสักครู่ เดี๋ยวจะไปหอยาเป่าเหอกับเจ้า”
“ขอรับ เหนียงจื่อ”
ลู่เจียวมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เจ้าตามข้าเข้ามาสักครู่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดินตามลู่เจียวเข้าไปในเรือนนอนตะวันออกอย่างว่านอนสอนง่าย เฝิงจือฉลาดพาลู่กุ้ยกับจางเอ้อร์ไปยังห้องตะวันออกรอคุณชายกับเหนียงจื่อคุยกัน ไม่ปล่อยให้คนงานหอยาเป่าเหอได้ยิน
ในห้องนอน ลู่เจียวจ้องมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เจ้าเหลียงจื่อเหวินนั่นได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้าใช่ไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่ได้คิดปิดบังลู่เจียว กล่าวว่า “เป็นข้าวางอุบายเอง เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเขาแค่ได้รับบาดเจ็บ เดิมข้าคิดให้เขาตาย”
ลู่เจียวจ้องมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นลุ่มลึก ตัวร้ายก็ยังคงเป็นตัวร้าย พูดจาไม่ลงรอยกันหน่อยเดียวก็จะทำเอาอีกฝ่ายถึงตาย
แต่เหลียงจื่อเหวินผู้นี้ ไม่เอาให้ตายก็เป็นเรื่องยุ่งยากจริง
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ถามเซี่ยอวิ๋นจิ่น “แท้จริงสถานการณ์เป็นเช่นไร แล้วอาการบาดเจ็บเหลียงจื่อเหวินหนักมากไหม ไม่งั้นทำไมต้องมารักษาที่หอยาเป่าเหอ”
คำพูดลู่เจียวทำเอาสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ค่อยดีนัก เขามองลู่เจียวกล่าวว่า “เจ้าควรรู้พ่อค้าคหบดีใหญ่ในอำเภอชิงเหอสี่ตระกูล จาง เหลียง เฉา วัง ตระกูลเฉามีนายท่านสามไม่ร่ำเรียนหาความรู้ รังแกผู้คน คนผู้นี้ไม่เพียงแต่เจ้าชู้ ยังนิสัยเหี้ยมโหด ภรรยาและอนุในจวนเป็นขบวน นอกบ้านยังเลี้ยงดูอนุไว้อีกสองสามบ้าน”
“ในบรรดาอนุที่เลี้ยงไว้นอกบ้านมีนางหนึ่งรูปโฉมงดงามราวบุปผา ไปล่อลวงเอาเหลียงจื่อเหวินได้ ก่อนหน้านี้ที่ข้าออกไป ก็จงใจหาคนผู้หนึ่งไปบอกเหลียงจื่อเหวินว่า อนุนางนั้นคิดพบเขา เหลียงจื่อเหวินก็เลยไปพบนาง”
“จากนั้นข้ากับหลินตงก็ไปหานายท่านเฉาสาม แต่ไม่ได้เข้าพบเขาโดยตรง ตอนเขากินข้าวก็แสร้งทำเป็นเล่าเรื่องอนุนายท่านเฉาสามกำลังลอบพบกับคนผู้หนึ่ง นิสัยนายท่านเฉาสามเดิมก็ไม่ดีอยู่แล้ว พอได้ยินว่ามีคนลอบพบอนุเขา จะทนได้อย่างไร ลุกขึ้นพาคนไปหาเหลียงจื่อเหวินทันที”
“เดิมข้าคิดว่าด้วยนิสัยนายท่านเฉาสาม เขาไม่ตายก็ห่างจากไม่ตายไม่เท่าไร คิดไม่ถึงว่านายท่านเฉาสามถึงกับไม่เอาชีวิตเหลียงจื่อเหวิน บางทีเพราะเบื้องหลังเหลียงจื่อเหวินมีตระกูลเหลียง”
ลู่เจียวได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่น วินาทีแรกก็เป็นห่วงว่าเขาจะเปิดเผยตนเองออกไป
หากตระกูลเฉากับตระกูลเหลียงเอาเรื่องเขาพร้อมกัน เขาต้องโชคร้ายแน่
“เจ้าไม่ได้เปิดเผยตนเองออกไปใช่ไหม”
“วางใจ แต่ต้นจนจบ ข้าไม่ได้เปิดเผยใบหน้าข้ากับหลินตงออกไป และแม้แต่เสียงพวกเราก็ยังดัดเสียงด้วย”
ลู่เจียวพยักหน้าแสดงอาการรับรู้แล้ว จากนั้นก็นางเงยหน้ามองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นถามว่า “เหลียงจื่อเหวินถูกนายท่านเฉาสามตีจนบาดเจ็บสาหัสหรือ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหน้า สีหน้ายากจะเอ่ยได้ กล่าวว่า “ข้ารู้สึกว่าเจ้าอย่าไปรักษาดีกว่า ให้หมอฉีรักษาไป”
“ทำไมหรือ”
ลู่เจียวถามอย่างแปลกใจ เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนาง กัดฟันกล่าวว่า “ช่วงล่างเขาถูกนายท่านเฉาสามเอามีดตัด ได้ยินว่าขาดสองท่อน”
ในที่สุดลู่เจียวก็รู้แล้วว่าทำไมสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นดูท่าทางประหลาด ที่แท้เพราะเรื่องนี้
ลู่เจียวคิดแล้วก็กล่าวว่า “ข้าจะไป”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพอได้ฟัง สีหน้าก็ไม่ดีนัก อ้าปากคิดออกคำสั่งห้ามลู่เจียวไป
แต่เขาก็นึกถึงนิสัยลู่เจียวขึ้นมาได้ทันที รีบผ่อนน้ำเสียงลงกล่าวว่า “เจ้าไปผ่าตัดให้เขาหรือ ไม่ค่อยดีมั้ง”
ลู่เจียวส่ายหน้า “ข้าไม่ทำหรอก ให้ฉีเหล่ยทำให้เขา แต่ข้ากะไปลงมืออะไรเพิ่มสักหน่อย ให้ชีวิตที่เหลือนี้ของเขา เจ้าสิ่งนั้นใช้การไม่ได้ อีกอย่างจะให้เขาสุขภาพไม่ดี วันหน้าป่วยออดแอดไปตลอดชีวิต จะได้ไม่ไปทำร้ายใครอีก”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็หัวเราะขึ้นทันที
“ได้ ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”
ลู่เจียวไม่ได้ปฏิเสธ กลางคืนมีผู้ชายตนเองไปเป็นเพื่อนก็จะเลี่ยงคำครหานินทาได้
แต่ลู่เจียวยังคงแต่งหน้าตัวเองง่ายๆ แบบตอนกลางวัน จากนั้นก็สวมชุดผู้ชาย พาเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับเฝิงจือที่แต่งกายเป็นชายและหลินตงออกไป
นี่ก็เพื่อลดความยุ่งยากที่ไม่จำเป็นทิ้งไป
ทุกคนไปหอยาเป่าเหอ
ในหอยาเป่าเหอ ยามนี้มีคนไม่น้อย ลู่เจียวไม่ได้ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นลงจากรถ
“เจ้าอยู่บนรถรอข้า ตอนนี้ตระกูลเหลียงมีคนไม่น้อยอยู่ในนั้น อย่าความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก ทำให้พวกเขาคิดถึงพวกเราได้”
“ได้”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่ายามนี้ต้องระวัง อย่าได้ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก ทำให้ตระกูลเหลียงคิดว่าเขามีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ ยามนี้เขายังไม่อาจมีเรื่องกับตระกูลเหลียงได้
ลู่เจียวพาเฝิงจือตามจางเอ้อร์เดินเข้าหอยาเป่าเหอ
ในหอยาเป่าเหอ คนตระกูลเหลียงส่งเสียงร้องไห้กันระงมไปหมด บ้างก็ด่าทอ บ้างก็ข่มขู่ สรุปก็คือวุ่นวายกันไปหมด
จ้าวหลิงเฟิงกับฉีเหล่ยเห็นลู่เจียวมา สีหน้าก็ดูอึดอัด สาเหตุหลักก็เพราะอาการบาดเจ็บของคนป่วย ที่บาดเจ็บนี้ยากจะเอ่ยได้
ลู่เจียวเป็นหญิง จะต่อตรงนั้นของผู้ชายได้อย่างไร
แต่นางไม่ลงมือ คนอื่นก็รักษาไม่ได้
เดิมจ้าวหลิงเฟิงก็คิดปฏิเสธ แต่ตระกูลเหลียงต่างไร้เหตุผล หากพวกเขาต่อไม่ได้ ย่อมต้องมีเรื่องกันแน่ ดังนั้นจ้าวหลิงเฟิงจึงได้แต่รับผู้ป่วยไว้ เชิญลู่เจียวมาค่อยว่ากัน
“เจ้ามาแล้ว”
“อาจารย์”
ฉีเหล่ยไม่รู้ว่าจะบอกเรื่องนี้อย่างไร
ลู่เจียวมองฉีเหล่ยกล่าวว่า “ข้าสอนเจ้า เจ้ามาทำ”
ฉีเหล่ยสะดุ้งตกใจ เขาไหนเลยจะต่อเจ้านั่นเป็น เกรงว่ามือคงได้แต่สั่น
แต่พอมาคิดถึงเพศอาจารย์ อย่างไรเขาลงมือทำเรื่องนี้ดีที่สุด สุดท้ายฉีเหล่ยก็กัดฟันกล่าวว่า “ได้ ข้าทำเอง อาจารย์สอนข้า”
ลู่เจียวพยักหน้า “ได้ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”
ทุกคนเดินเข้าไป หัวหน้าตระกูลเหลียง ท่านปู่ของเหลียงจื่อเหวินยื่นมือมาคว้าจ้าวหลิงเฟิงกับฉีเหล่ยไว้ “พวกเจ้าต้องช่วยรักษาบาดแผลหลานชายข้าให้หายนะ ไม่งั้นตระกูลเหลียงข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้า”
จ้าวหลิงเฟิงสีหน้าเย็นเยียบ มองนายผู้เฒ่าตระกูลเหลียงผู้นี้ด้วยแววตาไม่เป็นมิตร
เขาไม่อยากมีเรื่องเพราะคำสั่งเจ้านาย แต่ไม่ได้หมายความว่ากลัวมีเรื่อง
ตระกูลเหลียงเล็กๆ คิดว่าตนเองเป็นฮ่องเต้ที่นี่หรือไร ทำหน้าทำตาคิดว่าตนเองยิ่งใหญ่
จ้าวหลิงเฟิงมองไปยังนายผู้เฒ่าตระกูลเหลียง กล่าวอย่างไม่เกรงใจทันทีว่า “ข้าไม่อาจให้คำรับรองอันใดได้ หากท่านไม่เชื่อใจหอยาเป่าเหอ ก็รีบพาคนกลับไป หอยาเป่าเหอข้าไม่รับรักษา”
นายผู้เฒ่าตระกูลเหลียงได้ฟังจ้าวหลิงเฟิง ก็กล่าวอย่างโมโหว่า “เจ้ากล้าไม่รับรักษา ข้าจะไปให้คนปิดหอยาเป่าเหอเจ้าเดี๋ยวนี้”
จ้าวหลิงเฟิงไม่โมโหแต่กลับหัวเราะขำ หันไปปัดมือนายผู้เฒ่าตระกูลเหลียง “มาสิ ลองดูสิ”
ฮูหยินนายผู้เฒ่าตระกูลเหลียงเห็นว่าขั้นนี้แล้ว นายผู้เฒ่าตระกูลเหลียงยังมีเรื่องกับคนอื่น ก็โมโหตวาดดังว่า “ตาแก่ เจ้าทำอะไรน่ะ ยังไม่รีบให้คนไปช่วยหลานเราอีก เสียเวลาชักช้า เกรงว่าหลานเราคงไร้ทางรักษาแล้ว”
ลู่เจียวอยากจะให้เหลียงจื่อเหวินสิ้นลมไปเสียเลย กล่าวไม่รีบไม่ร้อนว่า “ชีวิตรักษาไว้ได้ แต่ข้างล่างนั่นใช้การได้ไหม พวกเราไม่กล้ารับรอง”
วาจานี้ทำเอาสีหน้าคนตระกูลเหลียงแปรเปลี่ยน เหลียงจื่อเหวินเป็นหลานชายตระกูลเหลียง ตอนนี้ยังมีเขาแค่คนเดียว ตัวเขาเองก็ไม่มีบุตรชาย มีแต่บุตรสาวสองคน หากด้านล่างเขาใช้การไม่ได้ ตระกูลเหลียงก็หมดสิ้นวงศ์ตระกูลแล้ว
สีหน้านายผู้เฒ่าตระกูลเหลียงแปรเปลี่ยนทันที เสียงดังขึ้นทันทีว่า “ไม่ได้ หากพวกเจ้ารักษาหลานชายข้าไม่หาย ข้าไม่ยอมเลิกราแน่”
จ้าวหลิงเฟิงพอได้ฟังก็โมโห กล่าวเสียงเข้มขึ้นทันทีว่า “เจ้าลองแตะต้องหอยาเป่าเหอข้าดู ดูว่าข้ากลัวพวกเจ้าไหม”
